04.jpeg)
photo by Κ.Σ.
ΜΕΡΟΣ 1ο
Κ.Σ.
Τω ''Αγνώστω Θεώ'' ( στον άγνωστο θεό) έγραφε ο βωμός στην αρχαία Αθήνα του δωδεκάθεου· ''καθεύδοντες διατελοίτε άν, ειμή τινα άλλον υμίν ο θεός επιπέμψειε κηδόμενος υμών (Πλ.Απολ.Σωκρ.18), για να ''διδάξη ημάς ως δεί προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι'' (Πλ. Αλκιβ.β' 13). ''Θα κοιμάσθε, εκτός εάν κάποιον άλλον ο θεός σας στείλη από ευσπλαχνίαν ''για να μας διδάξη πώς πρέπει να φερώμεθα προς τους θεούς και τους ανθρώπους''.
'' Τοιούδε μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα πριν αν θεών τις διάδοχος των σών πόνων φανή θελήση τ'εις αναύγητον μολείν Άιδην κνεφαία τ' αμφί Ταρτάρου βάθη'' (Αισχυλ. Προμηθεύς Δεσμώτης 1026-1029). Τέλος στους μόχθους σου μη καρτερείς, πριν κάποιος θεός φανεί, να διαδεχθεί τους πόνους σου και να θελήσει (για σένα) να κατέβη στον μαύρο Άδη και στα ζοφερά του τάρταρου τα βάθη.
Σκοτάδι!! Η ανθρωπότητα βυθισμένη στο χάος παρέπαιε. Οι Ιουδαίοι με τον Μωσαϊκό Νόμο και τους υποκριτές εφαρμοστές του. Οι Έλληνες, εθνικοί ειδωλολάτρες, με τον σπερματικό φωτισμένο λόγο κάποιων σπουδαίων ανθρώπων, σε παρακμή περίμεναν και αυτοί κάποιον θεό για τον δεσμώτη προμηθέα να πάρει τους πόνους του και να θελήσει να κατέβει στα βάθη του τάρταρου και στον μαύρο άδη. ''Mare nostrum'' (''η θάλασσά μας'') επαίροντο οι Ρωμαίοι της αυτοκρατορικής περιόδου για την Μεσόγειο και τις κατακτήσεις τους στα έθνη γύρω από αυτήν. Αυτοκράτορας της Ρώμης ο Καίσαρας Αύγουστος, υποτελή σε αυτόν έθνη σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική· στην Συρία υποτελής στον Καίσαρα ο Κυρήνιος και σε αυτόν ο βασιλέας των εβραίων ο Ηρώδης. Παρακμή, η ανθρωπότητα σε εφιάλτη, φως πουθενά!? Όλος ο αρχαίος κόσμος-δεσμώτης κάποιον περίμενε να τον ελευθερώσει από τα δεσμά.
Τον αναζητούσαν! Τον περίμεναν!
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου· ''και έκλινεν ουρανούς και κατέβη, και γνόφος υπό τους πόδας αυτού. και επέβη επί Χερουβείμ και επετάσθη, επετάσθη επί πτερύγων ανέμων'' (ψαλμ.17, 10-11· και χαμήλωσε τους ουρανούς και κατέβηκε με νεφέλη ομίχλης στα πόδια Του και πέταξε-πέταξε πάνω στα φτερά του ουράνιου χερουβικού άρματος).
Και ήρθε!! ''Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία''.
Στρατιές αγγέλων και αρχαγγέλων μεταφέρουν το μήνυμα της γεννήσεως του Σωτήρα. Ο τρόπος υποδοχής του Κυρίου από τους αγγέλους έχει και έναν συμβολισμό· από το ιερό και αιώνιο εκείνο βράδυ της γεννήσεως του Λυτρωτή, ήρθε στη γη η αρμονία των αρετών η αγάπη, πρώτη στην ορχήστρα και αυτή που διευθύνει· αυτή η αρετή ''κρούει το μέλος το ηδύ'' κατά τον Ιερό Χρυσόστομο. Ήρθε ο Δημιουργός Θεός όχι ''ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού'' (Ιωαν. γ' 17). Ήρθε ο Λυτρωτής Θεός και καταδέχθηκε να ταπεινωθεί, να σμικρυνθεί, να σαρκωθεί για την σωτηρία του μικρού και αμαρτωλού ανθρώπου. Ήρθε ο Θεός της τέλειας Αγάπης έλαβε ως μητέρα την Υπεραγία Θεοτόκο Πάναγνο Παρθένο Μαρία, ήρθε πτωχός, ταπεινός, στην διάρκεια μιας οδοιπορίας ενός ταξιδιού μέσα σε μια παγωμένη σπηλιά, διότι ''ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι ''(Λουκ. β' 7· δεν υπήρχε τόπος ούτε στο κατάλυμα). Δεν έχει για τον Σωτήρα τον ίδιο τον Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου των ορατών και αοράτων τόπο ούτε στο κατάλυμα. Στη γη υπήρχε τόπος μόνον για τον υλικό πλούτο, την πλεονεξία, για τους εξουσιαστές των λαών, τους πολέμους, τις κατακτήσεις, τις μάταιες φιλοδοξίες, το κράτος του θανάτου τον διάβολο, την αμαρτία, την αλαζονεία, τόπο για τον Ηρώδη, τον Καίσαρα, τους γραμματείς, τους φαρισαίους. Δεν υπήρχε τόπος για τον Σωτήρα, γιατί ο τόπος και το κατάλυμα που ζητά ο Κύριος είναι η καρδιά του ανθρώπου (''Υιέ, δος μοι σην καρδίαν''). Αλλά το κατάλυμα αυτό του ανθρώπου, η ψυχή του είχε γεμίσει σκοτεινούς επισκέπτες ξένους προς τον Χριστό, την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό, την φιλαρχία, τον φθόνο, την διαστροφή· πώς να χωρέσει το κατάλυμα αυτό τον ταπεινό Κύριο και την ουράνια Αλήθεια! Ο Σωτήρας Χριστός τοποθετήθηκε σε μία φάτνη ως προαναγγελία του Σταυρικού Του θανάτου και του Σεπτού Πάθους Του και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο για να καταδείξει ότι αποστρέφεται κάθε βιοτική ανθρώπινη πολυτέλεια·'' Ο Υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη'' (Ματθ. η' 20). Εκεί στην ταπεινότατη φάτνη ''διέλαμψεν ο της θεότητος πλούτος'' και ''δι' ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός''. Ο ταπεινός τόπος που ήρθε ο Κύριος προεικονίζει και τον θλιβερό τρόπο που Τον υποδέχθηκε ο ίδιος ο λαός Του (''Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ού παρέλαβον'', Ιωαν. α' 11· Ήρθε στον δικό Του τόπο και στους δικούς Του ανθρώπους και αυτοί όχι μόνον δεν τον υποδέχθηκαν αλλά τον απώθησαν με βάναυσο τρόπο). Οι ποιμένες της Βηθλεέμ πρώτοι ευαγγελίζονται την γέννηση του Κυρίου, γιατί ο ίδιος ο Χριστός αυτόν τον τίτλο εξέλεξε για τον Ίδιο: ''Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός'' είπε, και απέδειξε ότι κανείς ποτέ άλλος ποιμένας δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει τα πρόβατά Του τόσο, όσο ο Ποιμήν ο καλός, ο οποίος '' και την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων''. Ο ταπεινός Κύριος ο αφράστως ταπεινωθείς μέχρις ενσαρκώσεως και γεννήσεως εκ Παρθένου πτωχής, μέχρι σπηλαίου και φάτνης αποστέλλει τους αγγέλους Του στους ποιμένες, γιατί όλες τις μεγάλες αποκαλύψεις και αυτήν την αποκάλυψη της σωτηρίας μόνον στους ταπεινούς μεταδίδει. Ο Κύριος έκλινε τους ουρανούς, ταπείνωσε το αταπείνωτο μεγαλείο της θεότητάς Του ''και έλαβε δούλου μορφήν'' και γεννήθηκε ως ''έσχατος'' στο σπήλαιο και στην φάτνη της Βηθλεέμ και έζησε στην Ναζαρέτ και έλαβε το βάπτισμα αυτός ο μόνος Αναμάρτητος. ''Άφες άρτι ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην'', είπε στον αγ. Ιωάννη. Δεν λέγει ''οφείλω'' διότι δεν ελάμβανε το βάπτισμα για μετάνοια και εξομολόγηση των ανύπαρκτων αμαρτιών του ο Αναμάρτητος αλλά λέγει ''άφες άρτι'', δηλαδή άφησε τώρα προς το παρόν και θα έλθει η ώρα της υψώσεως. Ακολούθως, ο Κύριος θα αρχίσει την διδασκαλία Του με τον μακαρισμό της ταπεινώσεως και θα τον επισφραγίσει με την ασυγκρίτως ταπεινότερη συγκατάβαση του σταυρικού Του θανάτου. Η αγάπη δηλαδή και η ταπείνωση είναι η γραμμή και κατεύθυνση απαρέγκλιτη και απαράβατη επάνω στην οποία βαδίζει ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Αγιογραφία δέηση Κ.Σ.
Η Αγάπη του Χριστού, σε όλο τον χρόνο της συναναστροφής Του μαζί μας πάνω στη γη, υπήρξε πολύπαθη: ''Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ' υμών? Έως πότε ανέξομαι υμών''? (Ματθ.17,17). Στην Γεσθημανή η ψυχή Του ήταν περίλυπος μέχρι θανάτου'' και ''ο ιδρώς Αυτού εγένετο ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην'' (Ματθ.26,38· Λουκ.22,44). Ζούσε την τραγωδία όλης της ανθρωπότητας, αλλά τραγωδία δεν έμενε σε Αυτόν. Αυτό είναι σαφές από τα λόγια που είπε στους μαθητές Του λίγο πριν την κοσμοσωτήρια προσευχή στη Γεσθημανή: ''Ειρήνη την Εμήν δίδωσι υμίν'' (Ιωαν,14,27). Και ακόμη, ''Ουκ ειμί μόνος, ότι ο Πατήρ μετ' Εμού εστι. Ταύτα λελάληκα υμίν, ίνα εν Εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε. Εγώ νενίκηκα τον κόσμο'' (Ιωαν.16,32-33). Στην πορεία προς τα Ιεροσόλυμα ''Ήρξατο ο Ιησούς δεικνύειν τοις μαθηταίς Αυτού ότι δει Αυτόν απελθείν εις Ιεροσόλυμα και πολλά παθείν...και αποκταθήναι, και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι'' (Ματθ.16,21). Στην πορεία αυτήν του Ιησού ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης (υιοί του Ζεβεδαίου) Τον πλησιάζουν και Τον παρακαλούν να τους βάλει δεξιά Του και αριστερά Του, μόλις θα ανεβεί στον θρόνο της Βασιλείας Του. ''Ουκ οίδατε τι αιτείσθε'', δεν γνωρίζετε τι ζητάτε, τους είπε ο Κύριος. Μπορείτε να πιείτε ''το ποτήριον'' που θα πιώ εγώ και να βαπτισθείτε το βάπτισμα που θα βαπτισθώ εγώ? Μπορούμε απαντούν. Και ο Κύριος τους είπε: ''το ''ποτήριον'' του μαρτυρίου, που πίνω τώρα εγώ θα το πιείτε αργότερα και το βάπτισμα των παθημάτων στο οποίο βαπτίζομαι εγώ, θα το δεχθείτε και εσείς. Ο Χριστός μιλά για πάθη και θάνατο και οι μαθητές μη έχοντας ακόμη την Χάρη του αγ. Πνεύματος και την φώτιση φαντάζονται μεγαλεία και θρόνους. Κάλεσε όλους τους μαθητές κοντά Του και τους είπε ότι εκείνοι που θεωρούνται άρχοντες των εθνών γνωρίζετε ότι τα καταδυναστεύουν και τα καταπιέζουν. Μεταξύ σας, όμως, δεν επιτρέπεται να συμβαίνει αυτό. Αλλά όποιος θέλει να είναι πρώτος από εσάς ας γίνει δούλος όλων. Διότι άλλωστε και εγώ, που έγινα άνθρωπος για χάρη σας, δεν ήλθα για να υπηρετηθώ, αλλά για να υπηρετήσω και να προσφέρω λύτρο την ζωή μου για να εξαγορασθούν και να ελευθερωθούν από την αμαρτία και τον θάνατο πολλοί.
Ο Ιησούς παραδίδεται από τους αρχιερείς στον Πόντιο Πιλάτο που Τον ρωτά: ''Τι εποίησας''? Τί έκανες? Θέλει αλήθεια ο Πιλάτος να μάθει!? Έργα αγάπης και φιλανθρωπίας έκανε ο Θεάνθρωπος· τυφλούς φώτισε, λεπρούς καθάρισε, παραλύτους γιάτρεψε, πεινασμένους λαούς χόρτασε, πλανημένες ψυχές δίδαξε, νεκρούς ανέστησε. Τι εποίησε?!... Ο Παντοδύναμος Υιός του Θεού εποίησε τον ήλιο, την σελήνη τα άστρα, το φως, δημιούργησε τον ορατό και αόρατο κόσμο, τους ανθρώπους και τους αγγέλους. Είναι η ώρα ο Ιησούς να πει στον υποκριτή ρωμαίο δικαστή και υποτακτικό του αυτοκράτορα της Ρώμης, ποια είναι η βασιλεία Του. '' Απεκρίθη Ιησούς· η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου· ει εκ του κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις· νυν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν'' (Ιωαν. ιη', 36· Η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από τον κόσμο αυτόν, ούτε στηρίζεται στην ανθρώπινη θέληση ή κοσμική δύναμη. Εάν ήταν από αυτόν τον κόσμο η βασιλεία μου, οι υπηρέτες μου θα έκαναν αγώνα για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους. Τώρα όμως βλέπεις και εσύ ότι η βασιλεία μου δεν είναι από εδώ, όπως οι άλλες βασιλείες του κόσμου τούτου, αλλά από τον ουρανό και γι' αυτό ούτε με επανάσταση και πόλεμο επιβάλλεται ούτε τις δυνάμεις της βίας και των υλικών όπλων χρησιμοποιεί.). Ο Λυτρωτής διακηρύσσει δύο αλήθειες, δηλ. ότι α) είναι πράγματι Βασιλέας και βασιλεύει στους δικούς του και β) η δική Του βασιλεία δεν έχει τίποτε κοινό με τις κοσμικές βασιλείες. Ο Κύριος δεν αρνείται ότι είναι βασιλέας, αφού είναι ο αιώνιος ο Παντοδύναμος, ο αήττητος και ένδοξος, της βασιλείας του οποίου τέλος δεν υπάρχει. '' Ο Κύριος Ιησούς είναι ο αιώνιος βασιλεύς ημών, ανελθών επί του ακαταλύτου θρόνου αυτού δια το επί του Σταυρού πάθημά Του και δια την κατ' αυτό νίκην Του''. Ο Χριστός δεν είπε ότι η βασιλεία Του δεν είναι στον κόσμο αυτόν, αλλά δεν είναι από τον κόσμο αυτόν. Επομένως, δεν έχει καμία σχέση και ομοιότητα με τις κοσμικές βασιλείες. Στις κοσμικές εξουσίες ο εξουσιαστής στηρίζεται στην υλική δύναμη και επιβάλλει την θέλησή του με την ισχύ των οποιουδήποτε είδους όπλων και καταπνίγει στο αίμα τις επαναστάσεις εναντίον του και υποτάσσει στην ανθρώπινη εξουσία τους ανθρώπους. Στην βασιλεία του Χριστού δεν υπάρχουν αυτά. Ο βασιλέας Χριστός στηρίζει την δύναμή Του στην ελευθερία και την καρδιά των πιστών Του επί των οποίων βασιλεύει. Η βασιλεία Του είναι πνευματική, βασιλεία δικαιοσύνης και ειρήνης. Όσοι βασιλεύονται γνήσια από τον Σωτήρα Χριστό δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο, ούτε αγαπούν τον κόσμο (την κοσμικότητα) ούτε κυβερνώνται από τον κόσμο ούτε επιθυμούν και ενδιαφέρονται για τα κοσμικά αγαθά. Ζουν στον κόσμο και συναναστρέφονται τον κόσμο αλλά το πολίτευμά τους είναι ουράνιο. Πολεμούνται από τον κόσμο, αλλά πιστεύουν στον μόνο βασιλέα Θεό, στην προστασία Του και στην απόδοση της δικαιοσύνης, από Αυτόν που αδικήθηκε από τον κόσμο. Ο Πιλάτος είπε στον Ιησού. Είσαι λοιπόν εσύ βασιλέας? Ο Κύριος απάντησε '' σύ λέγεις, ότι βασιλεύς ειμί εγώ. Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία''. Το νόημα αυτών που είπε ο Ιησούς στον Πιλάτο είναι ότι η δική μου καταγωγή είναι Θεία όχι ανθρώπινη. Είμαι Θεός προαιώνιος. Ήρθα για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την Αλήθεια, το θεμέλιο της δικής Μου βασιλείας. Συνέχισε ο Ιησούς λέγοντας: ''Πας ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής'', δηλαδή δεν ακούει κάθε άνθρωπος την φωνή Μου, αλλά αυτοί που θα με πιστεύσουν και είναι από την Αλήθεια. Στις σκηνές του δράματος των Παθών του Κυρίου από την Γεσθημανή μέχρι την οριστική επικύρωση της θανατικής Του καταδίκης και την φοβερή φραγγέλωση εκδηλώθηκε όλη η ανθρώπινη κακία και μοχθηρία, το άσπονδο μίσος, η υποκριτική απόδοση δικαιοσύνης από τον ρωμαίο δικαστή, ενώ έλαμψε η άπειρη αγάπη, η ανεξάντλητη υπομονή και η τέλεια Αγιότητα του Σωτήρα Χριστού μας. Ακολουθεί το κορύφωμα των Παθών το ασύλληπτης σκληρότητας αλλά και ανυπέρβλητου μεγαλείου γεγονός, του οποίου τα αποτελέσματα ξεπερνούν τα όρια της παρούσης ζωής και επεκτείνονται στην αιωνιότητα· η Σταύρωση του Ιησού, η μοναδική και αγιότατη θυσία δια της οποίας ο Αναμάρτητος Υιός του Θεού χάρισε στην ανθρωπότητα, αιχμάλωτη της πτώσεως του Αδάμ, την ελευθερία, την λύτρωση, την σωτηρία. Από την Σταύρωση και από την λογχισμένη πλευρά του Εσταυρωμένου απέρρευσαν τα ιερά Μυστήρια της πίστεώς μας, το Βάπτισμα και η Θεία Ευχαριστία. Το τελευταίο σκαλοπάτι της μυστηριώδους κλίμακας της ταπεινώσεως που κατήλθε ο Ιησούς ήταν η επί του σταυρού θεοπρεπής και θεληματική εκπνοή Του.
Αγιογραφία δέηση Κ.Σ.
''Οι δε πορευθέντες ησφαλίσαντο τον τάφον, σφραγίσαντες τον λίθον μετά της κουστωδίας''. Οι σταυρωτές του Χριστού μας σφράγισαν τον Τάφο με πέτρα και τοποθέτησαν φρουρά. Ο επικίνδυνος εχθρός τους νόμιζαν ότι εξουδετερώθηκε. Αλλά ξέχασαν μία αλήθεια· Εκείνος, τον οποίον κατεδίκασαν και σταύρωσαν δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος· είναι Θεός και άνθρωπος. Είναι Θεάνθρωπος. Αυτός με την δική του θέληση (εκουσίως) παραδόθηκε σε θάνατο, για να καταστήσει τον θάνατό Του αιώνια πηγή λυτρώσεως και σωτηρίας του ανθρώπου και Αυτός θέλησε να αναστηθεί, όπως είχε ο Ίδιος προαναγγείλει με βεβαιότητα και ακρίβεια για να χαρίσει την ανάσταση και την ζωή σε όσες καρδιές θα τον πιστέψουν και θα τον ακολουθήσουν στην ζωή τους. Εκείνος το θέλησε ''ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου τουτ' έστι τον διάβολον και απαλλάξη τούτους όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας'' (Εβρ. β' 14,15· ''Κράτος του θανάτου η αμαρτία ως κραταιούσα και συνιστώσα τον θάνατον, έχων δε ταύτην ο διάβολος, ως αίτιος αυτής, έχειν λέγεται το κράτος του θανάτου''. Ο σατανάς υπήρξε ο πρώτος αμαρτωλός και ο επινοητής της αμαρτίας, αλλά και ο πρώτος πειραστής, ο παρακινήσας τα πλάσματα του Θεού εις αμαρτίαν, ήτις επέφερε τον θάνατον. Επειδή λοιπόν παρασύρει αυτός τους ανθρώπους στον θάνατο της αμαρτίας, χαρακτηρίζεται ως έχων το κράτος του θανάτου. Και έτσι ο Λυτρωτής Χριστός να απαλλάξει αυτούς, δηλ. τους ανθρώπους, που εξ αιτίας του φόβου, που είχαν προς τον θάνατο, σε όλη την ζωή τους ήσαν αιχμάλωτοι από την δουλεία της ανησυχίας και της αγωνίας, μήπως πεθάνουν και στερηθούν όχι μόνο την παρούσα ζωή αλλά υποστούν και τα δεινά της μετά θάνατον καταδίκης. Πηγή: Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Καινής Διαθήκης, τομ.Γ', Π.Ν.Τρεμπέλα, εκδ.1956). Ο Χριστός Ανέστη Τριήμερος εκ των νεκρών και αναδείχθηκε ο παντοδύναμος και αιώνιος Νικητής του θανάτου και του Άδη, ο Αρχηγός της ζωής.
''Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη Χριστέ ο Θεός ημών...'' Η ''οικονομία'', την οποία εκπλήρωσε ο Κύριος είναι το σχέδιο της σοφίας και της αγάπης του Θεού για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Είναι το θείο σχέδιο, το οποίο συνέλαβε ο Τριαδικός Θεός και πραγματοποίησε όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος κατέβηκε στη γη. ''Ανεστράφη εν αγάπη''. Δίδαξε και παρέθεσε στους ανθρώπους τον τέλειο Νόμο της Καινής Διαθήκης. Ευεργέτησε τους πονεμένους, ασθενείς και πτωχούς. Έδωσε το τέλειο παράδειγμα αγίας ζωής και αναστροφής, ώστε οι άνθρωποι να ακούν και να βλέπουν φώς. Προσέφερε επί του Σταυρού στον Γολγοθα τον Εαυτόν Του ως θυσία αντί για εμάς και για όλους μας. Και απέθανε και ετάφη και Ανέστη εκ νεκρών τριήμερος, νικητής της αμαρτίας, του θανάτου και του άδη. Με τον τρόπο αυτόν μας εξαγόρασε και ολοκλήρωσε ''την υπέρ ημών οικονομίαν''. Η Ανάληψη του Κυρίου ανύψωσε μαζί Του τους πιστούς Του, τα ζώντα μέλη της Εκκλησίας Του ανύψωσε σε κληρονόμους του Θεού και συγκληρονόμους του Χριστού (Ρωμ.η' 14-17). Όπως ο Ίδιος ο Κύριος είπε στην Αρχιερατική Προσευχή απευθυνόμενος προς τον Πατέρα Του: ''νυν δε προς σε έρχομαι (Ιωαν.ιζ',13) και '' Ανελήφθη εν δόξη'', για να μεσιτεύσει υπέρ της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και για καθέναν από εμάς ''πάντοτε ζων εις το εντυγχάνειν υπέρ υμών'' (Εβρ. ζ' 25). Ο Ίδιος ο Κύριος είπε: ''Ιδού γαρ μεθ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος ( Ματθ.κη'20 ). Ο Κύριος μένει ''αδιάστατος'' δηλαδή τότε και συνεχώς χωρίς καμία διακοπή κοντά στους πιστούς Του ''...ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος και βοών τοις αγαπώσι σε· Εγώ ειμί μεθ' υμών και ουδείς καθ' υμών''.
Πενήντα ημέρες μετά την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου πραγματοποιήθηκε η μεγάλη Του υπόσχεση, η έλευση του Παναγίου Πνεύματος, η κάθοδος και επιφοίτησή Του επί τους αγίους Μαθητές. Η αποστολή του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο ήταν η τελευταία πράξη του Χριστού, με την οποία ολοκλήρωσε το απολυτρωτικό έργο Του. Η Πεντηκοστή λέγεται γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας, διότι ανεδείχθησαν οι Μαθητές σε Αποστόλους και κατέστησαν ποιμένες και επίσκοποι και λειτουργοί της Εκκλησίας. Το Πνεύμα το Άγιον τους πρώην άτολμους μαθητές τους ανέδειξε σε ατρόμητους κήρυκες της αληθείας και τους αγράμματους αλιείς τους ανέδειξε σε θεολόγους και πανσόφους. Από το Πανάγιο Πνεύμα φωτίσθηκαν και οι Άγιοι Πατέρες, οι οποίοι διετύπωσαν με ακρίβεια τα δόγματα της Πίστεως στις αγίες Οικουμενικές Συνόδους, αντιμετώπισαν τους κακόδοξους αιρετικούς, κατίσχυσαν την πλάνη και συνετέλεσαν στον θρίαμβο της Ορθόδοξης αληθείας. Το Πνεύμα το Άγιον ''όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας'' και μένει στην Εκκλησία και θα μένει μέχρι συντελείας των αιώνων (Ιωαν.ιδ',16). Συγχρόνως ενεργεί και σε κάθε πιστό. Ο αγαθός Παράκλητος σκηνώνει στις πιστές και ταπεινές ψυχές και τις παρηγορεί, τις στηρίζει και τις ενισχύει στον αγώνα τους, τις καθαρίζει από πάσης κηλίδος, τις φωτίζει και κινεί στο αγαθό και τις αποτρέπει και λυτρώνει από το κακό και τον εχθρό του ανθρώπου, τον διάβολο. Εργάζεται μέσα μας τον αγιασμό και μας οδηγεί στην οδό της σωτηρίας. ''Η έλευση του Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή ανακεφαλαιώνει τη σωτηριώδη οικονομία. Διότι κατ' αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται πλήρως το σωτηριολογικό μυστήριο της Αγίας Τριάδος.'' ( ''Χριστολογία Η Σταύρωση, η Ανάσταση και η Ανάληψη του Χριστού, Σταύρου Γιαγκαζόγλου επικ. Καθηγητή Δογματικής). Η Ἐκκλησία Του τελεί τα μυστήρια και καθαρίζει τους αμαρτωλούς και αγιάζει τους πιστούς και καθιστά το Βάπτισμα μυστήριο της υιοθεσίας και το Χρίσμα, μυστήριο των θείων χαρισμάτων, την Εξομολόγηση μυστήριο της αφέσεως και την Ευχαριστία κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Κυρίου και διατηρείται ζώσα η προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας Του και προετοιμάζεται η είσοδος πάντων στην βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Η Νέα Τάξη των Πραγμάτων. Ο Λυτρωτής Χριστός, ο Τριαδικός Θεός έθεσε σε νέα προοπτική την ζωή του ανθρώπου, δημιούργησε νέα κατάσταση στις σχέσεις του ουρανού και της γης, του Θεού και των ανθρώπων. Ήρθε ο Λυτρωτής και έφερε το φως της αλήθειας, την αληθή νέα θρησκεία, την θρησκεία του πνεύματος. Ήλθε και έφερε την πραγματικά νέα ηθική, την ηθική της αγάπης, πρώτιστης αρετής. Ήρθε ως μεσίτης μεταξύ του ουρανού και της γης και έφερε την συνδιαλλαγή και την συμφιλίωση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου αποστάτη. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μέγιστο και θεμελιώδες γεγονός για το μέλλον και την αιωνιότητα του κάθε ανθρώπου και όλης της ανθρωπότητας. Είναι η αρχή της νέας εποχής, της ''καινής κτίσεως'', την οποία ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού πραγματοποίησε με τον Σταυρικό Του θάνατο και την τριήμερη εκ νεκρών Ανάστασή Του. Ο άνθρωπος από μάζα έγινε πρόσωπο, από ''χοϊκός -σαρκικός'' έγινε ''πνευματικός''. Ο Απ. Παύλος, αναφέρεται στον ''ψυχικό'' άνθρωπο ή ''σάρκινο'' ή ''σαρκικό'' (1 Κορ. 3,1-3) και στον ''πνευματικό'' άνθρωπο (1 Κορ. 2,14-15). Ο ''πνευματικός'' άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος έλαβε Πνεύμα, ενώ ο ''ψυχικός'' εκείνος ο οποίος δεν έλαβε Πνεύμα. Σε ολόκληρη την περικοπή στην αποστολική Επιστολή δεσπόζει το Πνεύμα (σε επτά στίχους, κεφ. 2,10-16, η λέξη πνεύμα απαντάται οκτώ φορές). Το ίδιο συμβαίνει και με τον ''ψυχικόν'' άνθρωπο. Αυτός είναι ''ο άνθρωπος χωρίς το από Θεού Πνεύμα, ο άνθρωπος της λογικής και της φυσικής θρησκείας''. Ο Απ. Παύλος, επίσης, αναφέρεται στον ''παλαιό άνθρωπο'' (Ρωμ. 6,6. Κολ. 3,9. Εφ. 4,22) και τον ''καινό άνθρωπο''(Εφ. 2,15. 4,24) και στους συνώνυμους ''νέος άνθρωπος'' (Κολ. 3,10) και ''καινή κτίσις'' Κορ. 5,17. Γαλ. 6,15). Αυτό που ενεργεί την καινή κτίση, την νέα ζωή, είναι το Άγιο Πνεύμα, το οποίο ο άνθρωπος λαμβάνει κατά το βάπτισμα και με το οποίο πρέπει να συνεργάζεται ακριβώς για την συνεχή ανανέωσή του. Κατά συνέπεια, ο καινός άνθρωπος διαφέρει ριζικά από τον παλαιό επειδή έχει το Πνεύμα του Θεού, ενώ ο δεύτερος δεν το έχει. Διά της Υπεραγίας Θεοτόκου η γυναίκα από την εξευτελιστική κατάσταση να θεωρείται ως res (πράγμα) έγινε αυτό που εκ της δημιουργίας της ήταν, δηλ. άνθρωπος- πρόσωπο ισότιμη με τον άνδρα. Ο Θεός Λόγος, ο προαιώνιος Θεός ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του χοϊκού ανθρώπου, που με την θεία ενανθρώπηση Του εκουσίως θυσιάστηκε για τον άνθρωπο, πέθανε και αυτεξουσίως Ανέστη εκ των νεκρών και συνέτριψε τον θάνατο και τον Άδη, δηλαδή τον διάβολο, έφερε την Νέα Τάξη των Πραγμάτων. Ιδού! Ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος κατέχει την μόνη Νέα Τάξη των Πραγμάτων.
''Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός, και εις τους αιώνας''. Πολλοί λένε ότι ο Χριστός ήταν κάποιος σπουδαίος απλώς άνθρωπος, ένας φιλόσοφος, ένας επαναστάτης που έφερε μία αλλαγή εκείνη την εποχή της παρουσίας Του στη γη. Η ατροφική, νηπιακή πίστη τους εξομοιώνεται με απιστία και άρνηση στην λυτρωτική ενέργεια του Χριστού. Καμιά χρονική περίοδος δεν υπάρχει για το λυτρωτικό έργο του Χριστού. Αυτό ισχύει για έργα ανθρώπινα, για δυνάμεις ανθρώπινες, που κινούνται σε κάποιον ανθρώπινο χρόνο και δημιουργούν θόρυβο αλλά παρακμάζουν, ξεχνιούνται, πεθαίνουν. Ο Χριστός, όμως, είναι ο ίδιος και σήμερα, όπως και στο παρελθόν, όπως και στο αιώνιο μέλλον. ''Στο όραμα της Αποκάλυψης του Ιωάννη Εκείνος λέγει για τον εαυτό Του από τους ουρανούς '' Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ'' (Απ.1,8) ''και ο ζών, και εγενόμην νεκρός και ιδού ζων ειμί εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου'' (Απ. 1,18). Πριν από τον Χριστό και πάλι ο Χριστός ήταν, και μετά τον Χριστό-πάλι ο Χριστός. Και πάλι στο τέλος θα αγγελθεί ''μετά δυνάμεως και δόξης πολλής''. ( Λουκ.21,27). Θα έρθει πάλι, για να δώσει το τέλος αυτού του δράματος του κόσμου, του οποίου ο ίδιος έκανε και την αρχή. Θα πείτε· ''το μυστήριον τούτο μέγα εστίν'' (Εφ.5,32)! Άραγε η πεταλούδα είναι μικρό μυστήριο? Πόσο πάλλον ο Δημιουργός της πεταλούδας!'' ( Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...Ιεραποστολικές Επιστολές Α', σελ.290, εκδ. Εν πλώ). Από την έλευσή του Ιησού Χριστού ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αδιάκοπη κίνηση των λαών προς τον Ιησού ή απομάκρυνσης από Αυτόν. Από την ώρα που ήλθε ο Ιησούς Χριστός ένας νέος παλμός δόνησε την γη, ένας νέος ρυθμός δόθηκε στην λογική δημιουργία. Γύρω του οι άνθρωποι στέκονται έκπληκτοι. Όταν Τον ρώτησαν οι Εβραίοι '' Σύ τις εί ''? τους είπε ο Ιησούς ''την αρχήν ό,τι και λαλώ υμίν'' (Ιωαν.8,25). Και αρχίζει η αντιλογία. Σημείο αντιλεγόμενο ο Ιησούς Χριστός! Το προείπε ο δίκαιος Συμεών. ''Σχίσμα ουν εν τω όχλω εγένετο δι' αυτόν'', διαβάζουμε πολλές φορές στα ευαγγέλια.
Ήρθε, έγινε ο Ίδιος άνθρωπος, για να λυτρώσει τον άνθρωπο, να τον ελευθερώσει ''εκ της δουλείας του εχθρού''. Ανέβηκε επάνω στον Σταυρό. Απέθανε. Ανέστη. Διέλυσε το κράτος του διαβόλου, πάτησε με τον θάνατό Του τον θάνατο. Λύτρωσε το πλάσμα Του. Ο διωγμός του διαβόλου από τον θρόνο της τυραννίας του επί του ανθρώπου έχει συντελεσθεί. Λίγος μόνο καιρός θα του παραχωρηθεί, για να ολοκληρωθεί το σχέδιο το προαιώνιο του Θεού και έπειτα...το ΤΕΛΟΣ! Ο τύραννος το νιώθει, το βλέπει αυτό καθαρά, αλλά δεν γνωρίζει το μέλλον, γι' αυτό λυσσαλέα ποδοπατεί τα έργα του Θεού ''έχων θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει'' (Αποκ.ιβ'12). Δαιμονική λύσσα που στρέφεται καταστροφική και προς τα άλλα δημιουργήματα του Θεού, τα ζώα και την λοιπή κτίση. Όμως, μόνος του ο διάβολος ενεργεί? όχι! ό,τι κακό κάνει, το κάνει με την άδεια του Θεού! Ο ίδιος βρίσκεται βυθισμένος ολόκληρος στην αμαρτία και την παρανομία, τα όσα όμως κάνει σε εμάς, δεν τα κάνει κρυφά από τον Θεό, τα κάνει μόνον με την άδεια του Θεού, κάνει μόνον όσα του επιτρέπει ο Θεός! ''η θέλησίς του είναι μοχθηρή, η εξουσία του όμως ποτέ δεν είναι ανεξέλεγκτη. Διότι η μεν θέλησίς του προέρχεται από τον εαυτό του, η εξουσία του όμως προέρχεται από τον Θεόν. Αυτό που εκείνος από κακία επιθυμεί να κάμη, ο Θεός από δικαιοσύνη του επιτρέπει να το πραγματοποιήση'' (αγ. Γρηγόριος ο Μέγας, ο Διάλογος). Γιατί ο διάβολος χωρίς να το θέλει ή να το φαντάζεται μέσα στη μανία του να καταστρέψει τα έργα του Θεού γίνεται πιστός υπηρέτης των σωστικών σχεδίων του Θεού.
Συνεχίζεται Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου