Πόσο όμορφο!
Μια λέξη σε όλους όσους ακόμα νιώθουν, ακόμα ελπίζουν, ακόμα αγαπούν…
Αγαπητοί μου…
Μην εκπλαγείτε αν δεν ξέρω πώς να μιλάω πολύ όμορφα. Δεν ήξερα, ούτε με δίδαξαν. Συνήθισα τη σιωπή, τις αγρυπνίες, τις αγκαλιές που κανείς δεν βλέπει, τα δάκρυα που κυλούν στην προσευχή, όχι με λόγια.
Ίσως δεν αγαπήθηκα πολύ από τον κόσμο. Ίσως δεν ήξερα καν πώς να είμαι. Αλλά ο Θεός με αγάπησε. Και από την αγάπη Του έζησα, και ζω. Και σήμερα, αν έχω το θάρρος να σας γράψω έτσι, είναι μόνο επειδή, εκτός από όλες τις αδυναμίες μου, έχω ακόμα κάτι που δεν έχει ξεθωριάσει: την αγάπη. Μια σιωπηλή, βαθιά αγάπη, που δεν περιμένει τίποτα, αλλά που θα έδινε τα πάντα.
Θέλω να σας πω κάτι απλό, αλλά από όλη μου την καρδιά: δεν είστε μόνοι. Όσο κρύος κι αν φαίνεται ο κόσμος, όσο κι αν οι άνθρωποι κοιτάζονται χωρίς να βλέπουν ο ένας τον άλλον πραγματικά, όσο κι αν κανείς δεν ακούει μέχρι το τέλος, όσο κι αν ο πόνος δεν συγκινεί πια καρδιές – να ξέρεις ότι υπάρχουν μέρη, στιγμές και άνθρωποι που προσεύχονται για σένα. Ακόμα κι αν δεν σε ξέρουν ονομαστικά.
Μην ντρέπεσαι να αγαπάς. Να αγαπάς ακόμα και όταν είναι δύσκολο.
Να αγαπάς ακόμα και όταν δεν σε αγαπούν.
Να αγαπάς απαλά, υπομονετικά, με ένα φλιτζάνι τσάι που φέρνουν σιωπηλά, με μια προσευχή που λέγεται το βράδυ για κάποιον που ούτε καν ξέρει.
Η ζωή είναι δύσκολη, το ξέρω. Κανείς δεν έχει ομαλό δρόμο. Αλλά κάθε μέρα έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε:
Ανάμεσα στο να προσπεράσουμε τους άλλους ή να μείνουμε δίπλα τους με απλωμένο χέρι.
Ανάμεσα στο να κρίνουμε και στο να συγχωρήσουμε. Ανάμεσα στο να κλειστούμε στον εαυτό μας και να χτυπήσουμε την πόρτα της καρδιάς κάποιου.
Και αν ποτέ είναι πολύ δύσκολο για σένα – και θα είναι, γιατί η ζωή δεν είναι υπηρέτρια με κανέναν – να θυμάσαι ότι πάνω από όλες τις ανησυχίες, υπάρχει ένας Θεός που δεν κοιμάται. Υπάρχει μια Θεοτόκος που ξέρει τι σημαίνει λαχτάρα, κλάμα και μοναξιά. Και υπάρχει ένα μοναστήρι κάπου, σε ένα βουνό, που δεν έχει ξεχάσει να προσεύχεται για τον κόσμο. Όπου ένα κερί καίει ακόμα και για εσάς.
Σας γράφω όλα αυτά όχι από τόλμη, αλλά από αγάπη. Και αν δεν το είπα σωστά, συγχωρέστε με... Αλλά το είπα όσο καλύτερα μπορούσα. Με μια καρδιά που μπορεί να μην έχει αγαπηθεί πολύ στη ζωή, αλλά που αγαπά... και δεν έχει κουραστεί να το κάνει.
Είθε ο Θεός να σας ευλογεί.
Μην αφήσετε την ψυχή σας να κοιμηθεί.
Μην χάσετε την καλοσύνη σας.
Να είστε άνθρωποι. Αληθινά ανθρώπινα όντα.
Με δάκρυα, με ελπίδα και με τη σιωπή ενός βουνού που δεν έχει ξεχάσει την προσευχή,
† Δικός σας, με όλη μου την καρδιά,
Πάτερ Μακάριος
apantaortodoxias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου