Κ.Σ.
«Οι αξιομισθίες των Αγίων»° τί σημαίνει αξιομισθίες Αγίων;
Οι καλές πράξεις των Αγίων, μάλιστα της Παναγίας, όχι μόνον ήταν αρκετές για να σωθούν οι ίδιοι, αλλά και περίσσεψαν. Αυτά τα περίσσια καλά έργα των Αγίων τα έχει και τα διαχειρίζεται προσωπικά ο Πάπας.
Και τί τα κάνει;
Τα χαρίζει ή τα πωλεί, όπως γινόταν τον Μεσαίωνα, σε άλλους που υστερούσαν σε καλά έργα ή πέθαιναν αμαρτωλοί. Έτσι ο Πάπας σώζει άλλους με έργα άλλων.
Η διδασκαλία όμως αυτή και η πράξη δεν βασίζονται στην Αγία Γραφή. Το ορθό είναι ότι καθένας σώζεται με τη μετάνοιά του και με τα δικά του, τα προσωπικά, έργα. Πώς μπορεί να συγχωρηθεί ο οποιοσδήποτε αμαρτωλός χωρίς μετάνοια και με μόνο το Πιστοποιητικό τού Πάπα, το περίφημο συγχωροχάρτι, με το οποίο να τον πιστώνει με καλά έργα των Αγίων; Είναι, λοιπόν, ο Πάπας τραπεζίτης καλών έργων;
«Το καθαρτήριο Πυρ»° τί σημαίνει καθαρτήριο Πυρ;
Σημαίνει το εξής: Η ψυχή που δεν πρόφθασε στη γη να ολοκληρώσει τις ποινές του Καθολικού εξομολόγου, αυτή η ψυχή περνά από το καθαρτήριο Πυρ, στο οποίο καθαρίζεται από τις αμαρτίες της και εισέρχεται ύστερα καθαρή στον Παράδεισο.
Η διδασκαλία αυτή, η οποία θεσπίσθηκε στις Συνόδους Φλωρεντίας το 1439 και Τριδέντου το 1545, είναι επινόηση της Καθολικής Εκκλησίας. Πουθενά στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση δεν γίνεται λόγος για καθαρτήριο Πυρ. Στην παραβολή τού πλουσίου και τού φτωχού Λαζάρου (Λουκ. ιστ, 19-31) γίνεται λόγος μόνο για Παράδεισο και για Κόλαση. Εξάλλου ο απ. Παύλος διακήρυξε σαφώς: «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. θ, 27). Μια φορά επιφυλάσσεται στους ανθρώπους να πεθάνουν, έπειτα δε επακολουθεί κρίση και ανταπόδοση κατά τα έργα τους.
«Η ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης από τον μετανοούντα»
Σύμφωνα με τη διδασκαλία αυτή, στην Παπική Εκκλησία, ο αμαρτωλός που μετανοεί, όταν εξομολογείται, δικάζεται από τον εξομολόγο ιερέα. Στη δίκη αυτή επιβάλλονται στον εξομολογούμενο διάφορα επιτίμια με ποινικό χαρακτήρα. Κι αυτό, για να εξιλεωθεί απέναντι στο Θεό για τις αμαρτίες του.
Αυτή όμως η δίκη με τις ποινές είναι διδασκαλία ξένη προς την Αγία Γραφή. Ποτέ ο Χριστός δεν καταδίκασε αμαρτωλό. Ο λόγος του είναι σαφής: «Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον αλλ' ίνα σώσω τον κόσμον» (Ιωάν. ιβ, 47). Πάντοτε ο Κύριος ελεεί και συγχωρεί. Είπε στη μοιχαλίδα γυναίκα: «Πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε» (Ίωάν. η,11).
Στη δική μας Εκκλησία, την Ορθόδοξη, τα επιτίμια που επιβάλλει ο πνευματικός πατέρας στον εξομολογούμενο, δεν έχουν ποινικό χαρακτήρα, αλλά παιδαγωγικό και μόνο. Για να βοηθηθεί ο εξομολογούμενος στην αρετή. Όχι για να εξιλεωθεί. Δεν εξιλεώνουν τα επιτίμια, αλλά μόνο βοηθούν στην αρετή. Ο εξομολογούμενος στην Εκκλησία μας παίρνει την άφεση των αμαρτιών του με το έλεος του Θεού, το οποίο παρέχεται στον εξομολογούμενο με τη συγχωρητική ευχή και με την επίθεση των χειρών του πνευματικού πατέρα.
Η Θεία Κοινωνία
Η Παπική Εκκλησία από τότε που αποκόπηκε από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, άρχισε να πέφτει στη μια και στην άλλη πλάνη. Δεν μεταδίδει Αίμα Χριστού στους πιστούς της. Δίδει μόνο Σώμα και μάλιστα όχι άρτο, αλλά όστια, που είναι βιομηχανοποιημένο άζυμο. Και το κάνει αυτό σε αντίθεση με τον κατηγορηματικό λόγο του Κυρίου: «Πίετε εξ αυτού πάντες» (Ματθ. κστ, 27). Επίσης, από τον 11ο αιώνα η Παπική Εκκλησία τελεί τη θεία Κοινωνία με άζυμο άρτο. Ο Μυστικός Δείπνος όμως έγινε με ένζυμο και όχι με άζυμο άρτο. Άζυμο άρτο χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι μόνο το επταήμερο του Πάσχα. Το Ιουδαϊκό Πάσχα του 33 μ.Χ. συνέπιπτε με το Σάββατο και όχι με την Παρασκευή, το εσπέρας της οποίας άρχιζε ο εορτασμός του Πάσχα. Συνεπώς την Πέμπτη, που έγινε ο Μ. Δείπνος, ο άρτος ήταν ένζυμος, με ζύμη.
Το Βάπτισμα και το Χρίσμα
Από τον 14ο αιώνα η Παπική Εκκλησία έπεσε και σε άλλη πλάνη σχετικά με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Δεν βαπτίζει, αλλά ραντίζει. Βαπτίζω εις το ύδωρ σημαίνει «βυθίζω εις το ύδωρ» και όχι «ραντίζω». Ο Χριστός βαπτίσθηκε. Κατέβηκε στον Ιορδάνη ποταμό. Βυθίστηκε στο νερό του ποταμού και «ευθύς ανέβη από του ύδατος» (Ματθ. γ, 16). Και βγήκε αμέσως από το νερό, γιατί δεν είχε καμιά αμαρτία να εξομολογηθεί. Αντιθέτως, οι άλλοι έμεναν μέσα στο νερό, όση ώρα διαρκούσε η εξομολόγησή τους. Όλα τα αρχαία Βαπτιστήρια μαρτυρούν ότι το βάπτισμα γινόταν με βύθισμα στο νερό και όχι με ράντισμα.
Από πολύ παλιά το Χρίσμα γινόταν αμέσως μετά το Βάπτισμα. Ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Τερτυλλιανός (2οςαι.) γράφει σχετικά: «Εξερχόμενοι εκ της σωτηριώδους κολυμβήθρας λαμβάνομεν το Άγιον Χρίσμα κατά την αρχαίαν τάξιν». Η Παπική Εκκλησία αυθαίρετα χώρισε το Χρίσμα από το Βάπτισμα. Αλλά η μία αυθαιρεσία φέρει την άλλη: α) Βαπτίζει τα παιδιά, όταν γίνουν 7 χρόνων, β) Το Άγιο Χρίσμα δεν τελείται με Άγιο Μύρο, αλλά με την επίθεση των χειρών του Επισκόπου.
Το Ευχέλαιο
Το Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου τελείται σε κάθε περίπτωση. Η προτροπή του Αποστόλου Ιακώβου είναι ρητή: «Ασθενεί τις εν υμίν; Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι Κυρίου...» (Ίακ. ε, 14-15). Άρα, κάθε φορά που αρρωσταίνει ο χριστιανός, μπορεί να καλεί τους πρεσβυτέρους, τους ιερείς, και να τελούν το Μυστήριο. Σε αντίθεση με τον Απόστολο του Χριστού, η Παπική Εκκλησία τελεί το Άγιο Ευχέλαιο μόνο μια φορά και μόνο στους ετοιμοθάνατους, σαν τελευταίο εφόδιο. Κι αυτή η αυθαιρεσία, η πλάνη, καθιερώθηκε από τον 12ο αι.
Η ενέργεια των μυστηρίων
Άλλη λαθεμένη διδασκαλία της Παπικής Εκκλησίας. Η ενέργεια των Μυστηρίων είναι μηχανική. Δηλαδή δεν εξαρτάται από τη διάθεση και τη θέληση του χριστιανού να λάβει τη χάρη του Μυστηρίου. Άπαξ και τελείται το ένα ή το άλλο Μυστήριο η παρεχόμενη χάρη ενεργεί από μόνη της και μόνο.
Η ορθόδοξη άποψη είναι° η χάρη ενεργεί όχι από μόνη της και μόνο, αλλά και με τη θέληση και τη συμμετοχή του χριστιανού, που παίρνει αυτή τη χάρη με το όποιο Μυστήριο.
Η άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου
Το 1854 με Πάπα τον Πίο Θ' η Παπική Εκκλησία θέσπισε νέο δόγμα. Το δόγμα της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου. Κι αυτό σημαίνει απλά ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα.
Αλλά αυτό είναι πλάνη.
Μόνον ο Χριστός γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα. Κανείς άλλος. Ούτε συνεπώς και η Θεοτόκος. Γι’ αυτό και η Θεοτόκος ονομάζει το Χριστό σωτήρα της. Ο στίχος το λέει καθαρά: «Και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου» (Λουκ. α, 47). Αν, λοιπόν, είναι αλήθεια ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, τότε, ποιός ο λόγος να ονομάζει το Χριστό Σωτήρα; Από τί να τη σώσει, αφού δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα; Η παπική πλάνη είναι ολοφάνερη.
Ο Δεσποτισμός
Ο Πάπας, σε αντίθεση με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας το πολίτευμα είναι δημοκρατικό, επέβαλε στη Δυτική Εκκλησία την απόλυτη μοναρχία. Επέβαλε το δεσποτισμό και την τυραννία. Εισήγαγε τον Παποκαισαρισμό, όπως είδαμε (σ.σ. εν προκειμένω στο Μέρος 2ο «Ο Παποκαισαρισμός»).
Έγινε ο Πάπας απόλυτος κυρίαρχος της Παπικής Εκκλησίας και όλων των κληρικών, οι οποίοι τον προσκυνούν με εδαφιαία υπόκλιση. Με το κεφάλι στο έδαφος. Μέγας, λοιπόν, ο Πάπας. Μέγιστος.
Ο Κύριος όμως διεκήρυξε ακριβώς το αντίθετο. Διεκήρυξε σαν ένα από τα βασικά και χαρακτηριστικά γνωρίσματα του «μεγάλου» τη διακονία. Ο λόγος του είναι χαρακτηριστικός: «Ός αν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ός αν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος ώσπερ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι...» (Ματθ. κ, 26-28).
Οι Παπικοί Ναοί
Οι Παπικοί Ναοί δεν είναι στραμμένοι προς την Ανατολή, όπως είναι οι Ορθόδοξοι Ναοί, αλλά είναι στραμμένοι προς τη Δύση. Πού γεννήθηκε ο Χριστός; Στην Ανατολή ή στη Δύση; Πού είναι η Βηθλεέμ; Τί νόημα έχει αυτή η παρατυπία της Παπικής Εκκλησίας; Μήπως ότι η αλήθεια βρίσκεται στη Δύση, στη Δυτική δηλαδή Εκκλησία, κι όχι στην Ανατολή, στην Ανατολική Εκκλησία; Ο Μ. Βασίλειος μας λέει: «Πάντες ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ότι την αρχαίαν επιζητούμεν πατρίδα, τον Παράδεισον, όν εφύτευσεν Αδάμ εν Εδέμ, κατά ανατολάς».
Το σημείο του Σταυρού
Παράδοση της Εκκλησίας είναι να κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, που συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Τί έκανε ο Πάπας; Νόθευσε κι εδώ την παράδοση της Εκκλησίας. Επέβαλε στους πιστούς της Παπικής Εκκλησίας να κάνουν το σημείο του Σταυρού όχι με τα τρία δάκτυλα, αλλά με τα τέσσερα. Ο Πάπας, κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, επέβαλε και το πρόσωπο της Παναγίας, την οποία υπερτιμά, την τιμά περισσότερο από το πρέπον. Και το σημείο του Σταυρού γίνεται όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Γιατί κι αυτά;
Έτσι, σε αντίθεση με την τάξη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας!...
Αυτή είναι η Παπική Εκκλησία.
Πέφτει και θα πέφτει πάντα από πλάνη σε πλάνη° Και είναι φυσικό αυτό, αφού αποκόπηκε από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία συνεχίζει την πορεία της με ακρίβεια προς την
Αποστολική και Πατερική Παράδοση.
Η Ορθοδοξία είναι ανίκητη στους αιώνες. Σαν η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, η Εκκλησία, που ίδρυσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν θα νικηθεί ποτέ και από κανέναν. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.ιστ, 18). Και ό,τι λέγει ο Χριστός είναι αλήθεια.
( Βιβλίο Αιρέσεις στην Ελλάδα και οι κακοδοξίες του Παπισμού, αρχιμ. Γερβασίου Ραπτοπούλου, εκδ. Αποστολική Διακονία, β’ 1996).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου