Σκέπτομαι τον αργαλειό του Χρόνου:
Οι μέρες, είναι τα στιμόνια του. Τα δευτερόλεπτα - σαϊτες ασταμάτητες - τα υφάδια του.
Σ' αυτόν υφαίνεται η ζωή μας.
Όταν κάποτε ο αργαλειός αυτός θα σταματήσει να δουλεύει
θα έχει πια τελειώσει και το έργο της ζωής μας.
Και τότε θα έλεθει ο θείος Καλλιτέχνης να εκτιμήσει το εργόχειρό μας.
Σκέψου, τον αργαλειό του χρόνου και ύφανε με τις σαϊτες του το εργόχειρο της ζωής σου.
Δούλευε όσο μπορείς, για να παρουσιάσεις στο θείο Εκτιμητή ένα αριστούργημα,
που θα μείνει στην αιωνιότητα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου