† Τοῦ Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
Στὸ λίγο διάστημα ποὺ νέος ἔμεινα στὴ μονὴ Φιλόθεου, ἄκουγε κάθε βράδυ τοὺς λογισμούς μου μὲ προσοχή, ὑπομονή, ἀγάπη, καλοσύνη κι εὐγένεια. Εἶχε μία γλυκύτητα στὴν καρδιά του καὶ μία χάρη στὸν λόγο του ποὺ σ’ αἰχμαλώτιζε. Ἐπρόκειτο πράγματι γιὰ σεβάσμιο κι ἐνάρετο Ἱερομόναχο. Γεννήθηκε στὸν Βόλο τὸ 1940 ὁ κατὰ κόσμον Ἀπόστολος Γεωργίου Κουτσιμπός.
Τὸ 1963 προσῆλθε στὴ συνοδεία τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ στὸ Λαυριώτικο Κελλὶ τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου στὴν Προβάτα. Ἐκάρη μοναχὸς τὸ 1964. Κατόπιν ἀκολούθησε τὸν Γέροντά του στὴ μονὴ Φιλόθεου. Ἡ ὑπακοὴ του ἦταν πάντοτε ὁλόθερμη καὶ ἄμεμπτη. Παρὰ τὴν ὄχι καλή του ὑγεία, ζοῦσε μὲ μισὸ νεφρό, ἦταν πρόθυμος σὲ κάθε διακονία. Οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ δοκιμασίες τὸν καλλιέργησαν. Τὸ 1971 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Τὸ 1980 προσῆλθε στὴ μονὴ Ξηροποτάμου. Στὶς 9.3.1981 κατεστάθη πρῶτος ἡγούμενος τῆς κοινοβιακῆς πλέον μονῆς.
Ἀγωνίσθηκε καὶ δημιούργησε ἕνα λαμπρὸ κοινόβιο. Κατὰ μαρτυρίες πολλῶν, «χωρὶς ἐνδοιασμοὺς θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ μία γνήσια ὀσιακὴ καὶ πατερικὴ προσωπικότητα, ποὺ συνδύαζε πολλὰ φυσικὰ καὶ ψυχικὰ χαρίσματα μὲ ἕνα πλοῦτο ταπεινώσεως καὶ πνευματικῆς διακρίσεως, ποὺ ὁ ἀγώνας του καὶ ἡ πολύπλευρη μοναχικὴ πείρα του τοῦ ἐχάρισαν».
Μία συντροφιὰ νέων ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκε, γράφει περὶ αὐτοῦ:...
«Ὁ Γέροντας κάθεται σ’ ἕνα γώνιασμα ποὺ κάνουν οἱ πάγκοι στὸ ἀρχονταρίκι. Ἔχει ἕνα γαλήνιο καὶ σχεδὸν διάφανο πρόσωπο. Κάτι μάτια πεντακάθαρα καὶ φωτεινὰ ποὺ δεσπόζουν κάτω ἀπὸ τὸ ἁπλὸ καλογερικὸ σκουφάκι. Μέσα σ’ ἐκείνη τὴν ἀτμόσφαιρα ποὺ μυρίζει λιβάνι εἶναι σὰν νὰ νιώθει κανεὶς νὰ ξεχύνεται ἁπλότητα καὶ εἰρήνη, εὐλογία καὶ παρηγοριὰ ἀπὸ ὁλόκληρη τὴν παρουσία τοῦ Γέροντα». Μεταξὺ ἄλλων ὁ Γέροντας εἶπε: «Καμία ἀπὸ τὶς πράξεις μας δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς τραβᾶ μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ καμία προσπάθεια πνευματικὴ δὲν εἶναι καὶ δὲν καρποφορεῖ μακριά Του. Ἡ Χάρις βρίσκεται κοντὰ στὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς εἶναι βασιλεὺς ἐπὶ παντων• καὶ ἐπὶ τῶν παθῶν. Θὰ πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν κάνουμε ἕναν ὁποιονδήποτε ἀγώνα. Ἔχουμε ἕναν ἀγώνα μὲ αἰώνιο ἀντίκρισμα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ παρουσιάζει δυσκολίες ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπισθοῦν παρὰ μὲ τὴν βοήθεια ποὺ παρέχεται ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ».
Ἀδυνατοῦσε νὰ μὴν προσφέρει ὅ,τι εἶχε γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνόρθωση ὅποιου τοῦ τὴ ζητοῦσε. Ζοῦσε γιὰ τοὺς ἄλλους. Πολλοὶ ἑρμηνεύουν τὶς τελευταῖες κινήσεις, πράξεις καὶ κουβέντες του ὅτι προαισθανόταν τὴν ἀναχώρησή του γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ὁ θάνατος τὸν βρῆκε πηγαίνοντας γιὰ μία ὁμιλία στὴν Ἀθήνα στὶς 21.11.1984, ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἔξω ἀπὸ τὸ Σχηματάρι Θηβῶν. Συνέβη αὐτοκινητιστικὸ δυστύχημα. Ὁ θάνατος ἦταν ἀκαριαῖος. Τὸ αἷμα του, λέγουν αὐτόπτες μάρτυρες, ἔτρεχε πολλὲς ὧρες καὶ μετὰ τὴ θανή του. Ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Βεροίας Παῦλος († 1993) ἀνέφερε στὴ νεκρολογία του: «Ὅλη αὐτὴ ἡ διακονία εἰς τὸν ἀγρὸν τοῦ Κυρίου μαρτυρεῖ ἄνδρα καὶ ψυχὴν ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν καὶ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ φωτὸς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοῦ φωτισμοῦ κάθε ψυχῆς πλανωμένης, μαρτυρεῖ ἄνδρα μὲ πλήρη αὐταπάρνησιν καὶ αὐτοθυσίαν, ζῶντα καὶ κινούμενον μόνον διὰ τὸν Χριστόν, μὰ καὶ ἔχοντα μέσα τοῦ τὸν Χριστόν. Ὑπῆρξεν ἀληθῶς ἀρεστὴ τῷ Κυρίω ἡ ἁγία ψυχή του καὶ ἡ ἀγγελομίμητος ζωή του». Ὁ Γέροντάς του Ἐφραὶμ κατὰ τὴ συγκινητικὴ ἐξόδιο ἀκολουθία του εἶπε: «Ἔναντι τῆς ὠφελείας αὐτῆς ὁπού λαμβάνομεν ἀπὸ τῆς ἐξόδου σου, εὐχόμεθα ἀπὸ ψυχῆς, ὁ περὶ πάντων ἀγαθὸς καὶ πανάγαθος Θεὸς νὰ καταλογίσει τὸ βίαιόν τοῦ θανάτου καὶ τὴν σωματικὴν κάκωσιν εἰς ἄνεσιν τῆς ψυχῆς, εἰς ἐξαγνισμὸν τοῦ πολυμόχθου ἔργου σου, εἰς ἐπισφράγισιν τοῦ πνευματικοῦ σου ἀγῶνος, τὸν ὁποῖον ἐκ νεότητος ἠγωνίσθης».
Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του στὸ Καθολικό της μονῆς Ξηροποτάμου μὲ τὴν παρουσία τεσσάρων ἀρχιερέων, ὀκτὼ ἡγουμένων, πολλῶν ἱερομονάχων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ἦταν κατανυκτικὴ καὶ διδακτική. Πανθομολογουμένως ὑπῆρξε ἀτμόσφαιρα χαρμολύπης καὶ σταυροαναστάσιμης χαρᾶς καὶ ἐλπίδος. Τὰ συγκρατημένα δάκρυα, οἱ χαμηλόφωνες εὐχές, οἱ ἱλαρὲς ψαλμωδίες προέπεμπαν πρόωρα μέν, ἕναν πολύφορτο ὅμως στάχυ τοῦ ἱεροῦ Ἄθωνα στὶς οὐράνιες ἀποθῆκες. Κυριολεκτικὰ «τελειωθεῖς ἐν ὀλίγω ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Ἀρεστὴ ἢν Κυρίω ἡ ζωὴ αὐτοῦ. Ἠρπάγη ἴνα μὴ κακία ἀλλάξη σύνεσιν αὐτοῦ».
Ἔλεγε ὁ ἴδιος: «Ὁ ὑποτακτικός, ὅταν πράγματι ἀγωνίζεται σωστά, περιβάλλεται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ μία ἰδιαίτερη χάρη, ποὺ ὁ ἴδιος μὲν δὲν τὴν καταλαβαίνει, ἀλλὰ τὴν ἀντανακλᾶ αἰσθητῶς εἰς τοὺς ἄλλους- εἶναι, ὅπως τὸν ὀνομάζουμε, χαριτωμένος. Ἔχει μία ἰδιαίτερη πνευματικὴ ὀμορφιά, γιατί εἶναι εὐλαβὴς ἄνθρωπος, ἔστω κι ἂν ἔχει πάθη, ἔστω κι ἂν ἔχει ἀδυναμίες. Γι’ αὐτό, πατέρες μου, ἂς ἐπιμεληθοῦμε τὴν ὑπόθεση αὐτὴ τὴ μεγάλη τῆς ὑπακοῆς, γιὰ νὰ μᾶς σκεπάσει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ αἰσθανθοῦμε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐδῶ σ’ αὐτὴ τὴν προσωρινή, περαστική μας ζωή, ἀλλὰ καὶ νὰ κερδίσουμε ἰδιαίτερα, μὲ τὶς εὐχὲς τῶν ὁσίων Πατέρων, τὸν εὐλογημένο Παράδεισο, ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ μόνιμη καὶ φωτεινὴ καὶ μακαρία πατρίδα μας».
Πηγὲς – Βιβλιογραφία
Ἀνωνύμου, Μία συζήτησις μὲ τὸν μακαριστὸ Γέροντα Ἐφραὶμ τῆς Ι. Μ. Ξηροποτάμου, Ἁγιορείτικη Μαρτυρία 1/1988, σσ. 19-24. Ἐφραὶμ Ξηροποταμηνοὺ ἀρχιμ., Ὁμιλία περὶ ὑπακοῆς, Ἁγιορείτικη Μαρτυρία 11/1991, σσ. 140-146. Ἀρχιμ. Ἐφραὶμ Ξηροποταμηνὸς (1940-1984), Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ μακαριστοῦ π. Ἔφραιμ, Ὀρθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία 15/1985, σσ. 54-62.
Πηγή: Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Μέγα Γεροντικὸ ἐναρέτων ἁγιορειτῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος Τόμος Β΄ – 1956-1983, Ἐκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Ἔκδοσις, Σεπτέμβριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου