«Ο κόσμος είναι ακόμη πολύ φρέσκος για να χαλαστεί»

Κ.Σ.

Η πατρίδα μας και η οικουμένη μπορούν να βγουν απ’ το αδιέξοδο, με τρόπο πνευματικό. Γιατί η κρίση αυτή είναι κυρίως κρίση πνευματική. Είναι κρίση αξιών. Και πιο απλά, αφήσαμε τον Κύριο! Αφήσαμε την αγάπη Του! Αφήσαμε τη λατρεία Του! Αφήσαμε την εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον! Και δεν κρεμόμαστε απ’ τον λαιμό Του! Δεν κρεμόμαστε από πάνω Του! Δεν πιανόμαστε απ’ τα πόδια Του! Και δεν κάνομε, δεν προσπαθούμε να κάνομε όσα εκείνος λέγει κι’ όσα Εκείνος μας παραγγέλλει. 

Ενωμένοι με τον Κύριο, οντολογικά ενωμένοι, δεν μας αφήνει ποτέ. Είμαστε πάνω Του. Μας έχει Πάρει στον λαιμό Του. Και με την Ανάληψή Του μας ανέβασε στον θρόνο του Θεού. Και μας έβαλε εκ δεξιών του Πατρός. Μεγάλη τιμή. Μεγάλη δόξα. Μεγάλη χαρά. Ας Τον ευχαριστούμε, λοιπόν, για όλα Του τα δώρα, για όλες Του τις προσφορές, για τη μέγιστη αγάπη Του, για τα μεγαλεία Του.  

Κι αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, ας κάνομε τον καλό μας αγώνα, να γινόμαστε πνευματικότεροι. Να γινόμαστε καλύτεροι. Για να ισχύει αυτό που λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην «Αποκάλυψή» του. « Ο άγιος αγιασθήτω έτι.»-«Εκείνος που’ ναι άγιος, ας γίνει ακόμη πιο άγιος. Έχει προοπτική.»-« Και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι.» -« Και αυτός που κάνει το κακό και ρυπαίνει την ψυχή του, και όχι μόνο, ας το κάνει.»  Όχι με την έννοια ότι το εύχεται ο Ευαγγελιστής ή το επιτρέπει, αλλά υπάρχει η ελευθερία. Υπάρχει και το αυτεξούσιο. Υπάρχει και το περιθώριο της επιλογής. Γιατί πολλοί παρασύρονται σήμερα και λένε, « Αφού το κάνουν όλοι, παπάδες, δεσποτάδες, κυβερνήτες, πλανητάρχες, μικροί και μεγάλοι, γιατί κι εγώ να μην κάνω το ίδιο; Τώρα χάλασαν όλοι και όλα». 

Ε, όχι! Θα κάνομε αντίσταση. Θα κρατήσομε Θερμοπύλες. Θα βαστάξουμε την άγια πίστη στον Χριστό μας και στην Εκκλησία μας. Θα κρατήσομε την ιερή αγάπη στον Θεό μας και στους αδελφούς μας. Και θα βαστάμε πάντα την ελπίδα μέσα μας, που είναι ένσαρκη. Ο Χριστός ο ίδιος! Έστω κι αν κάποτε η ελπίδα γίνεται αποσταμένη, όπως λέγει ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης στο « Κρυφό Σχολείο.» Και θα επιμένομε. Γιατί δεν πολεμάμε ούτε με τον Χίτλερ ούτε με τον Στάλιν ούτε με τους Νέρωνες ούτε με τους Καλιγούλες ούτε με όποιους άλλους. Τώρα ο πόλεμος είναι κατευθείαν με τον ίδιο τον διάβολο. Βγήκε στον δρόμο! Βγήκε απ’ το καβούκι του, που λέει ο πάτερ Κοσμάς, ο άγιος. Και μας πολεμάει φανερά. Με λύσσα. Με μανία. Με οργή. Φανερώνεται δε σε πολλούς αδελφούς και τους απειλεί. Μας απειλεί. Μας απειλεί! Γιατί ίσως ξέρει και καταλαβαίνει, όπως λέει στην « Αποκάλυψη», ότι «ολίγον χρόνον έχει.» Γι’ αυτό και έχει θυμόν μέγαν. Θυμόν μέγαν!

Βέβαια, εμείς δεν ξέρομε, πότε θα έλθει ο Αντίχριστος και πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Μπορεί να ‘ναι ακόμη νωρίς. Διότι έχουμε δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού, που μπροστά στα μάτια του Θεού μπορεί να είναι σαν δύο μέρες. « Χίλια έτη εν οφθαλμοίς Σου, Κύριε», το διαβάζουμε στο Ψαλτήρι, «ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε.»

Κι όταν ρώτησαν, κάποτε, τον αείμνηστο Γέροντα Ευμένιο, που ‘ταν στο Λοιμωδών, μεγάλος Άγιος, ταπεινός και κρυμμένος και σαλός, πότε θα έλθει η Δευτέρα Παρουσία, πότε θα έλθει ο Αντίχριστος, αυτά πάνε μαζί,  ο Γέροντας τί απήντησε; « Ο κόσμος είναι ακόμη πολύ φρέσκος, για να χαλαστεί.» Κι είπε το χωρίο αυτό. Και τι είναι δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού, μπροστά στον Θεό; Ούτε δυο μέρες. Ούτε δυο μέρες! Ούτε μισή μέρα. Αλλά εμάς αυτό δεν μας χρειάζεται, το πότε, όπως έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος, θα χαλάσει ο Θεός τον κόσμο. Θα γίνει συντέλεια. Το σημαίνει συντέλεια; Ολοκλήρωση και τελειοποίηση. Το λέει στη «Γένεση». «Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γη». Τι σημαίνει «συνετελέσθησαν;» Κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου. Έγιναν.

Συντέλεια, λοιπόν, μπορεί να είναι και καταστροφή του παλαιού κόσμου, αλλά και εμφάνιση του νέου κόσμου. Γιατί περιμένομε, κατά τον απόστολο Πέτρο, «Καινούς ουρανούς». « Καινούς ουρανούς»! Καινούργιους ουρανούς! Και «καινήν γην». Κανούργια γη. « Εν αις δικαιοσύνη κατοικεί.» Στα οποία θα κατοικεί η δικαιοσύνη, που στην Εκκλησία δικαιοσύνη είναι ο αγιασμός. Κάθε αρετή. Όλες οι αρετές. Και το κακό, τότε, κι ο Αντίχριστος και τα όργανά του θα φύγουν! Θα μεριάσουν. Και θα πάνε στην λίμνη του πυρός την καιομένην.

Εκείνο, λοιπόν, που μας ενδιαφέρει, στους δύσκολους κι αποκαλυπτικούς χρόνους… Πάντοτε υπήρχε δυσκολία στην ιστορία της Εκκλησίας. Απ’ τα πρώτα χρόνια μέχρι το τέλος. Καθώς και στην ιστορία του κόσμου. Εμείς έχουμε ένα χρέος. Αυτό που έλεγε ο πάτερ Πορφύριος. Να αγαπάμε τον Χριστό, να γινόμαστε δικοί Του, ν’ αγαπάμε τους ανθρώπους και να κάνομε τον καλό μας αγώνα. 

Να έχομε, λοιπόν, τον Κύριο στην ψυχή μας. Να κάνομε όλον τον αγώνα μας. Και όλη την υπομονή, αν χρειαστεί, όπως λέει ο άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης. Και τότε, όποιος Αντίχριστος και αν έλθει, ό, τι κι αν συμβεί, ο ουρανός με τη γη να συγκρουσθούν, που λεν οι Πατέρες της Εκκλησίας, εμείς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε, γιατί έχουμε τον καπετάνιο στο καράβι μας. Τον Φιλάνθρωπο Χριστό στην ύπαρξή μας. Κι όταν κάποτε στη θάλασσα της Γαλιλαίας πήγαινε με το καράβι ο Χριστός και οι Απόστολοι, κι’ Εκείνος πήγε στην πρύμνη και αποκοιμήθη, και σηκώθηκε τρικυμία, οι Απόστολοι τα χρειάστηκαν. Νόμισαν πως δεν έχουν άλλη ώρα. Και πάνε και Τον φωνάζουν. « Επιστάτα», που σημαίνει Κύριε, «σώσε μας. Χανόμαστε.» Και ο Κύριος σηκώθη, επετίμησε τη θάλασσα και τον αέρα, έγινε γαλήνη μεγάλη, και τους είπε: « Γιατί είστε ολιγόπιστοι; Εγώ εδώ δεν είμαι; Τι μπορεί να πάθετε; Τι μπορεί να γίνει; Είμαι εγώ μαζί σας και δεν σας αφήνω. Ό, τι και αν συμβεί». 

Καμμιά φορά, όμως, κλονίζεται η πίστη μας. Έρχεται η αμφιβολία. Βλέπουμε τόσα. Γίνονται τόσα. Έρχεται και το δαιμόνιο και μας υποβάλλει άρρητα, αθέμιτα, που θα ΄λεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, ανείπωτα πράγματα και φοβερά. Και λέμε, «Τώρα, τι γίνεται;» Αυτό είναι ανθρώπινο. Μη σας ξενίζει και μη σας κάνει εντύπωση. Κι οι Απόστολοι του Χριστού πολλές φορές έχαναν την πίστη τους, ενώ ήταν κοντά Του, έβλεπαν τα θαύματα, άκουαν τις διδασκαλίες, είχανε τη Χάρη και την ευχή Του, αλλά ήρχετο ώρα, που εκλονίζοντο. Και τότε, τι λέει το Ευαγγέλιο; Πήγαιναν σ’ Εκείνον, Του ’λεγαν αυτό που είχαν και Τον παρακαλούσαν τί;  Να τους προσθέσει πίστη! « Πρόσθες ημίν, Κύριε, πίστιν.»- « Πρόσθεσέ μας πίστη. Δώσ’ μας μεγαλύτερη πίστη.» Γιατί η πίστη είναι μέγεθος, που υπόκειται σε αυξομείωση.  

Χρειάζεται στις δύσκολες αυτές ημέρες να έχομε πίστη. Πίστη και αγάπη και ελπίδα. Και να προσευχόμεθα. Για την πατρίδα μας. Για τον κόσμο. Για τις ψυχές. Για τα βάσανα. Για το ’να και για τ’ άλλο. Και παίρνοντας αυτές τις ουράνιες δόσεις, μπορούμε να αντέχομε τον βίον και τα παρεπόμενά του. Και τα μέσα μας και τα έξω. Γιατί έχουμε παρέα τον Ιησού Χριστό στην ψυχή μας και στη ζωή μας.

Κι απομένει τώρα και μέλλεται τί να γίνει; Να ελευθερώσουμε και την πατρίδα, την πρωτεύουσα της Ρωμιοσύνης, που είναι η Κωνσταντίνου Πόλις. Είναι το ποθούμενο των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών και των λοιπών Ελλήνων. Των Ρωμιών. Μας περιμένει των ονείρων μας η Πόλις. Ό, τι και να γίνει, οι Προφήτες το είπαν, η Εκκλησία το ανακοίνωσε και οι Ορθόδοξοι Ρωμιοί το περιμένουν! Ας δώσει ο Θεός!

( απόσπασμα ομιλίας του μακαριστού π. Ανανία Κουστένη, που εκφωνήθηκε στις 5-10-2011° από το βιβλίο « Λόγοι Ενιαυτού», τομ. Α’, Αρχιμ. Ανανία Κουστένη, εκδ. Κυπρής, α’ 2020).

Πρόσθεσέ μας Κύριε πίστη. Πίστη ελπίδα και αγάπη! 

                                                                                               Κ.Σ.