Για το άγγιγμα…! Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Κ.Σ.

«Ορθοδόξου Σερβίας φανόν νεόφωτον, καταφωτίσαντα κόσμον, αυτού λαμπραίς αστραπαίς διδαχών των θεοσόφων ευφημήσωμεν ως νέον ομολογητήν, Ιεράρχην θεαυγή, ισότιμον Αποστόλων, σεπτόν Νικόλαον πάντες αυτού λιτάς απεκδεχόμενοι» (Απολυτίκιον από τον Δρ. Χαρ. Μπούσια, πηγή: «Η τραγωδία της πίστεως», αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, μετφ. επιμ. Πέτρου Μπότση, εκδ. 2016). 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο άγιος Πατέρας Νικόλαος Βελιμίροβιτς μας μιλά για την σπουδαιότητα της επικοινωνίας των ανθρώπων μέσω όλων των αισθήσεών τους,  ακόμη και με μόνη την όραση του προσώπου σε έναν χώρο και για την ιδιαίτερη αξία που έχει το άγγιγμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Όπως έχει πει και ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Δεσπότης Νικόλαος μιλά πάντοτε όπως ποτέ δεν μίλησε ένας άνθρωπος ανάμεσά μας, γιατί έχει τα χαρίσματα του παναισθήματος, της συμπόνοιας, της παναγάπης και της προσευχής. 

  «Μέσα στη φύση, τόσο στην οργανική όσο και στην ανόργανη, υπάρχουν αναρίθμητα είδη από αγγίγματα και όλα αυτά προκαλούν τις ανάλογες αλλαγές, που συμβαίνουν μέσα της. Το άγγιγμα δεν συντελείται μονάχα με το αισθητήριο της αφής αλλά και με εκείνο της όσφρησης, της όρασης, ακόμα και με μόνη την παρουσία του προσώπου ή του πράγματος σε έναν χώρο. Στις κοινωνικές τους σχέσεις οι άνθρωποι χαιρετούν ο ένας τον άλλο διά της χειραψίας ή με το φίλημα στο χέρι, στο μέτωπο ή στο μάγουλο. Με μία λέξη, ο κόσμος αποτελείται ή επικοινωνεί μέσω του αγγίγματος.

Με το άγγιγμα των ακαθάρτων πραγμάτων ό άνθρωπος μολύνεται, ενώ με το άγγιγμα του θυσιαστηρίου ο άνθρωπος αγιάζεται.

Το άγγιγμα μπορεί να προκαλέσει την κατάρα, μπορεί όμως να μεταβιβάσει κα την ευλογία.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, το άγγιγμα θεωρείται το σημαντικότερο όλων. Διά του αγγίγματος μεταδίδεται δύναμη, συνδέεται ο άνθρωπος με τον ουρανό, εκφράζεται ό σεβασμός και η αγάπη προς τον Θεό και τους αγγέλους και τους δικαίους του Θεού.

Πάντοτε η Ανατολή πίστευε περισσότερο στο άγγιγμα απ’ ό,τι η Δύση. Πίστευε δηλαδή περισσότερο στην στενότερη επαφή ανθρώπου με άνθρωπο, ψυχής με ψυχή, Θεού με τον άνθρωπο και όχι στα λόγια τα γυμνά. Η Δύση είναι φτιαγμένη ολόκληρη από λόγια, από θεωρίες δίχως δύναμη και σθένος. Γι’ αυτό στη Δύση, όλοι ξεχειλίζουν από λόγια, όλοι μιλάνε μα κανένας δεν θεραπεύει.

Δεν υπάρχει γέννηση δίχως το άγγιγμα, μήτε σωματική μήτε και πνευματική. Η αγάπη εκφράζεται με το άγγιγμα, τόσο η σωματική όσο και η πνευματική.» ( Από το βιβλίο « Αγιοπνευματικές διδαχές, για τον Θεό και τους ανθρώπους και 282 σοφές προτάσεις ανθολογημένες από τα έργα του αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»,2017).

Κάποιες σκέψεις με αφορμή το υπέροχο κείμενο του θεοφόρου Αγίου Πατέρα Νικολάου. 

Στην ιστορία των Σοδόμων ο Αβραάμ βλέπει τον τρομερό κίνδυνο που επικρέμαται στην διεφθαρμένη πόλη και παρακαλεί τον Θεό να μην την καταστρέψει προς χάριν των καλών ανθρώπων-του Λωτ και της οικογένειάς του-,  που ζούσαν εκεί. Ενώ προσευχόταν, του αποκαλύπτεται μια από τις θεμελιώδεις διδασκαλίες της Αγ. Γραφής° αυτή του σωζομένου υπολοίπου, που είναι το αλάτι της γης. Ο Θεός έδωσε την απάντηση στον Αβραάμ° δέκα δίκαιοι άνθρωποι αν υπήρχαν στα Σόδομα θα είχαν σώσει την πόλη. Δέκα ! Η ασφάλεια, δηλαδή, μιας κοινωνίας εξαρτάται αποκλειστικώς και μόνον από το ποσοστό των καλών ανθρώπων που έχει? Αυτό βεβαίως είναι αληθές. Ίσως όμως αν εμβαθύνουμε στην ιστορία να βρούμε ότι υπάρχει και άλλο ένα μάθημα σε αυτήν, που είναι η σπουδαιότητα της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων μέσω όλων των αισθήσεών τους, όπως μας είπε και ο  Άγιος.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι υπήρχαν δέκα δίκαιοι στα Σόδομα.  Θα ζούσαν απομονωμένοι ή  θα αναζητούσαν ο ένας τον άλλον? Γιατί αν μείνει ένας μόνος μέσα σε μια εχθρική κοινωνία θα μπορέσει να παραμείνει δίκαιος? ή θα υποκύψει στην επιρροή του κόσμου? Και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς  Χριστός δεν ήταν μόνος στη γη αλλά δημιούργησε έναν κύκλο ανθρώπων φίλων, μαθητών και μαθητριών, με τους οποίους και επικοινωνούσε. Έτσι και οι δέκα μας υποθετικοί δίκαιοι  άνθρωποι, αν ήσαν στα Σόδομα, θα είχαν συχνές συναθροίσεις για αμοιβαία βοήθεια, προκειμένου να προσευχηθούν μαζί και να ενισχύσουν τις κοινές τους πεποιθήσεις.  Η κοινωνία τους στα Σόδομα θα ήταν σαν μια πόλη φωτεινή μέσα στην ίδια πόλη, που θα διέλυε το σκοτάδι της διαφθοράς, της διαστροφής και της σήψης. Θα ήταν, δηλαδή, Σώμα Θεού, μία Εκκλησία που θα προσκαλούσε και θα έσωζε τα Σόδομα. Αυτή η ιστορία των Σοδόμων, όπως όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε, έχει μέσα της το σπέρμα της μεθόδου του Κυρίου για την σωτηρία του ανθρώπου. 

Όμως, την μέθοδο αυτήν του Κυρίου την γνωρίζουν και οι ψεύτικοι μεσσίες και αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες της εποχής μας. Γνωρίζουν, επίσης, ότι υπάρχουν κάτοικοι των νέων Σοδόμων που είναι δίκαιοι, αληθινοί χριστιανοί. « Ναι υπάρχουν. Υπάρχουν και παρά πολλοί. Αν δεν υπήρχαν, ο λαμπερός ήλιος θα’ χε πάψει να λάμπει. Γιατί να λάμπει ένα τέτοιο πολύτιμο αστέρι πάνω από ένα ζωολογικό κήπο?» γράφει σε μία από τις ποιμαντικές επιστολές του ο αγ. Νικόλαος. 

Γι’ αυτό, οι ψευτοσωτήρες της πόλης των νέων Σοδόμων, στο όνομα διαφόρων «εχθρών»,  υπαρκτών ή ανυπάρκτων, τεχνητών ή φυσικών, αλλά πάντοτε τρομοκρατικά μεγεθυμένων, στέρησαν από τους ανθρώπους την επικοινωνία και-  όσο τους επιτρέπει ο Θεός για την σωτηρία μας- θα χρησιμοποιούν τέτοιου είδους διασώσεις, προπαγανδίζοντας απλώς και μόνον την ύπαρξη φρικιαστικών και τερατόμορφων εχθρών, γήινων, εξωγήινων και διαπλανητικών.  Όπως όλοι, λοιπόν, γνωρίζουμε, από τις αρχές του 2020 οι αυτόκλητοι «σωτήρες» επέβαλαν την απομόνωση και τον εγκλεισμό, μετατρέποντας τις εστίες μας σε φυλακές, απαγόρευσαν το άγγιγμα των ανθρώπων, το χάδι, την αγκαλιά, το φιλί, την χειραψία, απαγόρευσαν στους ανθρώπους να βρίσκονται στον ίδιο χώρο, για να μην συναντούν τα πρόσωπα, τα σώματα και τις καρδιές αλλήλων. Απαγόρευσαν στους ανθρώπους να κλείσουν τα μάτια των αγαπημένων τους που «έφυγαν»,  να τους δώσουν το τελευταίο χάδι και το τελευταίο φιλί. Απαγόρευσαν την ένωση των  χριστιανών με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μέσα στις εκκλησίες. Αυτή ήταν και θα είναι η δική τους αντίθεη μέθοδος για να λυγίσουν πνευματικά έναν-έναν τους  δικαίους ανθρώπους και να τους οδηγήσουν στην ανεπίστροφη Χώρα της καταστροφής,  εκεί όπου,  κατά το σκοτεινό τους μυαλό,  θα διαλυθούν οι «αυταπάτες» των δικαίων για την σωτηρία τους,  και έτσι ο πατέρας του ψεύδους  θα γελά χαιρέκακα.  

 Να διαβάζετε την ιστορία όπως πρέπει « και θα δείτε  χαραγμένο σ’ αυτήν ολόκληρο τον νόμο του Θεού. Γι’ αυτό ξυπνήστε πνευματικά και μην εμπιστευτείτε την ψυχή σας σε επίγεια βασίλεια. Η ελευθερία δεν αφορά ποτέ την επίγεια βασιλεία, αλλά την ουράνια»° αυτή είναι η αγιοπνευματική συμβουλή του Αγίου. («Η τραγωδία της πίστεως», αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, μετφ. επιμ. Πέτρου Μπότση, εκδ. 2016). 

Με άλλα λόγια οι διαβολοειδείς σωτήρες της πόλης των νέων Σοδόμων με την απαγόρευση του αγγίγματος, δια του οποίου μεταδίδεται δύναμη, συνδέεται ο άνθρωπος με τον ουρανό, εκφράζεται ό σεβασμός και η αγάπη προς τον Θεό και τους αγγέλους και τους δικαίους του Θεού χτυπούν την μέθοδο του Κυρίου για την σωτηρία μας. 

Άγιε ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε στο Θεό για μας! 

Κ.Σ.