Εκφωνήθηκε στην Φλώρινα στις 25/5/2025, στα πλαίσια της επετείου μνήμης της Γενοκτονίας.
από : Κοσμίδης Δημήτριος, δάσκαλος.
Συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε την 19η ΜΑΙΟΥ - επίσημα θεσμοθετημένη από την ελληνική πολιτεία ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους.
Τιμούμε τα θύματα των προγόνων μας που εκτελέστηκαν, σφαγιάστηκαν, απαγχονίστηκαν, βασανίστηκαν ή οδηγήθηκαν στον Θάνατο από το μίσος των Τούρκων με διωγμούς και εκτοπισμούς πληθυσμών, συλλήψεις, καταναγκαστικές εργασίες σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και φρίκης που δεν τις χωράει ανθρώπου νους. Διατρανώνουμε ότι θυσιάστηκαν για το ελληνικό πνεύμα και τη χριστιανική τους πίστη.
353.000 - τα καταμετρημένα μόνο - θύματα μέσα από έρευνες έγκριτων Ελλήνων ιστορικών που έχουν την αποδοχή της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, στηριγμένες σε αδιάσειστα στοιχεία και ντοκουμέντα, πολλά εκ των οποίων από επίσημα αρχεία κρατών και μαρτυρίες επιζώντων. Ένας πολυετής επιστημονικός μόχθος που έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει πλέον μια σπουδαία βιβλιογραφία που «ρίχνει» φως στη γενοκτονία και την αποδεικνύει σε κάθε αναγνώστη.
Μέρα από τη μια μελαγχολική η 19 η Μαΐου, σκεπτόμενοι τι υπέφεραν, από την άλλη όμως μέρα περηφάνιας για την ηρωική τους στάση. Τόσο του άμαχου πληθυσμού, που με μνημειώδη αξιοπρέπεια και προσήλωση στα ιδανικά του Ελληνικού Έθνους αντιμετώπισαν τη θηριωδία, όσο και των αντρών που αξιοποίησαν κάθε δυνατότητα για να αντιδράσουν στα μαζικά εγκλήματα των Τούρκων.
Δημιουργούν αντάρτικες ομάδες στα ορεινά του Πόντου και προσπαθούν να προστατέψουν τους αμάχους. Είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν και το μόνο που ζητούν είναι να αγοράσουν οπλισμό αλλά και αυτό θα τους το αρνηθούν. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να τους στηρίξει και οι σύμμαχοι της Ελλάδας δε θέλουν να θέσουν σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
Παρ΄ όλα αυτά, στους ορεινούς όγκους του Πόντου, οι αντάρτικες ομάδες του Αναστάσιου Παπαδόπουλου του λεγόμενου Κοτζά Αναστά, του Βασίλειου Ανθόπουλου ή Βασίλ- Αγά, του Ευκλείδη Κουρτίδη, του Γεώργιου Αντωνιάδη, του Χρύσανθου Θεοδοσιάδη και δεκάδων άλλων καπεταναίων θα καταφέρουν να προστατέψουν πολλές φορές τις γύρω πόλεις και χωριά από την μανία των Τούρκων.
Παραθέτοντας κάποια βασικά στοιχεία σχετικά με το ιστορικό πλαίσιο της γενοκτονίας θα πρέπει να ειπωθεί ότι κυρίως έλαβε χώρα τη δεκαετία 1914-1923. Ξεκίνησε με την έναρξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου από το κίνημα των Νεότουρκων, που λίγα χρόνια νωρίτερα ανέτρεψε τον σουλτάνο μιλώντας για δημοκρατία και ίσα δικαιώματα για όλους του πολίτες του Οθωμανικού Κράτους.
Αποδείχθηκε ότι ακριβώς το αντίθετο εννοούσαν για τους χριστιανικούς πληθυσμούς των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Τα ονόματα τριών Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών του κινήματος των Νεότουρκων που οργάνωσαν το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών πρέπει να προστεθούν στον κατάλογο των προσώπων που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Πρόκειται για τους:
Εμβέρ πασά, Ταλαάτ πασά και Τζεμάλ Αχμέτ.
(Οι δύο τελευταίοι σκοτώθηκαν από Αρμένιους ακτιβιστές τα έτη 1921 και 1922).
Τη σκυτάλη των εγκλημάτων παίρνει ο Μουσταφά Κεμάλ, ο επονομαζόμενος «Ατατούρκ», ιδρυτής του σύγχρονου Τουρκικού κράτους, ο οποίος ως στρατιωτικός τότε θα αυτονομηθεί και στις 19 Μαΐου 1919 θα αποβιβαστεί στη Σαμψούντα με στόχο την εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου, όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα.
Εγκληματίας πρέπει να χαρακτηριστεί και ο Τοπάλ Οσμάν, αρχηγός ατάκτων Τούρκων- των λεγόμενων Τσετών, που δρούσαν ως κακοποιά στοιχεία και ήταν οι πιο αιμοσταγείς. Τραγική ειρωνεία: ο Οσμάν θα απαγχονιστεί το 1923 με εντολή του ίδιου του Κεμάλ, σε μια προσπάθεια του τελευταίου να απαγκιστρωθεί από τις υπάνθρωπες πράξεις των Τσετών.
Ρόλο ηθικού αυτουργού αποδίδουν ιστορικοί στον Γερμανό στρατιωτικό Όττο Λίμαν Φον Σάντερς, που φέρεται, ως οργανωτής του Τουρκικού Στρατού το 1914, να εισηγήθηκε την απομάκρυνση των Ελλήνων από τα παράλια του Πόντου.
Πέρα από την εχθρική στάση των Γερμανών όμως, τη γενοκτονία γνώριζαν από τις λεπτομερείς αναφορές των διπλωματών τους στην περιοχή (και επί της ουσίας δεν έκαναν τίποτα να την αποτρέψουν) οι κυβερνήσεις όλων των ισχυρών κρατών συμμάχων της Ελλάδας.
Με τα ειδεχθή εγκλήματα των Νεότουρκων και τη συμφωνία Ελλάδας - Τουρκίας για ανταλλαγή πληθυσμών, που ακολούθησε τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ουσιαστικά τερματίζεται η παρουσία του Ελληνισμού στα νότια παράλια του Εύξεινου Πόντου.
Μια παρουσία που την αρχή της πρέπει να την αναζητήσουμε πριν το 1.000 π.Χ. στην αρχαία Κολχίδα. Οι μύθοι για την αργοναυτική εκστρατεία, τον Φρίξο και την Έλλη, τον Προμηθέα δεσμώτη δεμένο στον Καύκασο δε θα υπήρχαν χωρίς την ελληνική παρουσία στην περιοχή του Πόντου χιλιάδες χρόνια πριν.
Στην αρχαιότητα λοιπόν δημιουργούνται οι μεγάλες ελληνικές πόλεις του Εύξεινου Πόντου Σινώπη, Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σαμσούντα, Καισάρεια και άλλες. Τα βυζαντινά χρόνια, οι Έλληνες του Πόντου θα βιώσουν τη χαρά ενός ενιαίου κράτους με όλους τους Έλληνες, πολυεθνικό μεν αλλά με τους ελληνικούς πληθυσμούς σε κυρίαρχο ρόλο. Ήταν η Βυζαντινή αυτοκρατορία, η «Ρωμανία» όπως την έλεγαν οι Πόντιοι. Με την πτώση της πρωτεύουσας Κωνσταντινούπολης στα χέρια των λαών της δύσης - Φράγκων και Βενετών - το 1204 θα αναγκαστούν να συνεχίσουν τον μοναχικό τους δρόμο.
Όταν οι βυζαντινοί 57 χρόνια μετά, το 1261 δηλ. ανακτούν την Κωνσταντινούπολη, το βυζαντινό κράτος του Πόντου, η λεγόμενη Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, είναι περικυκλωμένη από Τουρκικά Φύλα.
Το σύμβολό της, ο μονοκέφαλος αετός του Πόντου, κοιτά πάντα προς τη Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη και όταν παύει αυτή να είναι βασιλεύουσα το 1453, που αλώνεται από τους οθωμανούς Τούρκους, η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας θα αντέξει ανεξάρτητη άλλα 8 χρόνια. Η Ρωμανία «επάρθεν» θα μοιρολογήσει ο λαϊκός θρήνος.
Παρά την υποταγή στους Οθωμανούς και τις αφόρητες αντιξοότητες, τους εξισλαμισμούς, το παιδομάζωμα, την αβάσταχτη φορολογία, θα διατηρήσουν την ελληνική τους συνείδηση, την ελληνική γλώσσα και θα παραμείνουν στα κρυφά χριστιανοί.
Τον 19ο αιώνα, με την πιο μετριοπαθή στάση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες του Πόντου θα καταφέρουν να μορφώσουν τα παιδιά τους σε διδακτήρια πρότυπα, δημιουργώντας μια πρωτοποριακή εκπαιδευτική κουλτούρα.
Χιλιάδες αξιολογότατοι άνθρωποι θα κυριαρχήσουν σταδιακά στην επιστημονική, οικονομική και κοινωνική ζωή του Πόντου.
Με την καθοδήγηση εμπνευσμένων Ιεραρχών θα ζητήσουν την αναγνώρισή τους ως Χριστιανοί και θα χτίσουν μεγαλοπρεπείς εκκλησίες και μοναστήρια για να λατρέψουν τον θεό, όπως το μοναστήρι της Παναγίας στο όρος Μελά, στο Μελά που στα ποντιακά λέγεται σου Μελά. Ναι. Η Παναγία Σουμελά, με τη θαυματουργή εικόνα που φέρεται να φιλοτέχνησε ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Λουκάς τον 1ο αιώνα μ.Χ., θα διασωθεί από τους μοναχούς και τρεις δεκαετίες μετά την καταστροφή θα βρει νέο καταφύγιο, στο όρος Βέρμιο κοντά στη Βέροια, γεμίζοντας με χαρά και αγαλλίαση κάθε ποντιακή ψυχή και όχι μόνο.
Ένας ακμάζων ελληνισμός λοιπόν γενοκτονήθηκε από τους Τούρκους στον Πόντο.
Μια γενοκτονία την οποία οι Τούρκοι όχι μόνο δεν αποδέχονται αλλά απαιτούν και τη σιωπή μας, για να μη τύχει καθολικής διεθνούς αναγνώρισης και ως τώρα το πετυχαίνουν.
Δε θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το σημερινό βήμα για να εκφράσω προσωπικές απόψεις -όντας και αναρμόδιος - για την υποστήριξη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο ζήτημα της διεθνούς αναγνώρισης.
Θα ήθελα όμως να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μας στις χώρες που έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού οι οποίες είναι, πέραν της Ελλάδος και της Κύπρου το 1994, η Σουηδία το 2010, η Αρμενία το 2015 και η Ολλανδία την ίδια χρονιά, η οποία αποτελεί και το μοναδικό μέλος της Ε.Ε. που το έχει πράξει.
Η γενοκτονία έχει επίσης αναγνωριστεί από 12 πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, όχι όμως από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α.
Ακόμα έχει αναγνωριστεί από 2 πολιτείες της Αυστραλίας και 4 του Καναδά.
Σημαντική είναι το 2007 η αναγνώριση από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών, που είναι και ο μοναδικός διεθνής θεσμικός φορέας που ζήτησε από την κυβέρνηση της Τουρκίας την επίσημη συγγνώμη της για τις γενοκτονίες των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων.
Σήμερα αποδίδουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στους βασανισμένους προγόνους μας. Μπορούμε όμως να τους τιμούμε καθημερινά, κινούμενοι σε δύο άξονες πράξεων και ενεργειών.
Αφενός αναδεικνύοντας βασικά χαρακτηριστικά του ποντιακού πολιτισμού, όπως τα ήθη και έθιμα, τους χορούς και τα τραγούδια, την ποντιακή κουζίνα, τα οποία υπερκαλύπτουν με τις δράσεις τους τα ποντιακά σωματεία της περιοχής και κυρίως η Εύξεινος Λέσχη Φλώρινας.
Αφετέρου αποκτώντας την ιστορική γνώση μέσα από τις ατόφιες πηγές, που είναι οι καταγεγραμμένες μαρτυρίες των Ποντίων της 1ης γενιάς που δεν είναι πια εν ζωή, αλλά μας έχουν πει τόσα πολλά που πρέπει οι νεότεροι να μάθουν. Τις μαρτυρίες συμπληρώνουν τα οικογενειακά κειμήλια. Συνήθως πρόκειται για θρησκευτικά αντικείμενα, κάποια εικόνα ή βιβλίο που με πολλή ευλάβεια πήραν μαζί τους απ΄ τις χαμένες πατρίδες.
Τέλος η ποντιακή διάλεκτος, αυτό το γνήσιο και ζωντανό κομμάτι της ελληνικής γλώσσας, ας παραμείνει ζωντανό όσο περισσότερο γίνεται με τον βαθύ συναισθηματισμό της και τον απαράμιλλο αλληγορικό της πλούτο.
Και αν όλα τα παραπάνω είναι ευθύνη όλων ημών που έχουμε ποντιακή καταγωγή, χρειαζόμαστε και ζητούμε την υποστήριξη όλων των συμπατριωτών μας. Εξάλλου, όπου το ποντιακό στοιχείο συνεργάστηκε και αλληλεπίδρασε με αμοιβαίο σεβασμό με τους ντόπιους πληθυσμούς, το αποτέλεσμα ήταν εξέλιξη και ανάπτυξη για όλους. Η περιοχή της Φλώρινας είναι ένας τέτοιος τόπος συνεργασίας και πολιτιστικής ποικιλίας. Από εδώ σήμερα ας δηλωθεί και να το γνωρίζουν καλά οι «εξ ανατολάς» γείτονές μας,
Πως οι απόγονοι αυτών που έχυσαν το αίμα τους στην πάλαι ποτέ πατρώα γη της Μικράς Ασίας και του Πόντου δε θα σταματήσουν ποτέ να ομιλούν και να θυμίζουν σε όλους αυτό το βάρβαρο έγκλημα, ζητώντας δικαίωση.
Ζήτω ο ποντιακός ελληνισμός!
Ζήτω η Ελλάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου