Θάσος: Ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια.

 

Θάσος : Ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων

Ὅταν ὁ Αὐτοκράτορας, μετὰ τὶς πιέσεις καὶ μεθοδεύσεις τοῦ Εὐσεβίου, διέταξε τὸν Πατριάρχη Ἀλέξανδρο, νὰ συνεισέλθῃ τὴν ἑπομένη στὸν ναὸ μὲ τὸν  Ἄρειο,  ὁ Πατριάρχης μπῆκε στὸ ἱερὸ, ἔπεσε χάμω καὶ παρακαλοῦσε τὸν Θεό λέγοντας:  Ἄν αὔριο μπῇ μαζί μου στὸν ναὸ ὁ Ἄρειος, πάρε με, ἐμένα τὸν δοῦλο σου,ἀπὸ τὴ ζωή, καὶ μὴ συναπολέσῃς τὸν εὐσεβή μὲ τὸν ἀσεβή.  Ἄν νοιάζεσαι γιὰ τὴν ἐκκλησία σου (γνωρίζω ὅτι νοιάζεσαι) δὲς τὰ ὅσα λένε αὐτοὶ ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ τὸν Εὐσέβιο καὶ μή δώσῃς τὴν κληρονομία σου σὲ ἀφανισμό καὶ ὄνειδος. Πάρε ἀπὸ τὴν ζωή τὸν Ἄρειο γιὰ νὰ μὴ φανῆ ὅτι καθὼς εἰσέρχεται αὐτὸς στὴν ἐκκλησία εἰσέρχεται μαζί του καὶ ἡ αἵρεσις καὶ θεωρηθῇ πλέον ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια.

«Παρεκάλει δὲ δύο ταῦτα λέγων· «εἰ Ἄρειος αὔριον συνάγεται, ἀπόλυσον ἐμὲ τὸν δοῦλόν σου καὶ μὴ συναπολέσῃς εὐσεβῆ μετὰ ἀσεβοῦς, εἰ δὲ φείδῃ τῆς ἐκκλησίας σου (οἶδα δὲ ὅτι φείδῃ) ἔπιδε ἐπὶ τὰ ῥήματα τῶν περὶ Εὐσέβιον καὶ μὴ  δῷς εἰς ἀφανισμὸν καὶ ὄνειδος τὴν κληρονομίαν σου, καὶ ἆρον Ἄρειον, ἵνα μὴ εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς τὴν ἐκκλησίαν δόξῃ καὶ ἡ αἵρεσις συνεισέρχεσθαι αὐτῷ καὶ λοιπὸν ἡ ἀσέβεια ὡς εὐσέβεια νομισθῇ.»  ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ PG25 688

(Τὰ γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στὸν Ἐπίσκοπο Σεραπίωνα ποὺ τὸν ρωτοῦσε, μεταξὺ ἄλλων, καὶ γιὰ τὸ τρόπο ποὺ πέθανε ὁ Ἄρειος).

Χρειάζονται περισσότερα γιὰ νὰ καταλάβη κανεὶς τί πάει νὰ γίνῃ σὲ λίγες μέρες στὴν Θάσο;

Καθὼς θὰ ἔμπαινε ὁ  Ἄρειος στὴν ἐκκλησία θὰ ἔμπαινε μαζί του καὶ ἡ αἵρεσις. Καθὼς θὰ μπαίνῃ ὁ Ἐπιφάνιος Ντουμένκο, ὁ Οὐκρανός ψευδεπίσκοπος, στὴν ἐκκλησία μαζί μὲ τὸν Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο καὶ τὸν Ἀθηνῶν Ἰερώνυμο καὶ ὅσους ἄλλους βρεθοῦν ἐκεῖ, πόσες αἱρέσεις θὰ μποῦν μαζί τους;

Εἶναι ἤ δὲν εἶναι ὄνειδος καὶ ἐξευτελισμὸς καὶ ἀφανισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικῆς κληρονομιᾶς; Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μεταφέρει τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου καὶ λέει ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι αὐτὴ ἡ συμπόρευσις: «μὴ δῷς εἰς ἀφανισμὸν καὶ ὄνειδος τὴν κληρονομίαν σου» Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα; Ἡ ἀσέβεια νὰ θεωρεῖται ὡς εὐσέβεια.

Αὐτὸ ἐπιχειροῦν ὅσοι ὀργανώνουν αὐτὲς τὶς φιέστες, δῆθεν πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων τῆς Θάσου. Φυσικὰ καὶ δὲν τιμᾶς τοὺς ἁγίους ὅταν ἐξευτελίζεις τὴν πίστι καὶ τὴν μολύνῃς, ὄχι μόνον συνοδοιπορῶντας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, ὅπως θὰ συνέβαινε μὲ τὴν Πατριάρχη Ἀλέξανδρο, ἀλλὰ καὶ συλλειτουργῶντας μαζί τους, ὅπως προετοιμάζεται νὰ γίνῃ στὴν Θάσο.

Καὶ γιατί ὅλα αὐτά; Μὰ θέλουν νὰ ἑδραιώσουν τὴν δυσσέβειά τους. Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὄργανο τῶν μασονοκίνητων ἀμερικανῶν[1], ὁ λυμεώνας τῆς πίστεως, ὁ περιφρονητὴς κάθε κανόνος καὶ κάθε ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, ὁ αὐτοανακηρυχθεὶς σὲ πάπα τῆς ἀνατολῆς καὶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ εἰσπηδήσας στὴν ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ὁ σχισματοποιός, (δὲν εἶναι δικοί μου οἱ χαρακτηρισμοί, ἀλλὰ ἄν βάλω ὅλες τὶς παραπομπές θὰ γίνῃ βιβλίο, -ἐξ ἄλλου ὅποιος ἐνδιαφέρεται ἤδη τὰ γνωρίζει ἤ μπορεῖ εὔκολα θὰ τὰ βρῇ) θέλει νὰ ἑδραιώσῃ τὶς αὐταρχικές του ἐνέργειες. Μόνος του ἀπὸ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, χωρὶς κανένα νὰ ρωτήσῃ καὶ κανένα νὰ λογαριάσῃ,  ἀναγνώρισε ὡς ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας αὐτὸ τὸ συνοθύλευμα σχισματικῶν αἱρετικῶν καὶ ἀχειροτονήτων, ἐνῷ ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει ἡ κανονική ἐκκλησία ὑπὸ τὸν Ὀνούφριο. Μὲ τὶς συνήθεις πολιτικὲς καὶ λοιπὲς πιέσεις τὸν ἀκολούθησαν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἄν θυμᾶμαι καλά. Τώρα θέλει νὰ ἐπιβάλῃ καὶ στὸν λαό τὴν παρουσία τοῦ Ἐπιφανίου. Θέλει νὰ τὸν ἑδραιώσῃ. Νὰ ἑδρασθῇ, νὰ παγιωθῇ ἡ δυσσεβὴς αὐτή κατάστασι.... Γι᾿ αὐτὸ στήνεται αὐτὸ τὸ θέατρο.

Τότε στὴν Κωνσταντινούπολι ὑπῆρχε ὁ Πατριάρχης Ἀλέξανδρος. Ἧταν πιστὸς καὶ ὀρθόδοξος. Τότε ὑπῆρχε ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου καὶ προσπαθοῦσαν οἱ ὑποστηριχτὲς της νὰ τὴν ἑδραιώσουν. Καὶ συνεργοῦσε πειθόμενος καὶ ὁ  Αὐτοκράτωρ. Ὁ Ἀλέξανδρος δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεχθῇ αὐτὴν τὴν ἑδραίωσι (τὸν ἑδρασμόν) τῆς δυσσεβείας. Δὲν ἤθελε τὶς ἀντιλήψεις τοὺς τρόπους καὶ τὶς ἐρμηνεῖες τοῦ ἀνόμου αἱρεσιάρχου (τὰς ἐκδοχὰς τοῦ ἀνόμου). Μὲ πύρινα δάκρυα παρακαλοῦσε καὶ ἱκέτευε τὸν Θεὸ νὰ κατασυντρίψῃ τὸν Ἄρειο ποὺ συλοῦσε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὰ ἄθεα διδάγματά του.

«Δυσσεβείας μὴ φέρων τὸν ἑδρασμόν, τοῦ ἀνόμου μὴ θέλων τὰς ἐκδοχάς, εἰσέδυς εἰς τὰ ἄδυτα, διαπύροις σου δάκρυσι, τὸν Θεὸν ἱκετεύων, ἐκθρίψαι τὸν Ἄρειον, Ὀρθοδοξίαν συλοῦντα  ἀθέοις διδάγμασιν». (Κάθισμα  Ὄρθρου γ΄ ὠδῆς τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου. )

Τότε ὁ Πατριάρχης (καὶ ἅγιος) Ἀλέξανδρος δὲν ἤθελε νὰ εἰσέλθῃ ὁ αἰρετικὸς στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ συνεισαγάγῃ τὴν αἵρεσί του. Σήμερα ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος φέρνει ὁ ἴδιος (διὰ τῶν ὑποτακτικῶν καὶ ὁμοφρόνων του) τὸν αἱρετικὸ στὴν Ἐκκλησία, τὸν αἱρετικὸ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ἐδημιούργησε καὶ θέλει νὰ ἐπιβάλλῃ καὶ νὰ ἑδραιώσῃ.

Τότε ὁ πατριάρχης Ἀλέξανδρος δὲν ἀνεχόταν νὰ βλέπῃ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ συλῇται ἀπὸ τὰ ἄθεα αἱρετικὰ διδάγματα. Σήμερα ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος δὲν μπορεῖ νὰ βλέπῃ τὴν Ὀρθοδοξία ὡς τὸ μόνο καὶ καθάριο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν μόνη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφοῦ ὀνόμασε Ἐκκλησίες ὅλα τὰ αἱρετικὰ μορφώματα στὸ Κολυμπάρι, τώρα προωθεῖ τὶς ἐνέργειες γιὰ τὴν ἑνοποίησι ὅλων αὐτῶν σὲ μιὰ διαβολοπανθρησκεία.

Τί νὰ λέμε πλέον; Μπᾶς καὶ εἴμαστε βλαμμένοι ἤ προβληματικοί; Πόσο βλαμένοι καὶ προβληματικοί; Χρειάζεται νὰ μιλῇ κανεὶς γι᾿ αὐτά τὰ πράγματα; Δὲν εἶναι προφανῆ; Ὅταν συναγελάζεται κανεὶς μὲ «ἐγγάμους» κιναίδους -ποὺ θέλουν νὰ ἔχουν καὶ νὰ βαφτίζουν καὶ παιδιὰ, καὶ θεωροῦν αὐτὸ τὸ ὄργιο οἰκογένεια- καὶ τελεῖ μυστήριο καὶ χασκογελᾶ καὶ χαριεντίζεται καὶ αὐτὸς εἶναι –λέει- καὶ ἐπίσκοπος, καταργῶντας καὶ εὐαγγέλιο καὶ πίστι καὶ ἀποστόλους καὶ τὰ πάντα· καὶ κανεὶς δὲν φαίνεται νὰ αἰφνιδιάζεται ἤ νὰ ἀνησυχῇ , πόσο προβληματικὸς πρέπει νὰ εἶναι κανείς γιὰ νὰ θεωρῇ ὅτι ὅλα αὐτά «συλοῦν τὴν ὀρθοδοξία»  καὶ ἀποτελοῦν «ἄθεα διδάγματα» καὶ πράξεις;

Τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι τυχαῖο οὔτε κατὰ συναρπαγήν οὔτε λόγῳ ἀγνοίας ἤ θεολογικῆς ἀνεπάρκειας. Εἶναι μιὰ μεθοδευμένη, καλά μελετημένη, καὶ μὲ ἀπόλυτη στρατηγική ἐκτελουμένη διαδικασία γιὰ πλήρη διάλυσι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως (ὅτι ἔχει ἀπομείνει) ἐκ τῶν ἔσω ἀπὸ ἐχθροὺς τῆς πίστεως ποὺ ἔχουν ἀναλάβει τὰ ἰνία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ αὐτὸ βεβαίως εἶναι πασιφανὲς καὶ πασίδηλον καὶ πανθομολογούμενο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους ποὺ μεθοδεύουν ὅλα αὐτά.

Ἄς μὴν τὸ συνεχίσω. Δὲν ἔχω χρόνο.

Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ μὴν ρωτήσω. Εἶναι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι (Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι καὶ κληρικοί)  ὀρθόδοξοι; Τί σχέσι ἔχουν μὲ ὀρθοδοξία πλὴν τῶν τίτλων, τῶν ἀμφίων καὶ τῆς πόζας; Τὰ ἔργα τους εἶναι ἔργα ἀληθινῶν ὀρθοδόξων ἤ ἀνθρώπων ποὺ πιστεύουν σὲ θεό, ἤ ἔστω φυσιολογικῶν ἀνθρώπων; Τί βλέπουμε τόσα χρόνια; Τί ἀποδεικνύουν τὰ ἔργα τους, ἀπὸ τὰ ὁποία γνωρίζεται τὸ δένδρο; Καὶ τέλος τί εἴμαστε καὶ ὅλοι ἐμεῖς ποὺ παρακολουθοῦμε σὰν ὑπνωτισμένες ἀμοιβάδες τὸ γκρέμισμα, τὸ χαμό καὶ τὀ φονικό; Εἴμαστε καὶ μεῖς χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι; Αὐτὸ δείχνουν τὰ ἔργα μας;

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων 4 Σεπτεμβρίου 2022

…………………………………………………………………………………….

[1] Δὲν προλαβαίνω νὰ βάλω χωρία καὶ ἀκριβεῖς παραπομπές σὲ ὅλα ὅσα παρουσιάζονται ὡς χαρακτηρισμοὶ γιὰ τὸν Πατριάρχη. Ἐνδεικτικῶς γιὰ τὸ πρῶτο σημεῖο, ὅτι ἀποτελεῖ γεωπολιτικὸ βραχίονα, κοινῶς ὄργανο τῆς Ἀμερικανικῆς πολιτικῆς, γιὰ ὅσους δὲν ἐμπιστεύονται τὰ μάτια τους καὶ τὰ γεγονότα,  παραθέτω ἐλάχιστα στοιχεία γιὰ ἔλεγχο καὶ προβληματισμό:

«Στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1940, ὁ τότε Ἀμερικανὸς πρόεδρος Χάρι Τρούμαν (Harry S. Truman), στὸ πλαίσιο εἰδικῶν συνεννοήσεων καὶ συμφωνιῶν, βοήθησε τὸν τότε Ἑλληνορθόδοξο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα, νὰ γίνῃ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου μὲ ὄχημα τὴν ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστι, νὰ ὑπονομεύσῃ τὸ σοβιετικὸ καθεστὸς  μέσα στὴν ἴδια τὴν τότε Σοβιετικὴ Ἔνωσι. Ὁ Δρ. Ἀλέξανδρος Κύρου (Alexandros K. Kyrou), καθηγητὴς ἱστορίας στὸ  Salem State University, στὸ ἄρθρο του μὲ τίτλο  “ Truman, Athenagoras, and Word Orthodoxy”, ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 21 Ἀπριλίου 2014 στὴν ἱστοσελίδα blogs. goarch.org, ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄ συμφώνησε μὲ τὸν Τρούμαν νὰ ἐντάξῃ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως σὲ μία οἰκουμενιστικὴ, διαχριστιανικὴ (ἡ ὁποία ἀργότερα μετεξελίχθηκε καὶ σὲ διαθρησκειακὴ) συμμαχία ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ κατεστημένου τῶν ΗΠΑ, σὲ βάρος τῆς Σοβιετικῆς Ἔνωσης καὶ πρὸς ἐξυπηρέτησι τῆς διεθνοῦς στρατηγικῆς τοῦ ἀμερικανικοῦ Στέϊτ Ντιπάρτμεντ  (State Deparrtment). ...σελ123

...  Ἐπὶ Στάλιν, λοιπὸν, τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας κατέστη ὄργανο ἄσκησης ὑψηλῆς πολιτικῆς, νοοπολιτικῆς καὶ θρησκευτικῆς διπλωματίας πρὸς ὄφελος τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος, καθὼς μὲ τὸν Ἀθηναγόρα Α΄, τὸ Πατριαχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἐγκλωβίστηκε καὶ παγιδεύτηκε στὰ πολιτικὰ καὶ στρατιωτικὰ σχέδια τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ καὶ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῶν ΗΠΑ.

Ἐξ αἰτίας τῆς προαναφερθείσης ἀντίδρασης τοῦ Στάλιν, ὁ Ἀθηναγόρας ὁ Α΄ ἀπέτυχε στὴν ἀρχική ἀποστολή του νὰ ὑπονομεύσῃ τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς μέσῳ τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀπογοητεύοντας ἔτσι τους Ἀμερικανοὺς ὑποστηρικτές του, καὶ, γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο, σύντομα ἔλαβε νέα ἀποστολὴ στρεφόμενος στὸ Βατικανὸ γιὰ νὰ προωθήσῃ μιὰ πολιτικὴ συμφιλίωσης μεταξὺ τῆς Ἀνατολικῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου, κυρίως μὲ κοσμικὰ κριτήρια (στὸ πλαίσιο τῆς θρησκευτικῆς διπλωματίας τοῦ εὐρωατλαντικοῦ γεωπολιτικοῦ πόλου) καὶ ὄχι τόσο μὲ θεολογικὰ κριτήρια». Νικόλαος Λάος, Νοοπολιτική, ἐκδ. Δίαυλος Ἀθήνα 2018.σελ.123 124

Ἐπειδὴ μπορεῖ κάποιος νὰ ἀντιλέξῃ ὅτι ὁ κ. Λάος εἶναι Μασῶνος ὑπενθυμίζω ὅτι τὸ βιβλίο τὸ ὁποῖο ἐπικαλοῦμαι τὸ προλογίζει ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος (τότε Προύσης) καὶ τὸ χαρακτηρίζει «λαμπρὴ ἐργασία, ἡ ὁποία διέπεται ἀπὸ ἐπιστημολογικὴ ἀρτιότητα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τόλμη». (Ἐκεὶ στηρίχθηκα καὶ ἐγὼ καὶ τὸ διάβασα, στὴν ἐπισκοπικὴ προτροπὴ σὰν τοὺς ἄλλους ποὺ πάνε καὶ κάνουν ἐμβόλια ἐπειδὴ τὸ εἶπαν οἱ δεσποτέδες μας)

Γιὰ ὅσους δὲν τὰ θεωροῦν ἐπαρκὴ αὐτὰ παραθέτω καὶ κάτι σχετικὸ ἀπὸ τὸν ἅγιο Πορφύριο:

«Πρὶν ἀρκετὰ χρόνια κάποιος ὑποτακτικὸς τοῦ ἁγίου, μοῦ ἐπανέλαβε ἀρκετὲς φορὲς τὰ δύο ἀκόλουθα γεγονότα: «Λίγους μῆνες πρὶν τὴν κοιμησί του, καθόμασταν στὸ Κελλὶ καὶ συνομιλούσαμε. Ξαφνικὰ τίναξε τὸ κεφάλι πρὸς τὰ πίσω καὶ συνοφρυώθηκε λέγοντας:

-Ὤωω...!

-Τί ἔπαθες γέροντα; Τί ἔγινε...;

-Τὸν φάγανε... !!!

Ποιόν φάγανε;

-Τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη1..., τὸν φάγανε οἱ Ἀμερικάνοι! Θέλουνε νὰ βάλουνε δικό τους.

Ὁ Ἅγιος τὸ εἶδε τὴν ἴδια στγμὴ ποὺ συνέβη. Μετὰ ἀνακοινώθηκε ἐπίσημα ἡ κοίμησί του»

1 Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κων/λεως (ἐπὶ 19 ἔτη στὸν Θρόνο) κ.κ. Δημήτριος κοιμήθηκε στὶς 2 Ὀκτ. 1991, σὲ ἠλικία 77 ἐτῶν, μὲ διάγνωσι: «ὀξὺ ἰσχαιμικὸ ἐπεισόδιο». Ἀκριβῶς 2 μῆνες πρὶν τὴν κοίμησι τοῦ ἁγίου..»

Μαρτυρία π. Σίμωνος μοναχοῦ, Ἰ.Μ. Καρακάλου, Ἅγιον ὅρος.»

Ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Προφήτης. Μαρτυρίες. Ἁγιοπαυλίτικο Κελλὶ Ἁγίων Θεοδώρων. Ἅγιον ὅρος. Τόμος Β΄, Β΄ Ἔκδοσις 2019. σελ. 145

πηγη: aktines.blogspot.com