Κ.Σ.
Δ’ « Ο Παποκαισαρισμός»
Τί σημαίνει η λέξη «Παποκαισαρισμός»;
Η λέξη είναι σύνθετη, από τη λέξη Πάπας και από τη λέξη Καίσαρας, που σημαίνει αυτοκράτορας, βασιλιάς. Ο Επίσκοπος, λοιπόν, της Ρώμης, που έφερε και τον τιμητικό τίτλο του Πάπα, ζήλωσε και τη δόξα του κοσμικού άρχοντα. Θέλησε να συνδυάσει δύο διαφορετικά πράγματα. Επισκοπική εξουσία και αυτοκρατορική, βασιλική εξουσία.
Και το πέτυχε;
Δυστυχώς το πέτυχε. Πώς; Να πώς. Το έτος 754 μ.Χ. ο Πάπας της Ρώμης Στέφανος ήθελε στρατιωτική βοήθεια από τους Φράγκους, που ήταν Γερμανικά φύλα και κατοικούσαν κοντά στο Ρήνο ποταμό, στην περιοχή Ρηνανίας. Για να ανταποκριθούν θετικά οι ηγεμόνες των Φράγκων και να του στείλουν τη στρατιωτική βοήθεια, έφτασε στο σημείο να ισχυρισθεί ο Πάπας, τί; Ότι έλαβε αυτόγραφη επιστολή από τον απ. Πέτρο και, με την επιστολή αυτή, ο απ. Πέτρος παράγγειλε στους Φράγκους ηγεμόνες να σπεύσουν σε βοήθεια του Πάπα. Έτσι ενήργησε ο Πάπας Στέφανος. Μπορούσαν, λοιπόν, να αρνηθούν οι Φράγκοι τη στρατιωτική βοήθεια προς τον Πάπα; Ασφαλώς όχι.
Και τί έγινε τότε;
Ο Φράγκος ηγεμόνας Πιπίνος, αφού χρίσθηκε αυτοκράτορας από τον Πάπα Στέφανο, εισέβαλε στην Ιταλία, κατέλυσε το Βυζαντινό Εξαρχάτο και το δώρισε στον Πάπα. Και από τότε, λοιπόν, ο Πάπας της Ρώμης απέκτησε και δεύτερο αξίωμα. Έγινε και κοσμικός άρχοντας. Και Επίσκοπος και αυτοκράτορας. Παποκαίσαρας!
Ας μην αναφερθεί η ψευδο - Κωνστάντεια δωρεά, που είναι η μεγαλύτερη πλαστογραφία της ιστορίας, κατά την οποία δήθεν ο Μ. Κωνσταντίνος τον Δ' αιώνα χάρισε τη Ρώμη στον επίσκοπό της, όταν μετέφερε την πρωτεύουσα στο Βυζάντιο. Αναφέρθηκε λοιπόν το παραπάνω γεγονός, το οποίο έχει ιστορική βάση, εκτός βέβαια από την αυτόγραφη επιστολή του απ. Πέτρου!
Αλλά η συνύπαρξη της κοσμικής εξουσίας με την ιερατική, επισκοπική, εξουσία, είναι κάτι το ασυμβίβαστο. Και όμως οι Πάπες της Ρώμης, από το 754 και εδώ, ασκούν ταυτόχρονα κοσμική και ιερατική εξουσία, κάτι το οποίο είναι ξένο προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, τους Κανόνες Συνόδων και την εν γένει παράδοση της Ορθοδοξίας.
Ποιά, λοιπόν, ήταν τα αποτελέσματα από την τερατώδη αυτή σύζευξη; Με ένα λόγο: εκκοσμίκευση της Εκκλησίας.
Η ιστορία αναφέρει καταστροφές, ερείπια, εξευτελισμούς. Αναφέρει την «Ιερά εξέταση» με αναρίθμητα θύματα. Αναφέρει τις θλιβερές Σταυροφορίες, που άρχισαν το 1095.
