Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν λένε ὅτι ὁ κόσμος ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, ἐννοοῦν κάτι πολὺ δυσάρεστο καὶ ἐπικίνδυνο. Βλέπουν ὅτι ἔχει χαθεῖ πιὰ τὸ πνευματικό τους στήριγμα καὶ ψάχνουν νὰ βροῦν ἄλλο. Στὴν ἀρχὴ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐπιθυμοῦν τὴ στήριξη τῶν γνωστῶν τους.
Ὑπερήφανοι καθὼς εἶναι, νομίζουν ὅτι ὅλα ὅσα παρουσιάζονται στὴ ζωὴ τους μποροῦν μόνοι τους νὰ τὰ ἀντιμετωπίζουν, γιατί ἔχουν γνώσεις καὶ χαρίσματα καὶ πάντα θὰ ἀναδεικνύονται νικητές. Ζοῦν μὲ αὐτὴ τὴν ψευδαίσθηση. Ὅταν ὅμως συννεφιάζει ὁ οὐρανὸς καὶ προμηνύονται καταιγίδες καὶ κεραυνοί, ἀρχίζουν νὰ ἀνησυχοῦν καὶ νὰ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη κάποιος νὰ τοὺς συμπαρασταθεῖ. Ποῦ νὰ τὸν βροῦν ὅμως; Μέχρι χθὲς δὲν ἤθελαν τὴν παρουσία καὶ τὴ βοήθεια κανενός. Τώρα ὅμως ψάχνουν καὶ δὲν βρίσκουν. Ἀλλὰ καὶ ὅταν κάποιοι φανοῦν πρόθυμοι νὰ τοὺς βοηθήσουν, δὲν ἔχουν καλὲς προθέσεις. Κάπου στοχεύουν. Τὸ πιθανότερο εἶναι ἡ κρυφὴ ἐπιθυμία νὰ τοὺς ἐκμεταλλευθοῦν μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους τρόπους. Τελικά, οἱ ἐμπερίστατοι αὐτοὶ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν οὐσιαστικὴ βοήθεια. Αὐτὸ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη δὲν εἶναι ἡ ἀνθρώπινη βοήθεια, ἀλλὰ ἡ ἐκ Θεοῦ βοήθεια, τὴν ὁποία ὅμως δὲν ἔχουν σκεφθεῖ ποτέ. Δυστυχῶς οἱ σκέψεις τους εἶναι παράλογες, ἀνεδαφικὲς καὶ ἀναποτελεσματικές.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς χρησιμοποιεῖ ἕνα παράδειγμα, γιὰ νὰ περιγράψει τὴν τραγικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ζεῖ χωρὶς Θεό: «Ὅταν ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο, τότε αὐτὸς συνήθως στηρίζεται στοὺς ἀνθρώπους καὶ στὸν ἑαυτό του. Γιατί σὲ ποιὸν ἄλλον μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ, ἀφοῦ ξέδεσε τὴ βάρκα του ἀπὸ τὸ πλοῖο τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἀφοῦ ἔλυσε τὸ σκοινὶ τῆς βάρκας του ἀπὸ τὸ πλοῖο τοῦ Θεοῦ, δὲν τοῦ ἀπομένει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ ἐμπιστευθεῖ τὴ βαρκούλα του στὸν ἑαυτό του ἢ στὶς βάρκες τῶν γειτόνων του. Ἡ ἐλπίδα του βέβαια τότε εἶναι μικρή, ἀλλὰ δὲν ἔχει καὶ ἄλλη λύση! Στέκεται πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς καταστροφῆς του, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἄλλη λύση».
Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει καὶ στηρίζεται στὸ Θεό. Μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζει τίς καταιγίδες τῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ πνίγεται στὴν ἀγωνία καὶ χωρίς νὰ ἀπογοητεύεται. Ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς συνανθρώπους του δὲν περιμένει τίποτα τὸ θετικὸ καὶ σίγουρο. Ὁ οὐράνιος Πατέρας ὅμως τοῦ στέλνει πολλὲς φορὲς τοὺς ἐναρέτους ἀνθρώπους του, οἱ ὁποῖοι ἐκδηλώνουν πρὸς αὐτὸν τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη τους καὶ κάνουν μαζὶ τὰ δύσκολα εὔκολα, τὰ δυσάρεστα εὐχάριστα καὶ ἀπὸ κοινοῦ εὐχαριστοῦν καὶ εὐγνωμονοῦν τὸ Θεό.
Ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς ἔχει ἐμπιστοσύνη στὴ θεία πρόνοια καὶ ποτὲ δὲν ἀπελπίζεται. Γνωρίζει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι προνοητικὸς καὶ «ὅταν ἐπιτρέψει νὰ κορυφωθοῦν τὰ δεινά, τότε πάλι, ἀφοῦ σταματήσει τὴν τρικυμία, ξαναφέρνει τὴ γαλήνη καὶ τὴ μεγάλη μεταβολὴ στὰ πράγματα, διδάσκοντας σὲ μᾶς τὸ μέγεθος τῆς δύναμής του», ὅπως διευκρινίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Ἡ θεία πρόνοια βρίσκει διέξοδο ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν ἀδιέξοδα καὶ χαρίζει ἀσφάλεια καὶ χαρά, «ὅπως ἀκριβῶς τὸ ποτάμι διακλαδιζόμενο σὲ ἀμέτρητα μέρη, ποτίζει τὴν ἐκτεταμένη γῆ πάνω στὴν ὁποία ἁπλώνεται, ἔτσι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ παντοῦ ξεχύνεται, σκορπίζεται μὲ ἀφθονία, ἔρχεται μὲ ὁρμὴ καὶ ὅλα τὰ γεμίζει. Δὲν χαρίζει μόνον ἀσφάλεια, ἀλλὰ καὶ ἀποτελεσματικὴ βοήθεια καὶ πνευματικὴ χαρά», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης καὶ μᾶς συμβουλεύει νὰ μὴ φροντίζουμε μὲ ἀγωνία γιὰ τὰ δικά μας θέματα, ἀλλὰ νὰ τὰ ἀφήνουμε στὸ Θεό. Γιατί ἂν φροντίζουμε ἐμεῖς, φροντίζουμε σὰν ἄνθρωποι, ἂν ὅμως προνοήσει ὁ Θεός, προνοεῖ σὰν Θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου