Ο ανεμοστρόβιλος

 

Κ.Σ.

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό οι νιφάδες πέφτουν μαλακά, σκεπάζοντας τα πάντα με το πάλλευκο πέπλο τους. 

Δυο πεζοπόροι περπατούν προς την κορυφή του βουνού. Είναι φίλοι, παλιοί συμφοιτητές, ο ένας όμως πιστός χριστιανός και ο άλλος ψευτο-διανοούμενος και άπιστος.

-Εσείς οι χριστιανοί, λέει ο άπιστος, συνεχώς παραπονείστε ότι εμείς πολεμάμε την Εκκλησία. Δεν έχετε όμως καθόλου δίκιο. Γιατί άλλωστε να την πολεμήσουμε? Δεν υπάρχει ανάγκη. Θα γίνει με αυτήν, ό, τι γίνεται και με αυτόν τον Σταυρό, εκεί στην άκρη της κορυφής. Το χιόνι καθώς πέφτει συνεχώς θα τον σκεπάσει και σε λίγο δεν θα φαίνεται τίποτε από αυτόν. Αυτό ακριβώς θα γίνει και με τον Χριστιανισμό…

Και ήταν έτοιμος να βγάλει το συμπέρασμα της συγκρίσεώς του. Όμως δεν πρόφτασε. Ένας ξαφνικός ανεμοστρόβιλος σκέπασε τα πρόσωπά τους με χιόνι και τους στροβίλισε με δύναμη στην άκρη της παγωμένης κορυφής του βουνού. Όταν κόπασε ο ανεμοστρόβιλος εκεί ψηλά στην κορυφή, ο Σταυρός φαινόταν ολοκάθαρος και λαμπερός, λουσμένος στο φως του ζεστού ήλιου του χειμωνιάτικου πρωινού. Τότε ο πιστός χριστιανός είπε στο φίλο του:

-Ναι. Μπορεί, μπορεί η απιστία και η αμαρτία να σκεπάζουν τη μορφή του Χριστού και την πίστη σ’ Αυτόν μέσα στις ψυχές. Μπορεί ακόμη να μοιάζει ότι η Εκκλησία και η πίστη εξαφανίζονται από την ανθρώπινη επιστήμη, την χοϊκή τεχνολογία, από την πολεμική εναντίον τους ή από ο,τιδήποτε άλλο. Ναι. Μέχρι τη στιγμή όμως που θα ξεσπάσει κάποια πολεμική θύελλα και ένας κατακλυσμός ή μια άλλη δοκιμασία. Τότε όλα τα άλλα εξαφανίζονται και δεν μένει παρά ο Σταυρός του Κυρίου, η μόνη ελπίδα, παρηγοριά και στήριγμα στις πονεμένες και δακρυσμένες ψυχές…

Μένει αιώνιος ο λόγος του Θεού: «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθησέν Σου». Και αμετακίνητη η αλήθεια ότι στις δοκιμασίες της ζωής κανείς δεν είναι άπιστος πλέον. Γιατί χωρίς την πίστη στο Χριστό καταποντίζεται!

                                                                                                          Κ.Σ.