Ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος και το δάσος

                   

Κ.Σ.

''Εχτές μ' είχαν οι πίκρες μου λυγίσει

και μονάχος

σε δάσος καθόμουν σκιερό σκίζοντας την

καρδιά μου.

Γλυκό για μένα γιατρικό στις λύπες μου

είναι πάντα

με την ψυχή στη σιγαλιά να κρυφοκου-

βεντιάζω.

Μαζί με μουσικά πουλιά ψυθίριζαν

οι αύρες

κι από τα ξώκλαδα ψηλά νάρκη γλυκιά

σταλάζαν

στη μαύρη μου βαρυθυμιά. Κι' απάνω

από τα δέντρα

φίλοι του ήλιου, γλυκόφωνοι,  στηθοτρα-

γουδιστάδες,

όλο το δάσος γέμισαν λαλώντας τα τζι-

τζίκια.

Κοντά μου κρύσταλλο νερό τα πόδια

μου φιλούσε

ανάμεσα στο δροσερό δάσος γλυκά κυλώντας...''.

                                 Ποίημα του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου (ΕΠΕ 9,235). 

Κ.Σ.