Μεγάλη Πέμπτη: Η σταυρική θυσία που επαναλαμβάνεται στους αιώνες – Το έγκλημα που διαπράττουμε διαρκώς

Μεγάλη Πέμπτη: Μη μείνουμε απαθείς μπροστά στον Σταυρό - Nα ατενίσουμε το σταυρικό Πάθος με συντριβή, ως παρόντες και συνυπεύθυνοι στη φρικτή ώρα του Γολγοθά

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Μεγάλη Πέμπτη: «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας…»

Σήμερα βρίσκεται κρεμασμένος με καρφιά πάνω στο ξύλο του σταυρού για τις αμαρτίες μας, Αυτός που κρέμασε μέσα στα νερά των ωκεανών τη γη.

Όσες φορές και αν σταθείς κάτω από τον ίσκιο του σταυρού που πάνω του κρέμεται το μαρτυρικό σώμα του Θεανθρώπου, με την ίδια θλίψη, με το ίδιο δέος, με την ίδια φρίκη και συντριβή θα νοιώσεις την ανυπόφορη αδικία που δεν την άντεξε ούτε η άλογη φύση και επαναστάτησε.

Βλέποντας τον Εσταυρωμένο Ιησού, νοιώθεις ότι ολόκληρη η πλάση κρατάει την ανάσα της, ντύνεται με μαύρα πέπλα, και θρηνεί βουβή για το μεγαλύτερο ανοσιούργημα που έπραξε ποτέ η ανθρωπότητα.

Μυρίζεις το λιβάνι όπως στέκεσαι στο πένθιμο ημίφως του ναού και θαρρείς πως αυτή η ευωδία αναδίδεται από τις πληγές του Χριστού, που συνεχίζει να αγιάζει και να συγχωρεί τους πάντες, ακόμα και με τα μάτια σφαλισμένα. Άλλωστε τι άλλο θυμίζει η στάση του Εσταυρωμένου, παρά μια θεϊκή αγκαλιά που χωρά όλο τον κόσμο; Το κάθετο ξύλο ενώνει τα επίγεια με τα επουράνια και το οριζόντιο κλείνει μέσα του τα πέρατα της οικουμένης.

Μπροστά σε αυτό το τόσο παράδοξο θέαμα, η ευλαβής ψυχή αποκρίνεται αυθόρμητα στο έγκλημα όλων των εγκλημάτων και λέει: «Φταίω και εγώ που σε σταύρωσαν Κύριε».

Έγινα Φαρισαίος, έγινα Ιούδας που σε πρόδωσε, έγινα Πέτρος που σε απαρνήθηκε, έγινα δειλός μαθητής Σου που σε άφησε μόνο, έγινα Ρωμαίος στρατιώτης που σε χλεύασε και σε ράπισε, έγινα Πιλάτος που ένιψε τας χείρας του, έγινα κατήγορος στη δίκη σου, έγινα μαστίγιο που σε πλήγιασε, έγινα καρφί για τα άχραντα χέρια και τα πόδια σου, έγινα αυτός που σε προκάλεσε να κατέβεις από τον Σταυρό.

Ίσως ακόμα έγινα και Βαραββάς, ένας αχάριστος ληστής των ευεργεσιών του Θεού και επαναστάτης ενάντια στο θέλημα Του, άξιος για τιμωρία και καταδίκη, που όμως ο Χριστός πήρε τη θέση μου και πέθανε για εμένα, εξαγόρασε τις αμαρτίες μου με το τίμιο αίμα Του.

Όλους αυτούς τους ρόλους αλλάζουμε στη ζωή μας, άλλα συνήθως η παχυλότητα της αμαρτωλής ψυχής μας, δεν μας επιτρέπει να το συνειδητοποιούμε. Ας μην αποστασιοποιούμαστε από τα Πάθη του Κυρίου, με μια υποκριτική διάθεση αυτοδικαίωσης γιατί αμέσως – αμέσως γινόμαστε όμοιοι με τους Φαρισαίους. Μας αρέσει να κρίνουμε αφ’ υψηλού τους κακούς και τους αδύναμους χαρακτήρες των ευαγγελίων, άλλα δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι οι ίδιοι γινόμαστε φαρμακερά αγκάθια και τριβόλια, σπαρμένα στην οδό που περπατά ο Χριστός δια μέσου των αιώνων.

Σαν να είμαστε κάτω από τον Τίμιο Σταυρό

Κάθε στιγμιότυπο από τα ιερά ευαγγέλια, είναι ένας αδιάψευστος καθρέφτης της ψυχής και της ζωής μας. Και αν έχουμε ταπείνωση και καθαρή ματιά, συχνά – πυκνά θα εντοπίζουμε τον εαυτό μας ως αρνητικό πρωταγωνιστή μέσα στην «πνευματική τηλεόραση» της Αγίας Γραφής, όπως την αποκαλούσε ο άγιος Επίσκοπος, Αυγουστίνος Καντιώτης.

Και αν σε εκείνο τον καιρό των Παθών και της Σταύρωσης, οι άνθρωποι δεν είχαν δει ακόμα την Ανάσταση του Χριστού και αμφέβαλλαν για όσα διαβεβαίωνε πως θα γίνουν, εμείς που έχουμε διαπιστώσει όλα τα θαύματα της Πίστης, που έχουμε γνωρίσει τον βίο αναρίθμητων αγίων, που έχουμε πλήρη εικόνα για την άσβηστη δόξα της Εκκλησίας, τι κάνουμε; Αν παραμένουμε άπιστοι και όμηροι της φαυλότητας μας, είμαστε πολύ πιο αναπολόγητοι από τους ανθρώπους εκείνου του καιρού.

Να προσέξουμε μη σταθούμε απόμακροι σε αυτό το ανείπωτο γεγονός. Μη μείνουμε απαθείς μπροστά στα Θείο Πάθος. Μην προσπαθήσουμε να κρύψουμε τα κρίματα μας στην «ασφάλεια» του μακρινού αιώνα μας ή στην οικτρή πλάνη της αυτοδικαίωσης μας.

Να σταθούμε νοητώς στο ύψωμα του Γολγοθά, να νιώσουμε έως τα μύχια της ψυχής πως εκεί σφραγίστηκε η νέα Διαθήκη μεταξύ Θεού και ανθρώπου, εκεί έσπασαν οι βαριές αλυσίδες που κρατούσαν σκλαβωμένους τους απόγονους του Αδάμ, εκεί συνετρίβη το κράτος και η εξουσία του διαβόλου, όλα συντελέστηκαν από την έσχατη απόδειξη αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, τη σταυρική θυσία του Μονογενούς Υιού Του, που έγινε αστείρευτη πηγή απολυτρώσεως.

Ας προετοιμάσουμε πνευματικά τον εαυτό μας ώστε να βιώσουμε τη Σταύρωση σαν να είμαστε εκεί παρόντες, σαν να βρισκόμαστε στον «Τόπο Κρανίου» και να πενθούμε στο πλευρό της Παναγίας για το φρικτό μαρτύριο του Θεανθρώπου.

πηγη: sportime.gr