Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Το επαίσχυντο ξεθώριασμα της διάκρισης των εξουσιών σε φόντο παγκόσμιας υγειονομικής δικτατορίας
Περίληψη: Μιλώντας για μία ακόμη φορά την ίδια ακριβώς γλώσσα με εκείνη που μιλούν τα μέλη της κυβέρνησης (η διάκριση των εξουσιών έχει πάει προ πολλού περίπατο), το Συμβούλιο της Επικρατείας καθαγίασε το πρόστυχο πρόστιμο των 100 € για τους πολίτες ηλικίας άνω των 60 ετών και απέδειξε ότι επέλεξε ξανά να γίνει βαστάζος της «έξυπνης υγειονομικής δικτατορίας». Διαστρεβλώνοντας την ιατρική και την νομική πραγματικότητα, έφτιαξε ένα συνταγματικό κουστουμάκι που ταιριάζει γάντι στους παλιάτσους με το χιτλερικό μουστάκι. Έτσι, διεκδικεί επάξια την μετονομασία του από Συμβούλιο της Επικρατείας σε Συμβούλιο της Νομικής Ακρατείας. Στο κείμενο που ακολουθεί επισημαίνονται οι απαράδεκτες στρεβλώσεις, μέσω των οποίων το εν λόγω δικαστήριο συσκότισε την νομική αλήθεια, εμφανίζοντας, μεταξύ άλλων, την απειλή (threat) ως δήθεν αθώα προσφορά-κίνητρο (offer-incentive) για τον πολυπόθητο εμβολιασμό. Επίσης, αναδεικνύεται η πρωτοβουλία 81 Γερμανών επιστημόνων, στην συντριπτική πλειονότητά τους καθηγητές πανεπιστημίων, οι οποίοι απέστειλαν στους βουλευτές του γερμανικού κοινοβουλίου ένα κείμενο περί της αντισυνταγματικότητας του υποχρεωτικού εμβολιασμού για τον κορωνοϊό, επικαλούμενοι επτά επιχειρήματα (“Sieben Argumente”). Φυσικά, το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας τούς έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του και, όπως το δικό μας Συμβούλιο, έτσι και αυτό ευλόγησε ως συνταγματικό τον στοχευμένο-υποχρεωτικό εμβολιασμό για συγκεκριμένες ομάδες. Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι, αν προσφύγει στην δικαιοσύνη, θα δικαιωθεί, ξεχνά ότι ζει στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο της εποχής του κορωνοϊού. Σε αυτόν τον κόσμο, οι δικαστές έχουν μεταλλαχθεί από ανεξάρτητα-αντικειμενικά όργανα απονομής της δικαιοσύνης και προστασίας του πολίτη σε φερέφωνα καταλογισμού του αδίκου και διακινδύνευσης των συμφερόντων του πολίτη!
Χωρίς κανένα αίσθημα αιδούς, οι νομικοί βραχίονες της «έξυπνης υγειονομικής δικτατορίας» απεφάνθησαν ότι το επίμαχο «πρόστυχο πρόστιμο» αποτελεί «συνταγματικά ανεκτό περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων των διαδίκων», επειδή τάχα:
«βασίζεται σε επίκαιρα και τεκμηριωμένα επιστημονικά και επιδημιολογικά δεδομένα και αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση σκοπών μείζονος δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή στην προστασία των ατόμων της ηλικιακής αυτής ομάδας έναντι της βαριάς νόσησης και του θανάτου, στην αποσυμφόρηση του συστήματος υγείας και στην αποσόβηση του κινδύνου κατάληψης άλλων ΜΕΘ».
Όσο λιγότερες είναι οι αποχρώσεις που μπορεί να αναγνωρίσει ένα δικαστήριο σε μια υπόθεση, τόσο περισσότερες είναι οι υπόνοιες ότι το μυαλό των δικαστών έχει μολυνθεί από τον ιό του ολοκληρωτισμού. Για το ΣτΕ υπάρχει πρωτίστως μία μπαγιάτικη καραμέλα που χρησιμοποιείται «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν»: πρόκειται για το περίφημο «δημόσιο συμφέρον», την πάγια «συνταγματική μάσκα», που είχε φορέσει το ΣτΕ και επί οικονομικής κρίσεως για να καθαγιάσει την σφαγή των Ελλήνων και τον ανασκολοπισμό του Συντάγματος!
Με δυο μόνο λέξεις-φετίχ, το Συμβούλιο της Νομικής Ακρατείας, το οποίο μοιάζει πλέον με πλυντήριο κάθε «έξυπνης δικτατορίας», ξέρει εδώ και πολλά χρόνια να διαγράφει μονοκονδυλιά όλες τις προσφυγές, επικαλούμενο πληκτικά αυτό το υποκριτικά εμετικό «δημόσιο συμφέρον», στο όνομα του οποίου κατακρεουργούνται τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη αλλά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Μπροστά στο δημόσιο συμφέρον, οποιεσδήποτε λεπτές διακρίσεις που αφορούν την αρχή της αναλογικότητας και τις επιμέρους αρχές της, δηλ. την προσφορότητα, την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα με την στενή έννοια του όρου, καθίστανται άνευ αντικειμένου και αόρατες σαν τον «αόρατο εχθρό»!
Δεν είναι τυχαίο ότι ζούμε σε μια εποχή όπου οι διακρίσεις ξεθωριάζουν γενικώς:
Επί παραδείγματι δεν έχει ξεθωριάσει μόνο η διάκριση ανάμεσα στις τρεις παραδοσιακές αλλά και θεμελιώδους σημασίας εξουσίες, δηλ. την νομοθετική, την εκτελεστική και την δικαστική (το ΣτΕ και τα λοιπά δικαστήρια αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι έχουν εκφυλιστεί σε γιουσουφάκια της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία με την σειρά της έχει καταβροχθίσει την νομοθετική με το πρόσχημα της εκάστοτε καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης), αλλά και η εξίσου θεμελιώδης διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα: εκτός από το αρσενικό και το θηλυκό, σήμερα προπαγανδίζεται και το τρίτο φύλο, το ουδέτερο ή άφυλο.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το ΣτΕ δεν αρκέσθηκε στην επίκληση του «δημοσίου συμφέροντος», το οποίο, δίκην επιχειρηματολογικού οδοστρωτήρα, εξαφανίζει ταχυδακτυλουργικώς από το προσκήνιο κάθε συμφέρον που ευλόγως προβάλλει ένα πρόσωπο δραστηριοποιούμενο σε μια συντεταγμένη κοινωνία ως πολίτης και άνθρωπος, αλλά προέβη και σε διαστρέβλωση της ιατρικής και της νομικής πραγματικότητας.
Σε ό,τι αφορά την ιατρική διαστρέβλωση:
Το ΣτΕ δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό, ακόμη και στην παρούσα συγκυρία, να κάνει λόγο για «επίκαιρα και τεκμηριωμένα επιστημονικά και επιδημιολογικά δεδομένα», από τα οποία προκύπτει τάχα η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των εμβολίων, την ώρα που:
πληθαίνουν συνεχώς οι σοβαρές παρενέργειες από τα πειραματικά, οιονεί εμβόλια κατά του κορωνοϊού, τα οποία ως τέτοια θίγουν την αξία του ανθρώπου και, ήδη εξ αυτού του λόγου, δεν επιτρέπεται να θεσπίζονται ως υποχρεωτικά (χαρακτηριστική εν προκειμένω είναι και η πλήρης σύγχυση σε σχέση με τον ακριβή αριθμό δόσεων που θα χρειασθούν για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ανοσία, αλλά και σε σχέση με την επικαιροποίηση των εμβολίων και την προαναγγελία κυκλοφορίας ενός νέου, ενδεχομένως πολυδύναμου, εμβολίου!)
οι εμβολιασμένοι νοσούν και μεταδίδουν εξίσου, αν όχι περισσότερο σε σχέση με τους ανεμβολίαστους και
εξαπλώνονται οι μαύρες ειδήσεις περί ξαφνικών θανάτων αγνώστου αιτιολογίας.
Σε ό,τι αφορά την νομική διαστρέβλωση:
Το Συμβούλιο της Νομικής Ακρατείας, θυμίζοντας τον κακό μαθητή που χρησιμοποιεί σκονάκι, έκρινε ότι το πρόστυχο πρόστιμο των 100 ευρώ
«συνιστά κατ’ αρχήν εύλογο κίνητρο για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των άνω των 60 ετών προσώπων ενόψει των προαναφερόμενων σκοπών δημοσίου συμφέροντος».
Είναι προφανές ότι το καταγέλαστο αυτό επιχείρημα περί κινήτρου έχει κυκλοφορήσει σε πολλά «σκονάκια», τα οποία έχει μοιράσει κάποιος αόρατος μαριονετίστας, που περνιέται για νομικός φωστήρας.
Όποιος παρακολουθεί άγρυπνα τις δηλώσεις της ιατροφασιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν θα δυσκολευθεί να θυμηθεί ότι το ίδιο «σκονάκι» είχε χρησιμοποιήσει φέρ’ ειπείν ο Στ. Πέτσας, ο οποίος, ως αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών, στην εκπομπή της ΕΡΤ “Από τις έξι” (25.8.2021), είχε δηλώσει ότι:
«Ο εμβολιασμός αποτελεί ορθολογική επιλογή και το να χάσει κανείς το εισόδημά του είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να κάνει το εμβόλιο».
Παρεμφερές «νομικό τούβλο» πέταξαν και όλοι εκείνοι που αναμάσησαν το παραπλανητικό επιχείρημα ότι το «πρόστυχο πρόστιμο» δεν είναι εξαναγκαστικό, αλλά αποτελεί αντικείμενο ελεύθερης επιλογής του πολίτη, διότι αν εκείνος εμβολιασθεί, δεν θα χρειαστεί να το πληρώσει!
Η νομική αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική και, συνεπώς, εδώ γελά και το παρδαλό κατσίκι:
Όπως έχει καταδειχθεί και με άλλη ευκαιρία από τον γράφοντα (Βαθιώτης, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 145 επ.), είναι άλλο πράγμα το κίνητρο και εντελώς διαφορετικό πράγμα η απειλή.
Για να μπορεί να γίνει λόγος για κίνητρο, θα πρέπει η θέση του πολίτη να μην επιδεινώνεται, αν απορρίψει το κίνητρο, και, αντιστοίχως, να βελτιώνεται, αν το αποδεχθεί. Το κίνητρο αποτελεί στην ουσία μια προσφορά που γίνεται από κάποιον, προκειμένου να παρακινηθεί ο τρίτος να τελέσει μια ενέργεια που αποτελεί επιθυμία του προσφέροντος.
Αντιστοίχως, στην γερμανική επιστήμη γίνεται δεκτό ότι:
Όποιος κάνει σε άλλον μια προσφορά, θέτοντας συγκεκριμένες προϋποθέσεις, δημιουργεί μεν έναν πειρασμό, στον οποίο δεν είναι εκτεθειμένος εκείνος που δεν του έγινε από πριν καμία προσφορά, πλην όμως ένας απλός πειρασμός δεν συνιστά ποτέ προσβολή της προσωπικής ελευθερίας (επ’ αυτού βλ. Βαθιώτη, Απάτη και Εκβίαση: Ομοιότητες – Διαφορές – Διασταυρώσεις, εκδ. Π.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2014, αριθμ. περ. 403).
Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να προσεχθεί ότι ούτε ο προσφέρων βαρύνεται με νομική υποχρέωση να προσφέρει αυτό που υπόσχεται στον τρίτο (γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η προσφορά-κίνητρο μεταφράζεται σε απειλή νόμιμης παράλειψης), ούτε ο τρίτος είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί την προσφορά.
Ιδού ένα καθημερινό παράδειγμα προσφοράς-κινήτρου:
Ένας γονιός λέει στο παιδί του ότι, αν δεν αποστηθίσει άψογα το Πάτερ Ημών (ώστε, αν γίνει ποτέ πρωθυπουργός, να μην εξευτελιστεί όπως ο Κ. Μητσοτάκης στο Φανάρι), τότε δεν θα του αγοράσει tablet (την άποψη ότι, όταν ο δράστης απειλεί με μη οφειλόμενη παράλειψη στην ουσία προβαίνει σε μια μη επιλήψιμη προσφορά, η οποία οδηγεί στη βελτίωση της καταστάσεως του παθόντος και γι’ αυτό διευρύνει την ελευθερία του τελευταίου, πρεσβεύει και ο επίκ. καθηγητής ΕΚΠΑ Αλέξανδρος Δημάκης στην μονογραφία του με τίτλο «Η απειλή στο έγκλημα της εκβιάσεως», εκδ. Π.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2014, σελ. 234).
Aν, αντιθέτως, η αποδοχή της ψευδεπίγραφης «προσφοράς»-«κινήτρου» είναι υποχρεωτική (όπως δηλαδή ο κατ’ άρθρο 24 Ν. 4865/2021 εμβολιασμός των πολιτών ηλικίας άνω των 60 ετών) και η απόρριψή της επιφέρει δυσμενείς συνέπειες για εκείνον που αποφασίζει να μην ενδώσει σε αυτήν, τότε η φρασιολογία περί προστίμου που λειτουργεί ως τάχα αθώο κίνητρο συσκοτίζει την νομική αλήθεια, με σκοπό να μετατραπεί μαγικώ τω τρόπω το άσπρο σε μαύρο χρώμα.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι δικαστές του ΣτΕ, με την επαίσχυντη απόφασή τους, προσπάθησαν να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, δηλαδή να εμφανίσουν την απειλή ως κίνητρο, όπως είχε πράξει και ο νυν Υπουργός Υγείας κ. Θ. Πλεύρης στις 9.5.2022, στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα», που προβλήθηκε από τον ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό ANT1, ο οποίος προσπάθησε να ρίξει στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, υποστηρίζοντας ότι:
«οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί έχουν επιλέξει να μην εργάζονται».
Όποιος, όμως, έχει στοιχειώδεις γνώσεις νομικών γνωρίζει άριστα ότι η απειλή, μαζί με την βία, ανήκει στα εξαναγκαστικά μέσα που χρησιμοποιεί ένας δράστης για να κάμψει την αντίθετη βούληση του θύματος. Άρα, όποιος ενδώσει στην απειλή, σταθμίζοντας τα «υπέρ» της συμμόρφωσής του και τα «κατά» της ανυπακοής του, λαμβάνει μια απόφαση που δεν είναι αυτόνομη, αλλά ετεροκαθορισμένη από την ψυχική πίεση που του προκάλεσε η εκτόξευση της απειλής.
Ότι το «πρόστυχο πρόστιμο» των 100 ευρώ δεν αποτελεί προσφορά-κίνητρο (offer-incentive) που διευρύνει, αλλ’ αντιθέτως απειλή (threat) που περιορίζει την προσωπική ελευθερία του πολίτη, προκύπτει και από την φράση που θα ψέλλιζε όποιος θα αποφάσιζε να εμβολιασθεί παρότι δεν το επιθυμούσε:
Ο πολίτης αυτός θα εξέφραζε το παράπονο ότι «αναγκάστηκε να κάνει το εμβόλιο» και όχι ότι «δελεάστηκε από το (δήθεν) κίνητρο του προστίμου»!
Ας το ξαναγράψουμε εν είδει πρακτικού κανόνα, μήπως και γίνει κτήμα των πολλών η συγκεκριμένη νομική αλήθεια:
Η προσφορά-κίνητρο μάς προσθέτει κάτι που δεν μας ανήκει, η απειλή μάς στερεί κάτι που μας ανήκει!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι δικαστές του ΣτΕ, τα μέλη της κυβερνήσεως, οι βουλευτές, καθώς και όλοι εκείνοι οι νομικοί που λανσάρουν την απειλή ως κίνητρο κοροϊδεύουν ανερυθρίαστα τον ελληνικό λαό, μιλώντας του σε ανάποδη γλώσσα! Ταυτοχρόνως, όμως, ασελγούν σε βάρος της δημοκρατίας και ειδικότερα της αρχής του κράτους δικαίου, αφού εμφανίζονται ως ένα αρραγές μέτωπο δικαστικής, εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας που καταλύει την διάκριση των εξουσιών.
Μόλις που χρειάζεται να επισημανθεί ότι το επιχείρημα της προστασίας των ατόμων της ηλικιακής ομάδας άνω των 60 ετών έναντι της βαριάς νόσησης και του θανάτου είναι απαράδεκτο ως κατ’ αρχήν σκληρά πατερναλιστικό:
Το αν κάποιος θέλει να ρισκάρει να κολλήσει κορωνοϊό, σταθμίζοντας μάλιστα τον κίνδυνο αυτόν ως υποδεέστερο σε σχέση με τον αντίστοιχο κίνδυνο που απορρέει από τις πολυποίκιλες παρενέργειες του εμβολιασμού, είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση.
Ταυτοχρόνως βεβαίως, το εν λόγω επιχείρημα είναι και υποκριτικό:
Οι πολιτικοί εκείνοι που μέχρι πρότινος ήσαν παντελώς αδιάφοροι για την υγεία και την ζωή των πολιτών και, ειδικότερα, των ηλικιωμένων, εμφανίζονται ξαφνικά ως υπερπροστατευτικές νταντάδες που θέλουν πάση θυσία να γλυτώσουν από τα νύχια του «αόρατου εχθρού» κάθε γιαγιά και κάθε παππού!
Για να καταδειχθεί το μέγεθος του συνταγματικού σκανδάλου που προκαλείται από την συζητούμενη απόφαση του Συμβουλίου της Νομικής Ακρατείας, με την ανοχή των τηρούντων ενεργή ή παθητική στάση συναδέλφων τους, καθώς και λοιπών νομικών της χώρας μας, αξίζει να προβληθεί μια πρωτοβουλία που πολλοί ίσως την αγνοούν:
Στις 9 Μαρτίου 2022, 81 Γερμανοί επιστήμονες, στην συντριπτική πλειονότητά τους καθηγητές πανεπιστημίων, απέστειλαν στους βουλευτές του γερμανικού κοινοβουλίου ένα κείμενο, στο οποίο τεκμηρίωσαν την άποψή τους περί της αντισυνταγματικότητας του υποχρεωτικού εμβολιασμού για τον κορωνοϊό, επικαλούμενοι επτά επιχειρήματα (“Sieben Argumente”).
Σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των επίμαχων καινοφανών εμβολίων, οι συνυπογράφοντες το κείμενο επισημαίνουν την αυξημένη σε σχέση με τα εμβόλια του παρελθόντος επικινδυνότητά τους, η οποία δεν έχει ελεγχθεί επαρκώς σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βάση, ενώ επιπροσθέτως υπολογίζεται ότι το 80% των παρενεργειών που εμφανίσθηκαν στους εμβολιασμένους έχει παραμείνει αδήλωτο.
Επίσης, σε σύγκριση με τα έτη 2019 και 2020, το 2021 κατεγράφησαν 22.700 περισσότερα περιστατικά με επιπλοκές από εμβολιασμούς, οι οποίες έπληξαν πρωτίστως πολίτες μικρότερων ηλικιών. Περίπου 2.400 επιπλέον περιστατικά μυοκαρδίτιδας και περικαρδίτιδας αντιμετωπίσθηκαν σε γερμανικά νοσοκομεία, το 70% των οποίων αφορούσε πολίτες ηλικίας κάτω των 40 ετών. Τέλος, επί συνόλου 841.917.823 χορηγηθεισών δόσεων εμβολίων οι δηλωθείσες ύποπτες παρενέργειες ανέρχονται σε 1.070.605, εκ των οποίων οι μεν σοβαρές είναι 233.671, οι δε θανατηφόρες 9.845!
Ενόψει αυτών των δεδομένων, είναι παντελώς ανακριβής και, ως εκ τούτου, σαθρή η κρίσιμη παραδοχή της απόφασης που εξέδωσε στις 27.4.2022 το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας (1 BvR 2649/21), ότι δηλαδή:
είναι «πολύ σπάνιες oι σοβαρές παρενέργειες των εμβολίων» και, επομένως, «η επέμβαση στην σωματική ακεραιότητα του θιγόμενου από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό πολίτη θεωρείται δικαιολογημένη», «προκειμένου να προστατευθούν οι ευάλωτοι άνθρωποι».
Μάλιστα, το δικαστήριο αυτό λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο εμβολιασμός κατά του κορωνοϊού θα εξακολουθήσει να παρέχει προστασία –αν και ισχνότερη όσο θα περνά ο καιρός– από μια ενδεχόμενη μόλυνση ακόμη και με την παραλλαγή της Όμικρον, που στην τρέχουσα συγκυρία είναι η κυρίαρχη.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι το δικό μας Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας μιλούν συντονισμένα την ίδια –ανάποδη σε σχέση με την πραγματικότητα– γλώσσα που τους υπαγορεύει ο αόρατος μαριονετίστας:
Φορώντας γυαλιά, μέσα από τα οποία βλέπουν μόνο το πράσινο χρώμα για τις φαρμακευτικές εταιρείες, που επιθυμούν διακαώς να προωθούν τα πειραματικά-καινοφανή εμβόλιά τους, τα δύο ανώτατα δικαστήρια εθελοτυφλούν μπροστά σε οποιοδήποτε στοιχείο κλονίζει το αφήγημα των ασφαλών και αποτελεσματικών εμβολίων, τα οποία προπαγανδίζονται από τους πολιτικούς –τώρα και από τους δικαστές– ως η μόνη λύση για την αναχαίτιση του κροωνοϊού.
Στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο της παγκόσμιας υγειονομικής δικτατορίας είναι απολύτως αναμενόμενη η μετάλλαξη των δικαστών:
από ανεξάρτητα-αντικειμενικά όργανα απονομής της δικαιοσύνης και προστασίας του πολίτη σε φερέφωνα καταλογισμού του αδίκου και διακινδύνευσης των συμφερόντων του πολίτη.
Λειβάρτζι Καλαβρύτων, 2.7.2022.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου