Ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει νὰ ἐπιθυμεῖ καὶ νὰ ἐπιδιώκει τὴ δική του δόξα, ἀλλὰ τοῦ οὐράνιου Πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶναι φιλάνθρωπος καὶ ὅταν «μᾶς τιμωρεῖ καὶ ὅταν μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία», λέει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Προσευχόμενος δὲ πρὸς τὸν Δημιουργὸ ἀναφέρει: «Δὲν θὰ σὲ εὐχαριστήσω μόνο γιὰ τὶς εὐεργεσίες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν δόξα Σου, τὴν ἀνείπωτη καὶ τὴν μεγαλωσύνη Σου τὴν ἄπειρη καὶ γιὰ τὴν φύση σου τὴν ἀνέκφραστη.
Γιατὶ δὲν ὑπάρχει κανένα μέρος τῆς κτίσης τῆς ἐπουράνιας καὶ τῆς ἐπίγειας, ποὺ δὲν ἀφήνει φωνὴ λαμπρότερη ἀπὸ σάλπιγγα, ποὺ νὰ μὴ διακηρύττει τὴ μεγαλωσύνη τοῦ Ὀνόματός σου. Εἴτε τοὺς ἀγγέλους ἀναφέρεις, εἴτε τοὺς ἀρχαγγέλους, εἴτε τά σπέρματα, εἴτε τὸν ἥλιο, εἴτε τὴ σελήνη, εἴτε τὴ γῆ, εἴτε τὶς θάλασσες, εἴτε τὰ ζῶα ποὺ κολυμποῦν, εἴτε τὰ πτηνά, εἴτε τὶς λίμνες, εἴτε τὰ ποτάμια, μὲ ὅλα αὐτὰ ἀποδεικνύεται τὸ Ὄνομά Σου μεγάλο καὶ θαυμαστό»10.Ἐπίσης ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ θυμᾶται πάντα ὅτι ὁ Θεὸς δοξάζεται καὶ μὲ τὰ δικά του καλὰ ἔργα. Ὁ Κύριος στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του λέει ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὰ καλά τους ἔργα δοξάζουν τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους, ποὺ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν πίστη, τοὺς παρακινοῦν σὲ δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖνος ποὺ δὲν εἶναι εὐθὺς καὶ εἰλικρινὴς στὴ ζωή του καὶ τὴ συμπεριφορά του πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ δὲν ἀρνεῖται τὰ πονηρά, ἄδικα καὶ διεστραμμένα ἔργα, δὲν μπορεῖ νὰ δοξολογήσει τὸν Θεό. Ἡ ἱκανότητα τῆς δοξολογίας τοῦ Θεοῦ «στηρίζεται στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο παίρνουμε δύναμη καὶ προσφέρουμε εὐχαριστία στὸν Θεὸ γιὰ τὶς εὐεργεσίες Του. Ὁ καθένας μας, ἀνάλογα μὲ τὸ μέτρο τῆς καθαρότητάς του ἀπὸ τὴν κακία, παίρνει περισσότερη ἤ λιγότερη βοήθεια ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ προσφέρει τὴ θυσία τῆς δοξολογίας στὸν Θεό»11, τονίζει ὁ Μέγας Βασίλειος.
Καὶ συνεχίζει: «Κανένας ταραγμένος, οὔτε ἀνήσυχος, οὔτε σαρκολάτρης νὰ μὴ ἀναμιχθεῖ μαζί μου στὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐσεῖς οἱ πρᾶοι, ποὺ πετύχατε μὲ κόπο καὶ τὴν ἀταραξία καὶ τὴ σταθερότητα τῆς ψυχῆς, καὶ διώχνετε τὴ νωθρότητα καὶ τὴ νύστα στὴν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων σας, ἐσεῖς ὑμνεῖστε μαζί μου τὸ μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου. Ὑμνεῖ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου ἐκεῖνος, ποὺ ὑπομένει τοὺς πειρασμούς, ποὺ τὸν βρίσκουν ἐξαιτίας τῆς εὐσέβειάς του, μὲ ἀνώτερες σκέψεις καὶ ὑψηλὸ φρόνημα. Ἀκόμα κι ἐκεῖνος, ποὺ παρατηρεῖ τὰ μεγαλεῖα τῆς κτίσης μὲ ἀνώτερες σκέψεις καὶ βαθύτατους στοχασμούς, ὥστε ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ὡραιότητα τῶν κτισμάτων, νὰ ἀτενίσει καὶ νὰ γνωρίσει Ἐκεῖνον, ποὺ τὰ δημιούργησε. Γιατί ὅσο περισσότερο ἐμβαθύνει κανεὶς στοὺς νόμους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους δημιουργήθηκαν τὰ κτίσματα καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους διοικοῦνται, τόσο περισσότερο βλέπει μὲ θαυμασμὸ τὴ μεγαλοπρέπεια τοῦ Κυρίου καὶ ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπ’ Αὐτόν, ὑμνεῖ τὸ μεγαλεῖο Του»12.
Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης
Σημειώσεις:
10. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Β΄, Ἀθήνα 1994, σελ. 456-457. 11. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου, τόμος Α΄, Ἀθήνα 2002, σελ. 581. 12. Ὅπ. παρ., σελ. 581-582
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου