Κ.Σ. «Μην καυχάσθε και μη λαλείτε υψηλά° μη εξελθέτω μεγαλορρημοσύνη εκ του στόματος υμών» (Α' Βασιλ. β' 3).
Το να καυχάται κανείς για πράγματα που δεν έχει ή για ξένα πράγματα είναι βεβαίως μία τρέλα. Αλλά την τρέλα αυτήν την παρουσιάζουν όλοι όσοι καυχώνται, όσοι θαυμάζουν τον εαυτό τους, τα προτερήματά τους, τα έργα τους.
Είναι όμως και συχνό φαινόμενο οι άνθρωποι αυτοί να μην έχουν επίγνωση της πραγματικότητας, δηλαδή της πραγματικής τους αξίας. Και τους βλέπεις να μεγεθύνουν τα προσόντα τους και τα έργα τους και να καυχώνται για φανταστικά κατορθώματα, για προτερήματα που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Καυχώνται για όσα έπραξαν και για όσα δεν έπραξαν και διηγούνται θριάμβους και επιτυχίες, και επιζητούν τον θαυμασμό και τον έπαινο των ανθρώπων.Η καύχηση αυτή είναι ανοησία και τρέλα. Αλλά και αν έχεις προτερήματα σπάνια, και αν κατόρθωσες μεγάλα και θαυμαστά, η δόξα ανήκει στον Θεό° Αυτός μοιράζει τα διάφορα χαρίσματα και αυτός δίνει τις ευκαιρίες και τα μέσα για την καλή τους χρησιμοποίηση. Όχι λοιπόν καύχηση, αλλά ευχαριστία αρμόζει προς τον ευεργέτη Θεό και βαθιά ταπεινοφροσύνη.
«Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον από του πατρός των φώτων» (Ίακ. 1. 17). Για να είσαι ταπεινός, κατανόησε την αδυναμία σου. Όλα είναι του Θεού. Όλα έγιναν από τον Θεό. Όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν στον Θεό. Όλοι οι κόποι σου χωρίς τη βοήθεια της χάριτος του Θεού είναι ιστός αράχνης. Κι εσύ, σε σύγκριση με το μεγαλείο του Θεού, μια μικρή αράχνη. Ένα πλάσμα ασήμαντο. Αν μάλιστα δεν έχεις ταπείνωση, είσαι ακόμη πιο ασήμαντος, ένα μηδέν. Να θυμάσαι: Από την προκοπή σου στην ταπείνωση εξαρτάται η πρόοδος σου σε κάθε άλλη αρετή και η επιτυχία κάθε καλού έργου σου». ( Απόσπασμα από το βιβλίο «Πνευματικό Αλφάβητο» Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ).
«Λέει ένας άγιος της εκκλησίας: «Θέλεις να νηστεύεις, σε βοηθάει ο διάβολος, θέλεις να κάνεις ελεημοσύνες, σε βοηθάει ο διάβολος, να κτίσεις εκκλησίες, σε βοηθάει ο διάβολος, γιατί σε βοηθάει; Γιατί ξέρει, ότι με όλα αυτά που καταφέρνουμε μπορεί να μας ρίξει στην υπερηφάνεια και να πάνε όλα χαμένα». Θα έχουμε λοιπόν αυτήν την αρετή που δεν έχει ο διάβολος, θα είμαστε ταπεινοί. Αυτό ακριβώς έκανε ο Χριστός και τί λέει η Γραφή; «Εταπείνωσε εαυτόν γινόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, έκλινε ουρανούς και κατέβη». Θα γίνουμε ταπεινοί, θα μάθουμε να έχουμε ταπεινό φρόνημα.
Να ταπεινοφρονούμε, να μην ταπεινολογούμε. Όχι στα λόγια. Στο φρόνημα ταπεινό, σκέψη ταπεινή, και σκέψη ταπεινή θα πει να μην θεωρούμε τους άλλους κατώτερους από εμάς, να μη θεωρούμε τον εαυτό μας τόσο σπουδαίο. Θα βλέπουμε ότι έχουμε κάποιο καλό, θα λέμε: «ο Θεός μου το έδωσε».
Έχουμε χαρίσματα; «ο Θεός μου τα έδωσε». Κάνουμε κάτι καλό; Θα το κάνουμε βέβαια με τη βοήθεια του Θεού. Αμέσως θα φυλαγόμαστε, θα βάζουμε μία ασπίδα, θα τα ρίχνουμε όλα στον Θεό. Ότι χάρις σε Εκείνον τα καταφέρνουμε. Κι έτσι φυλάμε την ταπείνωσή μας και δεν πέφτουμε σε υπερηφάνεια».
( Γ. Νίκων, Νέα Σκήτη).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου