Κ.Σ.
Ε' « Η Ουνία».
Η λέξη ουνία είναι Πολωνική και κατά κυριολεξία σημαίνει ένωση. Έτσι, αυτός που ανήκει στην Ουνία λέγεται Ουνίτης. Κάθε Ουνίτης έχει σαν σκοπό στη ζωή του να προσελκύσει Ορθοδόξους χριστιανούς στις κακοδοξίες του Παπισμού. Αλλά αν αυτό το επιδιώκει ο λαϊκός Ουνίτης, πολύ περισσότερο το επιδιώκει ο κληρικός Ουνίτης.
Το έχει καημό ο Πάπας να υποτάξει την Ορθοδοξία στη δική του δικαιοδοσία. Στις κακοδοξίες του. Θέλει αυτός να είναι η κεφαλή όλης της Εκκλησίας. Κι αυτόν τον καημό τον έχει από πολύ παλιά. Από τον έκτο κιόλας αιώνα. Ιδιαιτέρως όμως έχει τον καημό αυτόν, αφότου αποσχίσθηκε επίσημα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το έτος 1054. Και τί δεν έπραξε, για να πετύχει το σκοπό του! Έτσι, γι' αυτό το σκοπό, δημιούργησε την Ουνία.
Η αρχή της Ουνίας βρίσκεται στη Σύνοδο του Λατερανού το 1215 και στη Βούλλα του Πάπα Ιννοκεντίου Δ’. Όμως επίσημα, κατά κάποιο τρόπο, η Ουνία δημιουργήθηκε στην Πολωνία από δύο Ιησουίτες, τον Ποσσεβίν και τον Σκάργκα. Αυτοί οι δύο Μοναχοί έθεσαν σε εφαρμογή την Ουνία στην Πολωνία. Κι αυτό, για να εκλατινίσουν τους Ορθοδόξους της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας. Σ' αυτό τούς βοήθησε και ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ’, τον οποίον αυτοί οι δύο Ιησουίτες τον ανέθρεψαν μέχρι το 21ο έτος της ηλικίας του.
Με την κάλυψη του Σιγισμούνδου Γ’ οι δύο Ιησουίτες άρχισαν επισήμως το σατανικό τους έργο. Το 1587 συνήργησαν οι δύο Ουνίτες μοναχοί, ώστε ο βασιλιάς της Πολωνίας να συγκαλέσει Σύνοδο στη Βρέστη της Λιθουανίας με πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου. Θέμα; Η ένωση των Ορθοδόξων με την Παπική Εκκλησία. Και το αποτέλεσμα; Τίποτε ουσιαστικά.
Έτσι, συνεκλήθη δεύτερη Σύνοδος στη Βρέστη στις 2 Δεκεμβρίου 1594. Σ' αυτήν αναγνωρίσθηκε το πρωτείο του Πάπα και το Φιλιόκβε. Αυτό χαροποίησε τον Πάπα. Δύο μάλιστα επίσκοποι στάλθηκαν στη Ρώμη και ανήγγειλαν επίσημα τις αποφάσεις της Συνόδου στον Πάπα Κλήμεντα Η’. Αλλά η ένωση δεν είχε πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό ο Πολωνός Βασιλιάς έδωσε διαταγή, το 1596, να συγκληθεί και πάλι Σύνοδος στη Βρέστη, για να διακηρύξει επίσημα την ένωση με τη Ρώμη.
Και τί απέγινε;
Ναι μεν ο αρχιεπίσκοπος του Κιέβου με άλλους ιεράρχες διακήρυξαν την ένωση, ο λαός όμως αντέδρασε. Κληρικοί και ευγενείς και λαός πολύς με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Οστρόγκσκυ, διαμαρτυρήθηκαν δημόσια. Αποδοκίμασαν τα γενόμενα και διακήρυξαν την αφοσίωσή τους στην αρχαία Εκκλησία και στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Τότε άρχισε μια ιστορία φρίκης. Μια ιστορία, που αποκάλυψε τί στην πραγματικότητα είναι η Ουνία.
Έτσι η Ουνία είναι:
1.«Δούρειος ίππος».
Άλλη φαίνεται η Ουνία κι άλλη είναι. Φαίνεται Ορθόδοξη. Και να γιατί. Οι κληρικοί της Ουνίας, οι Ουνίτες, έχουν αμφίεση Ορθοδόξου κληρικού. Φορούν ράσο, καλλυμαύχι. Έχουν γένεια. Τέλεια εμφάνιση Ορθοδόξου κληρικού. Οι Εκκλησίες τους είναι καθ' όλα ορθόδοξες. Λείπουν εκείνα τα ψυχρά αγάλματα, που δίνουν την εικόνα και την αίσθηση ειδωλολατρικού Ναού. Αντί για αγάλματα έχουν αγιογραφίες. Και η όλη δομή του Ναού, εσωτερικά και εξωτερικά, προσομοιάζει με την ορθόδοξη. Η θεία Λειτουργία τελείται στη γλώσσα κάθε Έθνους, στο οποίο δρα πάντα προσηλυτιστικά η Ουνία. Κανείς απλοϊκός χριστιανός Ορθόδοξος δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί κάτι το ξένο προς την Ορθοδοξία.
Αλλά όλα αυτά είναι ο Δούρειος ίππος. Είναι η προβιά. Μέσα στο Δούρειο ίππο κρύβονται οι άνθρωποι του Πάπα. Κρύβονται οι φανατικοί Λατίνοι, που σαν σκοπό έχουν να υποτάξουν κάθε Ορθόδοξο χριστιανό στον Πάπα. Να τον εκλατινίσουν. Να του δολοφονήσουν την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη αληθινή πίστη. Κάτω από την ωραία προβιά κρύβονται λύκοι. Κι αυτοί οι λύκοι είναι οι θανάσιμοι εχθροί της Ορθοδοξίας. Είναι οι Φράγκοι.
Όχι. Δεν είναι Ορθόδοξοι ιερείς οι Ουνίτες, όπως φαίνονται. Είναι Φραγκοπαπάδες καμουφλαρισμένοι. Είναι, όπως τους ονομάζει στην 1989/24-3-1907 εγκύκλιό του ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ’ «λύκοι εν σχήματι προβάτων». Λύκοι, που και από αυτούς πρέπει να προσέχουμε, έτσι ακριβώς όπως μας το προείπε ο ίδιος ο Κύριος. Ποιός δεν θυμάται το λόγο Του; «Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες» (Ματθ. ζ, 15). Είναι λύκοι, και αυτό το καταλαβαίνεις, όταν ακούς να μνημονεύουν στη Θ. Λειτουργία τους τον Πάπα της Ρώμης. Αυτόν, που τους εμπνέει αβυσσαλέο μίσος κατά των Ορθοδόξων. Αυτόν, που είναι αίτιος, όπως θα δούμε, κάθε κακού.
( Βιβλίο Αιρέσεις στην Ελλάδα και οι κακοδοξίες του Παπισμού, αρχιμ. Γερβασίου Ραπτοπούλου, εκδ. Αποστολική Διακονία, β’ 1996).
Συνεχίζεται Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου