Είναι που ξεχάσαμε τι θα πει ζωή…

Είναι που ξεχάσαμε τι θα πει ζωή…

Είναι που δεν περπατάμε πια. Είναι που δεν μας βλέπει μέσα στη μέρα ο ήλιος. Είναι που δεν μας φυσά αέρας πια στο πρόσωπο. Είναι που δε σηκώνουμε το βλέμμα να δούμε τα αστέρια.

Είναι που δεν γελάμε. Δεν γελάμε με τους φίλους μας. Είναι που δεν έχουμε ίσως φίλους- που χρόνος άλλωστε για αυτούς-. Και το κρασί ακόμα, το πίνουμε μονάχοι…

Είναι που ξεκουράζουμε το σώμα μα όχι την ψυχή. Είναι που δε θα κάνουμε εύκολα την υπέρβαση, να σηκωθούμε μετά από μια κουραστική ημέρα, αλλά θα χυθούμε σε έναν καναπέ, περιμένοντας απλά να ξημερώσει.

Είναι που αυτονομηθήκαμε από τους γύρω μας. Είναι που χαλάσαμε την οικογένεια και τους δεσμούς της.

Είναι που εκπαιδευτήκαμε αλλά δεν διαβάσαμε… Δε καλλιεργηθήκαμε. Είναι που τσακίσαμε των παιδιών τη φαντασία…

Είναι που κάναμε ωμό σεξ τον έρωτα και που βάλαμε προϋποθέσεις στην αγάπη.

Είναι που βγάλαμε τον Θεό από τη ζωή μας…

Είναι όλα αυτά που μας αρρώστησαν…

Δε πάει άλλο όμως. Πρέπει να το πιάσουμε αλλιώς…

Και για μια τελευταία φορά για φέτος, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος