(Βυζ. και Χριστιαν. Μουσείο: «Δευτέρα Παρουσία», 19ος αι., Μ. Ασία).
Κ.Σ.
Δεν θα είχαμε βασανιστεί λιγότερο για να απαντήσουμε στο ερώτημα του Χριστού: « Σε ποιούς καιρούς να έρθω σε εσάς; Ένα μόνο θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στον Χριστό: « Μην έρχεσαι, Κύριε, αφού δεν είναι ακόμα ο καιρός για τον ερχομό Σου».
Όμως, ας πούμε ότι αναγγέλλεται ο ερχομός του Χριστού…
Να Του φτιάχνουμε αψίδες του θριάμβου; Πόσο μίζερη σκέψη σε σχέση με τον Χριστό. Ο ουράνιος θόλος είναι η αψίδα θριάμβου για Εκείνον. Θα στρεφόμαστε δεξιά και αριστερά αναζητώντας έναν οίκο όπου θα μπορέσουμε να εισαγάγουμε τον Χριστό. Πού να βρεθεί τέτοιος οίκος; Υπάρχουν οίκοι γεμάτοι από παρδαλές και πολύχρωμες καρδιές, ρηχά πνεύματα και θλιβερά έργα. Και ύστερα ποιος να βγει μπροστά και να σταθεί στο πρόσωπο του Χριστού; Και ύστερα ποιος να απλώσει το χέρι του για χειραψία με τον Χριστό εν ονόματι όλων. Ποιος έχει χέρι τόσο καθαρό, ώστε να τολμά να πιάσει το χέρι του Υιού του Θεού; Όμως, μέχρι πότε να κρατάμε τον Χριστό στην εξορία;
Ποιος είναι ο Χριστός; Χριστός! Τούτο το όνομα έγινε η σύνθεση όλων των ύψιστων ιδανικών του κόσμου. Η ελευθερία, ο λόγος, η αγάπη, η πίστη, η εργατικότητα, όλα αυτά βρίσκονται σ’ ένα όνομα: Χριστός. Τούτο το όνομα έγινε και σύμβολο και προστάτης κάθε ανώτερου νοήματος, κάθε ευγενικού αισθήματος, κάθε καλής προσπάθειας που υπηρετεί το γενικό καλό. Τούτο το όνομα είναι η προφητεία, που ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί, η προφητεία κάθε ιδανικού. Όλα τα ιδανικά στον κόσμο θα πραγματοποιηθούν-τούτο σημαίνει το όνομα Χριστός. Όλοι οι άνθρωποι θα αισθανθούν μία μέρα σαν υιοί ενός Πατέρα.
Το κακό θα έχει νικηθεί και θα θριαμβεύει το καλό.
Τούτη είναι η προφητεία του Χριστού.
Πραγματοποιήθηκε; Όχι.
Θα πραγματοποιηθεί; Θα δούμε.
Μήπως ο χρόνος διέψευσε τον Χριστό; Ας μην προτρέχουμε.
Πάνω από μια πύλη έγραφε: « Πόλη Νινευή» ή αλλιώς « Το μέλλον». Όμως ο χρόνος έσβησε αυτή την ανθρώπινη αλαζονεία. Ο …αιώνας άρχισε να μοιάζει με την παλιά Νινευή. …παρουσιάστηκε στον κόσμο και είπε: « Με λένε μέλλον». … Εξεγέρθηκε ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου και ο λαός εναντίον του λαού. Στοιβαχτήκαν σιδερένιες μηχανές, γεμάτες ύπουλο πυρ, προορισμένες για τα στήθη του εχθρού …Η γη πλημμύρισε με αίμα… Οι διπλωμάτες παίζουν με τους λαούς λες και είναι φιγούρες σκακιού. Οι αδρανείς κρύβονται πίσω από τους μαχητές και εκμεταλλεύονται το αίμα τους. Οι ανάξιοι με θόρυβο σηκώνονται πάνω από τους άξιους. Και εμείς τότε μ’ απέραντο πόνο ρωτάμε: « Μα πού είναι ο Χριστός;… Σημαίνει άραγε ακόμα κάτι για τους ανθρώπους το όνομα Χριστός;»
Ας κρίνουμε αργά και θα κρίνουμε ορθά. Ας κρίνουμε αργά, γιατί και ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Είναι μακρύς ο δρόμος Του, γι αυτό τα βήματά Του είναι αργά. Και δύσκολος είναι ο δρόμος Του. Γι΄ αυτό βαδίζει αργά. Μέσα από τις λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών Εκείνος πορεύεται. Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στο γκρεμό και στις δύο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δύο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι’ αυτό βαδίζει αργά.
Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα. Ο Χριστός δεν κηρύττει ένα πλήρωμα που επιτυγχάνεται σε εικοσιτέσσερις ώρες. Όχι° το πλήρωμά Του απαιτεί ολόκληρο αιώνα της ανθρωπότητας. Ένας άνθρωπος μπορεί να φθάσει το πλήρωμα του Χριστού όσο ζει, όμως η ανθρωπότητα είναι ακόμα μακριά από το τέλος της, γι’ αυτό είναι ακόμα μακριά από το πλήρωμα του Χριστού.
Όταν η μειοψηφία του Χριστού γίνει πλειοψηφία, τότε στη ζυγαριά της ζωής θα πλεονεκτεί η αγάπη, και η επαγγελία Του θα έχει πραγματοποιηθεί.
Ο Χριστός αγωνίζεται, γι’ αυτό βαδίζει αργά. Αγωνίζεται με τους αμαρτωλούς και άθεους, και μετά από κάθε νίκη προχωρά ένα βήμα μπροστά. Τούτη η μειοψηφία Του είναι η μαχητική Εκκλησία, που μάχεται μαζί με τον Χριστό ενάντια στο κακό. Ο Θεός βοηθά τη μειοψηφία, μετατρέποντας κάθε κακό σε καλό. Έτσι ώστε ο στιγμιαίος θρίαμβος της αδικίας ή της αφροσύνης ή του μίσους στον κόσμο δεν πισωγυρίζει τον Χριστό και τη μειοψηφία Του, αλλά μόνο για μία στιγμή τη σταματά.
Αργά βαδίζει ο Χριστός, όμως εάν Του επιτρέπαμε θα βάδιζε γρηγορότερα.
Εγώ και εσύ φταίμε, φίλε μου. Εγώ και εσύ φράξαμε το δρόμο τού Χριστού, εγώ με το κέρδος μου και εσύ με την ηδονή σου. Εγώ ζητώ από κάθε πράγμα κέρδος και εσύ ζητάς από κάθε πράγμα ηδονή. Δεν είναι έτσι; Και ενώ εμείς στύβουμε και πιπιλάμε αυτό τον κόσμο, ο Χριστός στέκει πίσω από την πλάτη μας και δεν μπορεί να βαδίσει, επειδή Τον εμποδίζουμε. Ο Χριστός στέκει και περιμένει, και δεν μπορεί να βαδίσει.
Και φταίνε οι Ιούδες και οι Βοργίες, οι αντίπαλοι του καλού τού Χριστού, εκείνοι που ζητούν τα μέγιστα αγαθά από τον κόσμο, ενώ του δίνουν τα μέγιστα κακά. Ο Χριστός δεν θα βαδίζει αργά, αλλά θα πετά σαν πρωινή ακτίνα μέσα από τον αιθέρα, όταν κάθε άνθρωπος θα πράττει τα μέγιστα καλά για τον κόσμο και θα απαιτεί τα ελάχιστα καλά απ’ αυτόν.
Και φταίνε τα ξερά κεφάλια και οι σκληρές καρδιές° τα ξερά κεφάλια, που την ισχυρογνωμοσύνη τους την ονομάζουν ευφυΐα, και οι σκληρές καρδιές, που τη σκληρότητά τους την ονομάζουν χαρακτήρα. Στα ξερά κεφάλια δεν μπορεί να μπει ο λόγος του Χριστού και στις ξερές καρδιές δεν μπορεί να μπει η αγάπη Του.
Φταίει το μίσος, που καρφώνει πασσάλους στο δρόμο του Χριστού, και η δολοπλοκία, που αυτούς τους πασσάλους τούς πλέκει και τους κάνει φράχτη, και το ψέμα, που επιστεγάζει το φράχτη, και η ανόητη υπερηφάνεια, που χλευάζει τον Χριστό από την άλλη πλευρά του φράχτη.
Ακόμα είκοσι αιώνες θα περάσουν και ο πληγωμένος και ματωμένος Χριστός θα βαδίσει άλλα είκοσι βήματα. Αργά και προσεχτικά θα περνά μέσα από τους φράχτες των ληστών. Και σαν την αρχαία Νινευή θα κείτεται ο υπερήφανος αιώνας μας μέσα στα χαλάσματα, τα οποία θα βλέπει ο τεσσαρακοστός αιώνας με φρίκη και συμπόνια. Όμως, η σκόνη μας θα πέφτει πάνω στα πρόσωπα των ζώντων και θα τούς ψιθυρίζει: «Είστε τα παιδιά μας, μη μάς φοβάστε! Εσείς είστε ευτυχισμένοι, επειδή εμείς ήμασταν δυστυχισμένοι. Εσείς είστε δίκαιοι, επειδή εμείς υπήρξαμε άδικοι. Εσείς είστε χριστιανοί, επειδή εμείς δεν ήμασταν. Εσείς είστε άνθρωποι, επειδή εμείς ήμασταν ανθρωποειδή. Επάνω στην εμπειρία μας εσείς μάθατε. Επάνω στην αφροσύνη μας εσείς λογικευτήκατε».
Εάν τότε το καλό υπερκεράσει το κακό, ο Χριστός θα αρχίσει τη βασιλεία του κόσμου στη βασιλεία του Θεού. Εάν όμως και τότε ακόμα το κακό υπερισχύει του καλού, ο Χριστός θα περπατά αργά, βήμα βήμα, προς τα εμπρός, καθαρίζοντας το δρόμο Του, όπως και σήμερα. Και όπως και σήμερα, θα περπατά σαν σκιά ξοπίσω από τούς ανελέητους, που πατούν στα πρόσωπα των αδελφών τους, και θα τούς λέει με την πράα φωνή Του: «Μακάριοι οι ελεήμονες, γιατί αυτοί είναι που θα ελεηθούν».
Και θα στέκει ως διόραση πάνω στα πεδία των μαχών, ανάμεσα στο πλατάγισμα των όπλων, και θα λέει: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί υιοί Θεού θα ονομαστούν».
Και θα ακολουθεί δίκαιους, διωγμένους αδίκως, θα τους ακολουθεί ως άγγελος που τρέφει και παρηγορεί: «Μακάριοι οι διωγμένοι για το δίκαιο, γιατί δικό τους είναι το βασίλειο των ουρανών».
Και θα σταθεί με θάρρος μπροστά σ’ εκείνους πού διώκουν το όνομά Του και το περιφρονούν και θα πετάξει στα μοχθηρά τους πρόσωπα: «Τέτοιοι σκότωσαν όλους τους προφήτες, και πρόσβαλαν όλους τους ευεργέτες των ανθρώπων».
Ω, Χριστέ, μεγάλη είναι η αισιοδοξία Σου!
Είναι μικροί και κοντινοί οι στόχοι μας, γι’ αυτό τούς προφταίνουμε τρέχοντας. Ενώ ο δικός Σου στόχος είναι μεγάλος και μακρύς, και Εσύ περπατάς βήμα βήμα. Κύριε, κατεύθυνέ μας προς το στόχο Σου. Άπλωσε μία έστω σκιά του Πνεύματός Σου στο λόγο μας και εμείς θα γίνουμε αρκετά λογικοί° άπλωσε μία έστω σκιά από την ευγένειά Σου στην καρδιά μας και η καρδιά μας θα καθαρίσει. Και εμείς θα δούμε τον Θεό, όπως Τον έβλεπες Εσύ όταν περπατούσες στη γη, κάτω από το σταυρό και το αγκαθωτό στεφάνι° και θα ζήσουμε κι εμείς μαζί με τον Θεό, όπως ζούσες Εσύ μαζί Του. Είναι πλέον καιρός να ωριμάσει ο κόσμος. Φώτισέ μας με το φως Σου, γιατί στον ίσκιο δεν ωριμάζει τίποτα. Κάτω από τις ακτίνες Σου το λογικό μας θα ωριμάσει και η ψυχή μας θα μεγαλώσει πολύ. Και εμείς θα γίνουμε ένα μαζί Σου, όπως είσαι Εσύ, Κύριε, ένα με τον ουράνιο Πατέρα. Αμήν.
( αποσπάσματα από το κεφ. « Αργά βαδίζει ο Χριστός», του ομότιτλου βιβλίου, αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. Εν πλω, α’ εκδ.).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου