Ελευθέριος Ανδρώνης
Ανάσταση, η εορτή των εορτών! Στο χαρμόσυνο μήνυμα του Χριστός Ανέστη, ξεπροβάλλει το απόλυτο νόημα της ζωής, φανερώνεται ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου!
Χριστός Ανέστη! Έφτασε εκείνη η ευλογημένη στιγμή του χρόνου που ευωδιάζει Ανάσταση και Ζωή! Ακούστηκε το νικηφόρο σάλπισμα που σήμανε το τέλος του θανάτου, τον θρήνο του Άδη, τον κοπετό του διαβόλου. «Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες», «Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος»!
Με τα μάτια της καρδιάς, βρεθήκαμε ξανά παρόντες στο θαύμα των θαυμάτων, στο ορόσημο της Ορθοδοξίας, στη στιγμή που θεμελίωσε τη Χριστιανοσύνη. «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», γιορτάζουμε την «εορτών εορτήν και πανήγυριν πανηγύρεων».
Τώρα είναι η στιγμή που κάθε λόγος, κάθε πράξη, κάθε θαύμα, κάθε προφητεία, κάθε παραβολή, κάθε μαρτύριο του Χριστού βρίσκει το απόλυτο νόημα του. Το στεφάνωμα του θριαμβευτή Χριστού, δίνει την ενακτήρια αφορμή για να φυσήξει δυνατός ο αέρας και να φουσκώσει τα πανιά της μεγάλης κιβωτού του ανθρωπίνου γένους, της μάνας – Εκκλησίας. Η Ανάσταση του Χριστού δίνει το σύνθημα για την αρχή του λυτρωτικού ταξιδιού της. Σε μια ακλόνητη πορεία 2.000 ετών, η Ορθόδοξη Εκκλησία ταξιδεύει μέσα από τη φουρτούνα του κόσμου, με κατεύθυνση το λιμάνι της Σωτηρίας.
Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη! Ο Βασιλεύς της Δόξης θριάμβευσε. Νίκησε και τον άνω κόσμο και τον κάτω κόσμο! Ο παλαιός Αδάμ έπεσε μαζί με την ανθρωπότητα γιατί έφαγε από τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός, έσπειρε τον λόγο του στα επίγεια και στα καταχθόνια και ρίζωσε το δέντρο της αιώνιας ζωής. «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος;» ρωτά πανηγυρικά ο Ιερός Χρυσόστομος. Που είναι θάνατε το κεντρί σου; Που είναι Άδη η νίκη σου;
Ο Χριστός που οδηγήθηκε στην άκρα ταπείνωση εκουσίως, τώρα πήρε πίσω τη μεγαλοπρέπεια του. Το ακάνθινο στεφάνι έγινε υπέρλαμπρο φωτοστέφανο. Το καλάμι έγινε και πάλι σκήπτρο παντοδυναμίας και δικαιοσύνης. Ο ματωμένος χιτώνας έγινε βασιλικό ένδυμα θεϊκού μεγαλείου. Οι εμπτυσμοί, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα και οι ύβρεις έγιναν στάχτη κάτω από το υποπόδιο του Χριστού Παντοκράτορα.
Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι ή… αρνησάμενοι;
Η μία των Σαββάτων, η αγία ημέρα της Ανάστασης, είναι η μέρα που χώρισε την ήρα από το στάρι, από τον καιρό που συνέβη έως και σήμερα. Πιστεύεις στην Ανάσταση; Τότε πιστεύεις στη θεανθρώπινη φύση του Ιησού, παραδέχεσαι πως είναι ο μόνος αληθινός Θεός, δοξάζεις την Αγία Τριάδα, παραδέχεσαι όλα όσα έχει διδάξει ο ίδιος, άλλα και οι Απόστολοι, οι Προφήτες και οι άγιοι Πατέρες. «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν», λέει ο Απόστολος Παύλος. Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού θα ήταν κενό το κήρυγμα, κενή και η πίστη μας.
Ούτε καν ο σταυρικός θάνατος του Χριστού δεν θα είχε νόημα, αν δεν είχε ακολουθήσει η ζωηφόρος Ανάσταση!
Από την άλλη πλευρά, δεν πιστεύεις στην Ανάσταση ή ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ να παραδεχτείς την Ανάσταση; Βρήκες την τέλεια δικαιολογία για να συμπεριφερθείς σαν δίποδο ζωντανό και όχι σαν άνθρωπος προορισμένος για την Βασιλεία των ουρανών. Βρήκες το τέλειο άλλοθι για να υπηρετείς το θέλημά σου, τις επιθυμίες και τα πάθη σου. Έκανες πέρα τον Αναστημένο Χριστό για να τοποθετήσεις στον θρόνο το είδωλο του εαυτού σου, και να το λατρεύεις δίνοντας του ό,τι σε προστάζει.
Που σε βρίσκει αυτή η Ανάσταση λοιπόν; Είσαι παρών στο πλουσιοπάροχο συμπόσιο της Πίστης ή αυτοεξόριστος στη λησμονιά της απιστίας; Ακόμα και ένας τυφλός και ένας κουφός μπορεί να νοιώσει τον ερχομό της ζωογόνας άνοιξης, άλλα – μέγα μυστήριο – η σκληρή καρδιά αδυνατεί να αισθανθεί το έαρ το αληθινό, την Ανάσταση του Κυρίου! Τι δυστυχία να στερείται ο άνθρωπος αυτό το σκίρτημα που παραμερίζει την βαριά κουρτίνα του θανάτου, στους χαρμόσυνους ήχους του Χριστός Ανέστη!
Να πανηγυρίζει όλη η φύση, ο ουρανός και η θάλασσα, τα ζώα και τα φυτά, τα λουλούδια τα ανοιξιάτικα, τα ερημοκκλήσια, τα χωριά και οι πολιτείες. Και οι ευφρόσυνοι αναστάσιμοι ψαλμοί να αντιλαλούν ως τις πλαγιές των βουνών και τις ερημιές κάθε τόπου. Μα να μην φτάνουν τα βυζαντινά κελαηδίσματα στα σφραγισμένα αυτιά μιας πωρωμένης διάνοιας!
Ας ευχόμαστε όμως να δώσει ο Θεός, να σκιρτήσουν κι εκείνοι στο άκουσμα του συνθήματος της Θεϊκής νίκης. Να έρθει η ώρα που θα σπεύσουν κι αυτοί με λαχτάρα στη γιορτή του θριαμβευτή των αιώνων. Να νοιώσουν στις καρδιές τους τη γλυκύτητα της πνευματική άνοιξης. Να ακούσουν ολάκερη την πλάση να φωνάζει το Χριστός Ανέστη, για να απαντήσουν ολόψυχα με τη σειρά τους: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!
πηγη: sportime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου