Ο μακαριστός παπα Ανανίας Κουστένης, έλεγε ότι η ημέρα του Ψυχοσάββατου είναι η μέρα του αγνώστου στρατιώτου.

Πόσο αγαπάει ο Χριστός τον άνθρωπο. Δεν τον αφήνει ποτέ μόνο, ιδιαιτέρως μετα θάνατον. Όταν πάντες τον έχουν εγκαταλείψει, εκείνος μένει κοντά του, μαζί του, παρέα και συντροφιά του. Δεν τον έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός για να χαθεί. Δεν μας έπλασε τυχαία, ούτε μας αφήνει μόνους, κι ας φαίνεται έτσι πολλές φορές. Δεν είναι αλήθεια. 

«Ο Κύριος όλα τα έφτιαξε με σκοπό..» Παροιμίες 16:4. 

Και βλέπουμε ότι η εκκλησία μας καλεί σε προσευχή προς τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, γιατί ακριβώς όπως έλεγε και ο π. Ανανίας «είμαστε παιδιά της Αναστάσεως». Αυτή είναι η πίστη μας, ότι ο Χριστός αναστήθηκε και μαζί πάντες εμείς. «Εἰ δὲ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἠ πίστις ὑμῶν». (Α' Κορ. 15,17)

Έχουμε λοιπόν τα Ψυχοσάββατα. Ημέρες μνήμης και προσευχής. Στην εκκλησία δεν θυμόμαστε απλά ψυχολογικά και συναισθηματικά την απώλεια και απουσία του άλλου, αλλά προσευχόμαστε γι αυτόν. Ζητάμε το έλεος και η αγάπη του Θεού να τον αγκαλιάσει, να τον ζεστάνει και αναπαύσει μεσα στο φως της Δόξα Του. 

Είναι όμως και κάτι άλλο που κάνει όμορφα και ευλογημένα τα Ψυχοσάββατα. Κάτι που ίσως μας διαφεύγει. Ότι αυτές τις ημέρες πέρα ότι προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους μας, η εκκλησία ζητάει να προσευχηθούμε για όλους εκείνους που πέθαναν και δεν έχουν κανέναν να τους θυμάται και να προσεύχεται γι’ αυτούς. Για τους ξεχασμένους της ιστορίας, τους παρατεταμένους και λησμονημένους από τους ανθρώπους. 

Ο μακαριστός παπα Ανανίας Κουστένης, έλεγε ότι η ημέρα του Ψυχοσάββατου είναι η μέρα του αγνώστου στρατιώτου. Έλεγε συγκεκριμένα ότι η ημέρων των Ψυχών, είναι το το «μνημείο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον άγνωστο στρατιώτη, στον άγνωστο νεκρό». Διότι την ημέρα αυτή εκκλησία προσεύχεται για όλους, πάντες τους κλείνει στην προσευχή της, κατά προέκταση στην αγκαλιά του Χριστού. Να μην μείνει κανείς έξω από την Βασιλεία Του, από την μνήμη του Θεού, από την δόξα της Χαράς και του Φωτός Του. Μνημονεύει: 

* Όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.

* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.

* Όσους κάηκαν ή χάθηκαν.

* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακόλουθες και τα Μνημόσυνα.

Μνημονεύει: ιερείς, ιερομονάχους, μοναχούς, παππούδες, γιαγιάδες, προπαπούδες, συζύγους, παιδιά, φίλους, συγγενείς, τους πάντες. 

«Ως αιώνιος και πανταχού παρών ο πανάγαθος Κύριος μας Ιησούς Χριστός αγκαλιάζει με τη θεία του πρόνοια το άπειρο σύμπαν και τούς ατέρμονες αιώνες. Όλους τους ανθρώπους που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν τούς νοιάζεται η αγάπη του• «η γαρ αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β´ Κο 5,14).

Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους ζωντανούς αλλά και τους κεκοιμημένους μας.»