Στις ημέρες που διανύουμε, η «Παράδοση» ως λέξη έχει δαιμονοποιηθεί και ως έννοια έχει γίνει στόχος. Στη σύγχρονη εποχή η έννοια της παράδοσης δεν χαίρει του σεβασμού ή της αποδοχής που είχε άλλοτε, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζεται με καχυποψία ή και εχθρότητα. Η πολεμική έναντι του όρου «Παράδοση» έγκειται στην αρνητική φόρτισή του ως αν συνδέεται με τον σκοταδισμό, οπισθοδρόμηση ή αυταρχισμό. Ταυτόχρονα, η ουσία του –δηλαδή οι αξίες, τα ήθη, τα έθιμα και οι πολιτισμικές ρίζες που εκπροσωπεί– τίθενται υπό αμφισβήτηση και επίθεση, από ιδεολογικά ρεύματα με τάσεις παγκοσμιοποίησης και πολιτισμικής ισοπέδωσης.
Η παρατήρηση περί δαιμονοποίησης και στόχευσης, δεν αναφέρεται απλώς στη διαχρονική αμφισβήτηση που συνήθως εκδηλώνεται από τους νέους προς τις κατεστημένες αντιλήψεις, στο πλαίσιο της φυσιολογικής αναζήτησης νεωτερισμού και αυτοπροσδιορισμού. Εδώ η έμφαση δίνεται σε κάτι βαθύτερο : στην οργανωμένη και μεθοδευμένη αποδόμηση της Παράδοσης από τις σημερινές ελίτ – πνευματικές, πολιτικές και μιντιακές – οι οποίες δεν περιορίζονται στην κριτική ή τον εκσυγχρονισμό, αλλά στοχεύουν συνολικά στον παλαιό κόσμο που συλλήβδην αναφέρεται ως «πατριαρχικός». Αυτός ο «παλαιός κόσμος» περιλαμβάνει σταθερές αξίες, συλλογικές μνήμες, πολιτισμικά σημεία αναφοράς και αξιακό πλαίσιο που, για αιώνες, προσέφεραν προσανατολισμό και επιβίωση στην ελληνική κοινωνία. Η επίθεση αυτή δεν είναι φυσική εξέλιξη και προσπάθεια άμβλυση των οξείων γωνιών των επιταγών του παρελθόντος, αλλά προσπάθεια ρήξης με τον ιστορικό και πνευματικό πυρήνα του ελληνισμού, αποκόπτοντας το κοινωνικό σώμα από την φυσική του συνέχεια και ταυτότητα. Είναι η ένταση ανάμεσα στο παλιό και το νέο, στο εθνικό και το υπερεθνικό, στο διαχρονικό και το εφήμερο και η προσπάθεια επιβολής των δεύτερων στα πρώτα.
Καθώς η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η κατ’ εξοχήν Κιβωτός της Παράδοσής μας, καθε βολή προς αυτήν πλήττει κατ’ επέκταση και ένα πολιτισμικό μας στοιχείο. Σε αυτό το πλαίσιο πολεμικής, στοχοποιούνται εδώ και χρόνια στοιχεία της θρησκείας μας. Κάποια από αυτά πρωτεύοντα, κάποια άλλα δευτερεύοντα. Στοιχεία της Εκκλησιατικής Παράδοσης, των Ιερών Κανόνων και κάποιες φορές ακόμα και δογματικά και πυρηνικά στοιχεία της Πίστεως. Όχι γιατί εξετάζονται με σεβασμό κα ισε βάθος, αλλά διότι για κάποιους συνιστούν εμπόδιο στα ιδεολογικά τους πειράματα. Στο όνομα της «προόδου», φεμινίστριες, πάσης φύσεως ακτιβιστές και φιλελεύθεροι άθεοι απαιτούν την αλλοίωση των ιερών κανόνων και παραδόσεων της Εκκλησίας. Χωρίς ενδιαφέρονται για αυτήν καθ’αυτήν την πίστη, αθεολόγητοι, ακατατήχητοι και ανελλήνιστοι, επιδιώκουν υστερόβουλα όπως η Εκκλησία νομιμοποιήσει τις δικές τους πεποιθήσεις και πέσει στη δική τους πνευματική στάθμη.
Τα παραδείγματα είναι αρκετά και πολύ χαρακτηριστικά. Πέρα από τα κωμικά ή και χλευαστικά ακόμη (τελετές απονομής τίτλων αθεϊας, επιδεικτική κρεωφαγία την Μεγάλη Παρασκευή, τραγελαφικές απόψεις περί “τέχνης”, βλασφημία κατά της Θείας Μεταλήψεως, χαρακτηρισμοί περί ταλιμπάν, μουλάδων κ.λπ). Σταχυολογούμε τα πιο χτυπητά πολιτικά ζητήματα που θέτουν αυτοί οι κύκλοι :
Γυναικεία ιεροσύνη
Με αφορμή και την ανάδειξη νέου Πάπα, έλαβε χώρα στο Βατικανό μία ακτιβιστική ενέργεια φεμινιστριών με την απαίτηση να χειροτονούνται γυναίκες λόγω ισότητας. Οι μαθητές και Απόστολοι, που περπάτησαν δίπλα στον ίδιο τον Χριστό, και την Διαδοχή των οποίων τηρούμε έως σήμερα, δεν χειροτόνησαν γυναίκες, παρ’ ότι στην εποχή τους οι γυναίκες ανελάμβαναν ιερατικά καθήκοντα στις εθνικές θρησκείες. Αυτή δεν την απαίτησε ούτε η ίδια η Θεοτόκος, δεν την προέκριναν οι μεγάλοι θεολόγοι άγιοι, δεν την ζήτησαν ούτε οι αγίες που κατά καιρούς έζησαν με πόθο Χριστού και μαρτύρησαν για Αυτόν, αλλά περιέργως (;) την απαιτούν άθεες.
Η ιεροσύνη στην Ορθοδοξία και ευτυχώς ακόμα και στον ρωμαιοκαθολικό κόσμο, είναι ταυτισμένη με το θεανδρικό πρόσωπο του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Αμβλώσεις
Οι ακτιβιστές των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δεν αρκούνται στη νομιμοποίηση των αμβλώσεων από την Πολιτεία, αλλά απαιτούν από την Εκκλησία να συναινέσει σε αυτές. Η ζωή όμως, από τη σύλληψη μέχρι τον φυσικό θάνατο, κατά τη Θεολογία της Εκκλησίας, είναι θείο δώρο και δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση.
Άβατον Αγίου Όρους
Η απαίτηση να καταργηθεί το άβατο του Αγίου Όρους τίθεται ως ζήτημα ισότητας. Στην πραγματικότητα είναι ύβρις προς ένα χώρο που εδώ και πάνω από χίλια χρόνια φυλάσσει πραδόσεις αρχαίας μοναστικής πρακτικής και αδιάλειπτης προσευχής. Είναι τόπος όπου μοναχοί θυσιάζουν τη ζωή τους για να βαστούν το βάρος του κόσμου και δε θα επιτρέψουν να μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο, ούτε θεματικό πάρκο. Αλλά και σε πρακτικό επίπεδο για να το θέσουμε κάπως χονδροειδώς, είναι μία προσπάθεια ανάμιξης στα εσωτερικά ενός ξένου κράτους και αλλοίωσης των όρων περί χορήγησης βίζας στους επισκέπτες του.
Καύση νεκρών και θρησκευτική κηδεία
Εσχάτως έχει προκύψει ακόμα ένα τραγελαφικό ζήτημα ικανοποίησης στυλιστικής απαίτησης κάποιων: θρησκευτική τελετή για την καύση νεκρού. Η Εκκλησία τιμά το σώμα ως ναό του Αγίου Πνεύματος. Το ενταφιάζει με ευλάβεια, προσδοκώντας την ανάσταση. Όσοι επιμένουν να καίνε τους νεκρούς και ταυτόχρονα ζητούν θρησκευτική κηδεία, ζητούν να εξαναγκαστεί η Εκκλησία να ευλογήσει μια πράξη που γνωρίζουν ότι είναι αντίθετη προς την πίστη και την πρακτικής της
Γάμοι ομοφυλοφίλων
Η Εκκλησία ευλογεί την ένωση ανδρός και γυναικός ως μικρή εικόνα της σχέσης Χριστού – Εκκλησίας. Η απαίτηση να τελούνται γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αφού όλα είναι “αγάπη”, δεν είναι απλώς απαίτηση αλλαγής λειτουργικής πρακτικής. Είναι η απαίτηση έκπτωσης της Εκκλησίας σε Δημαρχείο με ψαλμούς. Η αγάπη της Εκκλησίας δεν ταυτίζεται με επιδοκιμασία πράξεων πνευματικής εκτροπής.
Ανάμειξη στην πολιτική
Από αθέους και φιλελεύθερους κυρίως, κατά βάσιν διανοούμενους και πιο σοβαρούς σε σχέση με τους έξαλους πάσης φύσεως και χρώματος ακτιβιστές, καταγγέλλεται η επιρροή ιεραρχών σε πολιτικές αποφάσεις, π.χ. σε θέματα οικογενειακού δικαίου, φύλου ή εκπαίδευσης.
Πραγματικά παράδοξη απάιτηση ! Σε μία χώρα που δύναται και δικαιούται να εκφέρει λόγο επί παντός επιστητού, ο καθένας, ακόμα και η αναρχική συλλογικότητα που βρίσκεται στις παρυφές της νομιμότητας, ορισμένοι εγκαλούν την Εκκλησία όταν η ίδια θεσμικά ή κάποιος επίσκοπός της εκφέρει δημόσιο λόγο ! Ξεχνούν σκόπιμα ότι η Εκκλησία έχει χρέος να εκφράζει ηθικό λόγο στη δημόσια σφαίρα, χωρίς να επιβάλλεται. Η διατύπωση του λόγου της για την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της οικογένειας και της πίστης του λαού, δεν συνιστά θεοκρατία. Ας μην ανησυχούν οι ανησυχούντες. Ο συνταγματικός όρος «επικρατούσα θρησκεία» περιγράφει και με πολύ ήπιο τρόπο μάλιστα, την ιστορική και πολιτισμική πραγματικότητα της Χώρας μας.
Τελικά, τι ζητούν όλοι αυτοί;
Το ξέρουν ότι επί ματαίω πασχίζουν. Γνωρίζουν ότι ο κόσμος μειδιά όταν μιλούν. Αλλά συνεχίζουν διότι ο στόχος είναι η πλήξη και η κατατριβή των παραδοσιοκρατών και όχι η ευόδωση αυτών καθ’αυτών των ζητουμένων τους περί εξορθολογισμού και λοιπών νεωτερικών φληναφλημάτων. Το βαθύτερο ζητούμενό τους είναι να πείσουν τον κόσμο ότι η Εκκλησία (και όλη η Παράδοση -μην ξεχνιόμαστε) είναι αναχρονιστικός, πατριαρχικός, ομοφοβικός, μισογυνικός θεσμός που δεν χωρά στον νέο κόσμο που φτιάχνουν.
Θέλουν ένα «χριστιανισμό» εύκαμπτο στα βολικά μέτρα τους. Μία Παράδοση που αν δεν είναι «χαρωπή» δεν αξίζει να υπάρχει. Κι αν η Εκκλησία συναινέσει σε αυτή την στρέβλωση, τότε πια παύει να είναι η δισχιλιετής Αποστολική Εκκλησία που γνωρίζουμε. Κι αν η Παράδοση πέσει, τότε ούτε Ελλάδα θα έχουμε. Αλλά η Ορθοδοξία δεν είναι φτιαγμένη για να αρέσει. Δεν είναι φτιαγμένη για να παραμορφώνεται κατά πώς βολεύεται συγκυριακά η κατεστημένη ελίτ. Η Εκκλησία δεν είναι κοινωνικό πειραματικό εργαστήριο, να δοκιμάσουμε τι μας πάει κι αν όχι να το αποβάλουμε βίαια. Είναι η Κιβωτός της Αληθείας. Και σε αυτήν, εισέρχεται όποιος θέλει, όποιος νιώθει έτσι και με τους όρους του Καπετάνιου του Καραβιού.
Take it or leave it, που λένε στις διαπραγματεύσεις και οι φιλελεύθεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου