Ὀκτώ δεκαετίες ἀργότερα…

Ὀκτώ δεκαετίες ἀργότερα…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

     Τιμοῦμε πάλι σήμερα - θεωρητικά τοὐλάχιστον - τό ἐκτυφλωτικό ἔπος τοῦ 1940. Τιμοῦμε τήν τελευταία μαζική πράξη ἀντιστάσεως του πάλαι ποτέ λαοῦ τῆς ἀντιστάσεως. Τό κύκνειο δηλαδή ἆσμα του, στή μέση μιᾶς πορείας πού εἶχε βεβαίως δρομολογηθεῖ ἀρκετά πρίν. Μιᾶς πορείας ἐκποιητικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί πολιτισμικῆς ἐκπόρνευσης. Ἦταν ἡ τελευταία λαμπρή συλλογική πράξη του, λίγο πρίν ὑποταχτεῖ ἑκουσίως καί σχεδόν καθ' ὁλοκληρίαν πιά στά σκουπίδια.

     Ὀκτώ δεκαετίες πλέον ἀργότερα, ἔχουμε ἀπομείνει παραδομένοι στήν παρακμή καί τήν ἀσυναρτησία, τυφλοῖ καί ἀμνησιακοί, ἀκούγοντας λόγια γιά ἔργα τοῦ παρελθόντος, πού δείχνουν νά εἶναι ὅμως πιά πολύ μακριά ἀπό μας, ὥστε νά μποροῦν πραγματικά νά μᾶς ἀγγίξουν.

     Γιατί καί οἱ λέξεις ἔχουν πιά πλήρως μεταλλαχθεῖ, μαζί μέ τούς ἀνθρώπους. Καί ἔχουν πιά χάσει τό νόημά τους. Τί νόημα ἔχει δηλαδή ἄραγε ἡ λέξη «αὐταπάρνηση» στούς καιρούς τῆς ἀποθέωσης τοῦ ψυχωτικοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ; Τί νόημα ἔχει ἡ λέξη «γενναιότητα» στούς καιρούς τοῦ πανικοῦ καί τοῦ παρανοϊκοῦ φόβου (πού μέ τόσο τρομακτικό παραλογισμό τόν θέριεψε μέσα μας ἡ τελευταία τριετία); Ἤ στούς καιρούς τῆς δειλίας, τοῦ ἄκρατου ἐνδοτισμοῦ καί τῆς προδοσίας (ὅπως τά ζοῦμε ἐντονότερα ἀπό ποτέ σήμερα στά ἐθνικά μας θέματα) οἱ λέξεις «ἡρωισμός» καί «φιλοπατρία»; Ἤ, τέλος, στούς καιρούς τοῦ ὑστερικοῦ μηδενισμοῦ ἡ λέξη «πίστη»;

     Καί πῶς νά ἀκουστεῖ τό ὅτι κάποιοι κάποτε πῆγαν τραγουδῶντας στόν πόλεμο, ἀποφασισμένοι νά πεθάνουν, ὅταν σήμερα ἔχεις καταντήσει ἕνα ταλαίπωρο ψοφοδεές ὄν, ὑστερικά ἐγκλωβισμένο στόν τρόμο τοῦ θανάτου; Νευρωτικά ὑποχείρια πλέον τοῦ Τίποτε, κενά καί θλιβερά σαρκία, πού καταλήξαμε νά περιφερόμαστε δίχως νόημα καί σκοπό, κατεσθίοντας ἀμάσητη ὅλη τή σιχασιά της νεοεποχίτικης ἀτζέντας, προσκυνῶντας κάθε λογῆς εἴδωλα καί ἀπομένοντας ἄπνοοι ἀπό τόν ἐγκάθετο τρόμο πού μέ διάφορες ἀφορμές σπέρνουν τά ζοφερά ἀφεντικά μέσα στίς ψυχές μας. Μία ἄχρωμη καί βαθέως ὑπνώττουσα ἀνθρωπομᾶζα, πού κατ' οὐσίαν ἀναμένει πιά μόνο τήν ὥρα πού ὡς σκέτος χοῦς εἰς σκέτον χοῦν ἀπελεύσεται.

     Καί βέβαια, ἀκόμη κι ἄν κάτι πάει κάποια στιγμή ν' ἀναρριπίσει μέσα σου, αὐτός ὁ τόπος πιά δέν τό ἀφήνει. Αὐτός ὁ τόπος, πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια τόν λυμαίνονται γονυκλινεῖς ριψάσπιδες, ἄθλιες δωσιλογικές ἐλίτ, θλιβερές πολιτικές καρικατοῦρες, ἀνάξιοι καί θεομάχοι ἱεράρχες, τραγικοί δικαστές, ἀνελλήνιστοι δάσκαλοι, ξεπουλημένοι κονδυλοφόροι, γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες, ἐλεεινoί νεοταξίτικοι στρατοί καί ἕτερες φασίζουσες μειοψηφίες «δικαιωματάδων» καί ὑπερασπιστῶν της κάθε διαστροφῆς, σέ τραβάει συνεχῶς πρός τά κάτω, μέ χιλιάδες τρόπους. Μέ τήν ἐκποίηση καί ἀποδόμηση τῶν πάντων. Μέ τόν συστηματικό ἐκφοβισμό, μέσῳ τῆς χρησιμοποίησης ἀσθενειῶν καί κάθε λογῆς ἀκόμη στυγνά ἐπινοημένων (ὁρατῶν τε καί ἀοράτων) ἐχθρῶν. Μέ τή χυδαιότητα τῶν ἐγκάθετων ΜΜΕ. Μέ τή φασιστική ἰδεολογική τρομοκρατία μιᾶς μηδενιστικῆς πλέμπας, πού ἐξεμεί τήν ψευτοπροοδευτική της ὑστερία ἐνάντια σέ κάθε τί τό αὐτονόητο καί καθυβρίζει μέ αἰσχρότητα κάθε τί τό αὐθεντικό. Μέ τή λύσσα πού ξεβράζει καθημερινά, ἐξουθενώνοντας χυδαῖα ἤ διώκοντας ἀπάνθρωπα ὅσους ἀντιστέκονται ἐνάντια στή «λογική» τῆς πλειοψηφίας καί κόντρα στό ρεῦμα τῶν μιαρῶν Καιρῶν. Αὐτός ὁ τόπος ἔχει πιά ταχθεῖ γιά νά σέ βουλιάζει ἀδυσώπητα μέσα στόν δύσοσμό του βοῦρκο.

     Ὀκτώ δεκαετίες ἀργότερα λοιπόν. Ὀκτώ δεκαετίες ἀλαλάζουσας βλακείας, ἐξουθενωτικῆς ἀμνησίας καί ἕρπουσας ὑποταγῆς. Ὀκτώ δεκαετίες, πού μάθαμε μονάχα νά πιθηκίζουμε κομπλεξικά, ψελλίζοντας «σπασμένες λέξεις ἀπό ξένες γλῶσσες», νά μηρυκάζουμε ἧττες καί ἐνδοτισμούς ἤ νά ψιθυρίζουμε μιθριδατικά «δέν βαριέσαι» καί «δέν πειράζει». Ὀκτώ δεκαετίες ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, προδοσίας τῆς πίστης μας, ἐθελότρεπτου εὐνουχισμοῦ καί ἑκούσιου ἀποχωρισμοῦ ἀπό ὅλα τά βασικά δομικά στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς μας. Ὀκτώ δεκαετίες πού πάψαμε νά γράφουμε ὡς λαός Ἱστορία (ἐκτός δηλαδή καί ἄν ἐννοοῦμε ὡς ἱστορική διαδρομή τό σταδιακό βούλιαγμα στόν βάλτο). Ὀκτώ δεκαετίες πού ὁ τόπος μας θυμίζει ὅλο καί πιό ἔντονα τή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, πού ξανακούσαμε στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς περασμένης Κυριακῆς: μία χώρα πού ζοῦσε μακριά ἀπό τόν Θεό καί πού ὅταν Ἐκεῖνος τήν ἐπισκέφθηκε καί τήν εὐεργέτησε μέ τή θαυματουργία Του, ἀντί νά τήν τιμωρήσει, παρά ταῦτα οἱ κάτοικοί της καί πάλι δέν τόν δέχθηκαν καί τοῦ ζήτησαν νά φύγει πέρα ἀπό τά ὅρια τῆς γῆς τους. Ὀκτώ δεκαετίες ἑκούσιας ἐξορίας καί αὐτεξούσιας καταβαράθρωσης.

     Καί δέν εἶναι βέβαια ποῦ δέν μπορεῖ νά ξημερώσει. Στό χέρι Του εἶναι. Δηλαδή, σέ τελική ἀνάλυση, καί πάλι στό δικό μας χέρι. Ἀρκεῖ νά τό θελήσουμε πραγματικά. Ἀρκεῖ νά προσευχηθοῦμε γι' αὐτό, νά κλάψουμε γι' αὐτό καί νά ἀγωνιστοῦμε γι' αὐτό. Τό μονοπάτι πάντως γιά νά βγοῦμε πάλι στό φῶς τό γνωρίζουμε ποιό εἶναι: λέγεται μετάνοια καί πνευματικός ἀγῶνας. Μποροῦμε ἄραγε νά τό ξαναβροῦμε ἀνάμεσα στά ἀποκαΐδια καί τά χαλάσματα;

πηγη: aktines.blogspot.com