(photo by Κ.Σ., Δράμα 2022, έργο: « Όλο και πιο μόνος» Nikolas Fotiadis)
Κ.Σ.
Αν ήξερες μόνο πόσες στιγμές ζωής επέλεξες να χάσεις, κάθε φορά που, αρματωμένος την πανοπλία του «εγώ» σου, έσφιξες γερά με το δεξί σου χέρι την ατσάλινη ασπίδα της «αδιάσειστης» λογικής σου, μπροστά στον κίνδυνο του ανύπαρκτου εχθρού.
Αυτό το κέρινο ομοίωμά σου (το «εγώ» σου), με το οποίο τόσο πρόθυμα, απροβλημάτιστα και αποκλειστικά ταυτίζεσαι σχεδόν όλες τις στιγμές της μικρής ζωής σου, δεν έχεις (τις περισσότερες φορές) τη διάθεση να πάρεις χαμπάρι πως είναι προορισμένο εκ της κατασκευής του να σε προδίδει, σαν δεύτερος Ιούδας, για πολύ λιγότερα από τριάκοντα αργύρια. Ό, τι σου δίνει με το δεξί χέρι, στο αφαιρεί με το αριστερό.Κάθε φορά που αφήνεις την ασπίδα σου καταγής και επιτρέπεις στον εαυτό σου να μείνει για λίγα δευτερόλεπτα δίχως την αμυντική σου αρματωσιά, τότε βλέπεις έκπληκτος πως η πόρτα δεν ήταν ποτέ κλειδωμένη απ’ έξω. Τότε ο ουρανός, ανακουφισμένος και συγκινημένος που τον καταδέχεσαι, κατεβαίνει ως την καρδιά σου για να εναποθέσει στο πιο μυστικό της δωμάτιο τα αιώνιά του δώρα. Είναι οι σχισμές στον άχρονο χώρο, που γίνεσαι κοινωνός της αΐδιας αλήθειας και ζωής.
( Από το βιβλίο « Πόσο αντέχεις την αλήθεια;» Γρηγόρη Βασιλειάδη, ψυχολόγου, εκδ. Εν πλω, γ’ 2021
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου