Γραπτή-εμπλουτισμένη μορφή της έκτακτης εκπομπής 'Θεοφάνεια και «Μανταλένα»' (8ο διαδικτυακό μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας) / ΜΕΡΟΣ Α΄
Ι. ΕΥΧΕΣ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΕΣ, ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ
Για μία ακόμη χρονιά ακούσαμε τους εμπαίκτες δημοσιογραφίσκους και τηλεσαδιστές των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης να μας λένε με πόση «κατάνυξη και λαμπρότητα γιορτάστηκαν και φέτος τα Θεοφάνεια»1.
Εκτός από τις τετριμμένες ευχές για «φώτιση, υγεία, ευτυχία κ.λπ.», ακούστηκαν και οι νεοταξίτικες (απολύτως υποκριτικές και ανάποδες ευχές), π.χ. για μια «κοινωνία περισσότερο συμπεριληπτική», αλλά και ευχές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της προπαγάνδας: «φως παντού», κατ’ απομίμησιν προς τα συνθήματα: «δικαιοσύνη παντού», «κάμερες παντού», «μάσκες παντού», «νομιμότητα παντού», και πάει κ-λέγοντας.
Δεν έλειψε φυσικά η παραπλανητική ευχή «υγεία πάνω απ’ όλα». Ρωτήστε έναν φυλακισμένο που είναι απολύτως υγιής να σας πει αν θεωρεί ότι η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό!
Αλλά οι «ευτυχισμένοι σκλάβοι» της συμπαγούς πλειοψηφίας δεν μπορούν να δουν τις αόρατες αλυσίδες που τους έχει φορέσει η έξυπνη, ελληνική και παγκόσμια δικτατορία, οπότε είναι αναμενόμενο να μηρυκάζουν τις ευχές που διαχρονικώς τους έχουν εμβολιάσει στο μυαλό οι σατανικοί δικτάτορες.
ΙΙ. ΥΔΩΡ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟΝ ΠΑΣΗΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ ΟΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ
Η 6η Ιανουαρίου είναι πολύ σημαντική όχι μόνο γιατί γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια, αλλά και γιατί στις ευχές του Μεγάλου Αγιασμού ακούμε πεντακάθαρα το παρατσούκλι του κορωνοϊού, δηλ. τον «αόρατο εχθρό».
Τον ίδιο όρο ακούμε και στην Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος:
«Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν».
Γνωστότερη πάντως είναι η ιδιότητα που προσδίδεται στη Θεοτόκο, μέσα από τη φράση της Β΄ Στάσης των Χαιρετισμών:
«Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον».
Ιδιαιτέρως κατατοπιστικό, για την ταύτιση του «αόρατου εχθρού» με τον διάβολο και τα δαιμόνια, είναι ένα «Βιβλίον ψυχωφελέστατον καλούμενον ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, συντεθέν μεν πριν, παρά τινος σοφού ανδρός, καλλωπισθέν δε, και διορθωθέν μετά πολλής επιμελείας, παρά του οσιωτάτου εν μοναχοίς κυρίου Νικοδήμου»2.
Ήδη στο προοίμιο αυτού του βιβλίου είναι καταγεγραμμένη η ακόλουθη προτροπή:
«Αρματωθήτε με τα άρματα οπού σας διδάσκει, διά να θανατώσητε με αυτά τους νοητούς και αοράτους εχθρούς σας· οίτινες είναι, τα ψυχοφθόρα πάθη, και οι των παθών τούτων δημιουργοί, και ενεργοί δαίμονες.
Χαρακτηριστική και η θέση του Ρώσου Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ στο βιβλίο του «Η βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος»:3
«Ο άνθρωπος πρέπει να παρατηρεί και να παρακολουθεί άγρυπνα τους αόρατους εχθρούς του».
Συναφής είναι και ο όρος που ακούγεται στην προηγιασμένη Θεία Λειτουργία:
«ὁ διά τεσσαράκοντα ἡμερῶν πλάκας χειρίσας τά θεοχάρακτα γράμματα τῷ θεράποντί σου Μωσεῖ, παράσχου καί ἡμῖν, ἀγαθέ, τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἀγωνίσασθαι, τόν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τήν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τάς κεφαλάς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι καί ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καί τήν ἁγίαν ἀνάστασιν».
ΙΙΙ. ΤΑ ΤΡΙΑ ΟΜΙΚΡΟΝ
Ο όρος, λοιπόν, που χρησιμοποιείται ευρέως από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, για να υπονοήσει τη δράση του διαβόλου και των δαιμονίων είναι ο ίδιος όρος που χρησιμοποιήθηκε για τον κορωνοϊό4.
Αλλά όχι μόνο για τον κορωνοϊό: «Αόρατος εχθρός» είχε ονομασθεί π.χ. το 1986 η ραδιενέργεια του Τσέρνομπιλ5 και το 2001 η Αλ Κάιντα.
Γιατί, άραγε, από τους υπερεθνικούς διαχειριστές των κρίσεων επιλέγεται συνεχώς το ίδιο παρατσούκλι για την ταυτοποίηση μιας παγκόσμιας απειλής;
Τι το ιδιαίτερο έχει ο όρος «αόρατος εχθρός»;
Η απάντηση είναι η εξής:
Ο «αόρατος εχθρός» έχει την ιδιότητα να επιτίθεται «Ο-ποτεδήποτε, Ο-πουδήποτε σε Ο-ποιονδήποτε».
Αυτά τα «τρία Όμικρον» μπορούν να κωδικοποιηθούν ως μνημονικός κανόνας για να μην ξεχνάμε ποτέ τι σημαίνει «αόρατος εχθρός».
Χαρακτηριστικό εν προκειμένω είναι ένα χωρίο από το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου «Η Εποχή του Φόβου»6, όπου ο αόρατος εχθρός παρομοιάζεται με τον Εωσφόρο:
«ο εχθρός είναι πανταχού παρών και ταυτόχρονα αόρατος, σαν άλλος Εωσφόρος».
Με τον όρο που είχε πλάσει ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζύγκμουντ Μπάουμαν (Zygmunt Bauman), ο «αόρατος εχθρός» γεννά τον «ρευστό φόβο»:7
«Ο φόβος φθάνει στο αποκορύφωμά του όταν είναι διάχυτος, διάσπαρτος, ασαφής, όταν δεν συνδέεται με κάτι, όταν παραμένει αποσπασμένος από την πραγματικότητα και αιωρείται ελεύθερα, χωρίς σαφή αναφορά ή αιτία».
Όπως συνθηματικά το διατυπώνει ο Γάλλος ιστορικός Λουσιέν Φεμπβρ (Lucien Febvre):
Αόρατος εχθρός σημαίνει «φόβος παντού και πάντοτε» (“Peur toujours, peur partout” / “fear always and everywhere”)8.
Κι επειδή ο ρευστός φόβος δεν έχει ορατό χρόνο μετεξέλιξης σε βλάβη (σαν μια ωρολογιακή βόμβα που την ακούμε να χτυπά αλλά δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα σκάσει!), όποιος διατηρεί την κυριαρχία επί της πηγής του καταφέρνει να ποδηγετήσει και να ποδοπατήσει πανεύκολα όχι απλώς μια δράκα απειλουμένων αλλά πολύ περισσότερο ένα πλήθος λαού, δηλ. την μάζα.
Στην ίδια αλληλουχία, μια γερμανική παροιμία είχε την τιμητική της στην εποχή του κορωνοϊού:
ο φόβος κάνει τον άνθρωπο ανόητο (“Angst macht dumm”).
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ στο βιβλίο του «Σκέψεις για την τρομοκρατία»9 σημειώνει:
«αν ο φόβος δεν μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη, είναι, χωρίς αμφιβολία, μια τεχνική».
Άρα, ο «αόρατος εχθρός», σαν ένα φάντασμα, είναι ο φόβος και ο τρόμος για καθέναν από εμάς. Και ως τέτοιος μπορεί να παραλύει την σκέψη και να θολώνει την ορθή κρίση των πολιτών ολόκληρου του πλανήτη!
Γεννάται το εξής ερώτημα:
Γιατί δεν βγήκαν ιερείς να μιλήσουν στον λαό για την ύποπτη εξίσωση «αόρατος εχθρός = διάβολος = κορωνοϊό», αφού αυτοί, ως άριστοι γνώστες των θρησκευτικών χωρίων, θα μπορούσαν να διαφωτίσουν το ποίμνιο ως προς τον προβληματισμό που γεννά η αλλόκοτη ταύτιση της ιδιότητας του κορωνοϊού με την ιδιότητα του Σατανά.
Θα έπρεπε δε να αναρωτηθούν δημοσίως:
Πώς είναι δυνατόν κάθε φορά που έχουμε μια παγκόσμια απειλή να βαφτίζεται με το παρατσούκλι του διαβόλου;
Μήπως αυτή η αδράνεια σημαίνει ότι και οι ιερείς, με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις, ανήκουν στο ίδιο προδοτικό τάγμα με εκείνο των πολιτικών;
Είναι δε εύλογη η υπόνοια ότι, εφόσον οι παγκόσμιοι νονοί δίνουν στα παγκοσμίως επικίνδυνα βαφτιστήρια τους πάντοτε το ίδιο ψευδώνυμο, εκτός από νονοί είναι και γεννήτορες, δηλ. δημιουργοί των παγκόσμιων απειλών.
Συμπέρασμα:
Οι διαβολικοί πολιτικοί ονομάζουν τις απειλές που οι ίδιοι προκαλούν με το παρατσούκλι του διαβόλου!
Εδώ υπεισέρχεται το μεγάλο κόλπο των παγκόσμιων σατανάδων που συνοψίζεται στο εξής σύνθημα:
«Προκαλώ το πρόβλημα (ή το αφήνω να προκληθεί) και φέρνω την λύση που με συμφέρει», προκειμένου να καλμάρω τους τρομαγμένους βρεφοπολίτες!
Το κόλπο αυτό ως μέθοδος μαζικής χειραγώγησης έχει γίνει αντιληπτό από αρκετούς μελετητές της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Επί παραδείγματι, ο Ντέιβιντ Άικ στο βιβλίο του «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Από τις 11/9 στην μεγάλη παγκόσμια συνωμοσία»10 περιγράφει δύο τέτοιες μεθόδους χειραγώγησης: Την πρώτη ονομάζει «πρόβλημα-αντίδραση-λύση» και την δεύτερη «πέτρες διάβασης του ποταμού».
ΙV. Ο ΙΟΣ ΩΣ «ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ» ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΣΕΛΛΕΫ
Ειδική μνεία αξίζει να γίνει σε ένα παλαιό μυθιστόρημα, στο οποίο ο όρος «αόρατος εχθρός» ως παρατσούκλι ιού χρησιμοποιείται δύο φορές.
Πρόκειται για το ογκώδες έργο της Μαίρης Σέλλεϋ (Mary Shelley) «Ο τελευταίος άνθρωπος», που γράφτηκε το 182611.
Σημειωτέον ότι το γνωστότερο βιβλίο της «Φράνκενσταϊν ή ο σύγχρονος προμηθέας» (άραγε, είναι τυχαία η ονομασία «Προμηθέας» που δόθηκε στα εμβολιαστικά κέντρα επί εποχής κορωνοϊού;) το έγραψε μόλις σε ηλικία 18 ετών.
Μητέρα της Σέλλεϋ ήταν η Μαίρη Γούλστονκραφτ (πέθανε στην γέννα) και είχε γράψει ένα από τα πρώτα εγχειρίδια του φεμινισμού, την «Διεκδίκηση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας».
Πατέρας της Σέλλεϋ ήταν ο φιλόσοφος Γουίλιαμ Γκόντγουιν, με τον οποίο η συγγραφέας δεν είχε καθόλου καλή σχέση.
Η Μαίρη σε ηλικία 16 ετών συνδέθηκε με τον 20χρονο ποιητή Πέρσυ Σέλλεϋ, ο οποίος ήταν δυστυχισμένος από τον γάμο του. Τρία χρόνια αργότερα, δηλ. το 1816, παντρεύθηκαν, με αποτέλεσμα ο πατέρας της Σέλλεϋ να την αποκληρώσει.
Σύμφωνα με την μαρτυρία της ίδιας της Σέλλεϋ, στην εισαγωγή που έγραψε για τον Φράνκενσταϊν, το καλοκαίρι του 1816, από κοινού με τον σύζυγό της, τον Πέρσυ, νοίκιασαν μια βίλα στην Ελβετία, όπου φιλοξένησαν τον Λόρδο Βύρωνα καθώς και τον συγγραφέα-ιατρό Τζον Γουίλιαμ Πολιντόρι.
Λόγω των συχνών βροχοπτώσεων αναγκάσθηκαν να κλειστούν μέσα στο σπίτι (σαν να επρόκειτο για ένα «κλιματικό λοκντάουν»!) και, για να περάσει η ώρα, άρχισαν να παίζουν διάφορα παιχνίδια. Κάποιο βράδυ, ο Λόρδος Βύρων πρότεινε να γράψει ο καθένας τους μια ιστορία τρόμου. Υπό αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες η Σέλλεϋ έγραψε τον Φράνκενσταϊν!
Στον πρόλογο αυτού του βιβλίου της αναφέρει:12
«Προσπαθούσα να φέρω στο νου μου μια ιστορία αντάξια αυτών που μας έδωσαν το ερέθισμα να επιχειρήσουμε να γράψουμε. Μια ιστορία που να μιλά στους μυστηριώδεις φόβους της φύσης μας και να προκαλεί ανατριχίλες φρίκης – που να κάνει τον αναγνώστη να τρέμει να κοιτάξει γύρω του, να παγώνει το αίμα του και να του προκαλεί ταχυπαλμία. Αν δεν μπορούσα να το καταφέρω αυτό, η ιστορία τρόμου θα ήταν ανάξια του ονόματός της».
Τέλος, είναι γνωστό ότι η Σέλλεϋ συνδέθηκε ερωτικώς με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο (ο σύζυγός της Πέρσυ πνίγηκε το 1822 σε ηλικία 30 ετών), στον οποίο εκείνη μάθαινε αγγλικά και εις αντάλλαγμα αυτός της μάθαινε ελληνικά.
Ας έρθουμε τώρα στο όχι και τόσο γνωστό μυθιστόρημά της, τον «τελευταίο άνθρωπο».
Συγκλονίζουν και ανατριχιάζουν όσα η περίφημη συγγραφέας του φαντάστηκε να διαδραματίζονται στο τόσο μακρινό για εκείνην έτος 2092 μ.Χ. (από εμάς απέχει μόλις 67 χρόνια), όταν ξέσπασε μια φονική πανδημία, αφετηρία της οποίας ήταν κάποια περιοχή της Ασίας!
Ο απαράμιλλος λογοτεχνικός οίστρος της Σέλλεϋ αποτυπώνεται στην πλειάδα των κοσμητικών επιθέτων με τα οποία περιγράφει τον ιό.
Επί παραδείγματι, μιλά για «το ζοφερό Ανύπαρκτο [που] πλανιόταν στον αέρα, σείοντας τη φασματική σαΐτα του –ένας μοναχικός αλλά ανίκητος εχθρός που επιτίθεται με βία»13.
Στο σημείο όπου περιγράφει τις συνέπειες του λοιμού για την Αθήνα, αναφέρει ότι:14
«Οι αγαπημένοι Αθηναίοι […], ο ελεύθερος, ο αξιοθαύμαστος λαός της θεϊκότερης πόλης της Ελλάδος, έπεφταν σαν ώριμο καλαμπόκι μπροστά στο ανελέητο δρεπάνι του εχθρού».
Αλλού χαρακτηρίζει τον ιό «ανελέητο εξολοθρευτή» και «ύπουλο κλέφτη»15.
Τελικώς, και στο έργο της Σέλλεϋ, ο αναγνώστης θα σκοντάψει πάνω στο παρατσούκλι του κορωνοϊού, δηλ. τον «αόρατο εχθρό»16:
«Το καλοκαίρι μας φάνηκε πως δεν έλεγε να περάσει, γιατί πιστεύαμε πως ο χειμώνας τουλάχιστον θ’ αναχαίτιζε την αρρώστια. […] Όσον αφορά εμένα, οι προσπάθειές μου για το κοινό καλό μού επέτρεπαν να παρατηρώ, πιο στενά από την πλειονότητα των άλλων, τη βιαιότητα και τις εκτεταμένες καταστροφές του αόρατου εχθρού μας».
Για δεύτερη φορά η Σέλλεϋ αποκαλεί τον ιό «αόρατο εχθρό» σε μεταγενέστερο σημείο, όπου γράφει τα ακόλουθα[13]:
«Στάθηκα στο χάσμα, και αντιστάθηκα στον εχθρό – τον άπιαστο, αόρατο εχθρό που μας πολιορκούσε τόσον καιρό».
Στο αγγλικό πρωτότυπο χρησιμοποιείται από την συγγραφέα ο όρος «sightless enemy», συνώνυμος με τον όρο «invisible enemy», ο οποίος προκρίθηκε από τον Π.Ο.Υ. και όλους εκείνους τους πολιτικούς που επέβαλαν ή ευλόγησαν τα υγειονομικά, αλλά πρωτίστως πειθαρχικά μέτρα κατά του κορωνοϊού.
Είναι δε αξιομνημόνευτο ότι η συγκεκριμένη πανδημία που φαντασιώθηκε η Σέλλεϋ συνέπιπτε χρονικά με πόλεμο Ελλήνων και Τούρκων. Eιδικότερα, οραματίστηκε την ανάκτηση της Πόλης από τους Έλληνες υπό την καθοδήγηση του Άγγλου στρατηγού Ρέυμοντ.
Μάλιστα, το επίτευγμα αυτό οφειλόταν ώς έναν βαθμό στο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν σε οριακή κατάσταση, εξαιτίας της πείνας και του λοιμού που είχαν καταβάλει τους Τούρκους στρατιώτες17.
Πάντως, είναι εντυπωσιακό ότι τελικώς η Πόλη δεν ανακτήθηκε χάρη στην έφοδο των Ελλήνων στρατιωτών, αλλά χάρη στην ανδρεία του στρατηγού Ρέυμοντ18.
Η ολιγοψυχία των Ελλήνων που δεν τολμούσαν να μπουν στην Πόλη, φοβούμενοι μην κολλήσουν τον ιό, αποτυπώνεται στο ακόλουθο χωρίο της Σέλλεϋ:
«Στρατηγέ, […] δεν θα πεθάνουμε σε σωρούς, σαν σκυλιά που φαρμακώθηκαν το καλοκαίρι, από τον μολυσματικό αέρα αυτής της πόλης – δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τον Λοιμό».
Φαίνεται, τελικώς, ότι από την εποχή της Σέλλεϋ, δηλ. από τις αρχές του 19ου αιώνος, μέχρι την σημερινή εποχή, δηλ. την τρίτη δεκαετία του 21ου (απατ)αιώνος, οι Έλληνες συμπεριφέρονται ως φοβητσιάρηδες:
Δεν είναι λίγοι οι πολίτες εκείνοι που εξακολουθούν να μπαίνουν όχι μόνο σε βιβλιοπωλεία αλλ’ ακόμη και σε ιερούς ναούς φορώντας μάσκα. Στην δεύτερη περίπτωση επαληθεύουν την διαπίστωση ότι ζούμε σε ανάποδο κόσμο, αφού, προσέρχονται στην θεία λειτουργία όχι με φόβο Θεού αλλά με φόβο κορωνοϊού!
Άραγε, αν ξαναβγούν οι φωστήρες του ΠΟΥ, δηλ. τα γρανάζια της προετοιμαζόμενης παγκόσμιας κυβέρνησης19, και, σε απόλυτο συντονισμό με τους προδότες πολιτικούς, μας ανακοινώσουν ότι εμφανίσθηκε ένας νέος (και ίσως πολύ πιο επικίνδυνος) φονικός «αόρατος εχθρός», οπότε πρέπει να κηρυχθεί εκ νέου η πανδημία Χ, αυτοί οι φοβητσιάρηδες πολίτες θα φορέσουν δέκα μάσκες στο πρόσωπό τους κι από κάτω πάμπερς;
Αναφορικά με άλλα λογοτεχνικά ή θρησκευτικά έργα που περιέχουν τον «αόρατο εχθρό» βλ. το βιβλίο του γράφοντος: Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, 2023, σελ. 72 επ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί γραπτή-εμπλουτισμένη εκδοχή όσων αναπτύχθηκαν στην έκτακτη εκπομπή ‘Θεοφάνεια και «Μανταλένα»’ (8ο διαδικτυακό μάθημα εφαρμοσμένης προπαγάνδας) μέχρι το 39ο λεπτό.
Η λέξη «Θεοφάνεια», αν θεωρήσουμε ότι πρόκειται για παράγωγο του επιθέτου θεοφανής, γράφεται με –ει, όπως η λέξη «διαφάνεια» από το επίθετο «διαφανής». Υπάρχει, όμως, και άλλη άποψη, σύμφωνα με την οποία στις εορτές με ουδέτερο γένος, όπως τα Ίσθμια και τα Πύθια, προκρίνεται η γραφεί με ιώτα.
Εν Αθήναις, 1853.
Μτφ. Π. Μπότση, εκδ. Ιδιωτική, Αθήνα 2011, σελ. 31.
Πρβλ. επίσης Texe Marrs, Θανάσιμος Κίνδυνος: Το σατανικό σχέδιο κατά του ανθρώπινου πολιτισμού, μτφ.: Π. Κωνσταντινίδης, εκδ. «Στερέωμα», Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 28, όπου η ενότητα «Παλεύοντας με έναν αόρατο εχθρό». Βλ. και:
Βλ. εφημ. «Η Καθημερινή», 16.05.1986, σελ. 6.
Η Εποχή του Φόβου. Αυτοκρατορία των ΗΠΑ και Δικτατορία της Αγοράς, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 2005, σελ. 12. Για το βιβλιο αυτό βλ. τις δύο βιβλιοπαρουσιάσεις:
1.
2.
Βλ. την ομώνυμη πραγματεία “Liquid Fear”, μτφ.: Γ. Καράμπελας, εκδ. Πολύτοπον, Αθήνα 2007, σελ. 10.
Bauman, ό.π.
Mτφ.: Ν. Καρακίτσου-Ντουζέ / Μ. Κασαμπαλόγλου-Ρομπλέν, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σελ. 50.
Μτφ.: Νίκος Παπαδάκης / Μαρτίνα Κόφφα, εκδ. Έσοπτρον, Αθήνα 2004, σελ. 38.
Μτφ.: Σάντυ Παπαϊωάννου, εκδ. Ηλέκτρα, Αθήνα 2008. Για το νέο είδος αποκαλυπτικής μυθοπλασίας και τέχνης που εμφανίσθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα με το θέμα του «Τελευταίου Ανθρώπου» υπό την επιρροή των μαλθουσιανών θεωριών βλ. τις αναφορές της Jennifer Gidley στο πρόσφατο βιβλίο της «Το μέλλον. Μια πολύ σύντομη εισαγωγή», μτφ.: Μ. Παπαηλιάδη, ΠΕΚ, Ηράκλειο 2022, σελ. 65.
Σέλεϊ, ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ, μτφ.: Ιωάννα Μιχελάκου, εκδ. Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1994, σελ. 12.
Shelley, Ο τελευταίος άνθρωπος, ό.π., σελ. 257· πρβλ. σελ. 296: «ανίκητο τέρας».
Ό.π., σελ. 298.
Ό.π., σελ. 302. Πρβλ. τον εκφοβιστικό χαρακτηρισμό «ανθρωποφάγος ιός» (!), ο οποίος χρησιμοποείται από τον Δήμο Καλαμάτας (επιμ.: Π. Χαλβατσιώτης, Επίκ. Καθηγητής Παθολογίας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, Πρόεδρος Δ.Σ. Δημοτικού Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών “Η ΕΛΠΙΣ”) στην απάντηση που δίδεται στο ερώτημα «Ο εμβολιασμός θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε την πανδημία και τα δεινά της και να επανέλθουμε στην κανονικότητα;». Βλ. https://kalamata.gr/el/katoikoi/ygeia/covid-19-erotiseis-apantiseis
Ό.π., σελ. 368.
Ό.π., σελ. 249/250.
Ό.π., σελ. 266.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου