Βιώνουμε ήδη έναν νέο ολοκληρωτισμό! (Μισέλ Ονφρέ)

(Συνέντευξη στην Charlotte d’ Ornellas για το περιοδικό Valeurs Actuelles. Δημοσιεύτηκε 17/10/2019 – Μετάφραση: Δημήτρης Παπαμιχαήλ)

Συγγραφέας ποικίλων έργων, ο φιλόσοφος και δοκιμιογράφος Μισέλ Ονφρέ1, υπογράφει μεταξύ άλλων τη «Θεωρία της δικτατορίας», δοκίμιο που στηρίζεται στο έργο του Τζωρτζ Όργουελ για να εξηγήσει τη νέα μορφή δικτατορίας που υφιστάμεθα. Από την εκπτώχευση της γλώσσας έως την κατάργηση της ιστορίας και την άρνηση της φύσης, περιγράφει μία κοινωνία όπου η ελευθερία, η αλήθεια και η φύση δεν θα αποτελούν παρά μακρινές αναμνήσεις.

 

Δηλώνετε πως ο μετανθρωπισμός υπάρχει ήδη. Με ποια μορφή;

Κάποιοι υποστηρίζουν την ιδέα ότι ο μετανθρωπισμός υπήρχε πάντοτε και ότι όλη η ιατρική εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, καθώς κατευθύνεται ενάντια στη φύση, όταν η τελευταία λαμβάνει τη μορ­φή της ασθένειας. Δεν πιστεύω κάτι τέ­τοιο. Το γεγονός ότι η αρχαιολογία μαρτυρά την ύπαρξη τρυπανισμού ήδη στην προϊστορική περίοδο δεν αρκεί για να μι­λάμε για μετανθρωπισμό. Η αποκατάστα­ση του ανθρώπου δεν έχει καμία σχέση με την υπέρβαση και την κατάργησή του.

Ο μετανθρωπισμός νοείται ως προϊόν της φαντασίας εδώ και πολύ καιρό, αλ­λά ως πραγματικότητα δεν υφίσταται πα­ρά εδώ και λίγο καιρό: από τη στιγμή της καταγραφής του ανθρώπινου γονιδιώματος, περίπου πριν από ένα τέταρτο του αι­ώνα. Υπερασπίζομαι την ιδέα μίας γονιδιακής ιατρικής: πώς μπορούμε να αρνηθούμε την θεραπεία του καρκίνου μέσα από μία θεραπεία του γονιδιώματος και να προτιμάμε χημειοθεραπείες που λει­τουργούν σαν ατομικές βόμβες μέσα στο σώμα; Μετανθρωπισμός υπάρχει από τη στιγμή και πέρα που εκφράζεται η επιθυ­μία παραγωγής ενός νέου ανθρώπου μέσα από χειρισμούς του γονιδιώματος. Η περί­θαλψη δεν είναι παραγωγή μετανθρώπου.

 

Ποιο είναι το όριο μεταξύ της ορθής παραβίασης της φύσης που ασθενεί και της παράκαμψής της;

Αποκατάσταση δεν σημαίνει δημιουργία. Η αντιμετώπιση μίας ασθένειας είναι θε­μιτή. Αλλά το γεγονός ότι ένας άνδρας δεν μπορεί να μένει έγκυος ή ότι δύο γυναί­κες δεν μπορούν να κατασκευάσουν ένα παιδί χωρίς το σπέρμα ενός δωρητή και την τεχνητή γονιμοποίηση, δεν μιλάμε για ασθένειες. Η περίθαλψη είναι πάντα θεμι­τή: όταν μιλάμε για την αντιμετώπιση μίας αρρώστιας. Αλλά η ιατρική και η χειρουρ­γική πράξη που δεν εντάσσονται στην προοπτική αυτή είναι πράξεις που δεν σώ­ζουν τον άνθρωπο αλλά αντίθετα τον σκο­τώνουν στο όνομα του μετανθρώπου.

 

Πρέπει συνεπώς να αποδεχτούμε το φυσικό δεδομένο. Εξάλλου θεωρείτε ολοκληρωτική τη θεωρία του φύλου στο πλαίσιο που επι­διώκει να υπερβεί τη φύση. Δηλαδή;

Επί χιλιετίες, ο άνθρωπος έζησε σε επαφή με τη φύση. Ενέτασσε με αυτόν τον τρό­πο τη ζωή του στην κίνηση του κόσμου. Αυτή η εποχή έλαβε τέλος στην Ευρώπη με τη μαζική αστικοποίηση και την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Το τέλος των γε­ωργών σηματοδότησε αυτή την επανά­σταση. Μία γενιά διανοουμένων και φι­λοσόφων, τις περισσότερες φορές αστών που απαρνούνταν τις επαρχιώτικες ρίζες τους, εργάστηκε με στόχο την αποφυσικοποίηση του κόσμου. Ο τελευταίος με­γάλος φιλόσοφος της προηγούμενης επο­χής είναι ο Μπεργκσόν. Ο Σαρτρ είναι ο πρώτος που θα αποφυσικοποιήσει τον κόσμο στο Είναι και το Μηδέν το 1943. Η Μπωβουάρ θα το κάνει για τις γυναί­κες στο Δεύτερο Φύλο το 1949. Η επόμε­νη γενιά, που επιθυμεί να πάρει τη θέση του Σαρτρ, κάνει το ίδιο στο όνομα ενός αριστερίστικου μεταμαρξισμού. Αλλά δι­ατηρεί την ίδια επιθυμία για κατάργηση της φύσης. Ο στρουκτουραλισμός απο­τελεί μια απόρριψη της πραγματικότη­τας, της φύσης, της ιστορίας, προς όφελος μίας μεγάλης πολιτισμικής αφήγη­σης. Το σώμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παρθένο κερί πάνω στο οποία εντυ­πώνουμε ό,τι θέλουμε- δεν υπάρχει ου­σία που να προηγείται της ύπαρξης. Η γυναίκα δεν γεννιέται, γίνεται, λέει η Μπω­βουάρ, η οποία δαπανά κατά τα άλλα απί­στευτο χρόνο μιλώντας για την εμμηνόρ­ροια και τη μητρότητα, δηλαδή για τις γυ­ναίκες. .. Ο Φουκώ γράφει ότι δεν υπάρ­χει λόγος για έναν άνδρα να αποδεχτεί το γεγονός της αρσενικότητάς του. Αρκεί να θέλεις να είσαι άλλος για να γίνεις άλλος. Ωστόσο, η αλλαγή φύλου δεν πραγμα­τοποιείται με την ανάγνωση του Φουκώ αλλά με ορμονική θεραπεία και χειρουρ­γικές επεμβάσεις. Υπάρχει συνεπώς ένα αρσενικό και ένα θηλυκό σώμα, πράγμα που μαρτυρούν οι ορμόνες, μία λησμονη­μένη πραγματικότητα γι’ αυτές τις αφη­γήσεις που μεταβάλλουν το σώμα σε μυ­θοπλασία.

Αυτή η χειραφέτηση από τη φύση δεν πραγματοποιείται μέσα από τον πολιτι­σμό, πράγμα που θα μπορούσε να αποτε­λεί διανοητική και πνευματική ασκητική – αυτό είναι το νόημα όλων των θρησκειών και όλων των πνευματικών ρευμά­των… – αλλά μέσα από την άρνηση της φύσης. Αυτή η άρνηση της πραγματικό­τητας αποτελεί μία μορφή τρέλας.

 

Αναπτύσσετε στο έργο σας Θεωρία της δι­κτατορίας, την ιδέα μίας δικτατορίας βα­σισμένης στη διδασκαλία του Όργουελ. Πώς καταφέρατε να τον κάνετε πολιτικό στοχαστή;

Όπως το 1984, έτσι και ο Θαυμαστός κό­σμος του Χάξλεϊ είναι πολιτικά κείμενα!

Θυμηθείτε ότι η εκτογένεση (τη τέχνη ή καλύτερα, το τρελό εγχείρημα δημιουρ­γίας εμβρύων χωρίς μήτρα και μητρική κύηση…) αποτελούσε επιστημονική φα­ντασία μέχρι που κάποιοι ερευνητές αποφάσισαν ότι αυτή η φαντασία θα αποτε­λεί στο εξής επιστήμη.

Ο Όργουελ διηγείται πως, σε έναν ολοκληρωτικό κόσμο, ό,τι είναι φυσικό θα εξαφανιστεί. Η επιθυμία, η ευχαρίστη­ση, η σάρκα, ο έρωτας, η τρυφερότητα, το σώμα, θα γίνουν ό,τι αποφασίσει το κράτος. Η αναπαραγωγή, για παράδειγ­μα, δεν θα αποτελεί πλέον μία ιδιωτική υπόθεση που απορρέει από την επιθυμία και τη φυσική σύλληψη που υποστηρίζε­ται από συναισθήματα, αλλά μία υπόθε­ση του κράτους, το οποίο θα αντιστοιχίζει γαμέτες σύμφωνα με τα συμφέροντα της κοινότητας. Εξ ου η ευγονική, συζεύξεις οργανωμένες από το κράτος που υπακούουν στη κοινότητα και όχι πλέον στην οι­κογένεια. Όταν ο ιδιωτικός βίος γίνεται σε τέτοιο βαθμό κρατική υπόθεση και άρα πολιτική, είμαστε σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Αυτό είναι το συμπέρασμα της Χάννα Άρεντ.

Ο Όργουελ γίνεται πολιτικός στοχα­στής εάν εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι ένα πολιτικό κείμενο πρέπει να λαμβά­νει υποχρεωτικά τη μορφή του δοκιμί­ου. Υπάρχει, κάποιες φορές, περισσότε­ρη πολιτική μέσα στα παραμύθια, τα μυ­θιστορήματα, τα θεατρικά έργα απ’ ό,τι στις θεωρητικές μελέτες. Το μυθιστόρημα του 1984 και το παραμύθι της Φάρμας των ζώων αγγίζουν περισσότερους ανα­γνώστες από τη Κριτική του διαλεκτικού λόγου του Σαρτρ και τους Φαντασιακούς μαρξισμούς του Αρόν. Αλλά είναι αλή­θεια πως, για τους δημοσιογράφους και τους πανεπιστημιακούς, η απεύθυνση στο ευρύ κοινό σημαίνει απώλεια του πνευ­ματικού επιπέδου που απαιτούν οι ίδιοι!

 

Ο Όργουελ μας απομακρύνει από τις γνω­στές μορφές δικτατορίας που υπήρξαν ο ναζισμός και ο κομμουνισμός. Ποιες δι­αφορές υπάρχουν μεταξύ των σημερινών καθεστώτων και αυτών των μορφών δι­κτατορίας;

Οι ολοκληρωτισμοί του χτες ήταν κρανο­φόροι, ένοπλοι, αρβηλοφόροι, άρα ορα­τοί, ευκόλως ταυτοποιήσιμοι. Οι σημερι­νοί είναι ύπουλοι. Επωφελούνται από την εθελοδουλία που επιτρέπουν οι διασυνδεδεμένες συσκευές, με πρώτο το κινη­τό τηλέφωνο. Η πραγματική εξουσία πα­ραμένει αόρατη, αλλά και οι μηχανισμοί αυτής της εξουσίας είναι αόρατοι. Τα δε­δομένα που δίνουμε εμείς οι ίδιοι χρησι­μοποιούνται, προφανώς, για να παράγουν κατευθυνόμενες συμπεριφορές: ψυχανα­γκαστικές αγορές προϊόντων, αλλά και καλέσματα «στοχασμού», ή μάλλον απο­δοχής της κατήχησης της κυρίαρχης ιδε­ολογίας – για παράδειγμα, αποδοχής της ανυπαρξίας οποιοσδήποτε φυσικής νομο­τέλειας και της παντοδυναμίας της τεχνο­λογικής βούλησης.

 

Παρ ’ όλα αυτά, χρησιμοποιείτε τον ίδιο όρο. Ποια είναι λοιπόν τα κοινά σημεία;

Αυτοί οι δύο ολοκληρωτισμοί διαφέρουν στη μορφή, βεβαίως, αλλά θέλουν το ίδιο πράγμα: την υποτέλεια μίας αποχαυνω­μένης μάζας που υποβάλλεται στο δόγμα τους. Σίγουρα, οι πρώτοι σκότωναν ανοι­χτά, δηλητηρίαζαν, εκτόπιζαν, ενώ η εκ­καθάριση των ανθρώπων σήμερα πραγματοποιείται χαμηλόφωνα και σιωπηλά. Είμαι σίγουρος, για παράδειγμα, ότι κάποια μέρα θα χαρτογραφήσουμε τις μαζι­κές δολοφονίες που λαμβάνουν χώρα από τους παραγωγούς βιομηχανικών τροφί­μων, από τη βιομηχανία φαρμάκου, από τη γενικευμένη μόλυνση – όχι μόνο από τα αιωρούμενα σωματίδια που οφείλο­νται στο ντίζελ, αλλά και αυτά που προ­έρχονται από τη δισφαινόλη των πλαστι­κών σκευών τροφίμων, από τα έκδοχα των φαρμάκων, από τις εισροές που μο­λύνουν τα αγροτικά προϊόντα, από τις ορ­μόνες και τα αντιβιοτικά, από τα νερά των αποχετεύσεων που επηρεάζουν τα προϊό­ντα της θάλασσας, από τις εθιστικές ουσί­ες (ζάχαρη, αλκοόλ, καπνός, ναρκωτικά, αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά, υπνωτι­κά…). Πόσοι νεκροί; Προς στιγμήν, δεν διαθέτουμε κανέναν αριθμό.

 

Αναφέρεστε σε μία δικτατορία που «δεν πολτοποιεί το σώμα αλλά την ψυχή»… Πώς εξηγείτε ότι τόσο λίγοι άνθρωποι δείχνουν ανήσυχοι από αυτή τη τρομακτι­κή επιθετικότητα;

Ό,τι μας επιτρέπει να αποκτήσουμε συ­νείδηση καταστρέφεται συστηματικά. Ο εγκέφαλος ο οποίος κατασκευάζεται στα σχολεία, με την εγκατάλειψη των μεθό­δων ανάγνωσης που είχαν αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους, με την εκμά­θηση της ορθογραφίας, της γραμματικής, της σύνταξης, του ύφους, με την αποστή­θιση, δεν είναι πλέον σε θέση να σκέπτε­ται. Μπορεί μονάχα να αναμασά τον χυ­λό που δημιουργούν τα όργανα που εργά­ζονται στη κατήχηση της ιδεολογίας που ονομάζω μααστριχτική – στην πραγμα­τικότητα, ασυγκράτητα φιλελεύθερη. Το σχολείο, το γυμνάσιο, το λύκειο, το πα­νεπιστήμιο, αποτελούν τους κύριους χώ­ρους αυτής της προπαγάνδας. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν τα ιδιωτικά και δη­μόσια μέσα ενημέρωσης, που επιδοτού­νται από το καθεστώς, καθώς και ο χώ­ρος των εκδόσεων. Ο εγκέφαλος μοιάζει με ατροφικό μυ: με τέτοια υποκατάστατα γνώσης, πως είναι δυνατόν να κάνουμε το ένα ορθολογικό βήμα μετά το άλλο;

 

Η απόρριψη της φύσης είναι συνεπώς ένα από τα διακυβεύματα του μετανθρωπισμού. Ποιος ο στόχος αυτού του σχεδίου;

Η τεχνητοποίηση προϋποθέτει έναν πυ­ροτεχνουργό2, για να παίξουμε με τη λέ­ξη. Με άλλα λόγια: ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων που παράγει το τε­χνούργημα και το προορίζει για τον εκλε­κτό της επιλογής του. Καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο εκλεκτός θα πρέπει να είναι ο χρήσιμος και παραγωγικός στρατιώτης του σχεδίου των (πυρο)τεχνουργών. Μία αυξημένη νοημοσύνη δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την συγκατάθεση μίας ελίτ που θα τη θελήσει. Αλλά ποια ελίτ; Στο όνομα ποιανού;

Η ελίτ που θα κατέχει το χρήμα για να αγοράσει ό,τι θα έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα. Μετά το σιτάρι, το βαμβά­κι, τον άνθρακα, πουλάμε πλέον όργα­να, μισθώνουμε μήτρες και μεταβαίνου­με τώρα στην αγορά των άυλων αγαθών: στην τεχνητή νοημοσύνη, τον πολιτισμό που μεταδίδεται μέσα από ένα μικροτσίπ τοποθετημένο στον εγκέφαλο, στη βάση του μηχανισμού της αντλίας ινσουλίνης, τη ψηφιοποιημένη ζωή μέσα από τον χει­ρισμό του γενετικού κώδικα, κλπ. Ο μετάνθρωπος αποτελεί το σφαιρικό σχέδιο του καπιταλισμού. Η πράσινη ιδεολογία, παραδόξως, λειτουργεί ως Δούρειος Ίππος στην καταστροφή και τεχνητοποίηση της φύσης.

 

Αναφέρεστε στον «τελικό στόχο του καπι­ταλισμού», ωστόσο οι νεομαρξιστές πρω­τοστατούν στην υποστήριξη του μετανθρωπισμού όταν καλούν υπέρ της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπαραγωγής για όλες τις γυναίκες, με τη θεωρία του φύλου, τις δι­εκδικήσεις των ΑΟΑΤ… Πώς το εξηγείτε;

Οι «μαρξιστές» έχουν διαβάσει λιγότερο Μαρξ από τους στρουκτουραλιστές μεταμαρξιστές. Πιστεύουν ότι είναι μαρξι­στές ενώ ο αριστερισμός είναι εχθρός του μαρξισμού. Πρέπει να αναγνώσει κανείς τις σελίδες που ο Μαρξ αφιερώνει στην εμπορευματοποίηση μέσα στο Κεφάλαιο: τα λέει όλα! Οι αριστεριστές που προέρ­χονται από τον στρουκτουραλισμό νομί­ζουν ότι είναι αριστεροί ενώ στη πραγμα­τικότητα είναι φιλελεύθεροι-ελευθεριακοί και συνεπώς πολύ κοντινότερα στους φιλελεύθερους απ’ ό,τι στους μαρξιστές. Ο Μαρξ μας επιτρέπει να σκεφτούμε τη φετιχοποίηση του εμπορεύματος, την εμπορευματοποίηση, τη πραγμοποίηση μέσα στην οποία βρισκόμαστε.

Οι νεομαρξιστές θα έπρεπε να διαβά­ζουν περισσότερο τον Μαρξ και λιγότε­ρο τους αντιμαρξιστές Φουκώ και Ντελέζ, που αποδείχτηκαν συνοδοιπόροι των φιλελεύθερων – αν σκεφτούμε τον Κον- Μπεντίτ, τον Ζυλί, την εφημερίδα Λιμπερασιόν, το περιοδικό Νουβέλ Ομπσερβατέρ, κλπ. Άλλωστε ο Μαρξ μυήθηκε από τον Προυντόν του Συστήματος των οικο­νομικών αντιφάσεων.

 

Τι μπορούμε να πούμε για τον «αλτρουισμό της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπα­ραγωγής»;

Νεογλώσσα… Ο πραγματικός αλτρουισμός είναι η υιοθέτηση ενός παιδιού που υπάρχει ήδη και δεν διαθέτει γονείς…

Η ιατρικά υποβοηθούμενη γονιμοποί­ηση ενσαρκώνει το αποκορύφωμα του ναρκισσισμού: «Θέλω ένα παιδί που να προέρχεται από το γενετικό μου υλικό, στο οποίο αποδέχομαι να προσθέσουμε ένα άλλο γενετικό υλικό μόνο και μόνο διότι δεν γίνεται αλλιώς». Το σώμα κύη­σης είναι αποδεκτό κατ’ ανάγκη. Όταν η εκτογένεση θα το επιτρέπει, θα κάνουμε οικονομία στη μίσθωση ή την αγορά της μήτρας. Είμαστε μάρτυρες ενός τύπου παγανιστικού τελετουργικού που μετα­μορφώνει το σπερματοζωάριο ή το ωάριο σε φετίχ. Οι θρησκείες του αίματος δεν κάνουν κάτι διαφορετικό…

 

Αναφέρεστε στη γλώσσα ως ένα αποκού­μπι κατεξοχήν ολοκληρωτικό. Αυτό πρέ­πει να καταλάβουμε όταν ακούμε να μιλά­νε «εκ προθέσεως συγγένεια» ή για «κοι­νωνική στειρότητα» όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους, για «ρευστά φύλα» ή για «αυξημένο άνθρωπο»;

Η συγγένεια εκ προθέσεως είναι ένα ακό­μα οξύμωρο σχήμα. Είναι η τέχνη της συμ­φιλίωσης των αντιθέτων στο πνεύμα του Μακρόν, δηλαδή στο φιλελεύθερο πνεύ­μα του τύπου «ναι μεν αλλά ταυτοχρόνως…». Όπως και η περίπτωση της ιατρι­κά υποβοηθούμενης γονιμοποίησης, που αποτελεί ανάθεση σε τρίτο, δεν θα μπο­ρούσε να είναι πράξη αλτρουισμού, η εκ προθέσεως μητρότητα είναι το όνομα που έχει δοθεί στον αποδέκτη του εμπορεύμα­τος. Ομοίως, η κοινωνική -δηλαδή πολι­τισμική- στειρότητα, υποκρύπτει τη φυ­σική στειρότητα που οφείλεται στο γεγο­νός ότι δύο άτομα του ιδίου φύλου αδυνατούν να αναπαραχθούν με φυσικό τρόπο, ακόμη και αν μπορούν να το κάνουν μέσα στα πλαίσια του πολιτισμού. Δεν είναι λοι­πόν η κοινωνία που βγάζει διάταγμα ότι δύο άνδρες είναι στείροι σε ένα πρόγραμ­μα αναπαραγωγής, αλλά η φύση.

Η καταστροφή της φύσης που βρίσκε­ται επί τω έργω εντάσσεται στο πρόγραμ­μα ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης του κόσμου. Αυτά τα στοιχεία Νεογλώσσας εργάζονται προς αυτή τη κατεύθυν­ση με διανοητικές χίμαιρες που αποδεικνύονται πραγματικοί πολιορκητικοί κρι­οί ενάντια στο οχυρό του ανθρωπισμού.

 

Πώς, αντίθετα, εξηγούνται οι κατηγορίες για μίσος, ομοφοβία και μη ανεκτικότη­τα που εκφέρονται εναντίον οποιουδήπο­τε αμφισβητεί αυτές τις «κοινωνικές προ­όδους»;

Ως η απόδειξη ότι ζούμε σε ένα νέο ολο­κληρωτισμό! Διότι, στη δικτατορία, η δι­αφωνία ρυθμίζεται όχι μέσω του δημο­κρατικού διαλόγου αλλά μέσα από τη ποινικοποίηση του αντιπάλου. Στον εικο­στό αιώνα, φυλακίζαμε, εκτοπίζαμε, εξα­φανίζαμε. Σήμερα, υβρίζουμε, αφήνου­με την αγέλη των κοινωνικών δικτύων να κάνουν τη δουλειά της ιδεολογικής εκ­καθάρισης. Δεν βλέπω σε αυτό παρά την επιβεβαίωση των υποθέσεών μου…

 

Πώς αντιλαμβάνεστε τη μεγάλη οικολο­γική πλανητική κίνηση που συνοδεύεται από την απόρριψη της ίδιας της φύσης, μόλις μιλάμε για τον άνθρωπο;

Είναι ο νέος Δούρειος Ίππος του καπιταλι­σμού, ο οποίος κατανόησε ότι θα πουλή­σει περισσότερα προϊόντα απ’ ό,τι με τις παλαιές διαφημιστικές μεθόδους εάν προ­ωθήσει προϊόντα βιολογικά, οικολογικά υπεύθυνα, ανακυκλώσιμα και ανιχνεύσι­μα. …οι παλαιότερες γενιές αμάρτησαν επιχειρώντας να γίνουν κύριοι και κάτοχοι της φύσης.

Εμφανίζεται τότε ένας μεσσίας με τη μορφή μίας νεαρής αυτιστικής κοπέλας δεκαέξι ετών, που προφητεύει το τέλος του χρόνου. Καλεί, όπως άλλοτε ο Σαβοναρόλα, στη μετάνοια. Προτρέπει να ακολουθήσουμε ένα νέο βίο με στόχο τη σωτηρία του πλανήτη. Δυσφημεί τους ενήλικες. Κηρύττει.

Σε αυτή τη προοπτική, ο λευκός δυτι­κός άντρας είναι ο εχθρός! Το πρότυπο: ο νέος άνθρωπος – άφυλος, αυξημένος, χορτοφάγος, εγκρα­τής και, κυρίως, ακέφαλος.

…

Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την ευγενή και έντιμη πάλη ενάντια στις ηλι­θιότητες που απειλούν κάποια μέρα να γί­νουν νόμος! 

___________________________

[1] Βλέπε Michel Onfray, Theorie de la dictature, Robert Laffont,, Παρίσι 2019. Βλ επίσης Μισέλ Ονφρέ, De sade, το πάθος του κακού και η ιδεο­λογία του εικοστού αιώνα», Εναλλακτικές Εκδό­σεις, Αθήνα 2015.

[2] Λογοπαίγνιο του συγγραφέα. Επειδή η τεχνη­τοποίηση (artificialisation) προϋποθέτει έναν artificier (πυροτεχνουργό, τεχνουργό)

 

(Πηγή: Αποσπάσματα άρθρου στο Περιοδικό “Νέος Ερμής ο Λόγιος” τ.19, Β’ Εξάμηνο 2019)

πηγη: https://alopsis.gr