Οργή λαού φωνή Θεού…

Οργή και θλίψη στον ορθόδοξο λαό προκαλούν όσα τραγελαφικά διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες με τα μέτρα που παίρνονται για την υποτιθέμενη προστασία μας από τη λεγόμενη πανδημία και τους περιορισμούς που καλούνται, για ακόμη μια φορά να υποστούν οι ορθόδοξοι χριστιανοί τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Ανάστασης, μόνο στην Ελλάδα.

Πλέον έγινε σαφές, και στον πιο αδαή, πως οι νέες εγκύκλιοι με τα περιοριστικά μέτρα για τις ακολουθίες του Πάσχα είναι άμεσο χτύπημα στη πίστη, τη λατρεία και τη ζωή της εκκλησίας μας.

Και απορεί κανείς, γιατί η κεφαλή της εκκλησίας της Ελλάδος και η ιεραρχία της αποδέχονται άκριτα, με υποτέλεια και τόση δουλικότητα, χωρίς να έχει κάτι να αντιπροτείνει, όπως για παράδειγμα την τέλεση της Αναστάσιμης Λειτουργίας τις μεταμεσονύκτιες ή πρωινές ώρες.

Αντίθετα παρέμεινε υπάκουη σε όλα όσα της υπαγόρευσε η πολιτεία, η οποία δεν είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει τους ιερούς κανόνες.

Η πολιτεία καθώς φαίνεται κάνει τη δουλειά της, η εκκλησία όμως γνωρίζει καλά τους κανόνες της και ότι ένας ορθόδοξος ιερέας τιμωρείται με καθαίρεση όταν μέσα σε μια μέρα τελέσει τη Θεία Λειτουργία δύο φορές.

Έτσι αυτές οι αποφάσεις έρχονται σε αντίθεση με τη λειτουργική, δογματική διδασκαλία και την παράδοση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής εκκλησίας.

Είναι απορίας άξιο, όταν αναλογιστεί κανείς, πως οι ιεράρχες μας είναι μορφωμένοι άνθρωποι και θεολογικά καταρτισμένοι κι εντούτοις αποδέχθηκαν συνοδικώς να τελεστεί η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία του Μ. Σαββάτου στις εννιά το βράδυ και όχι μετά τις δώδεκα σύμφωνα με την παράδοση και το λειτουργικό τυπικό της ορθόδοξης εκκλησίας.

Το ζήτημα είναι σοβαρά εκκλησιολογικό, αφού αν η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία τελεστεί στις εννιά το βράδυ, τότε θα έχουν τελεστεί μέσα σε μια ημέρα δύο Θείες Λειτουργίες (μία η πρωινή Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου και μία η Αναστάσιμη το βράδυ πριν τις δώδεκα).

Κάτι τέτοιο όμως είναι αντίθετο με το τυπικό της εκκλησίας μας κι όπως ορίζει η ορθόδοξη παράδοση με τον ΠΘ΄ Κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου και την επιστολή του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου «Προς Φιλαδελφείς»: μιᾷ πίστει καί ἑνι κηρύγματι καί μιᾷ εὐχαριστίᾳ χρῆσθαι (P.G. 5, 821).

Ακόμη ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο «Πηδάλιο», ερμηνεύοντας τον ΞΗ΄ κανόνα των Αγίων Αποστόλων, αναφέρει επί λέξει: Νά μή γίνονται δύο λειτουργίαι ἐν μιᾷ ἡμέρα εἰς μίαν καί τήν αὐτήν τράπεζα…καί οἱ ἱερεῖς, οἱ δύο φορές λειτουργοῦντες βαρέως ἀμαρτάνουν, καί ἄς παύσουν εἰς τό ἑξῆς το ἄτοπον τοῦτο. (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, Έκδοσις Βασ. Ρηγοπούλου, σ. 90, Θεσ/νίκη 2003).

Η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού έλαβε χώρα κατά το μεταμεσονύκτιο του Σαββάτου προς την Κυριακή, όπως μας μαρτυρούν τα ευαγγέλια (Μτ. 28, 1-10, Λκ. 24, 1-12, Ιω. 20, 1-10) και το Πασχάλιο μυστήριο του Χριστού έγινε το κέντρο της λατρευτικής ζωής και εμπειρίας των πιστών από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια.

Η Κυριακή, ως ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας συμπυκνώνει την όλη πνευματική εμπειρία της «όγδοης ημέρας» της δημιουργίας, δηλαδή από την Ανάσταση του Χριστού μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία αυτού. Ήδη από τους αποστολικούς χρόνους και κατ’ αντιδιαστολή με το εβραϊκό Πάσχα, που τελούνταν τη 14η του μήνα Νισσάν (μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου), καθιερώθηκε ο εορτασμός του Χριστιανικού Πάσχα την Κυριακή που κατ’ αρχάς ονομαζόταν «μία των Σαββάτων».

Κατά τον Β΄ αιώνα προκλήθηκαν σημαντικές θεολογικές έριδες με επίκεντρο τον εορτασμό του Πάσχα και είχαν άμεσο στόχο αφ’ ενός μεν την πλήρη αποσύνδεση του χριστιανικού από το ιουδαϊκό Πάσχα, αφ’ ετέρου δε την πλήρη συμφωνία όλων των εκκλησιών για τον κοινό εορτασμού της μεγαλύτερης χριστιανικής εορτής.

Μάλιστα όσοι συνέχιζαν να εορτάζουν το Πάσχα μαζί με τους Εβραίους χαρακτηρίστηκαν ως «τεσσαρεσκαιδεκατίτες» (δες παραπάνω 14η του μήνα Νισσάν) και αποκόπηκαν από την εκκλησία.

Η εκκλησία αισθάνθηκε την ανάγκη να καθορίσει το χριστιανικό Πάσχα με τον καταρτισμό «Πασχάλιων κύκλων» και ανεξάρτητα από τα ιουδαϊκά ημερολόγια.

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος (325) ρύθμισε το ζήτημα σε οικουμενικό πλαίσιο για τον εορτασμό του Πάσχα κατά την Κυριακή που ακολουθούσε μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.

Η εκκλησία λοιπόν των Αγίων Πατέρων μας μέσα από συνόδους και μέσα από την παράδοσή της εορτάζει το Πάσχα και τελεί την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, αιώνες τώρα, τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου προς Κυριακή. Άραγε εμείς οι «νεορθόδοξοι» και «μεταπατερικοί» που στηριζόμαστε για να κάνουμε αυτές τις θεολογικές και εκκλησιαστικές «ακροβασίες»;

Μήπως επειδή η λεγόμενη πανδημία είναι επικίνδυνη στις δώδεκα το βράδυ και όχι στις εννιά; Αστείο και να το σκεφτεί κανείς.

Από την άλλη, το Μεγάλο Σάββατο που πλησιάζει θα γιορτάσουν και οι εβραίοι το δικό τους Πάσχα.

Έτσι μετά από τον Β΄ μ. Χ. αιώνα χριστιανικό και εβραϊκό Πάσχα θα συνεορταστούν και πάλι μαζί σε αντίθεση με όσα η ορθόδοξη εκκλησία, όπως είδαμε, απαγόρευσε με κανόνες και πατερικές επιστολές.

Άραγε η διοικούσα εκκλησία δε βλέπει τον κίνδυνο να ολισθήσουμε κι εμείς στο σχίσμα των τεσσαρεσκαιδεκατιτών, τους οποίους η εκκλησία απέκοψε από το σώμα της, όταν συνέχιζαν να εορτάζουν μαζί με τους εβραίους το χριστιανικό Πάσχα;

Ακόμη κάτι σημαντικό που πρέπει να αναφερθεί είναι πως, αν τελεστεί η Αναστάσιμη Λειτουργία πριν τις δώδεκα, καταλύεται η νηστεία του Μεγάλου Σαββάτου, του μοναδικού Σαββάτου όπου στην ορθόδοξη εκκλησιαστική πράξη  δεν καταλύεται το λάδι.

Άραγε η ιεραρχία μας, που υπογράφει συνειδητώς τις αντιεκκλησιαστικές επιταγές της πολιτείας, δε φοβάται μαζί και με όλους εμάς που θα ακολουθήσουμε τις εντολές της, ότι θα κριθούμε θεομάχοι, μιας και θα αναστήσουμε τον Χριστό μας πριν την ώρα του και όχι τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, όπως ο ίδιος υποσχέθηκε στους μαθητές του κατά τάς γραφάς, διαγενομένου τοῦ Σαββάτου;

Άλλωστε η «νεοεποχίτικη» οικονομία της εκκλησίας, που επικαλούνται οι άγιοι συνοδικοί, δεν εφαρμόζεται σε δογματικά, λειτουργικά και άκρως εκκλησιολογικά ζητήματα, κατά τη στιγμή μάλιστα που σε άλλες ορθόδοξες εκκλησίες και κυρίως σε χώρες πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων, όπως η Ρουμανία, έχουσα περισσότερα κρούσματα του ιού, η λειτουργία θα γίνει κανονικά σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση.

Ιδιαίτερα κατόπιν της σθεναρής στάσης του Πατριάρχου της, ο οποίος τόνισε πως: «σεβόμενοι τους κανονισμούς του κράτους για την αντιμετώπιση της πανδημίας, εμείς ως εκκλησία θα τηρήσουμε τα μέτρα προστασίας, αλλά δε διαπραγματευόμαστε θέματα εκκλησιαστικής τάξης και παράδοσης και η ανάσταση θα τελεστεί όπως επιτάσσουν οι κανόνες της εκκλησίας μας.

Από καρδίας επαινούμε τον Μακαριότατο Πατριάρχη Ρουμανίας και την περί αυτού ιερά σύνοδο, οι οποίοι όπως και τότε κάτω από το πέλμα της κομουνιστικής καταπίεσης έτσι και τώρα δε δίστασαν να σηκώνουν ηρωικό και μαρτυρικό ανάστημα.

Διερωτάται κανείς, γιατί η ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδος, που φώτισε όλον τον κόσμο, οικειοθελώς  θέλει να γίνεται πάντοτε ουραγός και τέκνο υπακοής στους καίσαρες και όχι στο Θεό.

Τι έχει να φοβηθεί…; Η φωνή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παραμένει επίκαιρη ανά τους αιώνες: οὐαί τῷ ἀνθρώπῳ ἐκεινῳ δι’ οὗ τό σκάνδαλον ἔρχεται (Μτ. 18, 7).

Αποδέκτης, δυστυχώς, αυτού του σκανδαλισμού είναι ο ταλαίπωρος ορθόδοξος λαός μας.

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να μην ολιγωρήσουμε όπως οι μαθητές του Χριστού το βράδυ στη Γεθσημανή και να ακούσουμε την εντολή του Απ. Παύλου: Καί τοῦτο, εἰδότες τόν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι (Ρωμ. 13,11).

Να καταλάβουμε επιτέλους, πως η εκκλησία ανήκει στο Χριστό και στον πιστό λαό Του κι αυτός ο λαός οφείλει να κρατήσει τη πίστη και την εκκλησιαστική παράδοση αλώβητη και να γεμίσει τους ναούς το Μ.  Σάββατο την ώρα που αυτή η παράδοση επιτάσσει.

Γέρων Γαβριήλ, Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Κουραμάδων

romfea.gr , https://orthodoxostypos.gr