Βεβαία ἐλπίδα

 

   Μερικοὶ ἀδημονοῦν γιὰ τὸ τέλος. Πρὶν καλὰ-καλὰ μποῦν στὸν στίβο τοῦ ἀγώνα, ἐπιζητοῦν τὸ στεφάνι. Πρὶν νὰ κουραστοῦν, θέλουν τὴν ἀμοιβή. 

Ἄλλοι πάλι ἐπιμένουν «ἐδῶ καὶ τώρα» νὰ ζήσουν τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἢ παρερμηνεύουν αὐτὴ τὴν δόξα καὶ τὴν ἐννοοῦν ὡς ἐπίγεια ἀπόλαυση. Τοὺς προσγειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: 

«Ἔχουμε ἐλπίδα». «Ἔχοντες οὖν τοιαύτην  ἐ λ π ί δ α  πολλῇ παρρησίᾳ χρώμεθα…» (Β΄ Κορ. γ΄ 12).

   Ὁ δρόμος τῆς ἐπίγειας χριστιανικῆς μας πορείας ἔχει τρεῖς ὀνομασίες.

   Στὴν ἀρχὴ ὀνομάζεται: «Ὁδὸς Πίστεως».

   Στὴν μέση ὀνομάζεται: «Ὁδὸς Ἐλπίδας».

   Στὸ τέλος ὀνομάζεται: «Ὁδὸς Σωτηρίας».

   Ὅποιος δὲν φοβᾶται τίποτε, μιλάει καθαρά, χωρὶς σκοπιμότητες, χωρὶς δειλίες, χωρὶς ἀναστολές. Καὶ δὲν φοβᾶται ὅποιος ἔχει ὑπερνικήσει τὸν φόβο τοῦ πόνου καὶ τὸν φόβο τοῦ θανάτου.

   Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ κινεῖται μ᾿ αὐτὴ τὴν δύναμη, ποὺ τῆς χαρίζει ἡ βεβαία ἐλπίδα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Παῦλος συγκρίνει τὰ παθήματα αὐτῆς, τῆς λιγόχρονης ζωῆς, μὲ τὴν αἰώνια δόξα, ποὺ μᾶς περιμένει:  

«Λογίζομαι, ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18).

[Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής», τεῦχ. 552, Μάρτιος 2011, σ. 44.]

πηγη: pneumatikes-selides.blogspot.com