…Στην πραγματικότητα, θα έδινα όλη τη ζωή που μου απέμεινε, εάν αυτό ήταν δυνατόν, για μια ώρα παραμονής στο Νταχάου!

Κ.Σ.

( Το 1941 οι Γερμανοί συνέλαβαν τον αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς και τον  τότε Πατριάρχη της Σερβικής Εκκλησίας Γαβριήλ Ντόζιτς και τους φυλάκισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου για δύο χρόνια, όπου ο Άγιος  υπέστη φριχτά βασανιστήρια° απελευθερώθηκε μαζί με τον Πατριάρχη, στις 8-5-1945. Ο αγ. Νικόλαος στην συνέχεια πήγε στην Αμερική, όπου και έζησε μέχρι και την κοίμησή του το έτος 1956. Στις 12 Μαϊου 1991 τα ιερά λείψανά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς).

Στο παρακάτω κείμενο ο Μίλιτσα Ζερνώβ αναφέρεται στην συνάντησή του με τον αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς στις ΗΠΑ, λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην συζήτηση που είχαν για την περίοδο της φυλάκισης του Αγίου στο Νταχάου.

Τα μάτια που είδαν τον Θεό

« Τηλεφώνησα (σ.σ. ο Μίλιτσα Ζερνώβ) στη Σερβική Εκκλησία για να μάθω την διεύθυνσή του (σ.σ. του τότε επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς) και μου είπαν ότι ο Επίσκοπος έλειπε σε ταξίδι στη Νέα Υόρκη για ένα τριήμερο. Ήταν για μένα δώρο εξ ουρανού.

Συναντηθήκαμε. Εκείνος ήταν γερασμένος και καταβεβλημένος αλλά το βλέμμα των μαύρων ματιών του διαπερνούσε τον συνομιλητή όπως τότε στη Σερβία, μέχρι την καρδιά. Αρχίσαμε να μιλάμε για την πορεία του κόσμου, για την Εκκλησία, τη Ρωσία… « Σεβασμιώτατε, τον ρώτησα, άραγε οι κακουχίες και οι στερήσεις στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, πνευματικά φονεύουν ή ξαναγεννούν τον άνθρωπο? Εγώ για παράδειγμα, γνώρισα ανθρώπους, και μάλιστα πιστούς, οι οποίοι στο στρατόπεδο δεν είχαν τη δύναμη να προσευχηθούν επειδή όλες τους οι δυνάμεις ήταν συγκεντρωμένες στο ξεροκόμματο, στο κρεμμύδι, στο φλυτζάνι με το ζεστό νερό…».

Μου απάντησε: Στο στρατόπεδο γινόταν έτσι-κάθεσαι σε μια γωνιά και επαναλαμβάνεις μέσα σου:

-Κύριε, εγώ ειμί γη και σποδός. Κύριε παράλαβε την ψυχή μου! Και πάλι-σε ανεβάζει ο Κύριος… Στην πραγματικότητα, θα έδινα όλη τη ζωή που μου απέμεινε, εάν αυτό ήταν δυνατόν, για μια ώρα παραμονής στο Νταχάου.

Ο Επίσκοπος σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε ίσια στα μάτια. Εγώ δεν μπόρεσα να αντέξω εκείνο το βλέμμα. Με κοίταζαν τα μάτια του ανθρώπου που συνάντησε τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο…

Μου έλεγε και το εξής: Με πλησίαζαν οι δεσμοφύλακες και ειρωνικά με ρωτούσαν:- Πιστεύεις εσύ ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Θεός?

-Όχι, τους απαντούσα. Τότε άρχιζαν να γελούν και να με ξαναρωτούν.:-Δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις πλέον?

-Δεν πιστεύω παρά γνωρίζω, φώναζα με όλη μου τη δύναμη και εκείνοι εξαγριωμένοι έφευγαν αυτοστιγμεί. Αργότερα ξανάρχιζαν την κουβέντα και ρωτούσαν:

-Εκείνος ο Ιησούς σου, ήταν γιος μιας Εβραιοπούλας?

-Όχι, τους απαντούσα.

-Τότε τίνος γιος ήταν?

-Υιός του Θεού, τους απαντούσα και εκείνοι δεν είχαν τι να μου πουν». Ο Μίλιτσα Ζερνώβ καταλήγει λέγοντας ότι: « Ο Επ. Νικόλαος  ήταν στύλος της Σερβικής Εκκλησίας. Τώρα, μετά την κοίμησή του, βλέπει συνεχώς τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο».

(Βιβλίο Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους και 282 σοφές προτάσεις ανθολογημένες από τα έργα του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. ‘’Ορθόδοξος Κυψέλη’’, 2017).

                                                          Κ.Σ.