Τα πιο πλατιά χαμόγελα, τα έχουνε οι άνθρωποι που έχουν πονέσει στη ζωή.
Τα πιο πολλά ‘’Δόξα τω Θεώ’’, τα λένε εκείνοι που μάθανε με λίγα.
Τα πιο μεγάλα ευχαριστώ, τα λένε εκείνοι που κάποτε ευεργέτησαν, αλλά η ευεργεσία τους δεν εκτιμήθηκε ποτέ.
Και οι πιο ειλικρινείς συγγνώμες, ειπώθηκαν από ανθρώπους, που πρώτα από όλα, ήξεραν οι ίδιοι τους, πως να συγχωρούνε…
Όσο πιο βολεμένος ο άνθρωπος, τόσο πιο σκληρός.
Και όσο πιο ‘’άψητος’’ μες στη ζωή, τόσο πιο δύσκολο το να καταλάβει…
Να καταλάβει τον πόνο του διπλανού. Να τον αφουγκραστεί. Να του σταθεί για λίγο έστω πλάι του. Να του απλώσει χέρι…
Στα υπόγεια.
Εκεί είναι η θέα.
Στις ταπεινές καρδιές.
Στους ανθρώπους που μπορεί να μην είχανε πολλά, αλλά δε προδώσαν τα ‘’Πατερημά’ που μάθανε από μικροί…
Στους ανθρώπους που δεν ξεπούλησαν ποτέ, ‘’αντί πινακίου’’ την ψυχή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου