Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος*
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος παρέβηκε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ξέπεσε ἀπ’ τὴ ζωὴ τοῦ Παραδείσου, ἐπακολούθησε τὸ δέσιμό του σὰν μὲ δύο ἁλυσίδες.
Ἡ μία εἶναι ὁ δεσμὸς τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καὶ τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, ὅπως εἶναι ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα, ἡ φιλία, ἡ γυναῖκα, τὰ παιδιά, οἱ συγγενεῖς, ἡ πατρίδα, τὰ κτήματα καὶ γενικὰ ὅλα ὅσα φαίνονται (τὰ ὁρατά), ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διατάζει νὰ λυνόμαστε μὲ τὴν προαίρεσή (θέλησή) μας.
Ἡ ἄλλη ἁλυσίδα εἶναι ἄδηλη καὶ ἀφανής. Διότι εἶναι δεμένη ἡ ψυχὴ μὲ σκοτεινὰ δεσμὰ ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων οὔτε τὸν Θεὸ ν’ ἀγαπήσει μπορεῖ, οὔτε νὰ πιστέψει, μήτε νὰ προσευχηθεῖ ὅπως ἀκριβῶς θὰ ἤθελε. Γιατὶ ἀπὸ τὴν παράβαση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ὅλοι συναντοῦμε μέσα μας ἀντίσταση σὲ ὅλα, καὶ στὰ φανερὰ καὶ στὰ ἀφανῆ.
Ὅταν, λοιπόν, κανεὶς ὑπακούσει στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’ ὅλα τὰ βιοτικὰ πράγματα καὶ ἀπαρνηθεῖ ὅλες τὶς σαρκικὲς ἡδονές, τότε ἀφοῦ παραμείνει κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ ἀφοσιωθεῖ σ’ Αὐτόν, παίρνει θεία δύναμη καὶ μαθαίνει ὅτι μέσα στὰ ἄδυτα τῆς καρδιᾶς κρύβεται κάποια ἄλλη πάλη καὶ κάποιος ἄλλος πόλεμος λογισμῶν. Καὶ ἂν παραμείνει ἔτσι κοντὰ στὸν Θεὸ κ’ ἐπικαλεῖται τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ, μὲ μεγάλη πίστη καὶ ὑπομονή, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τοὺς φραγμοὺς ἐκείνους καὶ τὸ σκοτάδι τῶν πονηρῶν πνευμάτων, δηλαδὴ ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν κρυμμένων παθῶν.
Τοῦτον τὸν πόλεμο, μὲ τὴν χάρη καὶ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μποροῦμε νὰ τὸν καταργήσουμε.
Χωρὶς ὅμως τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο νὰ λυτρώσει κανεὶς τὸν ἑαυτό του ὥστε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν πάλη τῶν λογισμῶν. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ κανείς, εἶναι νὰ ἀντιλέγει στοὺς λογισμοὺς καὶ νὰ μὴν εὐχαριστεῖται μ’ αὐτούς.
* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Γ΄, Παράφρασις Συμεὼν τοῦ Μεταφραστοῦ Εἰς τοὺς Πεντήκοντα Λόγους (Περὶ Ἐλευθερίας τοῦ νοῦ), 145 (ρμε΄).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου