Σεβαστοί μου φιλόθεοι ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ.
Πρίν λίγο καιρό ἔλαβα μιά ἀγωνιώδη ἐπιστολή ἀπό μιά νέα, ἡ ὁποία μοῦ κατέθεσε τήν ἐμπειρία της. Τήν παραθέτω αὐτούσια (μέ μεταφορά σέ πολυτονική γραφή):
«Ὀνομάζομαι Κωνσταντίνα καί εἶμαι 23 χρονῶν. Ἀπό μικρό κορίτσι διάγω ζωή μυστηριακή, ὡς ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πρόσφατα, ἀφοῦ ζήτησα τήν ἄδεια ἀπό τόν πνευματικό μου πατέρα, ἐξομολογήθηκα σέ ἕναν ἄλλο ἱερέα στήν Ἀθήνα, πόλη στήν ὁποία σπουδάζω.
Ἀποφάσισα νά τόν ρωτήσω ποιά εἶναι ἡ ἄποψή του γιά τίς προγαμιαῖες σχέσεις, μιᾶς καί εἶναι ἕνα ζήτημα φλέγον γιά τούς νέους! Ὀφείλω νά ὁμολογήσω πώς ἡ ἀπάντηση πού μοῦ ἔδωσε μέ τάραξε πνευματικά καί θά ἐξηγήσω στή συνέχεια γιατί.
Ἀρχικά, μοῦ εἶπε ὅτι, εἶναι πολύ δύσκολο νά κρατηθοῦν δύο ἄνθρωποι καθαροί στή σημερινή ἐποχή, διότι τά δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἔχουν ἀλλάξει! Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία κατ’ οἰκονομία μπορεῖ νά δεχτεῖ τίς προγαμιαῖες σχέσεις. Ὁ ἴδιος, σύμφωνα μέ τά λεγόμενά του, εἶναι ρεαλιστής καί δέν ἐνστερνίζεται ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες ἀνήκουν στήν δεκαετία τοῦ 1960. Ἔπειτα, μοῦ ἀνέφερε ὅτι, δέν πρέπει νά ἔχω ὡς κριτήριο γιά τήν ἐπιλογή συντρόφου ἕναν ἄνθρωπο πού ἀπαραίτητα θά πηγαίνει ἐκκλησία κάθε Κυριακή, ἀλλά νά κοιτάζω τήν καλή προαίρεσή του. Τέλος, μοῦ ἀνέφερε ὅτι, δέν πρέπει νά τά περιμένω ὅλα ἀπό τόν Θεό καί πρέπει νά καταβάλω καί ἐγώ προσπάθεια στήν εὕρεση συντρόφου.
Ὅπως προανέφερα, ἡ ἐν λόγῳ ἀπάντηση μέ τάραξε. Ὡς ἄνθρωπος πού μεγάλωσε μέ πίστη καί ἀφοσίωση στό θέλημα τοῦ Κυρίου, δέν μπορῶ νά κατανοήσω τά ἑξῆς:
Πρῶτον, πῶς εἶναι δυνατόν ἕνας ἱερέας, ἐνῶ ἔχει ἀπέναντί του ἕνα νεαρό κορίτσι πού προσπαθεῖ νά διατηρηθεῖ καθαρό, νά τοῦ λέει ὅτι εἶναι πάρα πολύ δύσκολο νά τό καταφέρει αὐτό; Γιατί δέν μέ ἐνθάρρυνε καί δέν μέ στήριξε στόν ἀγώνα μου, ἀλλά μοῦ ἐπεσήμανε ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατ’ οἰκονομίαν δέχεται καί τίς προγαμιαῖες σχέσεις;
Δεύτερον, ὡς Ὀρθόδοξη Χριστιανή, πῶς γίνεται νά μήν ἔχω ὡς κριτήριο γιά τήν εὕρεση συντρόφου νά βρῶ ἕναν ἄνθρωπο πνευματικό, ὥστε νά μπορέσουμε μαζί νά φθάσουμε στή θέωση;
Τρίτον, γιατί νά χάσω τήν πίστη μου ὅτι ὁ Κύριος ἔχει κάποιον ἰδανικό γιά ἐμένα (ἀλλά καί γιά καθέναν ἄνθρωπο) καί νά ξεκινήσω νά ψάχνω γιά σύντροφο ἀπεγνωσμένη μήπως καί δέν βρῶ;
Ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα μοῦ γεννήθηκαν ἐνῶ πῆγα νά ἐλαφρύνω τήν ψυχή μου, πράγμα πού τελικά δέν ἔγινε, γιατί οἱ λογισμοί πῆραν τήν πρώτη θέση.»
Ἐξ ἀφορμῆς, λοιπόν, τῆς ἐπιστολῆς τῆς νέας αὐτῆς κοπέλας, θά ἤθελα νά θέσω τά ἑξῆς βασανιστικά ἐρωτήματα:
1ον : Ὁ ἱερέας ἰσχυρίστηκε ὃτι εἶναι ρεαλιστής καί ὃτι ἂλλαξαν οἱ ἐποχές. Ἀλήθεια, ὃμως, ὁ Χριστός δέν εἶναι «ὁ Αὐτός (ὁ Ἴδιος), καί χθές, καί σήμερον, καί εἰς τούς αἰῶνας;» (Ἑβρ. ιγ΄, 8). Δέν ἔχουν διαχρονική ἰσχύ καί ἐφαρμογή τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας; Δέν ἐβεβαίωσε εἰλικρινῶς ὅτι «εἶναι ὁ ζυγός Του χρηστός, καί τό φορτίον Του ἐλαφρόν»; (Ματθ. ια΄, 30).
Ἀλλά καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἀπεκάλυψε θεόπνευστα καί ὁμολόγησε ὅτι, «αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἵνα τάς ἐντολάς αὐτοῦ τηρῶμεν καί αἱ ἐντολαί αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν» (Ἰω. Α΄, ε΄, 3).
Ἑρμηνεύοντας ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, λέει τά ἑξῆς: «Γιά τόν ἂνθρωπο πού ἀγαπᾶ τόν Κύριο Χριστό, οἱ ἐντολές Του δέν εἶναι βαριές. Καί Τόν ἀγαπᾶ, ὅποιος ἀληθινά πιστεύει σ’ Αὐτόν ὡς Θεό καί Κύριο. Κι ὁ φιλάνθρωπος Θεός καί Κύριος Χριστός πάντα ἂφθονα χορηγεῖ σέ τέτοιον ἂνθρωπο τίς θεϊκές Του δυνάμεις, μέ τή βοήθεια τῶν ὁποίων ἐκεῖνος εὔκολα τηρεῖ τίς θεϊκές Του ἐντολές».
Μήπως ἐμεῖς οἱ κληρικοί δίνουμε τήν ἐντύπωση ὅτι τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἀνεφάρμοστο στήν ἐποχή μας;
2ον : Ἔχει πιά νόημα ὁ ἀγώνας τῶν νέων γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἁγνότητας καί γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά ἀτιμωτικά πάθη; Τά στέφανα, ἀλήθεια, πού θέτει ἡ Ἐκκλησία μας στά κεφάλια τῶν νεονύμφων, ὡς ἐπιβράβευση τῆς παρθενίας μέχρι τήν ὥρα τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, μάταια ἔχουν θεσπιστεῖ ἀπό τούς σοφωτάτους Ἁγίους Πατέρες μας; Σέ λίγες μέρες θά τιμήσουμε τό σπουδαῖο ἑορτολογικό γεγονός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τήν μετάστασή της στούς Οὐρανούς. Στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου δέν ἐθριάμβευσαν οἱ ἀρετές τῆς παρθενίας καί τῆς ἁγνότητος ταυτόχρονα; Δέν ἀνέμενε γιά αἰῶνες ὁ Κύριος τήν ἐμφάνιση αὐτῆς μόνης τῆς Ἁγνῆς Παρθένου γιά νά ἐνανθρωπήσει, τιμώντας καί ἐξαίροντας ἔτσι ἀπόλυτα τίς δύο αὐτές ἀρετές;
Πῶς λησμονοῦμε μέ τόση εὐκολία τά «Συναξάρια Ἁγνότητος» καί τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως τόν Ἅγιο μεγαλομάρτυρα Χριστοφόρο, τόν Ὅσιο Μωϋσῆ τόν Οὖγγρο, τόν Ἅγιο Νεανίσκο, τήν Ἁγία Μαρκέλλα, τήν Ἁγία Πελαγία, τήν Ἁγία Ἁγνή, τήν Ἁγία Θωμαΐδα, τήν Ἁγία Κυριακή, τήν Ἁγία Ἐλέσα, τήν Ἁγία Ντύμφνα Ἰρλανδίας καί τόσους ἂλλους Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν γιά νά διαφυλάξουν τήν παρθενία καί τήν σωφροσύνη τους, πιεζόμενοι ἀπό τούς ἀντίχριστους καί ἀκόλαστους αὐτοκράτορες καί τούς ἂλλους διῶκτες τῆς Πίστης μας; Οἱ Ἅγιοί μας στά χρόνια τῶν διωγμῶν δέν ὑπέκυψαν στά φόβητρα, τά θέλγητρα, τίς ὑποσχέσεις, τίς ἀπειλές, τά φρικτά βασανιστήρια καί τόν θάνατο, γιατί ἦρθαν σέ κόντρα καί ἀντιστάθηκαν στό ἁμαρτωλό καί ἀντίχριστο φρόνημα τοῦ κόσμου, ἐφαρμόζοντας τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὅπως εἶπε καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: «Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». «Κύριε, σέ ποιόν ἄλλον διδάσκαλο νά πᾶμε; Σύ κατέχεις τά λόγια, πού ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, ἀφοῦ Σύ εἶσαι ἡ Ζωή καί τό Φῶς τοῦ κόσμου. Καί ἐμεῖς πιστεύσαμε καί γνωρίσαμε ὃτι Ἐσύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος» (Ἰω. στ΄, 68-69).
Ἀκόμα, ἐφ’ ὃσον ἀναρίθμητοι μοναχοί καί μοναχές, ἀπό τίς λαϊκές τάξεις προερχόμενοι-προερχόμενες, ἀλλά καί ἄνθρωποι λαϊκοί ἐν τῷ κόσμω, κατόρθωσαν καί κατορθώνουν καί παρθενία καί σωφροσύνη, γιατί εἶναι ἄραγε τόσο δύσκολο νά τήν ἐπιδιώξουν καί ἀποκτήσουν -σύν Θεῷ- καί σύγχρονοι νέοι τοῦ κόσμου, ἐάν τό ἐπιθυμοῦν; Ὅμως, «Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι…» (Μάρκ. θ΄, 23).
3ον : Μήπως ἔχει ἀλλάξει ἡ θεόσδοτη ὀντολογία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καί δέν τό ἔχουμε ἀντιληφθεῖ; Μήπως προετοιμάζουν σταδιακά, συστηματικά καί προπαγανδιστικά οἱ ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου τήν ἰδέα ἀλλά καί τήν ὕπαρξη καί ἔλευση τοῦ ἀλλοιωμένου «μετανθρώπου»;
Ἐπιτρέψτε μου νά καταθέσω τήν ταπεινή μου ὁμολογία, ὅτί συνειδητοποιῶ καθημερινά, στό Ἱερό Ἐξομολογητήριο, τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Πάντων τῶν κακῶν αἲτια τά ἁμαρτήματα: Διά τά ἁμαρτήματα λύπαι, διά τά ἁμαρτήματα ταραχαί, διά τά ἁμαρτήματα πόλεμοι, διά τά ἁμαρτήματα νόσοι καί πάντα ὅσα ἡμῖν προσπίπτει δυσίατα πάθη». (ΕΠΕ 30, 266). «Τά ἁμαρτήματά μας εἶναι τά αἲτια ὅλων τῶν κακῶν: Τά ἁμαρτήματα γεννᾶνε λύπες, προκαλοῦν ταραχές, δημιουργοῦν πολέμους, παράγουν ἀρρώστιες, ὅλα τά δυσθεράπευτα πάθη γεννιῶνται ἀπό τήν ἁμαρτία».
Ἀλλά ἀπό αὐτήν, ἐπίσης, γεννιῶνται καί ἡ τύφλωση τοῦ νοῦ, ἡ ἔχθρα πρός τόν Θεό καί τό μίσος πρός τά θεῖα, ἡ ἀθεΐα καί ἡ ἔλλειψη φόβου Θεοῦ, ἡ πώρωση τῆς καρδίας, ἡ ἔλλειψη μνήμης θανάτου, ἡ ἀσέβεια, ὁ φθόνος, ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀσωτία, ἡ ὀκνηρία, ἡ μαγεία, ἡ αὐτοκτονία καί ἡ αἰώνια Κόλαση.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, σέ ἐπίσκεψή μου στό Ἅγιο Ὄρος ὡς φοιτητής, τονίζοντας τήν ἀξία τῆς ἁγνότητος καθώς καί τά ἀπότοκα τῆς ἁμαρτίας, μᾶς ἀνέφερε πώς ἕνας φοιτητής Νομικῆς σύναψε σχέση μέ μιά κοπέλα, ἡ ὁποία τόν ξεγέλασε, καί ἀφοῦ ὑπέστη ψυχικό κλονισμό ὁ νέος, ἐγκατέλειψε τίς σπουδές του.
Πρέπει, συνεπῶς, νά συνειδητοποιήσουμε τί μεγάλη εὐθύνῃ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Πνευματικοί Πατέρες μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἰδιαίτερα ἔναντι τῶν νέων. Εἶναι διακονία, εἶναι μαρτύριο, εἶναι μιά ἔμπονη προσπάθεια προκειμένου νά ἐμπνεύσουμε στούς νέους μας καί κάθε ἄνθρωπο τήν μετάνοια, τήν συντριβή τῆς καρδίας, τήν αγάπη τοῦ Θεοῦ καί τίς ἐντολές Του, τήν καλλιέργεια τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τήν εὐσέβεια, τήν σωφροσύνη καί τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπό μας.
4ον : Μήπως κατανικήθηκαν τά πάθη καί δέν ὑπάρχουν πιά ἀνθρώπινα ἁμαρτήματα; Μήπως ἔχουν καταργηθεῖ τά ὃρια τῶν ἀρετῶν καί τῶν παθῶν, ὁπότε ὁ κάθε ἂνθρωπος μπορεῖ νά κάνει ἀναπολόγητα ὃ,τι θέλει στή ζωή του; Ἐάν ὁ Χριστός καταδικάζει ἀκόμα καί τήν ἐπιθυμία, δηλαδή τήν νοητή πορνεία καί μοιχεία, πόσο μᾶλλον τήν πορνεία καί μοιχεία ἐν τῇ πράξει; «Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρός τό ἐπιθυμῆσαι αὐτήν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτήν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. ε΄, 28).
Ὁ δέ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος λέει τό ἑξῆς: «Εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δέ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον.» (Ἰακ. α΄, 15), δηλαδή, ὃταν ὁ ἄνθρωπος ὑποχωρήσει στόν πειρασμό, τότε ἡ ἐπιθυμία δένει τόν ἄνθρωπο καί γεννᾶ τήν ἁμαρτία καί μέ τή σειρά της ἡ ἁμαρτία γεννάει τόν θάνατο. Ἡ ἐπιθυμία συλλαμβάνει τό κακό καί γεννάει τήν ἁμαρτία, καί ἡ ἁμαρτία, ὃταν ὁλοκληρωθεῖ, φέρνει τόν θάνατο. Ἡ ἁμαρτωλή καί ἄτακτη ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν σκοτώνει, ὃταν ἐκδηλωθεῖ μέ ἔργο, γι’ αὐτό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὃτι ὁ μισθός πού δίνει ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θάνατος. Καί τί εἶναι ἡ ἐπιθυμία; Εἶναι τό προσάναμμα τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἡ πρώτη σπίθα τῆς ἁμαρτίας, καί ὃταν ὁ ἄνθρωπος δέν κάνει ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ψυχραίνεται ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον.
Λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Καθολικῶς δέ πᾶσα ἁμαρτία ἀκαθαρσία καί πᾶσα ἀρετή καθαρότης» (ΕΠΕ 22, 438), δηλαδή, ἐπαφίεται στόν ἲδιο τόν ἄνθρωπο νά μήν καλλιεργήσει τήν ἐπιθυμία, ἔτσι ὥστε νά ἀγαπήσει τόν Χριστό καί νά μπορέσει νά ἀποφύγει τόν αἰώνιο θάνατο, δηλαδή, τήν Κόλαση.
5ον : Ὁ Πνευματικός πατέρας, στόν ὁποῖον πῆγε νά ἐξομολογηθεῖ ἡ νέα, δήλωσε ὃτι δέν ἐνστερνίζεται ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες ἀνήκουν στήν δεκαετία τοῦ ’60, καί τήν συμβούλευσε ὃτι δέν πρέπει νά τά περιμένει ὃλα ἀπό τόν Θεό καί πρέπει, ὃπως ἀναφέρει ἡ νέα, «νά καταβάλω κι ἐγώ προσπάθεια στήν εὕρεση συντρόφου» καί, ὃπως ἐξήγησε ὁ ἲδιος, «ἡ Ἐκκλησία κατ’ οἰκονομίαν δέχεται καί τίς προγαμιαῖες σχέσεις».
Τί συμβούλευσε ὁ ἐν λόγῳ πνευματικός τήν νέα καί ἐνδεχομένως καί ἄλλους νέους πού πηγαίνουν καί ἐξομολογοῦνται; Ὠθεῖ τούς νέους στήν πορνεία. Ἀλλά ἄς ξεκαθαρίσουμε τά πράγματα:
Οἱ σαρκικές σχέσεις ἀνθρώπων πρό τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, εἶναι πορνεία, ὃπως ἐπίσης καί οἱ σαρκικές σχέσεις μεταξύ ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου εἶναι καί πορνεία καί μυσαρή ὁμοφυλοφιλία, τήν ὁποία βδελύσσεται ὁ Δημιουργός μας (Ρωμ. α΄, 26-28).
Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας λέει: «Ἐκ γάρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. Ταῦτα ἐστι τά κοινοῦντα τόν ἄνθρωπον (αὐτά εἶναι ἐκεῖνα πού μολύνουν τόν ἄνθρωπο, τήν ψυχή, δηλαδή)» (Ματθ. ιε΄, 19-20). Ἐπίσης, πορνεία εἶναι ἡ ἄτακτη ἐπιθυμία τῆς σάρκας, κατά παράβαση τῆς θείας ἐντολῆς, πού γίνεται στό ἲδιο τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Κάθε ἄλλο ἁμάρτημα πού μπορεῖ νά διαπράξει κανείς, βρίσκεται ἔξω ἀπό τό σῶμα του, αὐτός ὅμως πού πορνεύει βεβηλώνει τό ἲδιο του τό σῶμα». (Α΄ Κορ. στ΄, 18). Ἀλλά καί ἡ ψυχή μολύνεται ἀπό τήν πορνεία τοῦ σώματος.
Ἐπιπλέον, ἐπειδή καί κάθε χριστιανός εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅταν συνευρίσκεται σωματικά ἐκτός τοῦ γάμου, μολύνει τόν ἑαυτό του. Ἐπισημαίνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Φεύγετε τήν πορνείαν», «Μακριά από τήν πορνεία!» (Α΄ Κορ., στ΄, 18).
Πάλι ὁἲδιος θεοφόρος Ἀπόστολος λέει τά ἑξῆς: «Τό σῶμα δέν εἶναι (δέν ἔχει γίνει) γιά τήν πορνεία· εἶναι γιά τόν Κύριο (γιά νά Τοῦ ἀνήκει ὡς μέλος Του) καί ὁ Κύριος εἶναι γιά τό σῶμα (γιά νά κατοικεῖ σέ αὐτό)» (Α΄ Κορ., στ΄, 13).
Τό ὅτι εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος, μᾶς τό διδάσκει ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Ἤ οὐκ οἲδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν; ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. στ΄, 19-20). «Δέν ξέρετε ὅτι τά σώματά σας εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Μπορῶ, λοιπόν, νά πάρω, νά ἀποσπάσω κάτι πού εἶναι μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά τό κάνω μέλος τοῦ σώματος μιᾶς πόρνης; Μή γένοιτο ποτέ νά κάνω τέτοιο πράγμα!» (Α΄ Κορ. στ΄, 15).
Ὁ δέ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς λέει τά ἑξῆς, ἑρμηνεύοντας τά λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου: «Ὤ, πόσο σκληρό μήνυμα, πόσο φρικτή ὑπόμνηση σέ ὅλους ἐμᾶς πού εἲμαστε βαπτισμένοι! Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐγκαταστάθηκε μέσα μας κατά τή βάπτισή μας καί μᾶς ἔκανε «ναούς» γιά Ἐκεῖνον. Ὅμως, τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν κατοικεῖ μέσα μας μέ τή βία, ἀλλά σύμφωνα μέ τήν δική μας καλή προαίρεση. Ἄν γίνουμε παραβάτες ἀπέναντί Του, τότε φεύγει ἀπό ἐμᾶς καί τότε εἰσέρχεται ὁ Σατανᾶς στή θέση Του καί ὁ «ναός» τοῦ σώματός μας μεταβάλλεται σέ χοιροστάσιο. Ὤ! Πανάγαθε Παράκλητε, μή μακρύνεις ἀπό ἐμᾶς. Ἐλέησε καί συγχώρησέ μας!».
6ον : Μήπως στοιχιζόμαστε κι ἐμεῖς στά νέα μηνύματα τῶν καιρῶν: «Ἀκολούθησε τήν καρδιά σου, τήν ἐπιθυμία σου, ἀκολούθησε αὐτό πού αἰσθάνεσαι!», «Νά εἶσαι ὁ ἑαυτός σου!», «Νά φτάσεις στήν ‘‘αὐτοπραγμάτωση’’!», «Νά περνάω, νά περνᾶμε καλά!», «Ὑγεία πάνω ἀπ’ ὅλα!» (καί ὅλους…), «Ὁ Θεός εἶναι ‘‘Ἐλευθερία’’ καί ‘‘Ἀγάπη’’» (Δέν εἶναι ὃμως -ἀλίμονο, καί εὐτυχῶς!- καί ‘‘Δικαιοσύνη’’;).
Μέ αὐτήν ἀκριβῶς τήν σύγχρονη νοοτροπία, ὃπου ἐπικρατεῖ ἡ ἐλευθεριότητα στά ἤθη καί γινόμαστε δοῦλοι ὄχι μόνο στά σαρκικά πάθη, μά καί στά ἂλλα θανάσιμα ἁμαρτήματα, μποροῦν νά κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ὃλοι οἱ ἂνθρωποι -ἀνεξαιρέτως- χωρίς νηστεία καί προσευχή, χωρίς ἐξομολόγηση, χωρίς καμμία προετοιμασία καί χωρίς καμμία συστολή; (Ἄρα καί νά ἀρχίζουν νά μετέχουν σιγά-σιγά στά Μυστήρια τῶν Ὀρθοδόξων καί ἀλλόδοξοι καί αἱρετικοί;).
Μήπως ἔτσι δικαιολογοῦνται καί οἱ ὑποχωρήσεις σέ ζητήματα ἠθικῆς καί χειροτονοῦνται κληρικοί ἀνάξιοι μέσα στήν Ἐκκλησία; Καί μήπως κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δικαιολογεῖται καί ἡ διγαμία τῶν κληρικῶν, ὃπως ἀποφασίστηκε στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου;
Φωτισμένα μηνύματα
Ὁ ἀοίδιμος καί θεοφόρος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυρός Κοσμᾶς, γράφει τά ἑξῆς: «Χρέος μας νά κρατήσουμε τόν χιτώνα πού λάβαμε μέ τό Βάπτισμά μας ἀμόλυντο, καθαρό, ἁγιασμένο, γιά ν’ ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε αἰωνίως μέ τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα» (Θεοφάνεια, 2018).
Ὁ δέ γλυκύτατος Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης λέει τά ἑξῆς: «Ἡ ἐγκράτεια καί ἡ ἁγνότης τῶν νέων θά λογιστεῖ ὡς μαρτύριο συνειδήσεως», ἐνῶ σέ ἕναν νέο τόνιζε: «Νά προσέχεις στή ζωή σου νά διαλέγεις ὡς φίλους σου τούς ἐναρέτους».
Ὅταν, ὃπως προαναφέρθηκε, κατά τήν διάρκεια τῶν φοιτητικῶν μου χρόνων εἶχα ἐπισκεφθεῖ τόν Ἅγιο Παΐσιο στήν Παναγούδα, μαζί μέ μιά ὁμάδα φοιτητῶν, τόν ρωτήσαμε τί γνώμη ἔχει γιά τίς προγαμιαῖες σχέσεις καί μᾶς ἀπάντησε μέ μιά ἀφήγηση, ὡς ἑξῆς:
«Ἕνας νέος πῆγε σέ ἕνα νησί γιά τίς διακοπές του. Ἐκεῖ, ἕνα βράδυ δέχτηκε ἀνήθικη ἐνόχληση ἀπό μία τουρίστρια. Ὁ νέος ὅμως δέν ἀνταποκρίθηκε. Μετά ἀπό συνεχή ἐνόχληση ἐκ μέρους τῆς νέας, ἀναγκάσθηκε καί τῆς ἔδωσε ἕνα χαστούκι καί ἀμέσως ἔφυγε ἀπό κοντά της.
Τό ἲδιο βράδυ καί ἐνῶ ὁ νέος ἑτοιμαζόταν νά ξαπλώσει γιά ὕπνο, δέχτηκε τήν γαλήνια ἐπίσκεψη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος τόν εὐλόγησε καί ἀμέσως μετά ἐξαφανίστηκε.
Μέ ἕνα χαστούκι πού ἔδωσε στήν ἀνηθικότητα, ἀξιώθηκε νά δεῖ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Καί ἐδῶ ἂλλοι, πού εἶναι μοναχοί καί ἀσκητεύουν πενήντα χρόνια μέ ἀσκήσεις καί πολλούς ἀγῶνες, δέν ἀξιώθηκαν τέτοιας ἐμπειρίας».
Ἀγαπημένοι μου νέοι,
Ζητοῦμε συγγνώμην ἐμεῖς οἱ κληρικοί, ἐάν δέν παρουσιάζουμε σέ ἐσᾶς ἀνόθευτο τό Εὐαγγέλιο, ὅπως διατυπώθηκε ἀπό τό ἀψευδέστατο στόμα τοῦ ἀνυπερβλήτου Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος θυσιάστηκε γιά τήν σωτηρία ὅλων μας, καί παρουσιάζουμε ἕναν ἐκκοσμικευμένο χριστιανισμό, ἕνα Εὐαγγέλιο ἀνεφάρμοστο καί λησμονοῦμε τήν ὑψηλή κλήση καί ἀποστολή μας, ἀλλά καί τό τί φοβερό λόγο θά δώσουμε κατά τήν μέρα τῆς φρικτῆς τοῦ Κυρίου μας Δευτέρας Παρουσίας Του!
Ἀγωνιστεῖτε τόν καλόν ἀγώνα τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί τόν συνάνθρωπο, τῆς πίστεως, τῆς εὐλαβείας, τῆς ἐγκρατείας, τῆς ἁγνότητος, τῆς μακροθυμίας, τῆς πραότητος, τῆς χρηστότητος, καί ἔτσι θά δεχθεῖτε πλούσια τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή σας.
Εἶναι δύσκολος ὁ ἀγώνας γιά τήν διατήρηση τῆς ἁγνότητος, ἀλλά ὄχι ἀκατόρθωτος. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει τά ἑξῆς: «Ὅταν ὁ χριστιανός δέν θέλει νά ἁμαρτήσει, τόν προφυλάσσει ὁ Θεός».
Καί νά προσπαθήσετε νά βρεῖτε Πνευματικούς-Ἐξομολόγους πού νά ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, νά μήν ὑποχωροῦν ἀπό τά κελεύσματα τοῦ θεόπνευστου Εὐαγγελίου, νά μήν συσχηματίζονται μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, γιά νά καλλιεργήσετε μέ ἀσφαλή τρόπο τίς θεάρεστες ἀρετές, νά δημιουργήσετε οἰκογένειες μέ ὀρθόδοξο καί ἐθνικό φρόνημα, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι καί οἱ Ἥρωες τῆς Πατρίδος μας, ὥστε νά ἀποκτήσετε τήν θεία χάρη. Σᾶς τό εὔχομαι ὁλόψυχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου