ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ : ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Εν Πειραιεί τη 24η Μαρτίου 2025  

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ  

(Η ολέθρια και διαβρωτική δράση του Παπισμού στην τουρκοκρατούμενη Ορθόδοξη Ανατολή) 

       Θα εορτάσουμε και εφέτος με την δέουσα λαμπρότητα την επέτειο της Εθνικής μας παλιγγενεσίας, αποδίδοντας την τιμή τους οφείλουμε στους ηρωικούς αγωνιστές της Μεγάλης Επανάστασης του 1821, διότι, χάρις στη δική τους αποφασιστικότητα, την φιλοπατρία, την ελευθεροφροσύνη, το ηρωικό φρόνιμα και πάνω απ’ όλα τη βαθειά πίστη τους στο Θεό, αποκτήσαμε την ελευθερία μας, η οποία είναι ποτισμένη με το αίμα των 800.000 πεσόντων στον αγώνα για ελευθερία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δίνοντας τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους, για του «Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος της Ελευθερία»!   

      Στον εορτασμό της Εθνικής μας Επετείου, η έξαρση πατριωτικών μας αισθημάτων, θα πρέπει  να συνοδεύεται και με τους απαραίτητους προβληματισμούς. Κυρίως με την  αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης, καθότι η ιστορία είναι μεγάλος δάσκαλος, διότι μας διδάσκει τα λάθη του παρελθόντος, για να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον. Εν προκειμένω, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε την φρικώδη οθωμανική δουλεία των τεσσάρων και πλέον αιώνων από τους αλλοθρήσκους Οθωμανούς, αλλά και ούτε τις «πισώπλατες μαχαιριές», που υφίστατο το υπόδουλο Γένος μας από «χριστιανούς» της αιρετικής Δύσης, οι οποίοι, μετά την έκπτωσή τους από την ορθόδοξη πίστη, είχαν εντάξει την Ορθόδοξη Ανατολή στα επεκτατικά και κοσμοκρατορικά τους σχέδια.  

     Το μίσος των αιρετικών δυτικών κατά του Ορθοδόξου Γένους μας είναι παλιό και εκφράστηκε με μια πλειάδα επεκτατικών εξορμήσεών τους, τις οποίες «βάπτισαν» «σταυροφορίες», ως δήθεν εκστρατείες για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην ουσία ήθελαν την υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολής, την οποία τελικά πέτυχαν με την Δ΄ Σταυροφορία το 1204, διαλύοντας το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος και διευκολύνοντας την σταδιακή κατάκτησή του από τους Οθωμανούς. Είναι επίσης γνωστό ότι, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των «βυζαντινών» για βοήθεια και τις ντροπιαστικές υποχωρήσεις ακόμα και σε θέματα πίστεως (Ψευδοσύνοδος Φεράρας – Φλωρεντίας 1439), οι δυτικοί, με επικεφαλής το Βατικανό, ουδεμία βοήθεια προσέφεραν, εκτός από ελάχιστες ιδιωτικές περιπτώσεις (π.χ. Γενουατών).    

       Τη στιγμή που τα οιστρηλατημένα οθωμανικά στρατεύματα ήταν έξω από τα τείχη της Βασιλεύουσας, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έστειλε δραματική επιστολή στον ο «πάπα» Νικόλαο Ε΄ (1447-1455), ζητώντας του να μεσολαβήσει στους δυτικούς «χριστιανούς» ηγεμόνες να συνδράμουν την υπεράσπιση της απειλούμενης Κων/πολης. Εκείνος, βλέποντας την απροθυμία των Ανατολικών να εφαρμόσουν την ένωση, σύμφωνα με την Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, του απάντησε: «Όποιος ευρίσκεται έξω από την εκκλησιαστική ενότητα με τον Πάπα τιμωρείται σκληρά […] Το λαμπρό αυτό έθνος [ενν. των Ελλήνων], έγινε το πλέον αξιοθρήνητο απ’ όλα. Ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα ευρίσκεται στα χέρια των εχθρών του Σταυρού […] Θα περιμένουμε μέχρις ότου η επιστολή μας αυτή ληφθή πραγματικά υπ’ όψιν. Εάν μαζί με τους μεγιστάνες Σου και το λαό Σου σκεφθής καλύτερα και πραγματοποιήσης τον “ένωτικό όρο” της Φλωρεντίας, θα μας εύρης […] πρόθυμους να βοηθήσουμε»1!  

     Τελικά η βασιλίδα των Πόλεων έπεσε στα χέρια των βαρβάρων μουσουλμάνων ασιατών, κλείνοντας έτσι ένα λαμπρό κεφάλαιο της παγκόσμιας ιστορίας και του πολιτισμού, χιλίων ετών, στις 29 Μαΐου 1453. Η Ρωμανία, στην οποία επέζησε και μεγαλούργησε ο μεσαιωνικός Ελληνισμός, εισήλθε σε μια φρικώδη περίοδο δουλείας, την οποία σπάνια συναντούμε στην ιστορία της ανθρωπότητας! 

      Και ενώ θα έπρεπε να θρηνεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος για την άλωση και την καταστροφή, η «χριστιανική» Δύση, όχι απλά απαθής, αλλά μάλλον ικανοποιημένη!  Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως η είδηση της πτώσης της Βασιλεύουσας χαιρετίστηκε με ανακούφιση και χαιρεκακία από τους παπικούς! Λέγεται ότι, όταν έφτασε η θλιβερή είδηση ση Ρώμη, στο ναό του Αγίου Πέτρου τελέστηκε «δοξολογία», για την «θεόσταλτη τιμωρία» των «αιρετικών» Ανατολικών! Ουδεμία συμπάθια, στους αιώνες που ακολούθησαν, δεν ακούστηκαν από επίσημα παπικά χείλη, πολλώ δε μάλλον συμπαράσταση και βοήθεια!  

      Το αποκορύφωμα της χαιρεκακίας και του μίσους των παπικών κατά των Ανατολικών είναι αποτυπωμένο στην κατάπτυστη επιστολή του «Πάπα» Πίου Β΄ (1458-1461), κατά κόσμο Aeneas Sylvius Piccolomini, προς τον Μωάμεθ τον Πορθητή, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Pii Secundi Pontificis Maximi: Ad Illustrem Mahumetem, Turcorum Imperatorem, Epistula (Πίος ο B΄, Mέγας Ποντίφικας, προς τον Eκλαμπρότατον Mωάμεθ, αυτοκράτορα των Τούρκων, Eπιστολή)»2!  

     Αφού εκφράζει την χαρά του για την «μεγαλειώδη νίκη» του και την κατάληψη της Πόλης, βεβαιώνοντάς τον ότι στο εξής «θα σε ονομάζουμε αυτοκράτορα των Ελλήνων και της Ανατολής» («Nos te Graecorum et Orientis imperatorem appellabimus»)» και του υπόσχεται ότι  «δεν θα προσφέρουμε πλέον τη βοήθειά μας σε όλους εκείνους τους χριστιανούς που φεύγουν από το κράτος σου και έρχονται σε μας»3! Ναι καλά διαβάσατε: του υποσχέθηκε ότι δεν θα δέχεται προστατεύει τους καταφεύγοντες στο «αγιωτικό» κράτος του και θα τους επαναπροωθεί για τα περαιτέρω! Επί πλέον τον καλούσε να γίνει …παπικός, που σημαίνει ότι θα ήταν υποτελείς του, αφού στον ρωμαίο ποντίφικα ανήκουν όλες οι εξουσίες του κόσμου! «O πρώτος όρος που έθετε ο επικεφαλής της Kαθολικής Εκκλησίας ήταν ο Πορθητής να γίνει χριστιανός, το δεύτερο που έπρεπε να υποσχεθεί ήταν ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους. Σαφής νομίζω αναφορά στους ανθενωτικούς που δεν ήθελαν να εφαρμόσουν όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο της Φλωρεντίας και τώρα συνεργάζονταν μαζί του! “Oι Έλληνες είχαν εγκαταλείψει την Ένωση με την Εκκλησία της Ρώμης, όταν εσύ κατέκτησες την Κωνσταντινούπολη”, γράφει επί λέξει ο πάπας στον Πορθητή, “δεν αποδέχονταν πλέον τις αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας και έμεναν μέσα στην πλάνη”»4. Είναι ολοφάνερο πως βρήκε την «λύση» για την υποταγή της «ανυπόταχτης» Ορθοδοξίας στην εξουσία του, στην στήριξη και συμμαχία με τον αλλόθρησκο Σουλτάνο!  

       Στη συνέχεια του παραθέτει τα δέλεαρ, αν δέχονταν να γίνει παπικός: «Όλοι οι Χριστιανοί θα σε τιμούν και θα σε βάζουν κριτή στις διενέξεις τους… Πολλοί θα υποταχθούν σε σένα οικειοθελώς, θα έρχονται σε σένα για να απονείμεις δικαιοσύνη και θα σου καταβάλλουν φόρους. Θα… Θα έχεις τη δυνατότητα να εξολοθρεύεις τυράννους, να υποστηρίζεις τους καλούς και να πολεμάς τους κακούς. Και η Ρωμαϊκή (σημείωση: ρωμαιοκαθολική) Εκκλησία δεν θα σας εναντιωθεί. Η πρώτη πνευματική θέση (σημείωση: ο Πάπας) θα σε αγκαλιάσει με την ίδια αγάπη με τους άλλους βασιλείς, και πολύ περισσότερο καθώς η θέση σου είναι υψηλότερη. Υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορείς εύκολα, χωρίς πόλεμο ή αιματοχυσία, να αποκτήσεις πολλά βασίλεια. Εμείς (σημείωση: ο Πάπας) δεν θα βοηθήσουμε ποτέ τους εχθρούς σου, αλλά αντιθέτως θα καλούμε να στέλνεις στρατεύματα εναντίον όσων σφετερίζονται μερικές φορές τα δικαιώματα της Ρωμαϊκής (σημείωση: ρωμαιοκαθολικής) Εκκλησίας και υψώνουν τα κέρατά τους ενάντια στη μητέρα τους».5 Του υποσχέθηκε «ότι θα προσέφερε τον ισχυρό βραχίονά του, προκειμένου να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που πλήττουν τα δικαιώματα της Kαθολικής Εκκλησίας και επαναστατούν εναντίον της μητέρας Εκκλησίας τους»6, διότι αυτός ήταν ο πραγματικός του στόχος! Όμως, απ’ ότι φαίνεται ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατάλαβε προφανώς την παπική δολιότητα και, όχι μόνο δεν δέχτηκε τις δελεαστικές προτάσεις, αλλά μάλλον τις αγνόησε και δεν απάντησε καν στον υπερφίαλο «Πάπα».     

        Αλλά, αποδεικνύεται ότι, με αυτή την κατάπτυστη επιστολή, ο «Πάπας» είναι ο πρώτος ηγέτης την εποχή εκείνη, ο οποίος νομιμοποίησε την κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως και την οθωμανική εξουσία επί των κατακτημένων χριστιανών! Για να δείξει την δήθεν «ευαισθησία» του για τους κατακτημένους «αιρετικούς» Ανατολικούς, καμώθηκε ότι επιχείρησε μια νέα σταυροφορία, αλλά σκόνταψε στην απροθυμία των ευρωπαίων ηγεμόνων, οι οποίοι είχαν αρχίσει να αποστασιοποιούνται από την «ιερή» εξουσία του και να αυτονομούνται. Όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι εκκλήσεις του για μια νέα «σταυροφορία» δεν γινόταν για να βοηθηθούν και να απελευθερωθούν οι «αιρετικοί» Ανατολικοί, αλλά για να μην κατακτηθεί το κράτος του και η Ευρώπη από την κατακτητική ορμή των Οθωμανών! Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής δουλείας όσες φορές οι δυτικοί ήρθαν σε σύγκρουση με τους Οθωμανούς, (π.χ. ναυμαχία της Ναυπάκτου) δεν το έκαναν για να απελευθερώσουν τους κατακτημένους ορθοδόξους λαούς, αλλά για να αναχαιτίσουν την επεκτατικότητά  τους προς την Ευρώπη.  

       Μάλιστα σε αυτό το κατάπτυστο κείμενο απουσιάζει το παραμικρό ανθρωπιστικό στοιχείο, δεν γίνεται η παραμικρή νύξη για την προστασία των χριστιανών! Και στη συνέχεια, ουδεμία βοήθεια δόθηκε! Ουδεμία διπλωματική παρέμβαση στην «Υψηλή Πύλη» έγινε για την στοιχειώδη προστασία των υπόδουλων ορθοδόξων λαών! Για τους μόνους κατοίκους του οθωμανικού κράτους που ενδιαφέρθηκε ήταν οι παπικοί, οι οποίοι είχαν τόσα δικαιώματα και αυτονομίες, ώστε δεν γνώρισαν στην ουσία σκλαβιά, προστατευόμενοι από τις δυτικούς (Γάλλους).    

      Την κατάκτηση της Ορθόδοξης Ανατολής από τους αλλοθρήσκους και βαρβάρους Οθωμανούς το Βατικανό τη θεώρησε ως μεγάλη ευκαιρία για την υποταγή της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στον «Πάπα». Όταν δεν κατόρθωσε να υποτάξει τον Σουλτάνο, σκέφτηκε την εκ των έσω διάβρωση των υπόδουλων Ορθοδόξων. Τη σκυτάλη του Πίου Β΄ πήρε ο «Πάπας» Γρηγόριος ΙΓ΄ (1572-1585), για να θέσει σε λειτουργία το σχέδιο κατάληψης, μέσω των «ιεραποστόλων» του. Όπως τόνισε ο αείμνηστος μεγάλος ιστορικός Απόστολος Βακαλόπουλος, ο «Πάπας» Γρηγόριος,  «Παίρνοντας αφορμή από παράκληση των Καθολικών κατοίκων του Γαλατά. Στέλνει λοιπόν τα 1583 στην Κωνσταντινούπολη Ιησουίτες με επικεφαλής τον Ιούλιο Mancinelli και τους συστήνει στους πρεσβευτές της Γαλλίας και Βενετίας»7.  

    Με δόλιους διπλωματικούς ελιγμούς με την οθωμανική διοίκηση,  άρχισαν να εισβάλλουν στον ελληνικό χώρο και στις άλλες τουρκοκρατούμενες χώρες στίφη μισσιοναρίων, δηλαδή απεσταλμένων του Βατικανού και για την πνευματική άλωση των ορθοδόξων. Έρχονταν δήθεν ως αρωγοί στα δεινά που εφίσταντο οι υπόδουλοι χριστιανοί, αλλά στην ουσία να κάμουν αήθη προσηλυτισμό στην παπική πίστη, για στρατολόγηση στον Παπισμό.     

     Κινητοποιεί το πλέον φανατισμένο παπικό τάγμα, τους Ιησουίτες, να αριβάρουν στην Ανατολή για να αρχίσουν τον ανελέητο προσηλυτισμό των «αιρετικών» Ορθοδόξων. Πρόκειται για το διαβόητο τάγμα, το οποίο, όπως είναι γνωστό, ήταν επιφορτισμένο να μεταστρέφει τους «αιρετικούς», εν προκειμένω τους ορθοδόξους, στην «καθολική» πίστη με κάθε τρόπο και είναι επίσης γνωστοί οι απαίσιοι τρόποι που μεταχειρίζονταν, ακολουθώντας το δαιμονικό «δόγμα»: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δηλαδή μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε άνομη πράξη, το δόλο, το ψεύδος, την συκοφαντία, τα βασανιστήρια, ακόμη και το θάνατο, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της μεταστροφής στον Παπισμό, πιστεύοντας ότι έτσι «εξαγιάζεται» και ο πλέον απάνθρωπος και διεστραμμένος τρόπος! Άλλωστε πάνω σε αυτό το σατανικό και αντίχριστο «δόγμα» στηρίχτηκε και λειτούργησε (για περισσότερα από 700 χρόνια) η φρικώδη και εγκληματική «Ιερή Εξέταση», δια της οποίας βασανίστηκαν οικτρά και βρήκαν τραγικό θάνατο εκατομμύρια «αιρετικοί»!     

       Ο διαβόητος Ιγνάτιος Λογιόλα, ο ιδρυτής του απαίσιου και εγκληματικού αυτού τάγματος και «άγιος» της παπικής «εκκλησίας», δίδασκε τους ιησουίτες μαθητές του: Να είναι ο ιησουίτης πιστός και αφοσιωμένος «Στην υπηρεσία του Πάπα να προσφέρεις όλη σου τη δραστηριότητα… όλα τα μέσα»! Και όταν λέμε, όλα τα μέσα, εννοούμε όλα, ακόμα και τα αθέμιτα και απάνθρωπα! Αυτό αποδεικνύει η ιστορία του τάγματος! Και πρόσθετε, την εξής βλασφημία: «Η πρωτοβουλία γι’ αυτά τα μέσα θα συζητηθεί πριν απ’ όλα με το Θεό»! Απέδιδαν έτσι τα εγκλήματά τους στο Θεό, από τον οποίο υποτίθεται ότι έπαιρναν έγκριση!8 

      Οι ιησουίτες αποτέλεσαν το πρώτο και φανατικότερο κύμα μισσιοναρίων (απεσταλμένων ιεραποστόλων) στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά τον ιστορικό Α. Βακαλόπουλο «θα αναπτύξουν τη φοβερότερη προπαγάνδα, όχι μόνο στον χώρο του Ελληνισμού, αλλά σ’ όλη την ορθόδοξη Ανατολή… Το τάγμα αυτό ανέλαβε, μάλιστα, την υποστήριξη της Ουνίας (= δούρειος ίππος του Παπισμού στις ορθόδοξες χώρες)»9. Και επισημαίνει πως το «πρώτιστο πρόβλημα» για τους μισσιονάριους ήταν ότι οι Ορθόδοξοι θεωρούνταν αιρετικοί και πως  «δεν ανέχονται την ύπαρξη διαφορετικού δόγματος από εκείνο, στο οποίο πιστεύουν οι ίδιοι, και γι’ αυτό θέλουν να συναγείρουν τούς πιστούς σε μια νέου είδους σταυροφορία. Πρέπει να καταστείλουν τις αιρέσεις και να σώσουν τις ψυχές των “σχισματικών”»10!  

         Αναφέρεται επίσης πως ο κύριος εμπνευστής της «ιεραποστολής» στον ορθόδοξο τουρκοκρατούμενο χώρο ήταν ο διαβόητος καρδινάλιος  Bellarmino (1542-1621), αυτός ο οποίος  «είχε ρίξει τον Giordano Bruno στην πυρά και είχε φέρει τον Γαλιλαίο στην σκληρή ανάγκη ν’ ανακαλέση την θεωρία του»11, όπως αναφέρει ο αείμνηστος καθηγητής και ιστορικός Α. Βακαλόπουλος. Η δράση του στην Ορθόδοξη Ανατολή συμπίπτει με την ίδρυση του «Τάγματος των Ιησουιτών». Οιστρηλατημένος  από «ιερό ζήλο» για την επικράτηση του Παπισμού και την υποταγή όλου του χριστιανικού κόσμου στην παπική εξουσία, «θερμά πάντοτε υποστήριζε τους Καθολικούς μισσιοναρίους με τις συμβουλές και με τις αποφάσεις του στις δύσκολες περιστάσεις, που συναντούσαν στο έργο τους, και συνηγορούσε γι’ αυτούς στον πάπα»12.  Άλλωστε όπως έγραψε αργότερα (αρχές 18 αι) παραστατικά ανώνυμος μισσιονάριος προς τον Pere Fleuriau: «Η μεγάλη αυτή πόρτα της απέραντης και άγνωστης Ανατολής, προσφέρει στους μισσιοναρίους ένα ευρύχωρο πεδίο, όπου έχει κανείς πολλές σοδειές»13. Και πράγματι είχε «πλούσιες σοδιές», αφού άγνωστο μέγα πλήθος ορθοδόξων προσηλυτίστηκε στον αιρετικό Παπισμό!  

      Όπως έγραψε ο σπουδαίος ιστορικός και μελετητής κ. Γ. Λακαφώτης14, «Στα 1622 ιδρύεται η Sacra Congregatio de Propaganda fide, ο πρώτος στην ανθρώπινη ιστορία μηχανισμός ιδεολογικής προπαγάνδας και μεθοδικής “πλύσεως εγκεφάλου” των μαζών»15. Σε αυτόν τον δαιμονικής εμπνεύσεως θεσμό, «Πρωτοστατούν τα μοναχικά τάγματα, που αναδεικνύονται σε ακαταμάχητες μισσιοναριστικές δυνάμεις. Ο δυτικός μηχανισμός από τα τέλη της πρώτης χιλιετίας έχει πια αλλοτριωθεί χάνοντας τον αρχαίο ασκητικό χαρακτήρα του. Οι μονές γίνονται «τάγματα», δυνάμεις δηλαδή κρούσεως στη διάθεση του Πάπα. Στην Ανατολή δρουν Δομινικανοί, Καπουτσίνοι, Φραγκισκανοί, Ιησουίτες. Πέρα από την προπαγανδιστική τους δράση θα επιδοθούν και σε κυνήγι ελληνικών χειρογράφων, λεηλατώντας τις ορθόδοξες μονές. Βέβαια, το πρόσχημα ήταν η σωτηρία των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον εξισλαμισμό, αλλά ο στόχος αυτός συνδυαζόταν με τη μεταστροφή στο λατινισμό και στο δικό τους τελικά όφελος»16.  

       Και συνεχίζει ο κ. Γ. Λακαφώτης: «Οπλισμένοι με την πείρα των κοινωνιών τους, γνώριζαν καλά ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος πραγμάτωσης των σκοπών τους ήταν ο δρόμος της παιδείας, και μάλιστα στον φυσικό της χώρο, το σχολείο. Γι’ αυτό, πέρα από την κηρυκτική δράση, ανέπτυξαν ένα τεράστιο εκπαιδευτικό έργο. Στον τομέα αυτό δραστηριοποιήθηκαν ιδιαίτερα οι Καπουτσίνοι, εγκαινιάζοντας μάλιστα πρώτοι τη διδασκαλία των Θηλέων (Κωνσταντινούπολη –Χίος)».  

        Εκμεταλλεύτηκαν λοιπόν την απουσία σχολείων, καθότι η οθωμανική εξουσία αν όχι απαγόρευε, τουλάχιστον παρακώλυε, την παιδεία των υποδούλων χριστιανικών πληθυσμών. Με εξαγορές Οθωμανών αξιωματούχων και κατόπιν διπλωματικών πιέσεων, ίδρυαν σχολεία σε κάθε τόπο, μέσω των οποίων ασκούσαν ασφυκτικό προσηλυτισμό και πλύση εγκεφάλου, στους ορθοδόξους μαθητές. Μάλιστα ο προσηλυτισμός ήταν τόσο φοβερός, ώστε αναγκάστηκε ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1572-1638) να σημειώσει: «…επίασαν τα παιδιά και με το μέσον των παιδίων κλέπτουσι τας γνώμας των πατέρων τους». Αυτή ήταν η κοινή μέθοδος όλων των μισσιοναρίων: μέσω των σχολείων να επιδρούν και στις οικογένειες των μαθητών17. Οι προσήλυτοι μαθητές μετέφεραν και στα σπίτια τους τις παπικές πλάνες, αλλοτριώνοντας την ορθόδοξη πίστη σε μια εποχή αμάθειας των υποδούλων ορθοδόξων. Ο ιστορικός Α. Βακαλόπουλος σημείωσε πως, «Η μόρφωση στα σχολεία αυτά απέβλεπε βέβαια να εκπληρώση σκοπούς πολιτιστικούς και πνευματικούς, αλλά προ πάντων να διαπλάση την ψυχή των νέων σύμφωνα με το πνεύμα της Καθολικής Εκκλησίας»18! Αυτός λοιπόν ήταν ο στόχος τους και όχι η εκπαίδευση των παιδιών των υπόδουλων Ορθοδόξων!  

      Η θρασύτητα των παπικών μισσιοναρίων έφτασε και ως την εισβολή τους στο Άγιον Όρος, όπου στα 1635 ίδρυσαν παπική σχολή στις Καρυές, ύστερα από αίτημα του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Ιγνατίου (1628). Ευτυχώς όμως η σφοδρή αντίδραση των μοναχών και  η καχυποψία των τουρκικών αρχών συντέλεσαν στη μεταφορά της σχολής το 1651 στη Θεσσαλονίκη. Αποκαλυπτική είναι η δημοσιοποίηση του στόχου των ιησουιτών: «Αν κερδίσουμε τους μοναχούς του Αγίου Όρους, (έγραφε ο Γραμματέας της προπαγάνδας Incoli το 1628), θ’ ανοίξουμε ένα μεγάλο δρόμο προς την ένωση της εκκλησίας αυτής (=της Ορθόδοξης) με τη δυτική και αυτό, γιατί τους μοναχούς αυτούς τους έχουν σε μεγάλη υπόληψη οι επίσκοποι και οι πληθυσμοί της Ελλάδος. Ακόμη μερικοί βεβαιώνουν, πως αν ενωθεί το Άγιον Όρος με την ρωμαϊκή εκκλησία, αμέσως η Μοσχοβία θα δεχθεί την ένωση αυτή, γιατί οι μοσχοβίτες τρέφουν μεγάλη υπόληψη στους μοναχούς αυτούς…»19! Όντως δαιμονικές μηχανορραφίες!  

       Ένα άλλο τέχνασμα προσηλυτισμού υπήρξε και η ίδρυση από τους παπικούς του «Ελληνικού Κολλεγίου του Αγίου Αθανασίου» στα 1577, στη Ρώμη, για να είναι φυτώριο ανάδειξης φιλοπαπικών αποφοίτων. «Πολλοί από τους αποφοίτους του (ουνίτες) άσκησαν φιλοπαπική προπαγάνδα. Επισημότεροι υπήρξαν ο Πέτρος Αρκούδιος (ονομάστηκε «ελληνομάστηξ») και ο Λέων Αλλάτιος. Το έργο της παιδείας προωθούσαν οι εκδόσεις. Στην κατεύθυνση αυτή συνέβαλλαν επιφανείς Έλληνες Ουνίτες, όπως ο Νικαίας Βησσαρίων, καρδινάλλιος και πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το Μάιο του 1462. Ηγήθηκε της ουνιτικής προπαγάνδας, καθιερώνοντας υποτροφία για δεκαέξι Έλληνες κληρικούς – Ουνίτες που θα προωθούσαν τον ενωτισμό από θέσεις πρωτοπαπάδων, εκκλησιαστικών δηλαδή ηγετών»20!  

       Η διείσδυση στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε καταλυτική, ώστε ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, αναφερόμενος, με δραματικό τρόπο, στις επιτυχίες των Ιησουιτών, επισημαίνει ότι, «έσυραν τους ήμισυ παπάδες και χριστιανούς εις την γνώμην των»! Τον 17ο αιώνα κατόρθωσαν να προσηλυτίσουν τους μισούς Ορθοδόξους και μαζί τον μισό κλήρο! Στα μέσα της προπαγάνδας τους περιλαμβανόταν στο κήρυγμα (στη λαϊκή γλώσσα), τα σχολεία, οι εντυπωσιακές λιτανείες21! «Η αλλοίωση των κριτηρίων και η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών ήταν ενίοτε εξουθενωτική. Περιστασιακή μυστηριακή διακοινωνία (Intercommunio), αλλαξοπιστίες (όχι μαζικές), αποδοχή και ενίσχυση των δυτικών στόχων. Οι μισσιονάριοι στηρίχθηκαν πάντα στους φίλους τους Ρωμηούς και στις ενδορθόδοξες διενέξεις. Η επιτυχία της δράσης όμως των μισσιονάριων ήταν ενίοτε καρπός της ανεκτικότητας η και αβελτηρίας της ελληνικής πνευματικής ηγεσίας (κλήρου). Επίσκοποι, μειωμένων ηθικών αντιστάσεων και προσόντων, επέτρεπαν σε μισσιονάριους να λειτουργούν σε ορθόδοξους ναούς, να κηρύττουν και να εξομολογούν. Τα εσωτερικά πάθη – ακόμη – λαού και ηγεσίας (αμάθεια, πλεονεξία, δεισιδαιμονίες, ηθικές εκτροπές, αμέλεια και αδιαφορία κ.α.) η και τα υπάρχοντα κενά (π.χ. στην παιδεία) ευνοούσαν τη μισσιοναριστική δράση»22! 

     Όπως αναφέρει ο ιστορικός Α. Βακαλόπουλος, «Έτσι μέσα στους ορθόδοξους ναούς υπήρχαν και Ιερά βήματα κατά τον λατινικό λειτουργικό τύπο, τα οποία σώζονταν ως τις αρχές ακόμη του 19 αι. Η ελευθερία των μισσιοναρίων έφθανε κάποτε ως την πρόκληση. “Όταν θαρρετά κηρύσσουμε τον λόγο του Θεού, ομολογεί ο Pere Richard, μέσα στις εκκλησίες των Ελλήνων, καταδικάζουμε τα σφάλματά τους με ελευθερία και προσπαθούμε με όλα τα δυνατά μέσα να τους επαναφέρουμε στην υποταγή της Αγίας Έδρας”»23! Το θράσος τους είχε φτάσει ως το σημείο να κηρύττουν μέσα στους ορθοδόξους ναούς τις παπικές κακοδοξίες και να κατηγορούν τους ορθοδόξους ως αιρετικούς! Κι ακόμα, οι παπικοί ιησουίτες «ιεραπόστολοι» πίστευαν ότι με τα χρήματα, μπορούσαν να εξαγοράζουν συνειδήσεις. Γι’ αυτό το λόγο συχνά  «επωφελούμενοι και από την ανέχεια των νησιωτών» δωροδοκώντας προσέλκυαν «πολλούς στο δυτικό δόγμα». Διαθέτοντας μεγάλα ποσά,  «Κατόρθωναν να εξαγοράζουν τις συνειδήσεις των επισκόπων, ώστε να τους δώσουν κάθε άδεια να δράσουν μαζί με τους κατώτερους κληρικούς, να τους εξομολογούν, να τους κάνουν κηρύγματα και να τους διδάσκουν ό, τι θα ήθελαν»24. 

      Ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς (1549 – 1601) Πατριάρχης Αλεξανδρείας, θρηνώντας για την κατάντια αυτή του Γένους έγραψε: : «Κλαίω και εγώ την συμφοράν του γένους μας και θέλω την κλαύσει, διά να μη θαρρούσιν οι αιρετικοί και οι ασεβείς, οπού μας περιπαίζουσι και μας ονειδίζουσι ή πώς δεν βλέπομεν την παντερημίαν μας ή πώς την στέργομεν». Και τρομαγμένος σημειώνει: «Παρασύρονται των ακεραιοτέρων αι ακοαί. Εις συνήθειαν ήλθον της διεστραμμένης διδασκαλίας… βαπτίσματα παρ’ εκείνων, προπομπαί των εξοδευόντων (αποθνησκόντων), επισκέψεις των ασθενούντων, παρακλήσεις των λυπουμένων, βοήθειαι των καταπονουμένων, αντιλήψεις παντοδαπαί, μυστηρίων κοινωνίαι, α πάντα δι’ εκείνων (των ιησουιτών) επιτελούμενα σύνδεσμος γίνεται τοις πολλοίς της προς αυτούς ομονοίας, ώστε μικρού χρόνου παρελθόντος μηδέ (εί γένοιτό τις άδεια) ελπίδα λοιπόν είναι τούς υπό χρονίας απάτης κατασχεθέντας πάλιν προς την επίγνωσιν της αληθείας ανακληθήναι»25!  

     Για προσηλυτιστικούς λόγους έδειχναν προσποιητή ευγένεια, ανοχή, αγάπη, και συμπόνια. Αλλά όταν έβρισκαν εμπόδια στο διαβρωτικό τους έργο γινόταν θηρία! Κλασικό παράδειγμα οι φοβερές διώξεις  και εν τέλει ο μαρτυρικός θάνατος του Οικουμενικού Πατριάρχη Κύριλλου Λούκαρι, επειδή ο φωτισμένος εκείνος ιεράρχης κατανόησε πλήρως την διαβρωτική δράση των παπικών μισσιοναρίων και κυρίως τις ανείπωτες ίντριγκες των ιησουιτών στην Ορθόδοξη Ανατολή. Είχε γράψει τα εξής, σε ελεύθερη απόδοση στα σύγχρονα ελληνικά: «Όλες τις τέχνες τις πονηρές χρησιμοποιούν οι Ιησουίτες, για να εξαπλώσουν παντού την εξουσία του Πάπα. …Και πρώτα κατοίκησαν στην Χίο και εκεί έκαμαν σπουδαστήριο και έσυραν τους μισούς παπάδες και τους Χριστιανούς  στη γνώμη τους και στη θρησκεία τους και καταφρονούν την τάξη και τα δόγματα μας και κρατούν τα του Πάπα…»26. Ακόμη σημείωσε τα εξής για την διαβρωτική δράση και τις δολιότητες των ιησουιτών, καυτηριάζοντας με οξύτητα, στον διάλογό του: «Ζηλωτής και Φιλαλήθης»: «Όταν μας ομιλώσι με γλυκά λόγια, και εκεί κρύπτουσι το φαρμάκι· όταν μας τιμώσι, τότε μας γελώσι εις τον εαυτόν τως· όταν μας διδάσκουσι, τότε μας πραγματεύονται, όταν μας χαρίζουν ή χαρτάκια κομποσχοίνια, τότε μας παγιδεύουσι· όταν κάμνουν κωμωδίες ή άλλα θέατρα και μας προσκαλούν να πηγαίνωμεν, τότε μας μυκτηρίζουσιν ως αγνώστους και λωλούς και ουτιδανούς. Με τούτο όλον θεωρώ, άνδρες Έλληνες, πως πολλοί κρατούσι μαζί τως, δεν γνωρίζοντας ταύτα. Ετούτο είναι εκείνο όπού καίει την καρδίαν, πως έπεσεν εις ημάς τόση αγνωσία και δεν είμασθεν άξιοι να κρίνωμεν το κακόν οπού μας κυνηγά. . . Δια τούτο όταν σας λέγουσι “η εκκλησία της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως είναι μία, και δεν είναι ανά μέσον μας διαφορά”, με κακήν διάθεσιν σας το λέγουν· διατί αυτοί όλοι, και Γεζουίται και οι λοιποί Φράροι, εις τα βιβλία οπού γράφουν και εις τες διδαχές οπού κάμνουν ημάς τους Έλληνας μας κράζουν σχισματικούς και αιρετικούς, αποστάτας, ψεύστας και κάθε άλλο κακόν όνομα, και πως Εκκλησίαν δεν έχομεν, μόνον συναγωγήν, σαν τους Εβραίους»27!  

       Ο γνωστός έγκριτος δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Γ. Παπαθανασόπουλος έγραψε τα εξής: «Ο Ελληνισμός έχει κακοπάθει από τους ιησουίτες και έχει πικρότατη εμπειρία από αυτούς. Πρώτος μάρτυρας που υπέστη τις μεθοδεύσεις των ιησουιτών ήταν ο σπουδαίος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος ο Λούκαρης. Ο Κύριλλος βίωσε τον φανατισμό και την προσηλυτιστική επιχείρηση των Ιησουιτών εναντίον του ποιμνίου του και του ιδίου. […] Επειδή αμύνθηκε με επιτυχία στις μεθοδεύσεις τους οι Ιησουίτες αποφάσισαν να  τον εξοντώσουν, για να είναι ελεύθεροι στα σχέδια τους και να επιτύχουν οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί να προσκυνήσουν τον Πάπα. Προς τον σκοπό αυτό συνεργάστηκαν με τους Μουσουλμάνους Οθωμανούς, κατασκεύασαν έγγραφα και “ομολογίες” σε βάρος του Λούκαρη (σ.σ. Παρέσυραν και εύπιστους Ορθόδοξους Επισκόπους) και τελικά συνέργησαν, μαζί με τους Καπουκίνους και τον Γάλλο πρέσβη De Cesy, να δολοφονηθεί με οικτρό τρόπο ο Πατριάρχης και να επιβάλουν δικό τους λατινίζοντα Πατριάρχη, τον από Βεροίας Κύριλλο, τον Κονταρή. Γράφουν οι ίδιοι: “Ο Κονταρής στη σύνοδο της 15 Δεκεμβρίου 1638 υπέγραψε ενώπιον του βικαρίου Αγγέλου Πετρίκα ντε Σονίνο και του αυστριακού πρέσβη Σμιτ ομολογία πίστεως (Σ.σ. προς τον Πάπα), που του υπαγόρευσε η Ιερά Σύνοδος για τη διάδοση της Πίστεως” (σ.σ. Δηλαδή η Προπαγάνδα του Βατικανού, που εφάρμοζε την Ιερά Εξέταση)»28! Οι ιησουίτες με κάθε τρόπο προσπάθησαν να υποτάξουν τους Έλληνες στον Πάπα, ακόμα και με θανατώσεις!  

       Αποκαλυπτική των δολιοτήτων, ραδιουργιών και εγκληματικών πράξεων των ιησουιτών είναι και σχετική μαρτυρία του Κοραή, στην αυτοβιογραφία του: «Δια να αποκτήσω την γνώσιν της λατινικής γλώσσης, έπρεπε να προσδράμω εις τους ευρισκόμενους εις την Σμύρνην δυτικούς ιερωμένους και εξαιρέτως τους Ιησουίτας, πράγμα δύσκολον δια την κατ’ αυτών πρόληψιν, τρεφομένην μάλιστα από την κατέχουσαν αυτούς μανίαν του προσηλυτισμού, μανίαν τόσον σφοδράν, ώστε ενόμιζαν και νομίζουν ακόμη σήμερον οι εχθροί του Ιησού Ιησουίται την επιστροφήν ενός Γραικού εις την εκκλησίαν των πολύ πλέον αξιόμισθον έργον παρά να κατηχήσωσι δέκα Τούρκους ή δέκα ειδωλολάτρας»29. Η διαβολική μανία τους εναντίον των Ορθοδόξων έφτανε στην κατάντια να τους θεωρούν χειρότερους και από τους μουσουλμάνους, ακόμα και τους ειδωλολάτρες!  

     Οσάκις κάποιοι επιφανείς Ορθόδοξοι απευθύνονταν κατά καιρούς στο Βατικανό για βοήθεια, έπαιρναν πάντα  στην στερεότυπη απάντηση: «κάντε την ένωση για να σας βοηθήσουμε»! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απάντηση του «Πάπα» στην ελληνική αντιπροσωπία, υπό τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, στα 1822-1825: αντιπρόσωποί του διαβίβασαν «το ενδιαφέρον που πάντα έδειχνε ο παπικός θρόνος για την επιστροφή των ορθοδόξων στη δικαιοδοσία του υπέρτατου ποντίφηκα, του υπέδειξε  έμμεσα ως πρότυπο για την οποιαδήποτε συζήτηση περί ενώσεως τη σύνοδο της Φλωρεντίας…» και τίποτε περσσότερο30!  

     Η εχθρότητα συνεχίστηκε αμείωτη και στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, όπου το Βατικανό όχι μόνο δεν προσέφερε την παραμικρή συμπαράσταση στο αγωνιζόμενο Έθνος μας, αλλά μάλλον σαμποτάριζε τον δίκαιο εθνικό μας αγώνα. Έστω για παράδειγμα η κατάπτυστη οδηγία της Segretaria de Stato (Υπουργείο Εξωτερικών του Βατικανού) προς τον Γενικό Πρόξενο στα Επτάνησα Catio de Ribas – Pieri (13/25 Νοεμβρίου 1821) προστάζοντας και τα εξής: «Η Φροντίς την οποίαν πρέπει να έχετε, συνίσταται κυρίως εις την διαπίστωσιν, αν εντός των πλοίων ευρίσκονται πρόσωπα ανατρεπτικών ιδεών, ερχόμενα εις τα πάπικα κράτη με σκοπόν να προβούν εις προσηλυτισμόν υπέρ της υποθέσεως των και εν συνεχεία να επιτύχουν βοήθειαν προς τους αγωνιζόμενους Έλληνας είτε χρηματικώς είτε διά της συμμετοχής εις τας τάξεις των κατά τον αγώνα ως συνέβη εις τινά κράτη της Γερμανίας»31! Είναι αποδεδειγμένο πως «Οι θηριωδίες των τυράννων τους αφήνουν αδιάφορους. Τα ορφανά Ελληνόπουλα που τρέχουν περίτρομα να κρυφτούν στις σπηλιές και στα δάση να σωθούν, δεν τους συγκινούν καθόλου. Μόνον οι διακρατικές σχέσεις τους απασχολούν. Αυτός είναι ο Χριστιανισμός τους…»32!  

      Αλλά και οι εν Ελλάδι παπικοί, σε αντίθεση με όλες τις άλλες μειονότητες, οι οποίες συντάχτηκαν με τους αγωνιζόμενους Ορθοδόξους στον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδος από την οθωμανική τυραννία, όχι μόνον δεν συντάχτηκαν και δεν συμμετείχαν, αλλά συντάχτηκαν με τους Τούρκους, δηλώνοντας δήθεν «ουδετερότητα»! Συνέχιζαν να καταβάλλουν τους φόρους τους στο σουλτάνο, για να εξοπλίζεται ο τουρκικός στρατός, αντιμετωπίζοντας τους επαναστατημένους Έλληνες ως «αγνώμονες κατά του πολυχρονεμένου αυθέντη σουλτάνου», όπως χαρακτήριζε η Υψηλή Πύλη τους επαναστατημένους Έλληνες! Αποκαλυπτική είναι η διδακτορική διατριβή του κ. Κωνσταντίνου Μανίκα, η οποία υποβλήθηκε και εγκρίθηκε από την Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο: «Σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ελλάδα, κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως (1821-1827)». Με  αδιάσειστα στοιχεία αποκαλύπτει την θλιβερή αυτή πτυχή της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.   

       Είναι γνωστή η μαρτυρία του εθνικού μας ιστορικού Σπυρίδωνος Τρικούπη: «Η υπέρ της ελευθερίας φωνή αντήχησε καθ’ όλας τας Κυκλάδας και πολλάς των Σποράδων. Μόναι αι καρδίαι των του δυτικού δόγματος Ελλήνων εκώφευσαν. Έφάνη κατά την περίπτωσιν ταύτην υπό την μορφήν του δόγματος τούτου όλη η ασχημοσύνη του φανατισμού προτιμήσαντος την ήμισέληνον του σταυρού και την δουλείαν της ελευθερίας. Ουδείς των εν Πελοποννήσω και τη στερεή Ελλάδι Ελλήνων πρεσβεύει τό δυτικόν δόγμα. Ενδεκακισχιλίους του δόγματος τούτου περιείχαν αι τέσσαρες νήσοι του Αιγαίου, Σύρα, Τήνος, Νάξος και Σαντορίνη. Εξαιρουμένων δε πολλά ολίγων φανέντων αληθών Ελλήνων επί του αγώνος, οι λοιποί και αντείπαν και αντέπραξαν φανερά και κρυφίως, και σχέσεις έλαβον μυστικάς προς τούς εχθρούς του Εθνους, και χαράν μεγάλην ασυστόλως έδειξαν επί ταις άποτυχίαις των ομογενών (π.χ. όταν έμαθαν την καταστροφή και τις σφαγές της Χίου εχόρευαν από τη χαρά τους!)… Τόσην δε κλίσιν έδειξαν προς τούς Τούρκους οι δυτικόφρονες εν γένει και κατ’ εξοχήν οι της Σύρας, ους ευτύχησεν η Επανάστασις, και τόσον ολίγην πεποίθησιν είχον επί τη ευοδώσει του εθνικού αγώνος, ώστε συνεισέφερον διπλούς φόρους, τους μεν εξ ανάγκης χάριν των Ελλήνων, τους δε εκ προαιρέσεως χάριν τών Τούρκων»33!  

      Ο ιστορικός Φιλήμων σημείωσε πως «Οι έτερόδοξοι (παπικοί της Ελλάδος) άντεβοήθουν τοις Τούρκοις, εδώ μεν παρεμβάλλοντες μυρία προσκόμματα, εκεί δε σιτίζοντες φρούρια πολιορκούμενα, και πανταχού, όπου αν ηδύναντο, κατασκοπεύοντες και προδίδοντες παν Ελληνικόν κίνημα… Κατά τον αγώνα είδομεν Τούρκους στρατεύοντας μετά των Ελλήνων ουχί δέ και Λατινοδόξους Ελληνας του Αιγαίου οπλιζομένους υπέρ της κοινής πατρίδος»34. Επίσης ο ιστορικός Σπηλιάδης: έγραψε: «Έκ των τοιούτων Δυτικών Ελλήνων υπήρξαν και τίνες, οι οποίοι έστελλον τροφάς εις τους Τούρκους της Εύβοιας κα της Κρήτης και ώδήγουν ώς ναυαγοί τούς Τουρκικούς στόλους εις εκείνα τα μέρη»35.  

      Για οικονομία χώρου και χρόνου περιοριζόμαστε στα ανωτέρω, τα οποία όμως είναι αρκετά να καταδείξουν την φοβερή εχθρότητα του αιρετικού Παπισμού κατά της Ορθοδοξίας μας και ημών των ορθοδόξων πιστών. Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με την άποψη του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως για το διαχρονικό μίσος των παπικών κατά των ορθοδόξων: «Τὸ κατὰ τῶν Ἑλλήνων μῖσος τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας τὸ ἐμπνευσθὲν καθ᾽ ὅλην τὴν Δύσιν κατέστησε τοὺς ἀμαθεῖς λαοὺς τῆς Δύσεως φανατικοὺς ἐχθροὺς τῶν Ἑλλήνων, οὓς ἐθεώρουν ὡς ἐχθίστους αἱρετικούς· αὐτοὶ οἱ Λατῖνοι ἡγεμόνες, ὧν οἱ πλεῖστοι ἦσαν ἀμαθέστατοι, ἐπίστευον πᾶσαν κατὰ τῶν Ἑλλήνων ἐπιρριπτομένην διαβολὴν καὶ συκοφαντίαν ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῆς Παπικῆς ἕδρας, καὶ ἐδέχοντο ὡς ἀληθείας ἀναμφιρρήστους πᾶν ὅ,τι ἔλεγον αὐτοῖς οἱ κληρικοὶ περὶ τῶν προνομίων τῆς ρωμαϊκῆς ἕδρας, καὶ περὶ τῆς αἱρετικῆς δυστροπίας τῶν Ἑλλήνων. Οἱ Σταυροφόροι, ὄχλος ἀμαθὴς καὶ φανατικός, ἔτρεφον ἴσον μῖσος πρὸς τοὺς Ἕλληνας ὅσον καὶ πρὸς τοὺς Ὀθωμανούς. Ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Σταυροφόρων, τῶν ἀγρίων τῆς Δύσεως Βανδάλων, ἐπέθηκε τὴν σφραγῖδα ἐπὶ τὸ σχίσμα. Οἱ Σταυροφόροι ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐπέδειξαν ὅτι ὁ χριστιανισμὸς τῆς Δύσεως ἦτο τερατούργημα, ὁ δὲ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ´ ἐμαρτύρησεν ὅτι ἦν ὁ ἀληθὴς αὐτῶν ποιμὴν καὶ ποδηγέτης. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Πάπας ἔγραψε πρὸς τοὺς Σταυροφόρους ἐπιστολήν, δι᾽ ἧς θεωρεῖ αὐτοὺς ὄργανα τῆς θείας βουλῆς […] Ὁ Ἰννοκέντιος ἔγραψε καὶ ἐγκύκλιον ἐπιστολὴν πρὸς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως λέγων ὅτι ὁ Κύριος θέλων νὰ παρηγορήσῃ τὴν Ἐκκλησίαν αὑτοῦ διὰ τῆς ἑνώσεως τῶν σχισματικῶν, ἀφῄρεσε τὴν Αὐτοκρατορίαν ἀπὸ τῶν ἀλαζόνων καὶ δεισιδαιμόνων καὶ ἀπειθῶν Ἑλλήνων, καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τοῖς ταπεινοῖς εὐσεβέσιν, ὀρθοδόξοις, καὶ εὐπειθέσι Λατίνοις!»!  

Δυστυχώς αυτό το μίσος είναι διαχρονικό και φτάνει ως τις μέρες μας!  

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών