Διαμαρτυρία Ορθοδόξων Χριστιανών Θράκης.

 

«Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν· και συμφορών νέφη, την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν Θεονύμφευτε· αλλ’ η Φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον».
(Με αφορμή την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Β. Ελλάδα)

Με απέραντη θλίψη ο σύγχρονος ορθόδοξος χριστιανός παρατηρεί την μετάλλαξη και αλλοίωση του Ευαγγελίου και της θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας να συμβαίνει ευκαίρως – ακαίρως από ιερείς ,αρχιερείς,θεολόγους κ.ά., με πρόσχημα την αλλαγή του κοσμικού γίγνεσθαι και την ενσωμάτωση της Εκκλησίας του Χριστού σε αυτό.

Μα, εδώ και 2000 χρόνια διεξάγεται αυτή η μάχη-ζύμωση μεταξύ κόσμου (πνεύμα ματαιότητας κι επίδειξης δυνάμεως) και Εκκλησίας (αγιοπνευματική εν Χριστώ ένωση Θεού και ανθρώπου).

Όποτε νικά το κοσμικό φρόνημα (εκκοσμίκευση), η Εκκλησία γίνεται μια πολιτικοκοινωνική οργάνωση με εφιαλτικά αποτυπώματα στην ανθρώπινη ιστορία (Δυτικός Μεσαίωνας). Όποτε μπαίνει μπροστά ως κύριος στόχος η αγιοπνευματική εν Χριστώ ένωση του ανθρώπου με τον τριαδικό Θεό, τότε νικιέται ο θάνατος (παρακμή όλων των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό, τον συνάνθρωπο και την φύση) κι έχουμε αγίους αλλά και καθαγιασμό της φύσης και της κοινωνίας.

Όπως αλλεπάλληλα τόνισε ο ίδιος ο Χριστός στα Ευαγγέλια η μάχη αυτή μεταξύ κόσμου (ματαιότητας-αλλαζονείας) και θεανθρώπου Χριστού θα διαπεράσει όλη την ανθρώπινη ιστορία και ο κάθε άνθρωπος θα κληθεί να αποφασίσει σε ποιο από τα δύο θα δώσει προτεραιότητα (τα ηνία), στον Χριστό ή στον κόσμο; Kαι, ναι, ο ίδιος διαβεβαιώνει με το αψευδές στόμα Του, ότι δεν μπορούμε να αγαπάμε το ίδιο τον άρχοντα του κόσμου τούτου (Μαμωνά) και τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να δουλεύεις ισάξια σε δύο τόσο διαφορετικά αφεντικά.

Αυτό δε που αυξάνει την οδύνη των συγχρόνων ορθοδόξων χριστιανών ανά τον κόσμο σήμερα είναι ο διαρκής και διογκούμενος συσχηματισμός των ποιμένων του με το πνεύμα και τους άρχοντες του κόσμου τούτου.

Έτσι θα περιμέναμε ως επί-σκοποι – φύλακες του ποιμνίου να εφιστούν την προσοχή μας, στο ότι το οικολογικό κίνημα πάει να γίνει νέα ειδωλολατρεία αφού: «Ὁ κόσμος, ἡ κτίση δὲν ἔχει ἀνεξάρτητη ὕπαρξη καὶ ἀξία. Δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο στὶς ποικίλες του ἀνάγκες. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τοῦ κόσμου εἶναι ὁ τελικὸς στόχος τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἡ ἀπόδοση ἀξίας στὸν κόσμο, χωρὶς συσχέτιση πρὸς τὸν Θεό, ποὺ τὸν ἐδημιούργησε «καλὰ λίαν», καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκε, καταλήγει σὲ νέο εἶδος εἰδωλολατρείας.»(1).

Αντ’ αυτού όμως, συμπρωταγωνιστούν μὲ τοὺς ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Νεοταξίτες, μὲ τὴν ἐλὶτ τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, που έχουν επιδοθεί σε χρηματιστήριο ρύπων κι έχουν κάνει την οικολογία και τα οικολογικά προιόντα πανάκριβη πολυτέλεια. Αντί δε το παγκόσμιο οικολογικό κίνημα να πιέσει τις πολυεθνικές εταιρίες, που λυμαίνονται άνευ όρων και ορίων τις πρώτες ύλες του πλανήτη, πιέζει τους αδύναμους ανθρώπους να επωμιστούν αυτοί το, δυσβάστακτο για τις πλάτες τους, βάρος για έναν «καθαρό»πλανήτη» .

Όφειλαν οι ποιμένες μας να καταδείξουν λόγω και έργω την χριστιανική κοσμολογία κατά την οποία:

«Ὑπάρχει ἄμεση συνάρτηση τῆς πνευματικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου. Τὸ οἰκολογικὸ πρόβλημα εἶναι πνευματικὸ πρόβλημα. Ἡ καταστροφὴ τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ὀφείλεται στὴν καταστροφὴ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στὴν παράβαση τῶν ἐντολῶν Του. Ἡ φυσικὴ διάβρωση καὶ μόλυνση εἶναι συνέπεια τῆς πνευματικῆς μόλυνσης καὶ διάβρωσης.»(2).

Αντί λοιπόν οι ποιμένες να αναδείξουν τις εντολές του Θεού, που εξαγνίζουν ανθρώπους και φύση, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα τις καταργήσει πρώτος τόσο τις εντολές, όσο και την προέκτασή τους, τους κανόνες των οικουμενικών συνόδων.

Έτσι συγκαλούνται σύνοδοι και παίρνονται αποφάσεις που περιφρονούν το Σύμβολο της Πίστεως και δεκάδες άλλους κανόνες και όρους των οικουμενικών συνόδων που θεσπίστηκαν με την χάρη του Αγ. Πνεύματος, από Πνευματοφόρους Αγίους Πατέρες

Γι’ αυτό στην σύνοδο του Κολυμβαρίου (2016)
α) καταλύθηκε κάθε έννοια συνοδικότητας αφού δεν είχαν δικαίωμα ψήφου όλοι οι παριστάμενοι επίσκοποι, των οποίων η πλήρης συμμετοχή στην σύνοδο απορρέει από την χειροτονία τους και μόνο (3)
και β) αναγνωρίστηκαν οι αιρετικές παραφυάδες του Προτεσταντισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού ως εκκλησίες, ενώ η Εκκλησία είναι Μία ,Αγία κι έχει το όλον της Αλήθειας δηλ. όλον τον Χριστόν (καθολική) και όλην την διδασκαλία Του αναλλοίωτη ανά τους αιώνες και τέτοιες ιδιότητες έχει μόνον η ορθοδοξία.

Κατά τον ίδιο τρόπο, της περιφρόνησης και παρερμηνείας των κανόνων, έγινε επέμβαση από το οικουμενικό Πατριαρχείο, στα εσωτερικά της Ουκρανικής εκκλησίας και τα εθνικιστικά μίση φούντωσαν, τόσο που η εκκλησία της Ουκρανίας να έχει μεταβληθεί σε μια πληγή που ακατάπαυστα αιμορραγεί εκ των έσω….(4)

Εκεί όμως που κραυγάζει η υποτίμηση των Γραφών, των ιερών κανόνων και των πατέρων της Εκκλησίας, είναι ο εξοστρακισμός τους από την θεολογία της κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού δημιουργίας του ανθρώπου και τις συνέπειες που έχει αυτή η θεολογία για την ταυτότητα και τις σχέσεις αλληλοπεριχώρησης των 2 φύλων, τους όρους για την δημιουργία οικογένειας, την σημασία της οικογένειας κ.ά. Γίναμε όλοι τον τελευταίο χρόνο θλιβεροί μάρτυρες της παραγνώρισης στην λατρεία της Εκκλησίας ,της αξίας και των 2 φύλων στην δημιουργία οικογένειας, αλλά και βλάσφημων -αθεολόγητων απόψεων ότι οι όποιες παρεκτροπές υφίστανται στην ανθρώπινη φύση -διάθεση οφείλονται στον Θεό….και όχι στα παράσιτα-πάθη της ξεπεσμένης ανθρώπινης φύσης.

Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι, αφού δεν υπήρξε σχεδόν καμμία αντίδρασηδιόρθωση, επίπληξη από την ιεραρχία, άρα στην πράξη έχει υιοθετηθεί άλλο Ευαγγέλιο και όχι του Χριστού. Σε εμάς τους απλούς πιστούς πέφτει ο άχαρος ρόλος του ελέγχου των ποιμένων μας και του ισόβιου πένθους για τα αδιέξοδα που οδηγείται η ανθρωπότητα όταν το άλας μωρανθεί…..

Τώρα που έρχεται η ιερά εικών του «Άξιον Εστί» της Υπεραγίας Θεοτόκου, εις την γη της Θράκης, καλούμαστε να κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ προς την πανάχραντο Μητέρα μας και να την ικετεύσουμε να μεταβάλλει τα νέφη των λυπηρών που σκεπάζουν την ψυχή μας, εις δρόσον αναψυχής. Είθε !

Υποσημείωση (1):Aπόσπασμα από το άρθρο του Πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση : ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ ΣΤΗΝΟΥΝ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΕΣΣΧΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
Υποσημείωση (2): όπως παραπάνω
Υποσημείωση (3): Ι.Ζηζιούλα: Ο συνοδικός θεσμός, περ. Θεολογία (2-2009), σελ.15
Υποσημείωση (4): Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας: Η παραχώρηση του Ουκρανικού Αυτοκεφάλου δεν έφερε την ποθητή ενότητα: (εδώ)

Από την ομάδα:
«Ορθόδοξοι Θρακιώτες»

πηγη: orthodoxostypos.gr