Κάποτε ένας νέος που δεν μπορούσε να παντρευτεί, ήρθε στον Γέροντα Παΐσιο για συμβουλές. Και ο γέροντας του είπε ότι η δημιουργία μιας οικογένειας απαιτεί λίγη υπερβολή, λέγοντας την ακόλουθη παραβολή:
«Μια μέρα άρχισε να βρέχει και το νερό άρχισε να τρέχει κατά μήκος της κοίτης ενός ποταμού βουνού». Στην ακτή ηταν δύο άτομα όρθιοι, έπρεπε να πάνε στην απέναντι πλευρά.
Ο ένας ήταν πολύ έξυπνος και ο άλλος ήταν ανόητος.
«Η βροχή θα σταματήσει», άρχισε να σκέφτεται ο έξυπνος, «το νερό θα υποχωρήσει και μετά θα μπορέσω να περάσω στην άλλη πλευρά».
Αλλά ο ανόητος δεν περίμενε και διέσχισε το ποτάμι. Φυσικά, τα ρούχα του βράχηκαν, αλλά κατάφερε να φτάσει εκεί που ήθελε. Η βροχή, αντί να σταματήσει, έπεφτε όλο και πιο δυνατά. Το ρέμα έγινε φουρτουνιασμένο και βαθύ. Και στο τέλος, ο έξυπνος έμεινε στην όχθη του, γιατί το να περάσει το ποτάμι ήταν ήδη επικίνδυνο.
Το ίδιο συμβαίνει και με εκείνους τους σοφούς που διστάζουν να πάρουν τον δρόμο της χριστιανικής ζωής.
Για αυτό και μία σοφή λαϊκή παροιμία μας λέει:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου.
Δηλαδή ότι είναι να διαλέξεις κάντο πριν αποκτήσεις την (έξυπνάδα) του κόσμου.
Και όπως μας λέει η ιστορία πιο πάνω::
Αντί να σταματούσε η βροχή όλο και πιο πολύ δυνάμωνε.
Το ίδιο συμβαίνει και στην ζωή.
Όσο ψάχνεις να βρεις την καταλληλότερη-ο περνώντας τα χρόνια.
Τόσο θα βρίσκεις περισσότερες ατέλειας και ελαττώματα.
Και θα καταλήξεις να λες στο τέλος:
Το ένα μου μυρίζει και το άλλο μου ξινίζει.