17 μέρες ρε σεις.
17 ολόκληρες μέρες, υπάρχει ένας άνθρωπος μπροστά στην αυλή σας, να μην βάζει μπουκιά στο στόμα του -σαν ύστατη παράκληση σε σας- για να του δώσετε άδεια, για να μπορέσει να ξεθάψει το παιδί του.
17 μέρες…
Και εσείς, πάτε, έρχεστε, φωτογραφίζεστε, κάνετε συμβούλια, τρώτε, κοιμάστε, πίνετε καφέδες, μιλάτε, γελάτε μεταξύ σας και το αυτί σας ούτε καν ιδρώνει…
17 μέρες…
Και απορώ… Δεν συγκινείστε; Δεν αναρωτιέστε ‘’Τί μας ζητάει τόσο κακό αυτός ο άνθρωπος;’’. Σκυλί να ήτανε ρε σεις, θα είχε μαλακώσει λίγο η καρδιά σας.
17 μέρες…
Πάντοτε αναρωτιόμουνα, πως μπορούσανε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φύλακες να τρώνε και να πίνουνε με τις οικογένειές τους και να μυρίζει γύρω τους σάρκα από παιδιά καμμένα…
Τώρα ξέρω…
17 μέρες…
Τον κύριο Ρούτσι, δεν τον γνωρίζω προσωπικά…
Γνωρίζω όμως εσάς που με τη συμπεριφορά σας, σας ακούω να κραυγάζετε ‘’το αίμα αυτού επάνω μας, και επάνω στα παιδιά μας…’’.
Ουαί υμίν.
Ελευθεριάδης Ελευθέριος, Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου