Κ.Σ.
Ευφραίνου ψυχή μου· μεγάλωσε το βρέφος σου και περιζώθηκε με δύναμη πιο κραταιά από τη γη. Εκείνος που γκρεμίζει όλους τους πύργους σου από καπνό, μεγάλωσε στον κόσμο και ο κόσμος δεν τον παρατήρησε και δεν τον αναγνώρισε.
Η έρημος ήταν συντροφιά του, η σκέψη και η προσευχή σύνδεσμος με τον ουρανό, την πατρίδα του...
Να τος! Ελεύθερα ξεκινά να επισκεφθή το σκοτεινό σου γένος. Στα μάτια του λάμπει η αιωνιότητα...Και στα χέρια του κατοικεί η αιωνιότητα...Πιο δυνατός από τον κόσμο εξέρχεται, για να παλέψει με τον κόσμο, με όλους τους σκιώδεις κόσμους σου, ψυχή φυλακισμένη. Ευφραίνου ψυχή μου· δες το βρέφος σου πόσο αθόρυβα μεγάλωσε μέσα στον κόσμο και περιζώθηκε με δύναμη πιο κραταιά από τον κόσμο.
Ήρεμος, όπως κάθε ήρωας, συνειδητοποιημένος για την ακατανίκητη δύναμή του και την εκ των προτέρων ηττημένη αδυναμία των εχθρών, βαδίζει ο πεφιλημένος μου ανάμεσα στα θηρία και τα θηρία παραμερίζουν απ' τον δρόμο του, φόβο γεμάτα.
Πράγματι· η φύση τον αναγνώρισε, πριν από τους ανθρώπους και υποτάχθηκε σ΄ αυτόν σαν αληθινός δούλος στον αληθινό αφέντη του.
Αλλά, από τους ανθρώπους, μόνον ένας τον αναγνώρισε και κραύγασε· και η κραυγή του έμεινε φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Φωνή που οι άνθρωποι την έπνιξαν γρήγορα με βία και αίμα. Γιατί η βία είναι το όπλο του αδύναμου και το αίμα ο δρόμος της αδυναμίας από τον Κάϊν έως τον Ηρώδη...(LII.52).
Ας σκύψει ο ουρανός κι ας ανυψωθή η γη· ανοίγει το στόμα του ο προαιώνιος Νους, ο γεννημένος στην σπηλιά της ψυχής μου από το Πνεύμα το Άγιον και την Πανάχραντον Παρθένον!
Τα λόγια Του στάζουν στους τάφους και η στάχτη αρχίζει να πρασινίζει και να ανθίζει...
Οι περιφρονημένοι από τον κόσμο και οι περιφρονητές του κόσμου τρέχουν να Τον συναντήσουν, ενώ του κόσμου οι λατρευτοί τρομοκρατημένοι φεύγουν μακριά Του.
Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα. Πριν από τον άνθρωπο, εγώ είμαι.
Έτσι μιλάει η Σοφία, η γεννημένη στην παρθενία σου, ψυχή μου. Άκουσε και κατανόησε την αιωνιότητά σου, τη χαμένη στη στάχτη του χρόνου.
Κάθε ψυχή που ποιεί το θέλημα του Πατρός του ουρανίου μπορεί να ονομασθή μητέρα της Σοφίας του Θεού.
Έτσι σου μιλάει η Σοφία του Θεού, η γεννημένη μέσα σου από το Πνεύμα το Άγιον, ψυχή μου:
Εγώ είμαι η ζωή και η ανάσταση των νεκρών. Όποιος διακόπτει την σχέση του μαζί μου, διακόπτει την σχέση του με την ζωή και γίνεται σύννεφο καπνού, όπου μήτε φως υπάρχει μήτε υγρασία.
Εσείς που νομίζετε πως είστε ζωντανοί, αλλά ουσιαστικά είστε ένα νεκρό σύννεφο καπνού μόνον που κινείται από τον τυχαίο άνεμο, ελάτε προς εμένα και θα σας γεμίσω φως και ύδωρ, φως αληθινόν και ύδωρ ζων και θα είστε ζωντανοί εν τη αληθεία.
Εσείς που οικειοθελώς έρχεσθε προς εμένα και γεμίζετε από την ζωή μου, απολέστε τον εαυτό σας, όπως τον έκτισε ο κόσμος, και γίνετε ένα μαζί μου, όπως εγώ είμαι ένα με τον Πατέρα τον ουράνιον.
Αληθινά! Δεν θα σας φοβίζει πια ο χρόνος, γιατί ο χρόνος είναι το μαστίγιο του κόσμου και ανήκει στον κόσμο και όχι σ' εμένα.
Ούτε θα σας συγχύσει ο κλονισμός στον χρόνο και στον χώρο, γιατί όλοι οι κλονισμοί είναι εγωπαθή σφυρίγματα του μαστιγίου στην αρένα και ανήκουν στον κόσμο και όχι σ' εμένα.
Σας δίνω την ειρήνη μου, που μήτε ο χρόνος μπορεί να τη ροκανίσει μήτε ο χώρος να τη στενέψει μήτε όλοι οι κλονισμοί του κόσμου να την κλονίσουν.
Όσοι είναι γεμάτοι με κόσμο, είναι άδειοι από ζωή και δούλοι του κόσμου. Όσοι είναι γεμάτοι με ζωή, είναι άδειοι από κόσμο και υιοί της ζωής.
Εγώ είμαι γεμάτος ζωή και ο θάνατος δεν έχει θέση σε εμένα ούτε όση η άκρη της βελόνας. Γι' αυτό ο κόσμος δεν με γνωρίζει, γιατί κόσμος δεν υπάρχει σ' εμένα. Ο κόσμος γνωρίζει μόνον τα δικά του, όπως και η ζωή μόνον τα δικά της γνωρίζει.
Και πράγματι, εγώ είμαι ο πιο άγνωστος επισκέπτης του κόσμου. Ήλθα για να προσφέρω κι όχι για να πάρω. Από το τίποτε δεν έχεις κάτι να πάρεις. Προσφέρω από την πληρότητά μου. Η δική μου πληρότητα είναι η πληρότητα του Θεού Πατέρα, που με απέστειλε να δώσω τον εαυτόν μου στον κόσμο και να ζωοποιήσω τους τάφους και να επιστρέψω πάλι στο βασίλειο της ζωής. Εγώ και η ζωή ένα είμαστε. Και πριν τον Αδάμ εγώ είμαι. Και μετά τον Αδάμ εγώ είμαι.
Ψυχή μου, αναστήσου! Όσο ο Αναστάς βρίσκεται σε σένα, αναστήσου! Όταν Αυτός φύγει από εσένα, εσύ δεν θα μπορείς παρά μονάχα να γεννάς νεκρούς και να θάβεις νεκρούς...
Γίνε ακοή και υπακοή, άψυχε γόνε της ψυχής μου, και αναστήσου από τον τάφο... (LIII.53).
(Αποσπάσματα από το βιβλίο ''Προσευχές στην Λίμνη'', Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ.138-139, 141-143, εκδ. Ορμύλια, 2021).
Στην εισαγωγή του βιβλίου (έτους 1922), ο τότε πατήρ και νυν Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) γράφει για το βιβλίο και για τον τότε Σεβασμιώτατο και νυν Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς:'' Διαβάζω και μελετώ τις Προσευχές στη Λίμνη, όμως όλο το γλυκό τους θέλγητρο αναδύεται στην ψυχή μου, όταν τις μελετώ και τις διαβάζω προσευχητικά. Αυτός, ο θαυματουργός των ρυθμών της προσευχής, έχει εξουσία επάνω στην ψυχή μου....Αυτός με την προσευχή σκέφτεται, με την προσευχή φιλοσοφεί. ...Αισθάνεσαι πως μέσα από αυτόν μιλάνε οι φωτεινές ψυχές των μεγάλων Ορθοδόξων αγωνιστών, ιδιαιτέρως η μαγευτική ψυχή του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. Αυτός με την προσευχή αισθάνεται τον Θεό, με την προσευχή αισθάνεται και όλην την κτίση. Αυτός είναι σε προσευχητική σχέση με τα πάντα. Προς αυτό οδηγεί η Ορθοδοξία και μόνον η Ορθοδοξία....
Με την δική του χριστονοσταλγική ψυχή εμείς ερωτευόμαστε τον Χριστόν και, όσο οι δούλοι του χρόνου και του χώρου σφάζονται στα νωθρά πλούτη της γης, ο ατρόμητος αγωνιστής μας για την Αιωνιότητα στέκεται προκεχωρημένο φυλάκιο της ψυχής μας, γονατίζει, κάνει μετάνοιες, θρηνεί και προσεύχεται υπέρ πάντων και πασών. Κύριε φιλάνθρωπε, προσευχοποίησέ με με την προσευχητικότητα του Σεβασμιωτάτου πατρός Νικολάου.''.
Στις 19-5-2003 η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας ανεκήρυξε Άγιο τον αγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς (1880-1956) και στις 2-5-2010 ανεκήρυξε Άγιο τον αγ. Ιουστίνο Πόποβιτς (1894-1979).
Κ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου