Ὁ Θεὸς σὲ ἀγαπᾶ

 

Μία ἀπὸ τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γράφει: «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» ^{(Ἰω. 4,16)}. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζητοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄν μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας, ἄν προστατεύει τὴ ζωή μας, τὰ παιδιά μας, ἄν μᾶς δίνει ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθά, τότε λέμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Κάνουμε λάθος.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται ἀπὸ κάτι πολύ μεγαλύτερο. Φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ Θεός ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη θυσίασε τὸν Υἱόν Του πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ μᾶς. Ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει: «Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» ^{(Κορ. 15,3)}. Ὁ Χριστός δὲν πέθανε ἐπειδὴ Τὸν φθόνησαν οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, οὕτε ἐπειδὴ Τὸν πρόδωσε ὁ Ἰούδας ἤ Τὸν καταδίκασε ὁ Πιλᾶτος. Ὁ Χριστὸς πέθανε θεληματικά. Ὁ ἴδιος εἶπε: Κανεὶς δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ μοῦ ἀφαιρέσει τὴ ζωή. Ἀλλά ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ μὲ τὴ θέληση μου θυσιάζω αὐτήν. Ἔχω ἐξουσία νὰ δώσω τὴν ζωή μου, καὶ ἔχω ἐξουσία νὰ τὴν πάρω πάλι. ^{(Ἰω. 10,18)}

Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ μένα, πέθανε γιὰ σένα: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» ^{(Ἰω. 3,16)} Μὴν ξεχνοῦμε πώς ὅλοι μας εἴμαστε χρεώστες, δοῦλοι ἀπέναντι στό Θεό, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγότερο. Ὅλοι μας ἔχουμε παραβεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας δὲν ἐξοφλεῖται μὲ τίποτε, ἀλλά χαρίζεται μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζήσαμε χωρίς Θεό, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀδιαφορήσαμε στὴ φωνὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ζήσαμε σύμφωνα μὲ τὰ θελήματα τῆς σαρκός καὶ τοῦ κόσμου, χωρὶς χαρά, χωρὶς εἰρήνη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γευθοῦμε τὸ πικρό ποτήρι τῆς ἁμαρτίας.

Ὅσο κι' ἄν ἁμαρτήσαμε ὅμως, ὅσο μεγάλο καὶ ἄν εἶναι τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας ὁ Κύριος τὸ πλήρωσε, τὸ ἐξόφλησε πάνω στὸ Σταυρό. Ὁ ἀπ. Ἰωάννης γράφει: «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» ^{(Ἰω. Α' 1,7)}.

Δύο παράγοντες συντελοῦν στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ Σταυρό καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ ἄπλωμα τοῦ χεριοῦ γιὰ νὰ δεχθοῦμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Πολλοὶ χριστιανοί νομίζουν πὼς δὲν ἔχουν ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι, καλοὶ οἰκογενειάρχες, ἔντιμοι πολίτες. Ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νά εἶναι σωστά, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τοὺς σώζουν. Ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται γιατὶ εἶναι καλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ γιατὶ μετανόησε καὶ ἐξομολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ του. Οὕτε πάλι καταδικάζεται ὁ ἄνθρωπος γιατὶ εἶναι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ γιατὶ δὲν μετανόησε, γιατὶ δὲν ἄλλαξε ζωή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ περιμένει τὴν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου.

πηγη: orthodoxfathers.com