Καθισμένη στα σκαλάκια της προκυμαίας ατενίζω το πέλαγος. Κύματα σκάνε λίγο κάτω από τα πόδια μου. Το αεράκι που από ώρα παιχνιδίζει στα φυλλώματα των δέντρων στο κοντινό παρκάκι, άρχισε να δυναμώνει.
Η θάλασσα δεν αργεί να φουρτουνιάσει. Βρέχομαι κάπου κάπου, αλλά δεν με πειράζει. Ίσως, γιατί αισθάνομαι κάτι γνώριμο με ό,τι έχω απέναντί μου, κάτι κοινό. Τα κύματα.
Πότε μικρά κι ανεπαίσθητα ρυτιδιάζουν απλώς την επιφάνεια της θάλασσας, πότε μεγάλα κι επιθετικά την κάνουν να φαντάζει απειλητική, έτοιμη να βουλιάξει στο βυθό της οτιδήποτε κινείται πάνω της. Έτσι και η ζωή μου…
Γεμάτη «κυματάκια»μικρά που με κάνουν να νοσταλγώ τις ελάχιστες στιγμές νηνεμίας και γαλήνης, αλλά και τεράστια που συχνά ένιωθα έτοιμα να με καταποντίσουν σ’ ένα σκοτάδι απίστευτα βαθύ.
Μα πάντα «κολυμπούσα» με πείσμα κόντρα στα κύματα που άλλοτε με πήγαιναν στο βυθό κι άλλοτε μ’ άφηναν να βγω στην επιφάνεια και να αναπνεύσω.
Τότε έρχονταν και η λύτρωση του «μαρτυρίου», ενός αγώνα όμως που δεν είχε τελειωμό. Ακόμα και τώρα που ατενίζω το υγρό στοιχείο που απλώνεται μπροστά μου και σμίγει στο βάθος με τον ουρανό, ακόμα και τώρα, ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου για την επόμενη αναταραχή, τη «φουρτούνα» που θα επιχειρήσει για άλλη μια φορά να με λυγίσει.
Μα δε θα της κάνω το χατίρι.
Για άλλη μια φορά. Θα ορθώσω το ανάστημά μου. Για άλλη μια φορά!
της Λίνας Κατσίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου