Κ.Σ.
Ας κάνουμε ένα μακροβούτι εκεί...στο σκοτεινό βυθό του εγώ... !! και ας αναρωτηθούμε: προσευχόμαστε? Αν η απάντηση είναι ''ναι, εννοείται ότι προσεύχομαι, είμαι ευσεβής χριστιανός'', ...ας ταπεινωθούμε!!!
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2018 ( σ.σ. αγίου Σωφρονίου του Αθωνίτου, μετά την κατάταξη του Αγίου, στις 27-11-2019, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας).
''...Η προσευχή είναι μία πράξη υψίστης σοφίας που υπερέχει από κάθε κάλλος και αξία. Στην προσευχή κρύβεται η αγία αγαλλίαση του πνεύματός μας. Οι δρόμοι όμως της δημιουργίας αυτής είναι περίπλοκοι. Μυριάδες φορές θα βιώσουμε τόσο τη φλογερή ανάταση προς τον Θεό, όσο και τις επαναλαμβανόμενες εκπτώσεις από το Φως Του. ...
Η αληθινή προσευχή προς τον αληθινό Θεό είναι κοινωνία με το Πνεύμα του Θεού, το Οποίο προσεύχεται μέσα μας. Αυτό μας κάνει να γνωρίσουμε τον Θεό· οδηγεί το πνεύμα μας σε κατάσταση θεωρίας της αιωνιότητος. Η πράξη της προσευχής ως χάρη που κατεβαίνει Άνωθεν υπερβαίνει τη γήινη φύση μας, και για τον λόγο αυτό το φθαρτό σώμα, που είναι ανίκανο για την ανάβαση στη σφαίρα του Πνεύματος, αντιστέκεται σε αυτήν. Η διάνοια, ανίσχυρη να περιλάβει την απειρότητα, εναντιώνεται, κλονίζεται από τις αμφιβολίες και απωθεί ό,τι υπερβαίνει την αντίληψή της. Το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και το οποίο ρυθμίζει τη ζωή του σύμφωνα με άλλους σκοπούς, διαμετρικά αντίθετους προς την προσευχή, αντιπαρατίθεται σε αυτήν. Τα ενάντια πνεύματα δεν μπορούν να την αντέξουν. Μόνο όμως η προσευχή ανακαλεί τον κτιστό κόσμο από την πτώση του, υπερνικώντας τη μονοτονία και την αδράνειά του με τη μεγάλη ένταση του πνεύματός μας κατά την τήρηση των εντολών του Χριστού. Ο αγώνας για την προσευχή είναι κοπιώδης. Οι καταστάσεις του πνεύματός μας εναλλάσσονται: Μερικές φορές η προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός, ενώ άλλοτε η καρδιά ξηραίνεται. Ας είναι όμως κάθε μείωση της ευχητικής δύναμης όσο το δυνατόν σύντομη. Προσευχή πολλές φορές σημαίνει να ομολογούμε στον Θεό την άθλια κατάστασή μας: αδυναμία, ακηδία, αμφιβολίες, φόβους, λύπη, απόγνωση, με έναν λόγο, καθετί που συνδέεται με τις συνθήκες της υπάρξεώς μας. Να ομολογούμε χωρίς να επιζητούμε όμορφες εκφράσεις ούτε και λογικό ειρμό...Συχνά αυτός ο τρόπος στροφής προς τον Θεό γίνεται η αρχή της προσευχής-διαλόγου.
Μερικές φορές θα βρισκόμαστε πάνω στα κύματα της Θείας Αγάπης, την οποία με αφελή τρόπο θα εκλάβουμε μονομερώς ως δική μας αγάπη προς Αυτόν. Έτσι συνέβαινε σε μένα: Δεν τολμούσα να διανοηθώ ότι ήταν δυνατόν ο απείρως μέγας Δημιουργός του σύμπαντος να επιβλέψει σε μένα τον μηδαμινό και αχρείο. Και έλεγα:
'' Ω, αν ήταν δυνατόν Εσύ να με αγαπάς τόσο, όσο Σε αγαπώ εγώ!...Βλέπεις άραγε πόσο διψά για Σένα η καρδιά μου μέρα και νύκτα? ''Κλίνον προς με''· φανέρωσέ μου το πρόσωπό Σου· ποίησόν με όπως Εσύ θέλεις να βλέπεις αυτούς που έπλασες· όπως Εσύ, Πανάγιε, μπορείς να δέχεσαι και να αγαπάς...''.
Δεν γνώριζα τι έλεγα (βλ.Λουκ.9,33)·δεν τολμούσα να σκεφθώ ότι Αυτός ο Ίδιος προσεύχεται μέσα μου. ...
Ο Θεός, για να αναγνωρίσουμε τις δωρεές που προέρχονται από Αυτόν, αφού μας επισκεφθεί, μας εγκαταλείπει για κάποιο χρονικό διάστημα. Η Θεοεγκατάλειψη προξενεί παράδοξη εντύπωση. ...
...Με την προσευχή της μετανοίας αξιώθηκα να δεχθώ την πρώτη επίσκεψη, αλλά και με προσευχή, πιο θερμή όμως, ελπίζω να επανέλθει Αυτός. Και πράγματι, Αυτός έρχεται. Συχνά, και μάλιστα συνήθως μεταβάλλει τον τρόπο του Ερχομού Του. Έτσι ακατάπαυστα εμπλουτίζομαι από τις επισκέψεις αυτές στο επίπεδο του Πνεύματος: Άλλοτε μέσα από παθήματα, και άλλοτε μέσα από χαρά, αλλά εγώ αυξάνω. Αυξάνει η ικανότητά μου να παραμένω για περισσότερο χρονικό διάστημα στην άγνωστη μέχρι τότε σφαίρα. ''.
Κράτα σταθερά τον νου σου στον Θεό και θα έλθει μια στιγμή κατά την οποία το αθάνατο Πνεύμα θα αγγίξει την καρδιά. ...''.
Μετά από αυτά που εξομολογητικά και ταπεινά γράφει ο άγιος Σωφρόνιος η απάντηση στο ερώτημα '' προσευχόμαστε?'' είναι η ίδια? Εάν δεν είναι η ίδια (απάντηση) και αρχίσαμε να κλονιζόμαστε, ο αγ. Σωφρόνιος μας στηρίζει και γράφει: '' Συχνά και με πολλούς τρόπους θα αισθανθούμε την ανικανότητα του νου μας να υψωθεί προς Αυτόν· κάποτε θα στεκόμαστε στα όρια, τρόπον τινά, της αφροσύνης και με πόνο καρδιάς θα ομολογούμε σε Αυτόν την οικτρή μας κατάσταση: '' ...Εσύ είσαι η Αγάπη· έλα λοιπόν Εσύ ο Ίδιος, ''σκήνωσον εν εμοί'' και πραγματοποίησε μέσα μου όσα μας προσέταξες, γιατί η εντολή Σου υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνάμεις μου...Καταπονείται ο νους μου, δεν μπορεί να Σε καταλάβει...Θέλω σε όλα να κάνω το θέλημά Σου, αλλά οι ημέρες μου παρέρχονται με αδιέξοδα αντιφάσεων...Τρέμω μήπως Σε χάσω εξαιτίας των πονηρών εκείνων λογισμών που φωλιάζουν στην καρδιά μου· και ο φόβος αυτός με καθηλώνει σε σταυρό...Έλα λοιπόν γιατί πνίγομαι και σώσε με, όπως έσωσες τον Πέτρο που τόλμησε να βαδίσει πάνω στα κύματα της θάλασσας για να Σε συναντήσει'' (βλ. Ματθ.14,28-31).Κ.Σ.
ΣΗΜ: αποσπάσματα από το βιβλίο ΄΄ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ'', Α' ΜΕΡΟΣ '' Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΩΣ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου