Μοναχός Μωυσῆς Ἁγιορείτης «Μακάρι ἡ κρίση νὰ μαλακώσει τὴ σκληροκαρδία μας, τὴν τάση πρὸς τὴν παρανομία καὶ τὴ φοβερὴ ἀθεοφοβία μας».

Ἐλπίδα καὶ ἀπελπισία
Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης
ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», 08.12.13

.             Ἡ κρίση, μικρὴ ἢ μεγάλη, συνεχίζεται. Στὸν κόσμο ἐπικρατεῖ ἀπελπισία. Ἀπελπισία σημαίνει ἀπώλεια ὁλοσχερὴς κάθε ἐλπίδας. Νὰ μὴ θέλεις νὰ ἀνασηκωθεῖς, νὰ ἀνυψωθεῖς, νὰ κρατηθεῖς ἀπὸ κάπου, νὰ πιαστεῖς, νὰ στερεωθεῖς, νὰ ἀναστηθεῖς ἐλπιδοφόρα καὶ νικηφόρα.

.             Ἡ πονηρὴ ἀπελπισία κουράζει, ἀτονεῖ, σκοτεινιάζει, ἐξουθενώνει. Ἡ ἐλπίδα ἀνακουφίζει, ἀναπτερώνει καὶ ἐλευθερώνει. Ἡ ἀπελπισία ὁδηγεῖ σὲ ἀδιέξοδα ἄφωτα. Τὰ βάρη εἶναι ἀσήκωτα, οἱ πτέρυγες κομμένες, τὰ λάθη πολλά. Νέοι ἄνεργοι καὶ ἡλικιωμένοι ἀνασφαλεῖς. Ἀγωνία καὶ ἄγχος καλύπτουν τὶς πονεμένες καρδιές. Ὁρισμένους ἡ ἀπελπισία τοὺς ὁδηγεῖ σὲ ὀλέθρια ἄκρα, τὴν ἀνοσιοδοξία, τὴ μελαγχολία, τὴν αὐτοκτονία. Ψάχνουν οἰκονομολόγοι νὰ βροῦν τὰ αἴτια τῆς κρίσης. Δανειστὲς κερδίζουν ὑπέρογκα ποσὰ ἀπὸ αὐτή. Οἱ πιστοὶ μὲ ἁπλότητα ἢ περιέργεια ἀπευθύνουν πολλὲς φορὲς πολλὰ «γιατί» στὸν Θεό. Γιατί τὸ ἐπέτρεψε; Γιατί τὸ παρατείνει; Τί προσδοκᾶ; Γιατί μᾶς ταλαιπωρεῖ; Γιατί δοκιμαζόμαστε τόσο πολύ; Ἀναζητοῦν μὲ κάθε ἐλπίδα μία ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Προνοητὴ τῶν πάντων Θεό. Δὲν κατανοεῖται εὔκολα ἡ θεϊκὴ παιδαγωγία.

.             Δὲν ἦταν μόνον οἱ ὑπερβολικὲς κοινωνικὲς παροχὲς ἀλλὰ καὶ ἡ ἠθικὴ παρακμή. Μακάρι ἡ κρίση νὰ μαλακώσει τὴ σκληροκαρδία μας, τὴν τάση πρὸς τὴν παρανομία καὶ τὴ φοβερὴ ἀθεοφοβία μας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ διορθώσουμε τὴν ἀσέβεια καὶ τὴ νοσογόνο ἀλαζονεία. Εἶναι καλὲς ἀδελφὲς ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐλπίδα. Συνυπεύθυνοι εἶναι στὸ ἀνάλογο μέτρο ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι. Μὲ τὶς δωροληψίες, τὶς φοροδιαφυγές, τὶς ἀδιάφορες παραβάσεις. Δὲν γνωρίζουμε ἀκριβῶς πόσο θὰ βαστήξει ἀκόμη ἡ κρίση. Χρειάζεται ἁπλότητα, ταπεινότητα, αὐτοσυγκράτηση, λιτότητα. Νὰ ξαναδοῦμε καλύτερα τὶς σχέσεις μας μὲ τὸν Θεό μας, τὸν πλησίον μας καὶ τὸν ἑαυτό μας. Νὰ προσέξουμε τὴν ἱστορία μας, τὸ ἱερὸ παρελθόν μας, τὴν πίστη μας, τὴν παιδεία μας, τὴν πατρίδα μας. Μᾶς ἐνοχλεῖ ὅ,τι χριστιανικό, ἡ Ὀρθοδοξία γίνεται συγκριτικὸς χριστιανισμός, τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θρησκειολογία, καταργεῖται ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἡ τηλεόραση γέμει βωμολοχιῶν, ἡ χυδαιότητα σὲ ταινίες καὶ βιβλία. Αὐξάνουν οἱ ἐκτρώσεις, οἱ μοιχεῖες, τὰ διαζύγια, οἱ ληστεῖες. Ἀδίστακτοι πλουτοκράτες, δολιοφθορεῖς, παιδεραστές, πλεονέκτες. Ἀπάνθρωποι, βάναυσοι, σκληροί, φιλόδοξοι καὶ φιλάργυροι.

.             Ἀποπροσανατολισμένοι μοιρολατροῦμε ἀφιλότιμα. Οἱ ξένοι μᾶς ντρόπιασαν. Ἦταν ἀποτέλεσμα ἀσέβειας στὸν Θεὸ τῶν πατέρων μας. Ἡ ἐλπίδα δὲν ἔσβησε. Οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ὑπάρχουν καὶ δίνουν χαροποιὸ ἐλπίδα. Ἡ ἀπελπισία δὲν εἶναι γιὰ ἐμᾶς. Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις σᾶς χαιρετῶ ἀναμένοντας τὰ ἅγια Χριστούγεννα. Ἡ ἐλπίδα ὡς χρυσαχτίδα νὰ φωτίσει τὰ σκοτάδια.


πηγη: https://christianvivliografia.wordpress.com