Τότε, στη σύνοδο του Νοεμβρίου 1095, την οποία συγκάλεσε ο Πάπας Ουρβανός, ο Πάπας ζήτησε τη διοργάνωση Παπικού στρατού, του οποίου σύμβολο ήταν ο σταυρός και ηγέτης ο Παπικός αντιπρόσωπος! Οκτώ σταυροφορίες! Τελευταία η ογδόη, το 1270. Οι σταυροφορίες αυτές κατέστρεψαν ουσιαστικά το Βυζάντιο και το παρέδωσαν μισοπεθαμένο στο Μωάμεθ το 1453! Γιατί επί δύο περίπου αιώνες το Βυζάντιο ήταν, σχεδόν, στα χέρια του Παπικού στρατού. Και μόλις το 1261 η Κωνσταντινούπολη ανακαταλήφθηκε από τούς Βυζαντινούς. Με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, ο Παπικός στρατός στόχευε στη διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Τον 11 ο αιώνα ο Πάπας Γρηγόριος Ζ' καθόρισε ότι υπάρχουν δύο εξουσίες. Η Παπική και η Βασιλική. Η πρώτη είναι ο ήλιος. Η δεύτερη είναι η σελήνη. Σαν ανώτερη η Εκκλησία, αυτή έχει το δικαίωμα να δίνει το στέμμα στο Βασιλιά. Ο Πάπας ανέβαζε και κατέβαζε βασιλείς από τους θρόνους τους. Στον καιρό μάλιστα που οι σταυροφόροι του κυρίεψαν την Κωνσταντινούπολη, το 1204, ο Πάπας έγινε κοσμοκράτορας Ανατολής και Δύσεως.
Έτσι ο Πάπας έγινε τότε η ανώτατη εξουσία στον κόσμο, ώστε οι κοσμικοί άρχοντες να πληρώνουν φόρους σ’ αυτόν. Για να υπερασπίζει μάλιστα την εξουσία του, σαν όπλα είχε τον αφορισμό, την εκθρόνιση και την απαγόρευση.
Σήμερα, ο Πάπας έχει σαν έδρα το Βατικανό, με έκταση γης, μέσα στην καρδιά της Ρώμης, 440 στρέμματα. Αριθμεί πληθυσμό 1.000 περίπου κατοίκους. Διαθέτει πολλά κτίρια με 11.000 δωμάτια. Κέντρο του Βατικανού ο Ναός του Αγίου Πέτρου, που δίνει την εντύπωση μάλλον ειδωλολατρικού Ναού, με τις χιλιάδες τεραστίων αγαλμάτων, παρά χριστιανικού Ναού.
Σαν κράτος το Βατικανό έχει δική του σημαία, δική του Αστυνομία, δικό του νόμισμα, δική του ταχυδρομική Υπηρεσία και κυβερνάται από Κυβέρνηση, που όλα τα μέλη της είναι κληρικοί, ανώτεροι αξιωματούχοι του Παπισμού. Εξέχων υπουργός είναι ο υπουργός των Εξωτερικών, που είναι το πιο επίσημο πρόσωπο μετά από τον Πάπα. Με τον υπουργό των Εξωτερικών έρχονται σε επαφή στην Αγία Έδρα οι διορισμένοι πρεσβευτές των κρατών που αναγνωρίζουν το Βατικανό σαν κράτος. Απέναντι στις πανίσχυρες στρατιές και τους στόλους, που διέθετε άλλοτε το Βατικανό, σήμερα, απέμεινε ένας μόνο λόχος οπλοφόρων Ελβετών!
Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι, πρέσβεις του Πάπα στα κράτη, με τα οποία διατηρεί διπλωματικές σχέσεις το Κράτος του Βατικανού, λέγονται νούντσιοι. Οι διοικητές Επαρχιών, που ανήκουν στο Κράτος του Πάπα, λέγονται λεγάτοι. Είναι και τα Κονκορδάτα, με τα οποία το Κράτος του Πάπα αποκτά ορισμένα πλεονεκτήματα θρησκευτικής δράσεως μέσα στα κράτη με τα οποία ο Πάπας έχει συνάψει Κονκορδάτα (=ειδικές συμφωνίες), όπως δυστυχώς και στην Ορθόδοξη Ελλάδα.
Ο Παποκαισαρισμός είναι πλάνη ολοφάνερη με βάση το Ευαγγέλιο και τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους.
Σχετικά χωρία και περικοπές είναι:
* Ίωάν. ιη, 36. Η ερμηνεία του χωρίου είναι: Η βασιλεία μου δεν προέρχεται από τον κόσμο αυτό. Αν ήταν από τον κόσμο αυτό η βασιλεία μου, οι στρατιώτες μου θα αναλάμβαναν αγώνα, για να μή παραδοθώ στους Ιουδαίους. Αλλά η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από τούτον εδώ τον κόσμο, ούτε στηρίζεται στη δύναμη των όπλων. Αυτό το λόγο είπε ο Ιησούς στον Πόντιο Πιλάτο, το Ρωμαίο ηγεμόνα.
* Ίωάν. στ, 15. Η ερμηνεία του χωρίου είναι: Ο Ιησούς, λοιπόν, επειδή αντιλήφθηκε καθαρότατα ότι οι άνθρωποι εκείνοι, πάνω στον ενθουσιασμό τους, επρόκειτο να έλθουν να τον αρπάξουν, για να τον ανακηρύξουν βασιλιά, έφυγε πάλι μόνος του στο όρος.
*Μάρκ. ι, 42 - 44. Η ερμηνεία της περικοπής: Ο δε Ιησούς κάλεσε κοντά του όλους τους αποστόλους και τούς είπε: Γνωρίζετε ότι αυτοί που προβάλλονται σαν άρχοντες των εθνών, συμπεριφέρονται προς τους λαούς σαν να ήταν απόλυτοι κύριοι αυτών. Και εκείνοι που κατέχουν μεγάλα αξιώματα ανάμεσα στους ανθρώπους, κάνουν κακή χρήση της εξουσίας τους και τούς καταδυναστεύουν. Δεν πρέπει όμως να παρατηρείται μεταξύ σας τέτοια εγωϊστική τάση και συμπεριφορά. Αλλά όποιος θέλει να αναδειχθεί μεγάλος μεταξύ σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας, που να σάς εξυπηρετεί με αγάπη. Και όποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με την ταπεινοφροσύνη και την υπομονή και την υπακοή του δούλου.
*«Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή Διάκονος κοσμικάς φροντίδας μη αναλαμβανέτω. Ειδεμή καθαιρείσθω» (Στ' Αποστολικός Κανόνας). Δηλαδή: Δεν πρέπει οι ιερωμένοι να εμπλέκονται σε πράγματα κοσμικά. Και ο Πάπας, που είναι και Καίσαρας στο Κράτος του, με Τράπεζες και επιχειρήσεις; Δεν πρέπει να καθαιρεθεί;
* «Τους άπαξ εν Κλήρω τεταγμένους και μοναστάς, ωρίσαμεν μήτε επί στρατείαν, μήτε επί αξίαν κοσμικήν έρχεσθαι. Η τούτο τολμώντας, και μη μεταμελουμένους, ώστε επιστρέψαι επί τούτο, ο διά θεόν πρότερον είλοντο, αναθεματίζεσθαι» (Ζ' Κανόνας Δ' Οικουμενικής Συνόδου). Οι Κληρικοί, λοιπόν, και οι Μοναχοί ούτε στρατιώτες να γίνονται, ούτε κοσμικές αξίες να αναλαμβάνουν. Όσοι τολμούν αυτά και δεν μετανοούν, ώστε να επιστρέφουν πάλι στον πρότερο τρόπο της ζωής τους, τον οποίο μόνοι τους διάλεξαν για το Θεό, αυτοί να αναθεματίζονται. Και ο Πάπας, που έχει και κοσμική εξουσία και δεν μετανοεί γι’ αυτό, ώστε να επιστρέψει στα επισκοπικά του καθήκοντα, δεν πρέπει να αναθεματισθεί;
Ποιός δεν αντιλαμβάνεται ότι ο επίσκοπος δεν πρέπει να είναι και κοσμικός άρχοντας; Ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να γίνει αυτό. Κάτι τέτοιο είναι, όπως παρατηρεί ο Άγιος Νικόδημος, «Μίξις άμικτος και τέρας αλλόκοτον». Μιά μίξη άμικτη. Και από άμικτη μίξη προέρχεται «τέρας αλλόκοτον». Συνεπώς σε κάθε πειρασμό που μάς υπόσχεται «τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών» μία και μόνο είναι η απόκριση: «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Ματθ. δ, 8 - 10).
( Βιβλίο Αιρέσεις στην Ελλάδα και οι κακοδοξίες του Παπισμού, αρχιμ. Γερβασίου Ραπτοπούλου, εκδ. Αποστολική Διακονία, β’ 1996).
Συνεχίζεται Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου