«Ο χριστιανός προσφέρει τον εαυτό του ως μαχητή, και ο Χριστός προσφέρει τα όπλα για τον αγώνα»° αγ. Ιουστίνου, του Τσέλιε, Πόποβιτς

Κ.Σ.

Η συνεργία της Χάριτος και της ελευθέρας βουλήσεως 

Ο άνθρωπος καλείται να προσπαθήσει και ο Χριστός να προσφέρει τις δυνάμεις. Οι αναλογίες τηρούνται εξίσου και για τις δύο πλευρές, ώστε να μην καταστεί αφ’ ενός ο άνθρωπος ένα είδος αυτοματοποιημένου όντος, και αφ’ ετέρου ο Θεός περιττός. Ο μεν άνθρωπος θα καθίστατο αυτόματη μηχανή, στην περίπτωση που η τελείωση, η σωτηρία, η χριστοποίηση, η θεανθρωποποίησή του θα οφείλονταν μόνο στις χαρισματικές δυνάμεις του Χριστού, και χωρίς την μετοχή της βουλήσεως και των προσπαθειών του.

Ο δε Θεός θα καθίστατο περιττός, αν ο άνθρωπος μπορούσε να επιτύχει την τελείωσή του, την σωτηρία του, βασισμένος μόνον στις δικές του προσπάθειες, χωρίς την βοήθεια των χαρισματικών δυνάμεων του Χριστού. Επειδή η τελείωση, η σωτηρία αποτελεί έναν θεανθρώπινο άθλο, είναι απαραίτητη η θεανθρώπινη ισορροπία στην θεανθρώπινη συνεργία. Το θεανθρώπινο κατόρθωμα της τελειώσεως είναι ένας αδιάκοπος αγώνας κατά της αμαρτίας, των παθών, των κηλίδων της ψυχής. Σε αυτόν τον αγώνα ο χριστιανός βγαίνει πάντοτε νικητής, όταν έχει ως όπλο τις δυνάμεις που ο Χριστός του παρέχει, και καταθέτοντας όλη την ψυχή, όλη την θέλησή του.

Ο χριστιανός προσφέρει τον εαυτό του ως μαχητή, και ο Χριστός προσφέρει τα όπλα για τον αγώνα. Σε αυτόν τον αγώνα ο άνθρωπος παλεύει, μάχεται με την ψυχή του, την συνείδησή του, το σώμα του, την βούλησή του και, κατά το μέτρο των προσπαθειών του, δέχεται μέσα του την ενεργουμένη δύναμη από τον Κύριο, καθότι ο Κύριος δρα εντός του ενισχύοντάς τον. 

                         Ο αγώνας για την σωτηρία της ψυχής

Δεν υπάρχει αγώνας σπουδαιότερος και φοβερότερος από αυτόν για την σωτηρία της ψυχής° εναντίον τίνος; Εναντίον των πιο φοβερών εχθρών του ανθρώπου: του σκανδάλου, της αμαρτίας, του θανάτου, των δαιμόνων. Όλοι αυτοί οι εχθροί επιδίδονται αδιάκοπα σε έναν αιματηρό πόλεμο εναντίον των χριστιανών και της σωτηρίας τους. Οι χριστιανοί βρίσκονται σε μόνιμο συναγερμό, συνεχώς στο πεδίο της μάχης, μαχόμενοι χωρίς εκεχειρία, χωρίς ανάσα. Εκεί οι πληγές, οι οιμωγές° εκεί ο κλονισμός, η πτώση, η καταστροφή. Εκεί ένα είναι το σημαντικό: να μην σε καταβάλει ο κόπος. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, να οπλισθείς με υπομονή και η νίκη είναι σίγουρη. Όταν οι καρδιές μας είναι ενωμένες «εν αγάπη», τότε εμείς οι χριστιανοί αποτελούμε τον στρατό του Χριστού που παραμένει αήττητος σε όλες τις μάχες εναντίον της αμαρτίας, του θανάτου, του διαβόλου. Τότε ο καθένας μάχεται για όλους και όλοι για τον καθένα, όλου «συν πάσι τοις αγίοις». Τότε τρέπεται σε φυγή κάθε αμαρτία, κάθε θάνατος, κάθε δαίμονας. Και μόνο μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα ξεψυχούν νικημένοι ο θάνατος, η αμαρτία, ο διάβολος.

(« Δογματική, Ορθόδοξη φιλοσοφία της Αλήθειας», αγ. Ιουστίνου, του Τσέλιε, Πόποβιτς, εκδ. Ι. Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, γ’ εκδ.).

                                                                                                                   Κ.Σ.