Ο πάπας ανοίγει την Ιερή Πύλη στον Άγιο Πέτρο, σημαίνοντας την έναρξη του Ιωβηλαίου Έτους, το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων |REUTERS/Remo Casilli/Pool
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 27η Ιανουαρίου 2025
ΠΑΠΙΚΟ «ΙΩΒΗΛΑΙΟ ΕΤΟΣ»: ΠΡΟΒΟΛΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΩΝ!
(Σχολιασμός σχετικής παπικής εγκυκλίου)
Ο Παπισμός είναι σύστημα αιρέσεων και πλανών, ολωσδιόλου αντίθετες με την βιβλική και χριστιανική αλήθεια, την οποία διασώζει και βάσει αυτής λειτουργεί το σωστικό της έργο, η Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού και η οποία δεν είναι άλλη από την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία.
Μετά την απόσχισή του από Αυτή, τον 11ο μ. Χ. αιώνα, μετατράπηκε σε έναν ισχυρό πολιτικοοικονομικό οργανισμό, συνεχίζοντας και διαιωνίζοντας ως τις μέρες μας μια από τις χειρότερες βαρβαρικές καταστάσεις της ιστορίας, του φραγκισμού, στην οποία ανάγονται οι πλείστες διαχρονικές κακοδαιμονίες της ανθρωπότητας. Είναι γνωστό πως για να εδραιώσει η παποσύνη την ακόρεστη εξουσία της στους κατακτημένους από τους Φράγκους ευρωπαϊκούς λαούς και αλλαχού και να επιβάλλει τις δουλοκτητικές της βλέψεις εφεύρε δόλιους τρόπους και θέσπισε θεσμούς, ως δήθεν «εκκλησιαστικούς», απόλυτα αμάρτυρους στην ιστορία της Εκκλησίας (δόγματα, εορτές, επετείους, κλπ).
Ένας τέτοιος θεσμός είναι και το «Ιωβηλαίο», ο οποίος θεσπίστηκε τον 14ο μ. Χ., αιώνα, εντελώς άγνωστος στους 13 προηγούμενους αιώνες της αρχαίας Εκκλησίας. Ένας παρωχημένος θεσμός του μωσαϊκού Νόμου, τον οποίο θεώρησε η Εκκλησία, μαζί με άλλες νομικές διατάξεις, ως άχρηστο για την εποχή της χάρητος και δεν τον υιοθέτησε. «Το Ιωβηλαίο (εβραϊκά: יובל yovel) έτος (κάθε 50 έτη) και το Σαββατικό έτος (κάθε 7 έτη) είναι βιβλικές εντολές που αφορούν την ιδιοκτησία γαιών και σκλάβων. […] Σύμφωνα με την εβραϊκή Βίβλο, κάθε 7ο έτος οι αγρότες του Ισραήλ άφηναν τη γη τους ακαλλιέργητη. Η εορτή του Ιωβηλαίου ήταν το 50ό έτος, δηλ. έπειτα από επτά Σαββατικά έτη»[1]. Με άλλα λόγια, όπως θα δούμε, ο Παπισμός, προκειμένου να επιτύχει τις ωφελιμιστικές τους βλέψεις, να ικανοποιεί την ακόρεστη δίψα του για πλουτισμό, δεν διστάζει να επαναφέρει και ιουδαϊκές συνήθειες, τις οποίες η Εκκλησία θεώρησε παρωχημένες, ή και επιζήμιες, για την νέα εποχή της χάριτος.
Το 2025 είναι για τον Παπισμό «Άγιο Ιωβηλαίο Έτος», το οποίο «τελείται» κάθε 25 χρόνια, και το οποίο το εγκαινίασε ο «Πάπας» Φραγκίσκος στις 24 Δεκεμβρίου και το οποίο θα διαρκέσει ως τις 6 Ιανουαρίου 2026, με θέμα: «Η Ελπίδα δεν απογοητεύει».
Θεωρήσαμε καθήκον μας να ενημερώσουμε με την παρούσα ανακοίνωσή μας τους πιστούς της μητροπολιτικής μας περιφέρειας και τους αγαπητούς μας αναγνώστες, τι είναι στην ουσία αυτός ο θεσμός, αν έχει σχέση με την γνήσια εκκλησιαστική παράδοση, κι ακόμα, ποια αποπροσανατολιστικά στοιχεία ενέχει, ποιες κακόδοξες πλάνες προωθεί και ποιος είναι εν τέλει ο στόχος της «τέλεσής» του. Για το σκοπό αυτό μελετήσαμε με προσοχή την σχετική εγκύκλιο της «Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος για το Ιωβηλαίο Έτος 2025»[2], καθώς και άλλα συναφή δημοσιεύματα, σχηματίζοντας μια σαφή εικόνα για το τι «σημαντικό θα ζήσει» η ανθρωπότητα το τρέχον έτος.
Η εγκύκλιος αρχίζει με την επισήμανση ότι «Το Ιωβηλαίο αποτελούσε πάντοτε ένα γεγονός μεγάλης πνευματικής, εκκλησιαστικής και κοινωνικής σημασίας στη ζωή της Εκκλησίας. Το έτος 1300 ο Πάπας Βονιφάτιος Η΄ καθιέρωσε το πρώτο Άγιο Έτος. Στην αρχή ορίστηκε να τελείται κάθε 100 χρόνια, ενώ τώρα κάθε 25 χρόνια».
Η φράση «αποτελούσε πάντοτε ένα γεγονός μεγάλης πνευματικής, εκκλησιαστικής και κοινωνικής σημασίας στη ζωή της Εκκλησίας» είναι απόλυτα ψευδής και παραπλανητική. Η Εκκλησία δεν γνώριζε (και δεν γνωρίζει), για 13 ολόκληρους αιώνες, τέτοια «εορτή». Κανένας από τους αγίους Πάπες και τους αγίους Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας, δεν σκέφτηκε να την θεσμοποιήσει. Αντίθετα την εφεύρε και θεσμοθέτησε ένας «αλάθητος Πάπας», σε μια εποχή (καθόλου τυχαία) απόλυτης κατάπτωσης και διαφθοράς του Παπισμού! Μια σειρά αγίων και θεοφόρων Παπών (Κλήμης, Λέων, Γρηγόριος ο Μέγας, Μαρτίνος, κλπ) δεν θεώρησαν απαραίτητο να θεσπίσουν το «Ιωβηλαίο», αντίθετα το θέσπισε ένας διαβόητος για την αρχομανία του και φιλοδοξία του «διάδοχός» τους, ο Βονιφάτιος Η΄ (1294-1303), ο οποίος ανήκε στη μεγάλη σειρά διεφθαρμένων μεσαιωνικών «αλάθητων Παπών»! Ιδού ποιος ήταν: Καταγόταν από τον φραγκικό Οίκο βαρόνων Καετάνι και αναδείχτηκε ως ένας από τους πλέον φιλόδοξους και αυταρχικούς «Πάπες», ο οποίος επέβαλε με την βία την πιο σκληρή μορφή παποκαισαρισμού, υποστηρίζοντας ότι, «τόσο η πνευματική όσο και η κοσμική εξουσία πρέπει να βρίσκεται υπό την δικαιοδοσία του Πάπα. Ότι και οι βασιλείς να είναι υποταγμένοι στην εξουσία του Ρωμαίου ποντίφηκα»[3]. Ως άκρατος φιλόδοξος, αρχομανής και αυταρχικός, ήρθε σε σύγκρουση με ευρωπαίους ηγεμόνες, όπως τον Αλβέρτο Α΄ της Γερμανίας και τον Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας, υπεισερχόμενος με απύθμενο θράσος στα εσωτερικά των κρατών. Επί πλέον ασκούσε κατά κόρον την σιμωνία και γι’ γι’ αυτό ο Δάντης Αλιγκέρι, τον παριστάνει στο έργο του «Θεία Κωμωδία», «να φτάνει στον 8ο Κύκλο της Κολάσεως ανάμεσα στις Σιμωνίες»[4]. Κατηγορήθηκε επίσης για αίρεση και σοδομισμό, παρά ταύτα όμως δεν κατέστη δυνατόν να καθαιρεθεί, διότι τον πρόλαβε ο θάνατος από τους ξυλοδαρμούς των στρατευμάτων του Φιλίππου Δ΄, τον Σεπτέμβριο 1303. Αυτός λοιπόν ήταν ο «αλάθητος», που κατηγορούνταν ως αιρετικός, σιμωνιακός και σοδομιστής, που θέσπισε το «Ιωβηλαίο» στον Παπισμό, για το οποίο επαίρεται και το τελεί πανηγυρικά ως τα σήμερα!
Και συνεχίζει η παπική εγκύκλιος: «ΙΩΒΗΛΑΙΟ το ονομάζουμε από την εβραϊκή λέξη Γιοβέλ, που σημαίνει “κέρατο κριαριού”, επειδή με αυτό ως σάλπιγγα ανάγγελλαν ένα έτος χάριτος. Σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο κάθε 7 χρόνια έπρεπε η γη να μην καλλιεργηθεί για να αναπαυθεί, και κάθε 50 χρόνια όσοι είχαν πουληθεί ως δούλοι έπρεπε να λάβουν την ελευθερία τους». Το Ιωβηλαίο θέσπισε ο μωσαϊκός νόμος (και καλώς το θέσπισε) για να μετριάζει τις τραγικές κοινωνικές συνέπειες της μεταπτωτικής εποχής, την εποχή που ο Νόμος, λειτουργώντας ως «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ.3,24). Αλλά τώρα, στην εποχή της χάριτος, ποια χρησιμότητα μπορεί να έχει; Αν ήταν απαραίτητος ο θεσμός του Ιωβηλαίου, γιατί ο Χριστός ουδέποτε τον μνημόνευσε; Οι Απόστολοι δεν θα τον διέδιδαν; Η καθοδηγούμενη από το Άγιο Πνεύμα, «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13) δεν θα την καθιέρωνε και θα περίμενε τον «αλάθητο», αμφιβόλου ηθικότητας, Βονιφάτιο Η΄, για να τον θεσπίσει, κατά την πιο σκοτεινή και τραγική εποχή για τον Χριστιανισμό, τον φρικτό Μεσαίωνα, υποσκελίζοντας την σιωπή του Χριστού, των Αποστόλων, των Αγίων Συνόδων, της Εκκλησίας και γενικά την εκκλησιαστική παράδοση 13ων αιώνων;
Ποια χρησιμότητα εξυπηρετεί το «Ιωβηλαίο»; Μας την εξηγεί η παπική εγκύκλιος: «Άγιο το ονομάζουμε διότι μπορούμε να αντλήσουμε από τις θείες χάρες, που θέλει να μας προσφέρει η Εκκλησία. Κατ’ αυτή την επέτειο των 2000 ετών από τη γέννηση, τον θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου, τελούμε ιδιαίτερη ανάμνηση της σωτηρίας μας: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν.3,16). Ακούμε αυτά τα λόγια τόσο συχνά κατά τη διάρκεια των εορτών του λειτουργικού έτους, ώστε συχνά δεν δίνουμε σημασία. Γι’ αυτό η Εκκλησία, κάθε 25 χρόνια, επιλέγει ένα ολόκληρο έτος για να μας βυθίσει σε αυτό το απερίγραπτο μυστήριο της σωτηρίας, και να το ζήσουμε προσωπικά, για να αντλήσουμε από τον πλούτο του, τον οποίο μας προσφέρει το έλεος του Θεού»! Απόλυτη αοριστολογία και κενολογία! Από το «Ιωβηλαίο», λοιπόν, «μπορούμε να αντλήσουμε από τις θείες χάρες, που θέλει να μας προσφέρει η Εκκλησία» και όχι από την Εκκλησία! Όχι από την ορθή πίστη, την συνειδητή μυστηριακή και εκκλησιαστική ζωή και την αγία βιωτή μας, αλλά από την συμμετοχή στο «Ιωβηλαίο», κάθε 25 χρόνια!
Ποια πρέπει να είναι αυτή η συμμετοχή για να «αντλήσουν οι συμμετέχοντες τις θείες χάρες», σύμφωνα με την παπική εγκύκλιο; α) με τα προσκυνήματα, β) με τα «λυσίποινα», γ) με την «ανανεωμένη προσπάθεια μεταστροφής», δ) με την «ανανέωση της πίστης».
Όσον αφορά τα «ιερά προσκυνήματα», η εγκύκλιος αναφέρει: «Τα Προσκυνήματα, ως χώροι προσευχής, αποτελούν ευκαιρία συνάντησης με την ευσπλαχνία του Θεού, που έχει ως αποκορύφωμα τα Μυστήρια της Μετάνοιας και της Θείας Ευχαριστίας. Μια προσκυνηματική πορεία είναι ευκαιρία να ξαναβρούμε την ειρήνη της ψυχής. Είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε και πάλι την ιδιαίτερη σημασία που έχει ο καθεδρικός ναός, ως κέντρο της τοπικής Εκκλησίας και έδρα του Επισκόπου, ορατής κεφαλής της τοπικής Εκκλησίας. Κατ’ αυτή την περίοδο είναι καλό από κάθε ενορία να οργανώνεται ένα ομαδικό προσκύνημα προς τον καθεδρικό ναό, δίνοντας στους πιστούς την ευκαιρία να συναντήσουν τον Επίσκοπο, να λάβουν την άφεση κατά την εξομολόγηση και να ολοκληρώσουν το προσκύνημα με τη Θεία Ευχαριστία».
Είναι όντως αυτός ο στόχος, δηλαδή της «ευκαιρία συνάντησης με την ευσπλαχνία του Θεού», η συμβαίνει κάτι άλλο; Είναι υποχρεωμένος ο πιστός, προκειμένου να συναντήσει την ευσπλαχνία του Θεού, να μεταβεί στα Offices Travel (Γραφεία Ταξιδίων) της γειτονιάς του, να τον πάνε στα προσκυνήματα να τη βρουν; Ασφαλώς όχι! Σύμφωνα με την διαβεβαίωση του Κυρίου μας, η προσκύνηση του Θεού γίνεται πανταχού (Ιωάν.4,23), «ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας αὐτοῦ» (Ψαλμ.102,22), «εν πανί καιρώ και πάση ώρα». Επίσης η ευσπλαχνία Του διαχέεται αέναα, χωρίς περιορισμούς και χωρίς τη δική μας ικεσία, στον κάθε άνθρωπο και σε ολόκληρη τη δημιουργία, καθότι ο αγαθός Θεός, από άπειρη αγάπη, «τον ήλιος αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ.5,45) και άρα δεν απαιτείται να την «συναντήσουμε» στα προσκυνήματα.
Άλλος είναι όμως ο σκοπός των «ιεροαποδημιών», το κέρδος! Οι «ιερές αποδημίες» φέρνουν χρήμα, πολύ χρήμα. Μας το βεβαιώνει περίτρανα η διαχρονική παπική ιστορία, καθώς και σχετικό δημοσίευμα: «Ο πάπας Φραγκίσκος άνοιξε την “Ιερή Πύλη” της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, εγκαινιάζοντας το Ιωβηλαίο Έτος των Καθολικών, οι εορτασμοί του οποίου θα προσελκύσουν περισσότερους από 30 εκατομμύρια προσκυνητές στη Ρώμη»[5]! Και όχι μόνο η «έδρα» της «καθολικής εκκλησίας» και η προσκύνηση των υποτιθέμενων τάφων των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (ο πρώτος είναι αμφίβολο ότι πάτησε ποτέ στη Ρώμη, ως μη ρωμαίος πολίτης), θα επιφέρουν «προσκυνηματικό» χρήμα, αλλά και άλλα διάσημα παπικά προσκυνήματα, όπου, ως γνωστόν, θρυλούνται ψεύτικα θαύματα, π.χ. «Παναγία της Λούρδης». Ανέκαθεν ο Παπισμός πωλούσε «θείες χάρες» και «σωτηρία» και αυτό κάνει και με το «Ιωβηλαίο»!
Ετέρα συμμετοχή των πιστών στο «Ιωβηλαίο» είναι η «άφεση των λυσιποίνων» τους. Περί τίνος πρόκειται; Μας το εξηγεί η ετυμολογία της λέξεως: λύση ποινών. Ποιών ποινών; Αυτών που «οφείλουν να υφίστανται» οι αμαρτάνοντες, πέρα από την άφεση των αμαρτιών τους, προκειμένου να «εξιλεωθούν», είτε βρίσκονται στη ζωή, είτε στο «Καθαρτήριο», σύμφωνα με άλλη κακοδοξία του Παπισμού. Ποιος τους «απαλλάσσει», από αυτές τις «ποινές»; Ο «Πάπας», κατά το «Ιωβηλαίο Έτος»!
Αυτή η παράδοξη και άκρως παράλογη πλάνη είναι απότοκη της πλέον φρικτής και βλάσφημης παπικής κακοδοξίας, περί της «Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης», η οποία αποτελεί βασικό δόγμα του Παπισμού, η οποία αποδομεί πλήρως το περί σωτηρίας δόγμα της Εκκλησίας. Σύμφωνα με αυτή, η κάθε ανθρώπινη αμαρτία δεν λογίζεται ως ανθρώπινο σφάλμα (όπως δοξάζει η Εκκλησία), αλλά ως προσβολή της θείας δικαιοσύνης και ως εκ τούτου απαιτείται ανάλογη ποινή για την ικανοποίησή της, να ικανοποιηθεί ο προσβεβλημένος Θεός! Ας σημειωθεί ότι η βλάσφημη αυτή κακοδοξία, η οποία παρουσιάζει το Θεό ως έναν παθιασμένο, σαδιστικό και ανελέητο απόκοσμο Ον, ευθύνεται για την αποστροφή και βδελυγμία προς Αυτό (και δικαίως) από τον σύγχρονο δυτικό κόσμο και γιγάντωσε την αθεΐα.
Το βλάσφημο αυτό δόγμα του Παπισμού «καθιστά τα λεγόμενα επιτίμια, που δίδουν οι πνευματικοί πατέρες στο μυστήριο της εξομολογήσεως, τιμωρητικά μέσα δικανικής φύσεως και όχι παιδαγωγικά όπως είναι σε μας. Όσοι δεν πρόφθασαν σε αυτήν την ζωή να ικανοποιήσουν την Θεία Δικαιοσύνη με βάσανα και επιτίμια, θα την ικανοποιήσουν μετά θάνατον στο καθαρτήριο πυρ. Εκεί πάνε οι ψυχές των ανθρώπων μετά θάνατο, για να βασανιστούν προσωρινά μέσα στη φωτιά και να καθαριστούν από τις ποινές των αμαρτιών τους»[6]! Αντίθετα, απαλλάσσονται από το «Καθαρτήριο» όσοι προλάβουν να πάρουν «άφεση των ποινών» τους από τον «Πάπα», τις οποίες χορηγεί κατά την «τέλεση» του «Ιωβηλαίου»[7]!
Αλλά ο «Πάπας» μπορεί να δώσει «άφεση αμαρτιών» και με τις λεγόμενες «αξιομισθίες». Σύμφωνα και με αυτή την κακοδοξία, η οποία απηχεί το μέγεθος της δικανικής θεωρήσεως της σωτηρίας στον Παπισμό, οι άγιοι και κυρίως η Θεοτόκος έπραξαν πολύ περισσότερες καλές πράξεις από όσες χρειάζονταν για να σωθούν. Οι περισσευούμενες μπορούν να μεταβιβαστούν σε άλλους, να άρουν τις «ποινές εξιλέωσής» και να σταματήσουν τον θείο θυμό! «Διαχειριστής» τους ο «Πάπας», ο οποίος μπορεί να «αντλεί» από αυτά τα πλεονάσματα και να «λύνει ποινές» ζωντανών και τεθνεώτων[8]! Με άλλα λόγια, ο «Πάπας» ενεργεί ως επί γης Θεός, εξουσιάζοντας ζώντας και νεκρούς!
Σύμφωνα με την παπική εγκύκλιο, τα λυσίποινα «είναι ένα ιδιαίτερο δώρο του Θεού μέσω της Εκκλησίας, για να ολοκληρωθεί αυτή η προσωπική εξάγνιση· δώρο προς όφελος δικό μας εδώ στη γη, είτε για να το προσφέρουμε προς όφελος των νεκρών μας που βρίσκονται στην κατάσταση του Καθαρτηρίου»! Εμείς θα προσθέταμε ότι δεν είναι μόνο «δώρο του Θεού», αλλά και «δώρο» του «επί γης αντιπροσώπου» του, προκειμένου να επιβάλλει τα «ισόθεα» αξιώματά του και να συσσωρεύει διαχρονικά πλούτο στα «ιερά ταμεία» του «κράτους του Θεού»! Έλεγαν παλαιά: «Μόλις σ’ αυτόν τον κορβανά της Εκκλησίας το χρήμα κουδουνίσει, μια ψυχή από το καθαρτήριο στον παράδεισο θα φτερουγίσει». Έτσι προκύψανε και τα λεγόμενα «συγχωροχάρτια», με το όργιο πωλήσεών τους σε όλη την Ευρώπη, τα οποία οδήγησαν στην αποκοπή του Προτεσταντισμού τον 16ο αιώνα και τα οποία καταστάθηκαν ανεξάλειπτο όνειδος για τον διαχρονικό Παπισμό. Κι ακόμα, προκάλεσαν, πολύχρονους θρησκευτικούς πολέμους και απερίγραπτο μίσος και φανατισμό, διώξεις, τιμωρίες, βασανιστήρια και εκατομμύρια θανάτους!
Ο καθηγητής της δογματικής, μακαριστός, Χρήστος Ανδρούτσος, ειρωνευόμενος τις ανωτέρω θέσεις του Παπισμού, έγραψε: «Γιατί ο αγαθός και φιλεύσπλαχνος πάπας, ο έχων την απόλυτη εξουσία και το απόλυτο προνόμιο του δεσμείν και λύειν εφ’ όλης της ανά τον κόσμο Εκκλησίας, δεν δίδει δια μιας άφεση σ’ όλους τους ανά τους αιώνες αμαρτωλούς, αλλά περιμένει να πέσει το παραδάκι προσωπικά από τον καθένα και μετά να χορηγήσει τα συγχωροχάρτια;». Με αυτές τις θεωρίες ο Παπισμός περιέβαλε την θεομίσητη σιμωνία με δογματική εγκυρότητα και ισχύ.
Όσον αφορά για την «ανανεωμένη προσπάθεια μεταστροφής» και την «ανανέωση της πίστης», κατά την διάρκεια του «Ιωβηλαίου», όπως αναφέρεται στην παπική εγκύκλιο, παρατηρούμε μια απίστευτη αοριστολογία και δυστυχώς έναν υφέρποντα αποπροσανατολισμό. Ο συνειδητός πιστός δεν περιμένει (δεν πρέπει να περιμένει) το «Ιωβηλαίο», κάθε 25 χρόνια, να ανανεώσει την προσπάθεια μεταστροφής του και την ενδυνάμωση της πίστης του, αλλά βρίσκεται (πρέπει να βρίσκεται) σε συνεχή εγρήγορση και αγώνα, καθότι σύμφωνα με την προτροπή του Χριστού μας, «῎Εστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν κύριον ἑαυτῶν, πότε ἀναλύσει ἐκ τῶν γάμων» (Λουκ.12,35). Αλίμονο αν περίμεναν οι χριστιανοί να ανανεωθούν κατά τα παπικά «Ιωβηλαία»!
Είναι αποδεδειγμένο πως ο Παπισμός, θέτοντας τον εαυτό του εκτός της Εκκλησίας, μετά την απόσχισή του από Αυτή, στερείται της Θείας Χάριτος και ως εκ τούτου οδηγείται αναπόφευκτα σε νομικά και δικανικά σχήματα «σωτηρίας». Δεν δύναται να την δει ως δώρο του Θεού, ως ξεχείλισμα της άπειρης αγάπης Του, ως εθελούσια θυσία από μέρους Του, χωρίς ανταλλάγματα για τον πλανεμένο άνθρωπο, αλλά ως μια νομική – δικανική σχέση, έναν «συμβιβασμό», μια «τακτοποίηση» των σχέσεών Του με τον παραβάτη άνθρωπο! Ως «ικανοποίηση της προσβληθείσας δικαιοσύνης» Του! Απίστευτη διαστροφή του απολυτρωτικού έργου του Χριστού!
Μπορεί να αναφέρεται στην παπική εγκύκλιο το ευαγγελικό χωρίο: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν.3,16), αλλά αυτό αντιβαίνει απόλυτα στις ως άνω παπικές κακοδοξίες και φανερώνει την αβυσσαλέα διαφορά του Παπισμού με την Εκκλησία του Χριστού. Δεν μπορεί να μας αγάπα Θεός, να θυσιάζεται για μας και ταυτόχρονα να ζητά αντάλλαγμα τη θυσία του Υιού Του, για να καταλαγιάσει ο θυμός, για την «προσβολή» που Του προξενήσαμε! Δεν μπορεί να μας αγαπά και να μας χαρίζει τη σωτηρία και ταυτόχρονα να απαιτεί να υποστούμε τιμωρίες και να εκτίσουμε ποινές για να ικανοποιηθεί η δήθεν διαταραγμένη δικαιοσύνη Του και έτσι να εξιλεωθούμε! Δεν μπορεί να μας «ξεροψήνει» στο «Καθαρτήριο» για να μας «καθαρίσει». Δεν μπορεί να υπάρχει «Καθαρτήριο» και δεν υπάρχει, αφού κατά τον απόστολο Παύλο, «τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Εβρ.9,27). Δεν μπορεί να υπάρχει «κάθαρση» μετά το θάνατο, αφού όποιος αμαρτωλός πέθανε αμετανόητος, «ἀπέθανεν ἐφάπαξ» (Ρωμ.6,10), «οὐκ ἐστίν ἐν ᾅδη τοῖς ἀπελθοῦσιν ἐξομολόγησις καί διόρθωσις. Συνέκλεισε γάρ ὁ Θεός ἐνταῦθα μέν καί βίον καί πρᾶξιν, ἐκεῖ δέ τήν τῶν πεπραγμένων ἐξέτασιν»[9], όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Κι ακόμα, δεν μπορεί να είναι αληθινός Θεός ο «θεός» του Παπισμού, ο οποίος δέχεται «μπακαλίστικες» συναλλαγές, τύπου «αξιομισθιών», για να μας σώσει. Η σωτηρία μας είναι δώρο δικό Του και όχι δικό μας κατόρθωμα, καθότι, συμφώνα με την διαβεβαίωση του Χριστού, «ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ.17,10) και τίποτε περισσότερο! Δεν θα μας σώσουν τα «καλά» έργα μας, τα όποια «κατορθώματά» μας, αλλά η ορθή και συνειδητή πίστη μας, η οποία αποδεικνύεται και βεβαιώνεται από την αγία βιωτή μας, «δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου, κἀγὼ δείξω σοι ἐκ τῶν ἔργων μου τὴν πίστιν μου» (Ιάκ.2,18). Στη μέλλουσα Κρίση, δεν θα μας σώσουν τα έργα μας, αλλά αυτά θα φανερώσουν την συνέπεια της πίστης μας και της γνησιότητάς μας, ως πραγματικοί αδελφοί του Χριστού και των ενδεών συνανθρώπων μας (Ματθ.25,31-46)! Εφόσον λοιπόν οι ατομικές «καλές» πράξεις μας, δεν μπορούν από μόνες τους να μας σώσουν, τότε πως είναι δυνατόν, χαρίζοντάς τες, ο «Πάπας» να σώσουν και άλλους;
Με βάση λοιπόν αυτή την «θεολογία» περί «σωτηρίας», του «δούναι και λαβείν» και του «νομικά τακτοποιημένου» ανθρώπου, ο παραμένων πεισματικά αμετανόητος Παπισμός, δε έχει άλλη επιλογή, από το να «βάζει στη ζυγαριά» τα πάντα, ακόμα και το Θεό. Έτσι εξηγείται διότι καταφεύγει σε δικανικά σχήματα και νομικίστικες θεωρίες και φθηνά ιδεολογήματα, εφευρίσκοντας και θεσπίζοντας κακόδοξα και βλάσφημα δόγματα όπως: η «Ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης», το «Καθαρτήριο», η «Διαχείριση των Αξιομισθιών» κλπ)! Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θέσπισε και το «Ιωβηλαίο Έτος», το οποίο παραπέμπει σαφώς στον νομικό εξαναγκασμό του παλαιοδιαθηκικού «Νόμου», παραβλέποντας την ελευθερία της χάριτος της Καινής Διαθήκης. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι πια, «Παρήλθεν η σκιά του Νόμου, της χάριτος ελθούσης»[10].
Κριτής των παπικών κακοδοξιών και παραδοξολογιών ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος κήρυξε την απελευθέρωση από τον «ζυγό του Νόμου»: «Τῇ ἐλευθερίᾳ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν· στήκετε οὖν καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ.5,1). Ζυγός δουλείας ήταν ο ατελής Μωσαϊκός Νόμος, με τους αναγκαίους, για την προχριστιανική εποχή, καταναγκασμούς του. Αντίθετα, τονίζει μετ’ επιτάσεως την αδυναμία του να προσφέρει σωτηρία, καθώς, «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ» (Γαλ.2,16), ξεκαθαρίζοντας ότι, «῞Οσοι γὰρ ἐξ ἔργων νόμου εἰσίν, ὑπὸ κατάραν εἰσί» (Γαλ.3,10)! Εν προκειμένω ο μεγάλος Απόστολος αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η παπική «εκκλησία», αγκιστρωμένη στο νομικιστικό – δικανικό πνεύμα, ανήκει στην κατηγορία των «ἐξ ἔργων νόμου», και ως εκ τούτου, «ὑπὸ κατάραν εἰσί»! Αυτό σημαίνει ότι, είναι απογυμνωμένη από την χάρη του Θεού, ότι δεν είναι Εκκλησία και δεν μπορεί να προσφέρει σωτηρία!
Η τέλεση του «Ιωβηλαίου Έτους» αποδεικνύει σαφέστατα την πλήρη απουσία εκκλησιαστικότητας στον Παπισμό!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[4] Όπου ανωτέρω
[7] Όπου ανωτέρω
[8] Όπου ανωτέρω
[9] Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΣΤ ́, PG 35, 944.
[10] Θεοτοκίο στιχηρών Εσπερινού Α΄ ήχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου