«Σὲ τοῦτα δῶ τὰ μάρμαρα κακιὰ σκουριὰ δὲν πιάνει» (Γιάννης Ρίτσος, 18 λιανοτράγουδα τῆς πικρῆς πατρίδας)
Ὁμιλία τοῦ π. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη στὴν ἐκδήλωση τῆς «Πανελληνίου Κινήσεως
ἐναντίον τοῦ Ψηφιακοῦ Ὁλοκληρωτισμοῦ ΕΞΟΔΟΣ», Θεσσαλονίκη, Αἴθουσα Τελετῶν Α.Π.Θ., 13 Δεκεμβρίου 2025
Πανοσιολογιώτατε ἐκπρόσωπε τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου,
Σεβαστοὶ πατέρες, ὁσιώτατες μοναχές,
Κύριε βουλευτά,
Ἀγαπητοὶ φίλοι καὶ συναγωνιστές,
Εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ἀποψινή σας παρουσία σ᾽ αὐτὸ τὸ κάλεσμα γιὰ τὴν προάσπιση τῆς πολύτιμης καὶ θεόσδοτης ἐλευθερίας μας.
Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς –ποὺ ξέρει ἀπὸ ἀγῶνες– θὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν ἐλευθερία του. Δὲν θὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ μᾶς κάνουν Κίνα.
«Σὲ τοῦτα δῶ τὰ μάρμαρα κακιὰ σκουριὰ δὲν πιάνει». Αὐτὸ εἶναι τὸ αἰσιόδοξο μήνυμα τοῦ ποιητῆ τῆς Ρωμιοσύνης, τοῦ Γιάννη Ρίτσου, ἀπὸ τὰ «18 λιανοτράγουδα τῆς πικρῆς πατρίδας».
Θὰ πρέπει νὰ τὸ θυμόμαστε καλὰ αὐτό, καθὼς αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ μᾶς κλέψουν τὴν ἐλευθερία μας, τὴν κερδισμένη μὲ αἵματα καὶ μὲ ἱδρῶτες, προσπαθοῦν μὲ χίλιους - δυὸ τρόπους νὰ κάμψουν τὸ ἠθικό μας. Θέλουν νὰ μᾶς κάνουν νὰ παραιτηθοῦμε, νὰ συνθηκολογήσουμε. Καὶ τὸ κύριο ὅπλο ποὺ χρησιμοποιοῦν εἶναι ὁ φόβος.
Πρέπει λοιπὸν νὰ διώξουμε τὸν φόβο.
Ἡ εἰσήγηση αὐτὴ στοχεύει νὰ μᾶς βοηθήσει σ᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς.
Καὶ τὸ ὑλικὸ ποὺ ἔχουμε γιὰ νὰ ἐντρυφήσουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ νὰ τονώσουμε τὸ ἠθικό μας εἶναι ἰδιαιτέρως πλούσιο.
Εἶναι ἡ τρισχιλιόχρονη Ἱστορία τοῦ Γένους μας.
Ἡ πάλη στὰ μαρμαρένια ἀλώνια γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ δικαιοσύνη ἦταν ἡ διαχρονικὴ μοίρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ πρέπει νὰ συνεχίσει νὰ εἶναι.
«Μικρὸς λαὸς καὶ πολεμᾶ δίχως σπαθιὰ καὶ βόλια
γιὰ ὅλου τοῦ κόσμου τὸ ψωμί, τὸ φῶς καὶ τὸ τραγούδι», θὰ πεῖ καὶ πάλι ὁ Γιάννης Ρίτσος στὸ τέταρτο «Λιανοτράγουδό» του.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ ἐθνικός μας ὕμνος, τὸ ποιητικὸ ἀριστούργημα τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ εἶναι καὶ ὀνομάζεται «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν».
Δὲν εἶναι τυχαῖο, γιατὶ ἀκριβῶς ἡ θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου σὲ πνευματικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ καὶ ἡ κερδισμένη μὲ ἀγῶνες, αἵματα καὶ ἱδρῶτες σὲ ἐθνικὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο εἶναι ἀνεξάλειπτα ἐγγεγραμμένες στὸ πνευματικὸ μας DNA ὡς ἀναφαίρετο στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς μας ἰδιοπροσωπίας.
Ὁ ἡμέτερος τρόπος, τὸ δικό μας ἑλληνορθόδοξο ἤ ρωμαίϊκο ἦθος (τὸ ἴδιο εἶναι), καθὼς δένεται ἁρμονικὰ ἡ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία μὲ τὴ δημοκρατικότατη καὶ μάλιστα σὲ συνθῆκες πραγματικῆς, ἄμεσης δημοκρατίας λειτουργία, ἔχει ὡς ἕνα χαρακτηριστικό του γνώρισμα, τὸ λογοδοτεῖν.
«Ὦ ξῆν ἀγγέλειν Λακεδαιμονίοις
ὅτι τῆδε κείμεθα τοῖς ᾽κείνων ρήμασι πειθόμενοι»
γράφει τὸ ἐπίγραμμα ποὺ ἔστησαν οἱ Σπαρτιάτες στὶς Θερμοπύλες.
Ὅμως «θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία» (Ἀνδρέας Κάλβος)
Δηλαδὴ δὲν εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπροϋπόθετη οὔτε φθηνή. Εἶναι πράγμα ἀκριβό, γι᾽ αὐτὸ ἔχει καὶ ἀξία.
Εἶναι εἶδος εὐαίσθητο καθὼς ὅπως -παρατηρεῖ ὁ παππούς μας ὁ Πλάτων, ἡ ἀγαθὴ φύσις διαφθείρεται εὐκολώτερα ἀπὸ τὴν κακή.
Πρέπει λοιπὸν αὐτὸ τὸ εὐαίσθητον εἶδος νὰ διαφυλαχθεῖ. Πῶς θὰ γίνει αὐτό;
«Θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία» μᾶς εἶπεν ἤδη ὁ Κάλβος.
Ὄχι μόνον ἀρετὴν ἀλλὰ καὶ τόλμην, δηλαδὴ γενναῖο φρόνημα.
Ἔτσι ἔχουμε τοὺς δύο βασικοὺς τρόπους ἀντίστασης καὶ μαρτυρίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ δύσκολα, κυρίως, χρόνια, ὅπως ἦταν ἡ πέντε αἰώνων τουρκικὴ σκλαβιὰ γιὰ μᾶς ἐδῶ στὸν Βορρᾶ καὶ ἡ τεσσάρων αἰώνων στὸν Νότο· στὴν λεγόμενη «Παλιὰ Ἑλλάδα».
Οἱ δύο αὐτοὶ βασικοὶ τρόποι εἶναι ὁ σταυρὸς καὶ τὸ καριοφίλλι. Ἤ διαφορετικά: Τὸ ἁγιασμένο ράσο ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ ἡ κλεφτουριὰ ἀφ᾽ ἑτέρου.
Πῶς θὰ τὰ κάνουμε αὐτά; Πῶς θὰ καλλιεργήσουμε τήν ἀρετή καί τήν τόλμη;
Αὐτὰ ἔρχεται νὰ μᾶς τὰ μάθει θεωρητικὰ ἀλλὰ καὶ –κυρίως– βιωματικὰ ἡ «Ἀνωτέρα Σχολὴ Πολέμου», ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα, μὲ κύριο πεδίο ἐφαρμογῆς τὴν ἐνορία –ὅταν λειτουργεῖ σωστά– καὶ τὸ κοινόβιο μοναστήρι.
Ἐδῶ τὸ κλειδὶ εἶναι ἡ μετάνοια ὡς ἔμπρακτη διόρθωση καὶ ἀπόφαση γιὰ διόρθωση
Ἐδῶ εἶναι τὸ φιλότιμο, λέξη καὶ πραγματικότητα – κλειδὶ γιὰ τὴν κατανόηση αὐτοῦ ποὺ λέμε Ρωμιοσύνη.
Ἐδῶ εἶναι τὸ κουράγιο καὶ ἡ ὑπομονή.
Ἀλλὰ καὶ τόσα ἀκόμη πνευματικὰ ὅπλα, στρατηγικὲς καὶ τακτικὲς. Σημειωτέον ὅτι ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς στὴ Φιλοκαλία, τό Πανεπιστήμιο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδόξου Πνευματικότητος, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ἀπαριθμεῖ 238 ἀρετὲς καὶ 298 πάθη, ποὺ ἀναφέρονται στὶς θεῖες Γραφές.
Ὅλα ὅσα εἴπαμε παραπάνω προϋποθέτουν τὴν πιστότητα, δηλαδὴ τὴν καλὴ προσήλωση στὴν ὀρθὴ πίστη καὶ τὴν ὁμολογία της, ἂν χρειασθεῖ.
Αὐτὸ δὲν εἶναι μόνον ἕνα ζήτημα θεολογικὸ ἀλλὰ καὶ ἐθνικό. Ὅπως καταδεικνύει στὴν σύντομη ἀλλὰ περιεκτικὴ μελέτη του «Ἑκατὸ χρόνια Οἰκουμενισμοῦ. Ἐλεγεῖο στὸν νέον Ἰσραήλ» ὁ θεολόγος καὶ νομικὸς π. Λάμπρος Φωτόπουλος, αὐτὸ ποὺ γινόταν μὲ τὸν παλαιὸν Ἰσραήλ, τοὺς Ἑβραίους στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἔγινε καὶ μὲ μᾶς στὴν χιλιόχρονη αὐτοκρατορία μας, τὸ λεγόμενο Βυζάντιο. Κάθε φορὰ ποὺ ὁ παλαιὸς Ἰσραὴλ πρόδιδε τὸν ἀληθινὸ Θεό, προσκυνοῦσε τὰ εἴδωλα καὶ συνῆπτε συμμαχίες, πιστεύοντας ὅτι αὐτὲς θὰ τὸν σώσουν, ἐπακολουθοῦσε καταστροφή. Ἔτσι καὶ μὲ τὸν Ἑλληνισμό. Ἕνα μόνον παράδειγμα: Ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ψευδο-σύνοδο Φεράρας - Φλωρεντίας, ἀντὶ νὰ φέρει τὴ σωτηρία μὲ τὴ δυτικὴ βοήθεια –ποὺ δὲν ἦλθε ποτέ– ἔφερε σὲ λίγα χρόνια τὴν καταστροφή, τὴν Ἅλωση, ὡς συνέπεια τῆς θεοεγκαταλείψεως.
Καὶ σήμερα ζοῦμε σὲ ἐξ ἴσου δύσκολα ἤ καὶ δυσκολότερα χρόνια. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους κινδυνεύει λόγῳ τῆς ὑπογεννητικότητος καὶ τῆς λαθρομετανάστευσης ἡ ἴδια ἡ βιολογικὴ συνέχεια τοῦ Γένους.
Ἡ θεραπεία τοῦ προβλήματος εἶναι ἡ ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφὴ στὸν ἀληθινὸ Θεό.
Ἔχει λεχθεῖ καὶ εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι οἱ Ἕλληνες στὰ δύσκολα τὰ καταφέρνουμε καλύτερα. Εὐκαιρία νὰ τὸ ἀποδείξουμε. Νὰ ποῦμε τὸ μεγάλο «Ὄχι» στὸ ψευτορωμαίϊκο, ποὺ προβάλλουν μέρα-νύχτα τὰ διαπλεκόμενα μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία Μ.Μ.Ε. καὶ νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ χτίσουμε τὴν Ἑλλάδα ποὺ θέλουμε καὶ μᾶς ἀξίζει. Τὴν Ἑλλάδα τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ Καποδίστρια.
Στὰ δύσκολα τὰ καταφέρνουμε καλύτερα, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ προσέξουμε πολὺ ἕνα κρίσιμο θέμα. Δὲν πρέπει σὲ καμία περίπτωση νὰ πέσουμε θύματα τῆς διχόνοιας τῆς δολερῆς, ὅπως τὴν ὀνομάζει ὁ ἐθνικός μας ποιητής. Μαζὶ μὲ τὸ φόβο, ἡ διχόνοια εἶναι τὸ κύριο ἐργαλεῖο, ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸ σύστημα γιὰ νὰ ἐπιτύχει τοὺς ἄνομους στόχους του γιὰ τὸν παγκόσμιο ἔλεγχο καὶ τὴ δημιουργία κοινωνίας τύπου Big brother.
Ὁ ἀληθινὸς καὶ ζωντανὸς Θεὸς τῶν Πατέρων μας δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Ἡ Ἱστορία μας τὸ ἀποδεικνύει: «πολλοὶ (κατακτητές) περάσανε» –κατὰ τὸν ποιητή– «ἀπ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο, ἀλλὰ τὸ χῶμα, δὲν κόλλησε στὶς μπότες τους».
Πέρασαν καὶ φύγανε. Τὸ θέμα εἶναι ἐμεῖς νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν Παρακαταθήκη τῆς ἀληθινῆς Πίστεως, τοῦ Ἔθνους καὶ τῶν ἀξιῶν μας.
Καὶ μὴν ξεχνᾶμε δύο πράγματα: Πρῶτον. Ζοῦμε στὴ χώρα, ὅπου ἀκόμη λειτουργεῖ τὸ θαῦμα καὶ δεύτερον: Τὰ ἀνθρώπινα ἀδιέξοδα εἶναι ἡ ὥρα γιὰ νὰ δράσει ὁ Θεός († π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος).
Νὰ κάνουμε λοιπὸν ἀνθρωπίνως καὶ φιλότιμα τὸ καλύτερο δυνατὸ καὶ ἔχει ὁ Θεός!
Ἡ ἐπανάσταση ἡ πραγματικὴ θὰ ξεκινήσει ἀπὸ μέσα μας.
Μέσα ἀπὸ τὸν ἀγῶνα θὰ ἀναδειχθοῦν καὶ οἱ καπεταναῖοι.
Μὴ μᾶς πτοοῦν, λοιπόν, οἱ φοβέρες καὶ οἱ ἐπιχειρούμενοι ἐκβιασμοὶ τῶν νεοταξιτῶν «μαθητευόμενων μάγων». Τίποτε δὲν τελείωσε στὶς 5 Νοεμβρίου μὲ τὴν δικτατορικὴ ἀπόδοση τοῦ λεγο-μένου προσωπικοῦ –στὴν πραγματικότητα ἀπρόσωπου– ἀριθμοῦ. Ὁ ἀγώνας συνεχίζεται. Καὶ ἂν αὐτοὶ δώσουν τὸν «προσωπικὸ ἀριθμό», δὲν τὸν χρησιμοποιοῦμε. Ἀγνοοῦμε τὸ e-mail, ποὺ στέλνουν. Δὲν ἀκολουθοῦμε τὰ βήματα ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν, γιατὶ θέλουν τὴ συναίνεσή μας. Δὲν θὰ τοὺς κάνουμε τὸ χατήρι.
Στὴν Ἀγγλία οἱ ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες, ποὺ εἰσήγαγε ὁ Μπλαίρ, καταργήθηκαν ἀπὸ τὸν Κάμερον, τὸν ἑπόμενο πρωθυπουργό, μετὰ ἀπὸ ἀπαίτηση τῶν πολιτῶν καὶ αὐτὸ πῆρε χρόνο γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ. Ἔχουμε ὑπομονὴ καὶ ἀντοχές. Δίνει ὁ Θεός.
Θὰ πιάσει ἡ Παναγία μας τὴ σκούπα καὶ θὰ καθαρίσει τὴν αὐλή της, γράφει ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸν Β´ τόμο τῶν Λόγων του (ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχ. Σουρωτῆς).
Θὰ φυσήξει ἄνεμος βαρδάρης καὶ θὰ βγάλει ἔξω ὅλη τὴ σαβούρα μὲ τὴν ὁποία μᾶς γέμισαν. Γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ ἄλλον μας μεγάλο ποιητὴ τὸν Νίκο Γκάτσο:
«Ἔλα τοῦ πέλαγου θεριὸ καὶ τοῦ πελάγου μπόρα,
τὸ φοβερὸ σκουπιδαριὸ νὰ διώξεις ἀπ᾽ τὴ χώρα».
Καὶ γιὰ νὰ κλείσουμε:
«Σὲ τοῦτα δῶ τὰ μάρμαρα κακιὰ σκουριὰ δὲν πιάνει
μηδὲ ἁλυσίδα τοῦ Ρωμιοῦ καὶ στοῦ ἀγεριοῦ τὸ πόδι
Ἐδῶ τό φῶς, ἐδῶ ὁ γιαλὸς – χρυσές, γαλάζιες γλῶσσες
στὰ βράχια ἐλάφια πελεκᾶν᾽ τὰ σίδερα μασᾶνε» (15ο ἀπὸ τὰ «18 λιανοτράγουδα τῆς πικρῆς πατρίδας»)
Καὶ κατὰ πῶς μᾶς ἐμψυχώνει ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ σύγχρονος αὐτὸς προφήτης τοῦ Γένους: «Μὴ φοβᾶσθε! Ὅλα θὰ πᾶνε καλά».
Παρακαλῶ νὰ θεωρήσετε ὅσα ἐλέχθησαν ὡς μία ἀπόπειρα νὰ ἀπαντηθεῖ τὸ ἐρώτημα: «Εἶναι τὸ θέμα τῶν ἠλεκτρονικῶν ταυτοτήτων καὶ τοῦ “προσωπικοῦ ἀριθμοῦ” πνευματικό;»
Καὶ ἡ ἀπάντηση ξεκάθαρη: Ναί· εἶναι θέμα κατ᾽ ἐξοχὴν πνευματικό, ἐπειδὴ ἡ θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου εἶναι θέμα κατ᾽ ἐξοχὴν πνευματικό.
Σᾶς εὐχαριστῶ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου