Ο όσιος Νήφων προσευχόταν πάλι μία μέρα, όταν ο νούς του πήγε στον θάνατό του και στην αναχώρησή του για την άλλη ζωή. Κι ενώ συλλογιζόταν εκείνη την μεγάλη και φοβερή ώρα, έπεσε σε έκσταση.
Βλέπει τότε μία μεγάλη θάλασσα, όπου κολυμπούσαν αναρίθμητοι άνθρωποι. Όλοι έδειχναν πως αγωνίζονταν να φτάσουν σε κάποιαν ακτή, που βρισκόταν απέναντι, αρκετά μακριά. Μερικοί όμως, καθώς κολυμπούσαν, σήκωναν στους ώμους τους τεράστια φορτία – πέτρες, λάσπη, ξύλα, στάχτη, μπακίρι, χρυσάφι…, όλα τα υλικά του κόσμου. Οι πιό πολλοί απ’ αυτούς – αλίμονο! – πνίγονταν κάτω απ’ το βάρος του φορτίου τους. Άλλοι πάλι σήκωναν μικρά φορτία, κολυμπώντας όμως μάζευαν κι άλλα πράγματα. Κι ενώ οι ταλαίπωροι βούλιαζαν, πρόσθεταν συνέχεια βάρος στο φορτίο τους, ώσπου πνίγονταν κι αυτοί!
Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη. Κι ολόγυρά της βασίλευε σκοτάδι πηχτό. Παγωνιά και φόβος παντού.
Αρκετοί κολυμβητές δεν είχαν φορτία. Ορισμένοι προχωρούσαν σταθερά πρός την ακτή, περνώντας άνετα μέσ’ από τα κύματα. Άλλοι όμως, εκεί που κολυμπούσαν, έκαναν ξαφνικά ένα μακροβούτι, και χάνονταν για πάντα μέσα στην θανάσιμη αγκαλιά του βυθού.
Μερικοί περπατούσαν πάνω στο νερό σαν σε στέρεο έδαφος. Μα το πιό θαυμαστό ήταν, ότι κάποιοι είχαν φωτεινά φτερά. Μ’ αυτά πετούσαν πάνω από την θάλασσα κι έφταναν γοργά στην ακτή.
Απ’ αυτούς που κολυμπούσαν, οι περισσότεροι σταματούσαν πότε-πότε, γιατί, καθώς φαίνεται, κουράζονταν. Πολλοί, ενώ κινδύνευαν να πνιγούν από το βάρος του φορτίου τους, μάζευαν κι άλλα πράγματα. Αντίθετα, κάποιοι βαρυφορτωμένοι, θέλοντας να σωθούν, τα πετούσαν λίγα-λίγα από πάνω τους, και ξαλαφρωμένοι κολυμπούσαν γρήγορα πρός την ακτή. Όσα όμως πετούσαν εκείνοι, τα μάζευαν άλλοι, που έρχονταν από πίσω.
Θλιβερό θέαμα… Ένας έσπρωχνε τον μπροστινό του. Άλλος έπνιγε τον διπλανό του. Και οι περισσότεροι, ενώ είχαν την δυνατότητα να μπούν σε πλοία, προτιμούσαν να θαλασσοπνίγονται σφιχταγκαλιασμένοι με τα φορτία τους…
Μέ βαρειά την καρδία παρακολουθούσε ο άγιος το όραμα.
– Τι θέλουν να πούν άραγε όλα τούτα; μουρμούρισε.
Καί άκουσε φωνή, που του εξήγησε:
– Θάλασσα είναι ο κόσμος. Και κολυμβητές οι άνθρωποι. Το πέρασμα από τη μιάν ακτή στην άλλη σημαίνει την παρούσα ζωή. Και οι διάφοροι τρόποι του περάσματος φανερώνουν το πόσο είναι κάθε άνθρωπος δεμένος με την ύλη και με τις βιοτικές μέριμνες. Όποιος λοιπόν θέλει να φτάσει με ασφάλεια στην αιώνια βασίλεια του Θεού, ας ξέρει πως πρέπει να πετάξει από πάνω του κάθε μάταιο φορτίο και ν’ αναγεννηθεί πνευματικά. Αλλιώς, αν προσπαθήσει να περάσει την θάλασσα της ζωής αυτής φορτωμένος με την ύλη και την ματαιότητα, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στον βυθό του άδη…
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας ασκητής επίσκοπος – Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής», έκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττ., σελ. 273-275)
πηγη christianvivliografia
Πηγή: https://filoinikodimou.blogspot.com , https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου