Κ.Σ.
Παπισμός
«Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί...»
( αγ. Μάρκος Ευγενικός)
Ο παπισμός είναι αίρεση. Αλλά τί σημαίνει παπισμός;
Ο παπισμός, σαν ονομασία, οφείλεται στον Πάπα της Ρώμης, που είναι αρχηγός της Ρωμαϊκής ή Ρωμαιοκαθολικής ή Λατινικής ή Παπικής ή Δυτικής Εκκλησίας.
Η Δυτική Εκκλησία, με έδρα τη Ρώμη, άρχισε να αποσχίζεται από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία τον 9ο αιώνα. Τότε που Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Μέγας Φώτιος. Και το σχίσμα ολοκληρώθηκε το 1054 μ.Χ. Έτσι η ενωμένη επί ολόκληρους αιώνες, Εκκλησία του Χριστού διαιρέθηκε σε δύο! Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στη Δυτική, Παπική Εκκλησία. Και η μεν Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε ανόθευτη τη διδασκαλία του Χριστού. Η Δυτική όμως Εκκλησία τη νόθευσε, με αποτέλεσμα να περιπέσει σε κακοδοξίες.
Ποιές κακοδοξίες;
Α’ «Το πρωτείον του Πάπα»
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ο Πάπας, όπως φρονεί η Παπική Εκκλησία, είναι τοποτηρητής του Χριστού στη γη. Μοναδικός αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη. Κάτι περισσότερο. Αρχηγός και κεφαλή της Εκκλησίας. Στο πρόσωπό του συνοψίζεται ολόκληρη η Εκκλησία. Χωρίς τον Πάπα δεν μπορεί καν να νοηθεί Εκκλησία. « Όπου Πάπας εκεί και η Εκκλησία» ( Πάπας Παύλος Στ’).
Αλλά είναι αυτό αλήθεια; Όχι δεν είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι μόνον ο Χριστός είναι Κεφαλή και Αρχηγός της Εκκλησίας.
Το «πρωτείον», το οποίο διακηρύττει η Παπική Εκκλησία ότι κατέχει ο Πάπας, είναι ένα και μόνο, όπως όρισε ο ίδιος ο Χριστός. Κι αυτό είναι, αυτός, ο «πρώτος», να γίνει «δούλος». Είπε ο Χριστός: «Ός εάν θέλη υμών γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ός εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος° και γαρ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Μαρκ. ι, 43-45).
Β’ «Το αλάθητον του Πάπα»
Τι σημαίνει το δόγμα αυτό του αλάθητου; Σύμφωνα με το δόγμα αυτό ο Πάπας έχει την πλήρη και υπέρτατη δικαιοδοσία να αποφαίνεται αλάθητα. Να ορίζει αυτός τη διδασκαλία που αναφέρεται στην πίστη και στα ήθη. Κι αυτή τη διδασκαλία είναι υποχρεωμένη να παραδεχθεί ολόκληρη η Εκκλησία. Όποιος τολμήσει να «αντείπη», να φέρει αντίρρηση στη διδασκαλία του Πάπα «ανάθεμα έστω» (Κεφ. Δ’ της Βατικάνειας Συνόδου).
Η Α’ Σύνοδος του Βατικανού όρισε ότι ο Πάπας είναι αλάθητος μόνον όταν λαλεί «από καθέδρας», ήτοι όταν λαλεί σαν ποιμένας και διδάσκαλος όλων των χριστιανών. Τελευταία ορίσθηκε ότι είναι αλάθητος κι όταν ομιλεί σαν ιδιώτης. Όπου και όπως λαλεί, λαλεί πάντα την αλήθεια! Οι θεολόγοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας φθάνουν στο σημείο να διακηρύττον ότι και ψέμα αν πει ο Πάπας, πρέπει αυτό να γίνει δεκτό από τους πιστούς σαν αλήθεια.
« Η Ορθόδοξος Ανατολική και Καθολική του Χριστού Εκκλησία, εκτός του αφράστως ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, ουδένα άλλον γινώσκει αλάθητον επί της γης υπάρξαντα» ( Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος ο Ζ’° εγκυκλ. του Αυγούστου 1895).
Γ’ «Η κακοδοξία του Filioque» (Φιλιόκβε)
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, μετά το χωρισμό της από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, περιέπεσε σε πολλές κακοδοξίες. Η μια κακοδοξία διαδεχόταν την άλλη. Μετά το Πρωτείο του Πάπα ακολούθησε το αλάθητο του Πάπα. Μετά το αλάθητο του Πάπα ακολούθησε η κακοδοξία τού Φιλιόκβε (Filioque).
Αλλά τί σημαίνει αυτό το Φιλιόκβε;
Όπως γνωρίζουμε, οι Α' και Β' Οικουμενικές Σύνοδοι καθόρισαν το Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω», όπως συνήθως το αποκαλούμε. Το άρχισε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος και το ολοκλήρωσε η Β'. Στο 8ο άρθρο η Β' Οικουμενική Σύνοδος δογμάτισε, σε ό,τι αφορά το Άγιο Πνεύμα, το εξής:
«Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των προφητών».
Το Σύμβολο, και με τη διατύπωση αυτή περί του Αγίου Πνεύματος, αναγνώσθηκε και επικυρώθηκε και από τις άλλες Οικουμενικές Συνόδους, χωρίς να γίνει καμιά μεταβολή. Αντίθετα μάλιστα απαγορεύθηκε κάθε προσθήκη ή μεταβολή. Έτσι το Σύμβολο της πίστεως ήταν το ίδιο για όλη την Εκκλησία του Χριστού, αφού στις Συνόδους υπήρχαν αντιπρόσωποι από όλες τις Εκκλησίες, οι οποίες και το επικύρωσαν.
Η Δυτική όμως Εκκλησία αργότερα, εντελώς αυθαίρετα, αλλοίωσε το όγδοο αυτό άρθρο του Συμβόλου της πίστεως. Πρόσθεσε τη φράση «και εκ του Υιού». Αυτό σημαίνει η λατινική λέξη Φιλιόκβε. Έτσι διαμόρφωσε αυθαίρετα το άρθρο ως εξής:
«Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός και εκ του Υιού εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των προφητών».
Αυτή η προσθήκη «και εκ του Υιού» στο Σύμβολο της πίστεως είναι ουσιώδης δογματική διαφορά ανάμεσα σε μάς τους Ορθοδόξους και στους Ρωμαιοκαθολικούς. Η αιρετική αυτή διδασκαλία της Λατινικής Εκκλησίας, περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος «και εκ του Υιού» αρχικά φάνηκε στην Ισπανία τον 6ο αιώνα και από εκεί διαδόθηκε στη Γαλλία τον 9ο αιώνα και το 1014 έγινε οριστικά δεκτό στη Ρώμη από τον Πάπα Βενέδικτο τον Η'.
Η προσθήκη αυτή στο Σύμβολο της πίστεως, είναι παράνομη, γιατί η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει εκείνους που συνθέτουν άλλο Σύμβολο πίστεως εκτός από αυτό που όρισαν οι Άγιοι Πατέρες της Νίκαιας. Διέταξε, λοιπόν, η Γ' Οικουμενική Σύνοδος: «Δεν επιτρέπεται εις κανένα να προφέρη διαφορετικήν πίστιν, να γράψη εις το Σύμβολον της Πίστεως ή να συνθέση άλλα εκτός από την πίστιν η οποία έχει καθορισθή από τους Αγίους Πατέρας, οι οποίοι συνήλθον εις την Νίκαιαν εν Πνεύματι Αγίω».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντέδρασε σθεναρά εναντίον της αιρετικής διδασκαλίας της Παπικής εκκλησίας περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος «και εκ του Υιού ». Καταδίκασε την αυθαιρεσία του Πάπα και διέγραψε το όνομα του επισκόπου Ρώμης από τα δίπτυχα της Ανατολικής Εκκλησίας.
Η προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως της φράσεως «και εκ του Υιού» (Filioque), είναι καινοτομία των Παπικών και «δίδαγμα ασύστατον», το οποίο δεν έχει «έρεισμα ασφαλές ουδαμού της Γραφής και της γνήσιας Παραδόσεως». Η Αγ. Γραφή, με το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου, αποκαλύπτει ότι «το Πνεύμα της αληθείας παρά του πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν. ιε, 26).
«Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί... Ημείς δε ουδέ δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μή ότι εισίν αιρετικοί» ( αγ. Μάρκος ο Ευγενικός).
( Βιβλίο Αιρέσεις στην Ελλάδα και οι κακοδοξίες του Παπισμού, αρχιμ. Γερβασίου Ραπτοπούλου, εκδ. Αποστολική Διακονία, β’ 1996).
Συνεχίζεται
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου