Εκείνες τίς πρώτες εβδομάδες στό πρώτο lockdown, υπήρχε κάτι μοναδικό.
Έχω ξαναζήσει στιγμές κοινωνικής έντασης.
Όμως, εδώ η κοινωνική συμμόρφωση ήταν πρωτοφανής.
Στό δεύτερο lockdown είχε -ήδη- γίνει η αλλαγή.
Η αλλαγή στόν κόσμο.
Είχαν προσαρμοστεί.
Μέ ολόψυχη υποταγή είχαν βουλιάξει τόσο πολύ πού είχαν φτάσει στά όρια τους.
Τούς έβλεπες.
Είχαν εκπαιδευτεί καλά από μόνοι τους καί περίμεναν, ανυπόμονα, λίγη ελευθερία ως ανταμοιβή.
Αμοιβή πολύμηνου ξεπεσμού.
Τό πλήθος είναι γεμάτο υστερία καί ψυχολογικά.
Ο άνθρωπος όταν είναι μέ λίγους, έχει προσωπική αίσθηση τής ντροπής καί τής ασημαντότητας.
Και θέλει νά γίνει παλληκάρι.
Όταν μπορεί.
Μέσα στό πλήθος γίνεται ομοιόμορφο κοπάδι.
Κι όταν χαμογελάει, ψεύδεται.
Αυτά πού συμβαίνουν είναι ιστορικά.
Στήν διαμόρφωση τής Ιστορίας δεν συμμετέχουν όλοι.
Οι πολλοί, απλά, κουβαλιούνται.
Δέν συμμετέχουν.
Ζούνε τά γεγονότα, αλλά, δέν τά καταλαβαίνουν.
Δεν αισθάνονται.
Δεν θέλουν ?
Δεν μπορούν ?
Καί τά δύο.
Αν ήμουν νέος τώρα, θά πήγαινα νά σπουδάσω μόνο για ένα λόγο :
νά ιδρύσω ένα χωριστό κλάδο τής Επιστήμης, τήν Κοινωνιολογία τού Εγκλεισμού.
Μέ μία εξαγγελία (ενός πρωθυπουργού), έπεσαν οι μάσκες.
Οι μάσκες τής κοινωνικής υποκρισίας.
Καί βγήκε τό αληθινό πρόσωπο.
Τό αληθινό υποκείμενο.
Δεν ήταν χωμένο βαθιά.
Ήταν ακριβώς από κάτω.
Έπρεπε νά βλέπει.
Περίμενε τήν ευκαιρία κι όταν ήρθε, φόρεσε μάσκα χειρουργείου.
Παντού.
Ακόμα καί στήν ατομική μοναξιά.
Στήν μοναχική βόλτα δέν έλειπε η μάσκα.
Η μάσκα τής αυτο – λοβοτομής.
Μέ προθυμία.
Δεξιοτεχνία.
Νοικοκυροσύνη.
Καθημερινά, ένας σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο νά κάνει έντονες συστάσεις καί εν ανάγκη, νά επιπλήττει άν κάποια μάσκα έπεφτε λίγο κάτω απ’ τήν μύτη.
Περπατώντας σέ έρημο δρόμο τής Καλαμαριάς, δέχτηκα φωναχτή παρατήρηση από άτομο σέ μπαλκόνι ορόφου.
Η αυτο-καταπιεστική ανάγκη τής ψυχολογικής επιβεβαίωσης, μέσα σέ δευτερόλεπτα, γκρεμίζει αιώνες πολιτισμού.
Πέφτει η μάσκα τής υποκρισίας μιάς ζωής.
Καί μπαίνει η χειρουργική μάσκα τής μαζικής λοβοτομής.
Άραγε, όλοι αυτοί οι σχολαστικά μασκαρεμένοι, τώρα, πώς αισθάνονται ?
Περήφανα ?
Οι τρυπημένοι ?
Ικανοποιημένοι ?
Νά μήν ρωτήσω ποιός είχε δίκιο..
ΔΔΔΔΔέν κάνει..
Ίσως φανεί αλαζονικό εκ μέρους μου..
Η πιό φτηνή νεολαία στόν κόσμο !!
Εξαγοράστηκε μέ 150 ευρώ.
Όταν άλλοι νέοι αναποδογυρίζουν τόν κόσμο, η ντόπια νεολαία τρυπήθηκε για έναν καφέ.
Για τήν ανεμπόδιστη λήψη καφέ.
Για τό απαραβίαστο καί ιερό ανθρώπινο δικαίωμα νά πίνω καφέ μέ τήν παρέα, τούς κολλητούς μου.
Καλώς πράξατε !
Δικαιωθήκατε !
Όταν δεν θά αφήσετε απογόνους, η διαγραφή τής γενιάς σας, ίσως, είναι πρακτική λύση για τά αφεντικά πού έχουν φέρει τούς αντικαταστάτες σας.
Καί νά μήν παραλείψω τά περήφανα νιάτα τής ΚΝΕ πού σταθερά, ακόμα, πολεμάνε τόν φασισμό μέ τά πανό τους (γύρω από στημένες δίκες), αλλά, δεν έβγαλαν μιλιά για τήν ξεφτίλα μέ τά 150 ευρώ.
Στήν συνέχεια τού αντάρτικου ηρωισμού, τώρα, κρεμάνε σημαίες τής Παλαιστίνης.
Ακόμα καί στούς αρχαίους.
Είναι αυτή η ακλόνητη επιστημονική αξιοπιστία τής μαρξιστικής ανάλυσης πού διευκολύνει τήν λήψη σωστών αποφάσεων..
Τό πλήθος είναι γεμάτο αγριανθρώπους.
Η τεχνολογία είναι εργαλείο κοινωνικής ιεραρχίας.
Ο COVID ήταν τό μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα μετά τόν Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Τό πλήθος λειτουργεί χαοτικά.
Έχει χαμηλή συνείδηση κι αυτό βολεύει όταν κάνει γρήγορη υπέρβαση παρελθόντος.
Πώς ορίζεται ο κοινωνικός δολοφόνος?
Είν’ ο αρνητής τής ηθικής.
Αυτός μένει πάντα πίσω, πάντα χαμηλά.
Απολαμβάνει τήν μικρότητα όταν βλέπει νά συμβαίνει γύρω του.
Αυτή είναι η πραγματική πανδημία.
Η γενική ανηθικότητα.
Είναι το τελικό στάδιο τού κοινωνικού ολοκληρωτισμού.
Σέ ένα τέτοιο περιβάλλον, οι πιέσεις έχουν αντίθετα αποτελέσματα.
Τά άτομα γίνονται αδιάφορα είτε επιθετικά αντί νά συνεργάζονται.
Έχουμε μεταβολή τού ανθρώπινου υποκειμένου καί αυτό δεν έχει επαναφορά.
Η εξουσία διαχειρίζεται τά δεδομένα.
Ανοιγο-κλείνει διακόπτες.
Η βαριά δουλειά γίνεται κάτω στή βάση.
Σάν μακελειό σέ πτέρυγα φυλακής.
Μόνο πού τώρα συμβαίνει παντού καί μέ διάφορους τρόπους.
Σάν πρωινός καφές..
Χάντζος Φίλιππος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου