Όσο κι αν προσπαθούν να αποδώσουν τα πάντα στην ατομική ευθύνη, είναι τόσο ελλειμματική κοινωνία που έχουν φτιάξει ώστε κανείς δεν τους πιστεύει.
Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Η τραγωδία στα Τέμπη μας οδήγησε και πάλι σε περισυλλογή, αν και είναι τόσο παράλογο να γίνεται μια συσπείρωση μόνο μετά από θλιβερά γεγονότα και καταστροφές.
Τα άψυχα κορμιά στα Τέμπη, οι ψυχές που φτερούγισαν ψηλά στον ουρανό και βύθισαν στο πένθος όλη τη χώρα, αφήνοντας νέα αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το τι θέλουμε πραγματικά να διεκδικήσουμε στη ζωή μας.
Αν μας αρέσει αυτή η κοινωνία που ζούμε στην Ελλάδα, τότε πραγματικά είτε θα πρέπει να μεταναστεύσουν ομαδικά, είτε να αρχίσουμε να κάνουμε πλούσιους στο ψυχίατρους.
Αυτή η περιβόητη ποιότητα ζωής, αυτό το έρημο κοινωνικό κράτος που τόσο πολύ το ακούμε από τους πολιτικούς αλλά δεν το βλέπουμε, αποτελούν εκφράσεις που λέγονται αλλά δεν ισχύουν.
Γιατί πολύ απλά είμαστε αριθμοί και τίποτα περισσότερο στο δικό τους το μυαλό.
Τον 21ο αιώνα και στο έτος 2023, μάθαμε ότι τα τρένα, με τα οποία κινούνται εκατομμύρια συνανθρώπων μας, ουσιαστικά είναι παρατημένα στην τύχη και στο ένστικτο.
Μάθαμε ότι όσοι μπαίνουμε στα τρένα ουσιαστικά παίζουμε κορώνα γράμματα τη ζωή μας και την οποία κρατάει ένας σταθμάρχης.
Αυτό θέλουν να μας πουν μετά από αυτό το τραγικό γεγονός στα Τέμπη. Ότι κάθε φορά που μπαίνουμε στο τρένο, το δάχτυλό του σταθμάρχη ορίζει τη ζωή μας.
Στη χώρα λοιπόν που ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε πει ότι ηγείται με τον πρωθυπουργό της την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση (τότε βάλαμε τα γέλια αλλά μετά το τελευταίο γεγονός είναι μάλλον για κλάματα) κάθε φορά που μπαίνεις στο τρένο η ζωή σου αφήνεται στα χέρια του σταθμάρχη.
Δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά συστήματα, σημάνσεις, διάφοροι τρόποι αποφυγής. Όλα έχουν να κάνουν με το σταθμάρχη. Αν όμως ο σταθμάρχης πάθει κάτι, τότε τι γίνεται;
Πολύ απλά ζούμε στη χώρα του παραλόγου. Της εγκληματικής αδιαφορίας. Στη χώρα όπου γίνονται ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για να πάρεις τις κατοικίες των ανθρώπων αλλά τα τρένα κυκλοφορούν χειροκίνητα!
Αυτό συμβαίνει, αυτό μας είπαν, αυτό αποδεικνύεται.
Και όταν οι εργαζόμενοι τόλμησαν να φωνάξουν για αυτό και εξέφραζαν το φόβο για δυστύχημα όπου θα θρηνούσαμε ζωές, όταν έφτασαν στο σημείο να απεργούν διεκδικώντας το καλύτερο για τη δουλειά τους και για την ασφάλειά μας, το πρόβλημα ορισμένων ήταν ότι ταλαιπωρούν τους επιβάτες.
Λες και η απεργία δεν έχει αξία. Αυτό σας λένε ότι όποιος απεργεί είναι τεμπέλης και κάνει κακό στο Κράτος το οποίο λειτουργεί τόσο τέλεια.
Υπάρχει μεγαλύτερο πειστήριο ότι είμαστε απλοί αριθμοί στα λογιστικά τους βιβλία;
Θα μας θυμηθούν μόνο στις εκλογές με μία επίπλαστη ευγένεια αλλά και πάλι μας σημειώνουν ως ψήφους και όχι ως ανθρώπους.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Θα επαναλάβω απλώς ότι τώρα η σιωπή είναι συνενοχή. Χάθηκαν συνάνθρωποί μας, νέα παιδιά, οικογένειες θρηνούν.
Βάλτε ένα τέλος στην αναλγησία
πηγη: sportime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου