Όταν βλέπει κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια να περνούν, όταν βλέπει τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του, τις εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμια της υπάρξεώς του, τα πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία γέμισε την ζωή του, όταν βλέπει πόσες φορές μετανόησε και τίποτε δεν έκανε, τον κυριεύει μία λύπη.
Αυτή η λύπη μπορεί να προέλθει ακόμη και από τον ενστικτώδη εαυτό μας, δηλαδή από τον εγωισμό μας, από την υπερηφάνια μας, διότι θα θέλαμε να είμαστε μεγάλοι, να μην είχαμε λογισμούς, αμαρτίες, να μην αποτυγχάναμε.
Άπειρες ανεκπλήρωτες επιθυμίες μάς λυπούν.
Καλύτερα να πέσεις στα χέρια των πονηρών δαιμόνων, λεγεώνων δαιμονίων, παρά να πέσεις στο χέρι της λύπης, διότι δύσκολα κατορθώνεις να την ξεπεράσεις.
Τον λογισμό τον ξεπερνάς, την αμαρτία την νικάς, τον διάβολο ομοίως, αλλά η λύπη δεν ξεπερνιέται. Γι' αυτό, νῆφε, αγρύπνει να μη σε κυριεύσει η λύπη.
Διαφορετικά γίνεται προβληματική η επιτυχία σου.
Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου